"W pewnym mieście, wszyscy byli zdrowi i szczęśliwi. Każdy z jego mieszkańców, kiedy się urodził, dostawał woreczek z Ciepłym i Puchatym, które miało to do siebie, że im więcej rozdawało się go, tym więcej go przybywało.
Dlatego wszyscy swobodnie obdarowywali się nawzajem Ciepłym i Puchatym wiedząc, że nigdy go nie zabraknie.
Matki dawały „Ciepłe i Puchate” dzieciom, kiedy wracały do domu. Mężowie i żony wręczali je sobie na powitanie, po powrocie z pracy, przed snem.
Nauczyciele rozdawali w szkole, sąsiedzi na ulicy i w sklepie, znajomi przy każdym spotkaniu. Nawet groźny szef w pracy nierzadko sięgał do swojego woreczka z Ciepłym i Puchatym.
Jak już mówiłem, nikt tam nie chorował i nie umierał, a szczęście i radość mieszkały we wszystkich rodzinach.
Pewnego dnia do miasta sprowadziła się zła czarownica, która żyła ze sprzedawania ludziom leków i zaklęć przeciw różnym chorobom i nieszczęściom. Szybko zrozumiała, że nic tu nie zarobi, więc postanowiła działać.
Poszła do jednej młodej kobiety i w najgłębszej tajemnicy powiedziała jej, żeby nie szafowała zbytnio swoim Ciepłym i Puchatym, bo się skończy, i żeby uprzedziła o tym swoich bliskich.
Kobieta schowała swój woreczek głęboko na dno szafy i do tego samego namówiła męża i dzieci. Stopniowo wiadomość rozeszła się po całym mieście, ludzie poukrywali Ciepłe i Puchate, gdzie kto mógł.
Wkrótce zaczęły się tam szerzyć choroby i nieszczęścia, coraz więcej ludzi zaczęło umierać.
Czarownica z początku cieszyła się bardzo: drzwi jej domu na dalekim przedmieściu nie zamykały się. Lecz wkrótce wyszło na jaw, że jej specyfiki nie pomagają i ludzie przychodzili coraz rzadziej.
Zaczęła wiec sprzedawać Zimne i Kolczaste, co trochę pomagało, bo przecież był to -wprawdzie nie najlepszy- ale zawsze jakiś kontakt. Ludzie już nie umierali tak szybko, jednak ich życie toczyło się wśród chorób i nieszczęść.
I byłoby tak może do dziś, gdyby do miasta nie przyjechała pewna kobieta, która nie znała argumentów czarownicy. Zgodnie ze swoimi zwyczajami zaczęła całymi garściami obdzielać Ciepłym i Puchatym dzieci i sąsiadów.
Z początku ludzie dziwili się i nawet nie chcieli brać -bali się, że będą musieli oddawać. Ale kto by tam upilnował dzieci! Brały, cieszyły się i kiedyś jedno z drugim powyciągały ze schowków swoje woreczki i znów jak dawniej zaczęły rozdawać.
Jeszcze nie wiemy, czym skończy się ta bajka. Jak będzie dalej, zależy od Ciebie.



To ciepłe i puchate to MIŁOŚĆ. Im więcej jej dajesz, tym więcej jej otrzymujesz. Jeśli Twoje serce przepełnione jest miłością, to w myśl zasady, że podobieństwa się przyciągają masz szansę i Ty. Ludzie najpierw odbierają się na poziomie energetycznym, dlatego nie musisz nic mówić - inni i tak wyczują, co nosisz w swoim sercu.
A to „zimne i kolczaste”, to strach - przeciwieństwo miłości. To my wybieramy, co zagości w naszych sercach - to jest tylko i wyłącznie nasza wolna wola i decyzja. Życzę wszystkim by wybrali to cieple i puchate."

Anioł nie potrafił się dziś cieszyć. Przyszedł do Ojca ze łzami w oczach i powiedział, że nie chce być szczęśliwy, bo tam na dole są nieszczęśliwi Mali Ludzie, którzy chorują, którzy nikogo obok siebie nie mają... Ojciec przytulił Anioła i opowiedział mu bajkę:

 

W pewnym mieście wszyscy byli zdrowi i szczęśliwi. Każdy, kiedy się urodził, dostawał woreczek z Ciepłym i Puchatym, które miało to do siebie, że im więcej się go rozdawało innym, tym więcej przybywało. Dlatego wszyscy swobodnie się nim obdarowywali, wiedząc, że nigdy go nie zabraknie. Matki dawały Ciepłe i Puchate swoim dzieciom, kiedy wracały ze szkoły, żony i mężowie dawali je sobie na powitanie i przed snem, nauczyciele rozdawali je w szkole, sąsiedzi na ulicy, a znajomi przy każdej okazji. Nawet groźny szef w pracy nierzadko sięgał do swojego woreczka z Ciepłym i Puchatym… Nikt nie chorował, a szczęście i miłość mieszkały we wszystkich rodzinach.
Pewnego dnia do miasta sprowadziła się zła czarownica, która żyła ze sprzedawania ludziom leków i zaklęć przeciwko różnym chorobom i nieszczęściom. Szybko zrozumiała, że w tym mieście nie zarobi, więc postanowiła działać…Poszła do jednaj młodej kobiety i w najgłębszej tajemnicy powiedziała jej, żeby nie szafowała zbytnio swoim Ciepłym i Puchatym, bo ono się skończy i żeby powiedziała o tym swoim najbliższym.
Kobieta schowała swój woreczek głęboko do szafy i do tego samego namawiała innych. Stopniowo wiadomość rozeszła się po całym mieście i ludzie pochowali swoje Ciepłe i Puchate, gdzie kto mógł. Niedługo potem w mieście zaczęły szerzyć się choroby i coraz więcej było ludzi nieszczęśliwych. Czarownica początkowo była zadowolona, drzwi do jej domu na przedmieściach prawie się nie zamykały. Ale z czasem wyszło na jaw, że jej specyfiki nie pomagają i ludzie przychodzili coraz rzadziej. Czarownica zaczęła wiec sprzedawać Zimne i Kolczyste. To trochę pomogło - bo był to zawsze jakiś kontakt z ludźmi no… i pieniądze. Mieszkańcy miasta już nie byli tak samotni, ale nadal żyli wśród chorób i nieszczęść.

I byłoby tak pewnie aż do dziś, gdyby do miasta nie przyjechała pewna kobieta, która nie znała rządów Czarownicy. Zgodnie ze swym zwyczajem zaczęła całymi garściami rozdawać swoje Ciepłe i Puchate. Z początku ludzie dziwili się i nawet nie bardzo chcieli przyjmować. Bali się, że będą musieli odwzajemniać się tym samym.
Ale kto by tam upilnował dzieci?! Brały, cieszyły się i kiedyś, jedno po drugim, powyciągały ze schowków swoje woreczki z Ciepłym i Puchatym... i znów jak dawniej zaczęły je rozdawać...

 

Anioł zrozumiał, że nawet wtedy, gdy dzieje się coś złego, tylko Mali Ludzie mają w sobie tyle radości, tyle Ojcowskiej miłości - że mogą rozdawać ją wokół i pomagać dużym ludziom cieszyć się życiem. I Anioł znów był szczęśliwy. Anioł powiedział Ojcu, że jak już będzie na dole, to chce być właśnie Małym Człowiekiem. I zasnął wtulony w kochające ramiona Ojca...

---