Odjazd
Odjazd - Opuszczenie miejsca, gdzie się dotychczas przebywało, wyruszenie w drogę, w podróż.
Biblia (NT) - Józef uprzedzony przez Anioła we śnie odjechał wraz z Maryją i dzieciątkiem z Betlejem do Egiptu, chroniąc się przed prześladowaniem Heroda.
Mitologia - Na wojnę trojańską odjechał Odys, porzucając swoją ukochaną Itakę, żonę Penelopę i syna Telemacha. Nie chcąc odjeżdżać, udawał szaleńca, ale podstęp wykryto. Odyseusz wyruszył z Itaki.
J. Bedier (oprać.) „Dzieje Tristana i Izoldy" - 1) Odjazd Izoldy Złotowłosej statkiem z Irlandii do Kornwalii na dwór króla Marka. Podczas podróży przez pomyłkę Tristan i Izolda wypili napój miłosny. 2) Odjazd Tristana zTyntagielu do Galii po zabiciu jednego z wasali króla Marka. Przed odjazdem otrzymana od Izoldy obietnica spełnienia każdego życzenia, gdy tylko dotrze do niej jego pierścień z zielonego jas-pisu.
J.Kochanowski „Odprawa posłów greckich" - Grupa posłów greckich, którym przewodził Ulisses, odjechała (została odprawiona!) z Troi z niczym. Przekupiona Rada Królewska głosowała za zatrzymaniem Heleny. Wojna stała się nieuchronnością.
W. Szekspir „Hamlet" - 1) Z Danii, która jest więzieniem odjechał dobrowolnie do Francji syn Poloniusza - Laer-tes. Przed wyjazdem Poloniusz wygłosił wiele nauk, wreszcie kazał śledzić we Francji syna. 2) Natomiast Hamlet odjechał do Anglii na rozkaz Klaudiusza, pilnie strzeżony przez Rosenkranza i Gil-densterna.
I. Krasicki „Żona modna" - Po zawarciu małżeństwa odjazd z miasta na wieś. Najpierw wyjazd parokrotnie odkładany z powodu słabości żony, nieodpowiedniej karety itd. Wreszcie małżonkowie odjeżdżają w towarzystwie suczki, kanarka, sroki, kotki z kociętami i tysiąca pudełek, pudełeczek. Znakomicie uchwycił ten moment J.M. Szancer na ilustracji do satyry.
L Krasicki „Mikołaja Doświadczyńs-kiego przypadki" - po wielu perypetiach, zachęcony naukami swego guwernera, Mikołaj wyjeżdża ze swojej rodzinnej wsi do Paryża. Tam spotka się z kulturą Zachodu i zacznie zdobywać kolejne (bardziej i mniej kształcące) doświadczenia. Patrz: podróż/wędrówka.
J.W. Goethe „Cierpienia młodego Wertera" - Nie mogąc inaczej rozwiązać miłosnego trójkąta, Werter decyduje się wyjechać z Waldheim, by usunąć się z życia Lotty, próbować o niej zapomnieć. Wyjazd miał być lekarstwem, okazał się elementem jeszcze bardziej przygnębiającym Wertera (nudna praca urzędnika na placówce dyplomatycznej, przytłaczające stosunki drobno-mieszczańskie).
G.G. Byron „Giaur" - Po dokonaniu zemsty i zabiciu Hassana Giaur oświadcza: a teraz dalej - w świat -jadę sam z sobą. Bohater jest wewnętrznie pusty: utracił jedyną miłość swego życia, nasycił się zemstą.
A. Malczewski „Maria" - Przedkładając nad własne uczucia rycerską powinność, Wacław zostawia żonę, Marię, i odjeżdża, by powstrzymać napad tatarski. Sławę, jaką w tym boju zdobędzie, chce ofiarować żonie jak najcenniejszy dar. Nie zastanie już Marii żywej, co przeczuwał wcześniej (zdobędziesz ty trumnę), ale nie cofnął się.
A. Mickiewicz „Switeź" - Na pomoc księciu Mendogowi, którego oblegał z wojskiem car Rusi, pospieszył książę Tuhan, władca grodu Switezi. Odjechał, zostawiając bezbronny własny gród, a w nim kobiety, starców i dzieci. Nie będzie miał do czego wrócić.
A. Mickiewicz „Konrad Wallenrod"
- 1) Walter Alf próbuje w tajemnicy przed żoną odjechać z dworu Kiejstuta, by zrealizować jedyny, jemu tylko znany sposób złamania potęgi Krzyżaków; Aldona poznała jednak jego zamiary, toteż Walter Alf pożegna ją przed odjazdem słowami: jesteś wdową po wielkim człowieku. 2) Konrad Wallenrod wyrusza z wojskami krzyżackimi na wyprawę przeciwko Litwie. Tylko on wie, że jest to podróż w jednym kierunku: z wyprawy mogą powrócić nieliczni.
