Budynki budowane w latach	Norma i data wprowadzenia	Maksymalna wartość współczynnika przenikania ciepła "u" (dawniej "k") (W/m^2K) przy tj >16^oC	Orientacyjne sezonowezużycie energii naogrzewanie kWh/m2/rok
Od 01.04.1998	Zarz.Min.S.W.iA.z 30.09.1997 Dz.U.132/97	ściany zewn.: warstwowe - 0,3 jednorodne - 0,5 stropodachy 0,3	75 - 100

Właściwości betonu komórkowego Autoklawizowany beton komórkowy zaliczany jest do grupy betonów lekkich, tzn. betonów, których gęstość objętościowa, wg Norm Europejskich EN, nie przekracza 2000 kg/m3, a gęstość betonu komórkowego waha się od 250 do 1000 kg/m³. W Polsce beton komórkowy produkowany jest w odmianach o gęstości od 300 do 700 kg/m³ (tzn. gęstości objętościowe 250 - 750 kg/m³). Aktualnie obowiązujące przepisy dotyczące ochrony cieplnej budowli skłaniają do zwiększania produkcji i stosowania odmian lżejszych 400-600. Dzięki właściwościom termoizolacyjnym połączonym z odpowiednią wytrzymałością z betonu komórkowego można wykonywać ściany jednorodne (bez warstwy materiału izolacyjnego) spełniające funkcję nośną i izolacyjną. Z odpowiednio wykonanych np. bloczków o dużej dokładności wymiarowej przy zastosowaniu zaprawy klejowej, możliwe jest wznoszenie jednowarstwowych murów o grubości 36 cm i współczynniku przenikania ciepła nawet poniżej u0= 0,30 W/m²K W zależności od dopuszczalnych odchyłek wymiarowych (mm), zgodnie z normą PN-B-19301:1997, elementu drobnowymiarowe dzieli się na rodzaje: M - do wykonywania murów ze spoinami z zapraw zwykłych i ciepłochronnych, D - do wykonywania murów z cienkimi spoinami oraz łączone na wpust i pióro. Wyroby drobnowymiarowe, aby uzyskać certyfikat na znak bezpieczeństwa muszą spełniać wymagania odpowiednich norm i przejść badania następujących cech: 1. Wymiarów i dopuszczalnych odchyłek wymiarów, 2. Gęstości objętościowej, 3. Jednorodności gęstości objętościowej 4. wytrzymałości na ściskanie: a) blokowej b) średniej c) gwarantowanej 5. Mrozoodporności 6. Współczynnika przewodzenia ciepła 7. Stężenia naturalnych pierwiastków promieniotwórczych. Dom ciepły, komfortowy i bezpieczny może być zbudowany z autoklawizowanego betonu komórkowego, o ścianach jednorodnych spełniających obowiązujące wymagania izolacyjności cieplnej. Zaletą tych ścian jest prostsze wykonanie, lepsza paroprzepuszczalność i zdolność akumulacji ciepła w porównaniu ze ścianami warstwowymi. Beton komórkowy jest materiałem niepalnym. żciany murowane z bloczków z betonu komórkowego grubości ł24 cm wytrzymują czterogodzinną próbę odporności ogniowej. Wymagana odporność ogniowa w budynkach jednorodzinnych wolno stojących powinna wynosić 0 do 0,25 h, szeregowych Đ 1h. Komfort pomieszczeń zwią związany jest z ich izolacyjnością cieplną i akustyczną. Przy poziomie hałasu 56 do 60 dB wymagana jest izolacyjność akustyczna właściwa ściany zewnętrznej pełnej Rw = 35 dB, a okna 25 dB. Wymagania te spełniają wszystkie rozwiązania ściany zewnętrznej jednorodnej o grubości spełniającej wymagania izolacyjności cieplne tzn. współczynnik przenikania ciepła u0 = 0,45 W/m2K (dawniej k0). O izolacyjności cieplnej ścian murowanych decyduje nie tylko przewodność cieplna elementów ściennych i właściwie dobrana grubość ściany zapewniająca odpowiedni opór cieplny, lecz także rodzaj i grubość zaprawy. Gruba spoina z tradycyjnej zaprawy cementowo-wapiennej ma dużo gorsze własności izolacyjne niż bloczek z betonu komórkowego stanowiś będzie mostek termiczny przez który ciepło będzie łatwo przepływało. Należy więc stosować zaprawy "ciepłe" p.Ptermorex, Termor. Najlepszym rozwiązaniem jest stosowanie bardzo cienkiej zaprawy klejowej, bloczków o doskonale przygotowanej powierzchni oraz połącze€ na w na wpust i pióro. Tylko takie rozwiązania zapewniają jednolity opór cieplny ściany. Dlaczego autoklawizowany beton komórkowy ma lepsze właściwości niż inne materiały budowlane Autoklawizowany beton komórkowy odmiany 400 może być zaliczany do materiałów termoizolacyjnych dla których za górną granicę przyjmuje się wartość l = 0,175 W/mK. Beton komórkowy ma najkorzystniejsze własności izolacji termiczne (0,15 do 0,29 W/mK) przy równoczesnej znacznej wytrzymałości (2,0 do 7,0 MPa) nie osiąganej w innych, równie lekkich materiałach. Beton komórkowy autoklawizowany, w zależności od gęstości objętościowej, ma porowatość całkowitą rzędu 60 do 80%. Tak więc w najlepszym przypadku około 40% stanowi ciało stałe otaczające różnej wielkości pory, podobne do gąbki i to właśnie ciało stałe powinno mieć własności nadające materiałowi odpowiednie cechy użytkowe.

