ZAKOCHANIE W DŹWIĘKU I CIENIU, OPOWIASTKI

Nadmiar piękna szkodzi sercu, o czym nie chce się wiedzieć i pamiętać, bo ono przecież uwodzi, a uwiedziona sama siebie lubi łudzić i zwodzić. Czyż nie było tak z piękną Córką Mandaryna, spędzającej czas na marzeniach i haftowaniu w komnatach pałacu, a oglądającej świat jedynie przez wysokie okno, pod którym przepływała błękitna rzeka? Codziennie rano budziła ją pieśń przynoszona przez wiatr znad rzeki. Biegła wtedy do okna, by słuchać w zachwycie i patrzeć z wysoka na słabo widoczną łódź rybacką, na której wypływał młody Rybak, co robił sobie przygrywkę na flecie, by śpiewać bodaj najpiękniej na świecie. Córka Mandaryna widziała tylko jego szczupłą sylwetkę wśród złocistych poblasków na wodzie, ale jego pieśni poddawała się jak czarom lub pieszczocie. Wokół pieśni Rybaka krążyły jej marzenia i tęsknoty, i były one lekiem na jej samotność w oczekiwaniu na miłość, która zdawała się już nadchodzić, choć była tak niewiarygodną… Ale któregoś dnia za oknem było niespodziewanie cicho i na rzece nie pojawił się cień łodzi, bo Rybak zmienił łowisko. Ten brak pieśni i cienia przyprawił dziewczynę o taki smutek, że odkryła, czym jest ból tęsknoty bez spełnienia. Po paru dniach ciszy za oknem dziewczyna popadła w tak głęboką melancholię, że wezwani lekarze stanęli przy niej całkiem bezradni wobec jej choroby. Nie pomagały lekarstwa, ani wszelkie zabiegi. Lekarze wtedy wypytali jej służące, co mogło być przyczyną tego jej stanu. One powiedziały o jej zasłuchaniu i rozmarzeniu pieśniami Rybaka. Mandaryn więc kazał sprowadzić chłopaka do pałacu, by zagrał i zaśpiewał. Wszedł więc do jej komnaty rankiem, gdy jeszcze spała, wyjął flet, wydobył z niego kilka delikatnych dźwięków i zaśpiewał. Na smutnej nawet we śnie twarzy dziewczyny pojawiło się rozmarzenie, potem uśmiech i otworzyła oczy, jakby spodziewała się ujrzeć swoje marzenie… W kącie stał ten Rybak - chudy, ubogi i bynajmniej nie urodziwy, choć jego głos jakby przeczył temu brakowi urody. Zgasł uśmiech na twarzy dziewczyny, pojawił się pogardliwy grymas i gest, aby się stamtąd wynosił. Nie ważna była i jakby już nie piękna urwana pieśń i marzenie Córki Mandaryna. Rybak nie wiedział o istnieniu dziewczyny i teraz wychodził z pałacu oczarowany jej urodą tak, jakby postradał zmysły. To jego teraz zaczęła dręczyć straszna tęsknota i pragnienie ujrzenia dziewczyny jeszcze raz. Jednak pałac otworzył się dla niego tylko raz. Przestał łowić ryby, tkwił w łodzi patrząc w zamknięte okno pałacu i któregoś dnia z głodu czy z rozpaczy osunął się w wodę… Opowiadano potem, że jakiś Anioł zmienił go w piękne drzewo sandałowe płynące z nurtem rzeki. Ktoś zdumiony jego pięknem sprzedał je mandarynowi, a ten polecił wyrzeźbić z niego śliczną czarkę, którą podarował córce. Był wtedy szary jesienny dzień, gdy Córka Mandaryna nalała do czarki herbaty i gdy podniosła ją do ust, ujrzała w niej cień Rybaka w łodzi i usłyszała jego pieśń. Wzruszyła się jeszcze raz aż do łez… Jedna z nich spadła do czarki, a ta zniknęła bez śladu…