A. Mickiewicz „Dziady" cz. III - 1)
Odjeżdżają z Wilna w kibitkach zesłani na Syberię młodzi buntownicy, często prawie dzieci, zakuci w łańcuchy, wynędzniali. Jedni wsiadają do kibitek pokornie, inni krzyczą: Jeszcze Polska nie zginęla. Odjeżdżają bez nadziei powrotu. 2) W scenie VIII ksiądz Piotr przepowiada Konradowi długą podróż, zaś w scenie IX kobieta widzi mknącą obok cmentarza kibitkę i dostrzega w niej znajomą twarz. Połączenie tych dwóch faktów należy rozumieć jako odjazd Konrada w głąb Rosji (w „Ustępie" występuje on jako Pielgrzym).
J. Słowacki „Kordian" - Po pobycie w wielu miastach Europy (Londyn, Do-ver) bohater odjeżdża z Włoch, żegnając się ze swoją kochanką Wiolettą. W momencie odjazdu przekonuje się on, iż dla Wioletty ważne są tylko pieniądze. Wyrusza w dalszą podróż przeklęty przez nią.
J. Słowacki „Beniowski" - Maurycy Kazimierz Zbigniew Beniowski, ubogi szlachcic z Podola, przehulawszy dziedziczną wioskę, wyjeżdża ze sługą w świat, by zdobyć fortunę. Mimo że czasy są niespokojne, kraj na rumaku, w polu, jego odjazd nie ma żadnego związku z tzw. powinnością (por. Wacław z „Marii", Konrad Wallenrod). Słowacki w jednej z dygresji ironizuje, że tak pewnie odjeżdżali: Emilia Plater i Czarniecki.
E. Bronte „Wichrowe Wzgórza" - Boleśnie dotknięty przez Katarzynę słowami o jego niskim pochodzeniu, Heathc-liff odjeżdża z Wichrowych Wzgórz (właściwie: tajemniczo znika). Nikt nie wie, dokąd pojechał, gdzie przebywa i co robi. Gdy wróci, będzie bardzo bogaty. Patrz: powrót, ucieczka.
G. Flaubert „Pani Bovary" - Wyjazd całej rodziny Bovarych z jednego prowincjonalnego miasteczka do drugiego, który w intencji Karola miał „uzdrowić" jego żonę, ponieważ klimat Tostes zdecydowanie jej nie odpowiadał. Zmiana miejsca niczego jednak nie zmieniła w życiu Emmy.
B. Prus „Lalka" - 1) Wokulski wyjeżdża z Warszawy do Paryża, by za namową Suzina rzucić się w wir interesów, w istocie zaś jest rozgoryczony i upokorzony przez Izabelę, dlatego jego odjazd do Paryża należy traktować jako próbę ucieczki przed miłością i przed samym sobą. Sam Wokulski sądził, że wyjeżdża na bardzo długo, jeśli nie na zawsze..., wszystko zmienił list prezesowej Za-sławskiej. 2) Z dworca Kolei Warszaws-ko-Wiedeńskiej w Skierniewicach odjeżdża pociąg do Krakowa..., ale bez Wokulskiego, który ostatecznie rozczarowawszy się do Izabeli, wysiada, zostawiając ją w towarzystwie Starskiego i ojca. Ten odjazd pociągu jest najważniejszym momentem w życiu Wokulskiego.
S. Żeromski „Doktor Piotr" - Piotr Cedzyna decyduje się odjechać i opuścić starego ojca, bo uważa, że ma do spłacenia dług. Twierdzi, że ojciec okradał robotników. Nie przekonują go argumenty świadczące o miłości ojcowskiej, poświęceniu i upokorzeniu. Jego odjazd jest dla Dominika bolesnym ciosem. Patrz: konflikt pokoleń.
S. Żeromski „Ludzie bezdomni" - 1)
Odjazd Judyma z Warszawy, gdzie naraziwszy się środowisku lekarskiemu, nie może rozwinąć normalnej praktyki lekarskiej. 2) Odjazd Judyma z Cis w atmosferze skandalu. Doktor naraził się bowiem cisowskiej klice „starców", pobił Krzywosąda i wrzucił go do stawu.
G. Flaubert „Pani Bovary" - Wyjazd całej rodziny Bovarych z jednego prowincjonalnego miasteczka do drugiego, który w intencji Karola miał „uzdrowić" jego żonę, ponieważ klimat Tostes zdecydowanie jej nie odpowiadał. Zmiana miejsca niczego jednak nie zmieniła w życiu Emmy.
B. Prus „Lalka" - 1) Wokulski wyjeżdża z Warszawy do Paryża, by za namową Suzina rzucić się w wir interesów, w istocie zaś jest rozgoryczony i upokorzony przez Izabelę, dlatego jego odjazd do Paryża należy traktować jako próbę ucieczki przed miłością i przed samym sobą. Sam Wokulski sądził, że wyjeżdża na bardzo długo, jeśli nie na zawsze..., wszystko zmienił list prezesowej Za-sławskiej. 2) Z dworca Kolei Warszaws-ko-Wiedeńskiej w Skierniewicach odjeżdża pociąg do Krakowa..., ale bez Wokulskiego, który ostatecznie rozczarowawszy się do Izabeli, wysiada, zostawiając ją w towarzystwie Starskiego i ojca. Ten odjazd pociągu jest najważniejszym momentem w życiu Wokulskiego.