Rok	Nazwa technologii	Kraj	Podstawowe spoiwo	surowce kruszywo	Sposób przygotowania surowców
1914		St.Zjedn.	Patent na beton spulchniany przez wodór wydzielający się wskutek reakcji proszku glinowego z wodorotlenkiem wapniowym
1923		Szwecja	Axel Eriksson przekazuje patent firmie "Skovde Stenhuggeri og Kalkbruk"
1924		Szwecja	Przemysłowa produkcja gazobetonu nieautoklawizowanego
1929		Szwecja	Zastosowanie autoklawizacji przy przemysłowej produkcji betonu komórkowego. Pierwsza partia autoklawizowanego betonu komórkowego.
1929	Ytong	Szwecja	wapno palone + cement lub żużel wielkopiecowy	piasek kwarcowy, piaskowiec, kwarcyt, popioły lotne, łupek palony	zależności od rodzaju użytego kruszywa przemiał z wodą na szlam lub suchy wspólny przemiał ze spoiwem
1943	Siporex	Szwecja	cement	piasek kwarcowy lub piasek kwarcowy + żużel wielkopiecowy	przemiał piasku i żużla z wodą na szlam
	Hebel	Niemcy	wapno palone + cement	piasek kwarcowy	przemiał piasku z wodą na szlam piaskowy
	Calsilox	Holandia	wpno palone + cement	piasek kwarcowy	wspólny suchy przemiał składników spoiwowych i kruszywa
	Dansk Gasbeton	Dania	cement lub wapno	piasek, popioły lotne

Przy ustalaniu receptury na beton komórkowy najważniejszą sprawą jest właściwy dobór składników spoiwa i kruszywa ich jakość, proporcje i właściwe wstępne przygotowanie. Mikroporyzacja tworzywa następuje wskutek wydzielającego się wodoru. Skład i przygotowanie składników musi zapewnić możliwość właściwego "wyrośnięcia masy" przed autoklawizacją, czyli zapewnić przebieg zjawisk fizykochemicznych, w których wyniku powstanie ciało porowate , na tyle sztywne, że można je pokroić i następnie poddać autoklawizacji. I w tym etapie jeśli składniki zostały niewłaściwie dobrane jakość uzyskanego wyroby będzie nie zadawalająca. W porowatym betonie komórkowym można wyraźnie wyróżnić trzy grupy porów o różnym promieniu: 1- pory o promieniu 50 do 5 mikrometrów - tzw. makropory, pory powietrzne; 2 - pory o promieniu 5 mikrometrów do 50 nm - tzw mezopory, pory makrokapilarne; 3 - pory o promieniu mniejszym od 50 nm - tzw mikropory wewnątrzziarnowe. Rozkład por może być różny w zależności od gęstości materiału i sposobu jego przygotowania. Różnice porowatości, zmiana rozkładu porów i powierzchni właściwej wpływają zasadniczo na właściwości betonu komórkowego.

Właściwości betonu komórkowego

Autoklawizowany beton komórkowy zaliczany jest do grupy betonów lekkich, gęstość objętościowa betonu komórkowego waha się od 300 do 1000 kg/m3. Produkowany jest w odmianach o gęstości od 400 do 900 kg/m3. Aktualnie obowiązujące przepisy dotyczące ochrony cieplnej budowli skłaniają do zwiększania produkcji i stosowania odmian lżejszych 400 - 500. Dzięki właściwościom termoizolacyjnym połączonym z odpowiednią wytrzymałością betonu komórkowego, można wykonywać ściany jednorodne (bez warstwy materiału izolacyjnego) spełniające funkcję nośną i izolacyjną. Z odpowiednio wykonanych bloczków o dużej dokładności wymiarowej przy zastosowaniu tzw. zaprawy klejowej, możliwe jest wznoszenie jednowarstwowych murów o grubości 36 cm i współczynniku przenikania ciepła k0 = 0,29 W/m2K.

W zależności od dopuszczalnych odchyłek wymiarowych (mm), zgodnie z normą PN-B-19301:1997, elementy drobnowymiarowe dzieli się na rodzaje:

M - do wykonywania murów ze spoinami z zapraw zwykłych i ciepłochłonnych,

D - do wykonywania murów z cienkimi spoinami oraz łączonych na wpust i pióro.

---