S. Żeromski „Doktor Piotr" - Piotr Cedzyna decyduje się odjechać i opuścić starego ojca, bo uważa, że ma do spłacenia dług. Twierdzi, że ojciec okradał robotników. Nie przekonują go argumenty świadczące o miłości ojcowskiej, poświęceniu i upokorzeniu. Jego odjazd jest dla Dominika bolesnym ciosem. Patrz: konflikt pokoleń.
S. Żeromski „Ludzie bezdomni" - 1)
Odjazd Judyma z Warszawy, gdzie naraziwszy się środowisku lekarskiemu, nie może rozwinąć normalnej praktyki lekarskiej. 2) Odjazd Judyma z Cis w atmosferze skandalu. Doktor naraził się bowiem cisowskiej klice „starców", pobił Krzywosąda i wrzucił go do stawu. Nie było innego wyjścia - należało jdjechać. Kierunek: Zagłębie. 3) Wiktor rudym odjeżdża z Polski w poszukiwa-liu pracy i lepszych warunków życia. 5odąży za nim do Szwajcarii żona : dziećmi.
J. Żeromski „Wierna rzeka" - Odjazd :sięcia Józefa Odrowąża z dworku v Niezdołach, gdzie znalazł schronie-lie, opiekę i miłość Salomei Brynickiej. 'rzed odjazdem Salomea otrzymuje za-iłatę od matki Józefa za swoje po-więcenie, serce i upokorzenie.
J. Leśmian „Odjazd" - W wierszu nie ostali dokładnie określeni bohaterowie iryczni. Wiadomo tylko, że odjeżdża lęźczyzna. Pozostaje chyba kobieta (o-zy podkute szafirowym sińcem, łzy), kochanka? Matka? Żona? Uczucia nor-lalnie towarzyszące rozstaniu i odjaz-owi Leśmian przeniósł na świat przyro-y (to oczy bratków są coraz łzawsze). Idjazd jest z gatunku ostatecznych: czy ie można nic nigdy porzucać na za-•sze? Czytelnik musi sam sobie na to ytanie odpowiedzieć.
. Przyboś „Odjazd" - W przeciwieńs-vie do wiersza Leśmiana tu jest znacz-ie precyzyjniej określona sytuacja liry-zna: typowe miejsce odjazdów i roz-ań, tzn. dworzec kolejowy. On odjeż-ża, ona zostaje. Dla niej rzeczywistość legła rozbiciu, przed nim (jak należy rzypuszczać), otwiera się cały świat.
. Żeromski „Przedwiośnie" -1) Wy-
zd Cezarego z ojcem z Rosji. Młody aryka jedzie do Polski, której nie zna, e pragnie. Dał się zwieść opowieści ca o szklanych domach. 2) Odjazd ezarego z Nawłoci, który (mimo całej )ścinności Wielosławskich) przyjęto ulgą, bo po cichu uznawano, że jednak n „bolszewik" z Baku nie umie się ichować jak dżentelmen.
J. Iwaszkiewicz „Panny z Wilka" -
Z Wilka do Warszawy odjeżdża Wiktor Ruben. Jest rozczarowany, bo myślał, że uda mu się odnaleźć stracony czas. I Wilko zastał inne, i panny się zmieniły, i on sam wreszcie zrozumiał, że nie jest tym Wiktorem sprzed piętnastu lat. Odjeżdża rozgoryczony, ale o coś bogatszy.
J. Iwaszkiewicz „Brzezina" - Po śmierci Stasia Bolesław wraz z córką odjeżdża z leśniczówki. Nareszcie wyzwolił się od wspomnień. Pozostawia mogiłę żony i brata. Odjazd otwiera w jego życiu nowy rozdział.
J. Iwaszkiewicz „Lato w Nohant" -
Kończy się lato. Z majątku George Sand odjeżdża obrażony Szopen (jej wieloletni przyjaciel, wielkie i niezwykle kłopotliwe dziecko, które swoimi kaprysami zadręcza otoczenie). Na początku sztuki wydaje się, że prawie wszyscy mają już dość Szopena (jego codziennych ćwiczeń, jego dąsów), ale wraz z odjazdem muzyka pustoszeje Nohant. Z Szopenem zabierają się wszyscy goście pani Sand. Jakimi cechami odznacza się wobec tego ten kapryśny Polak? Co uświadamia jego odjazd?
H. Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem" - Są to szczególne odjazdy, które z Umschlagplatzu odprawia Marek Edel-man. Są to odjazdy Żydów bez powrotu (zum Tode). Niekiedy odjeżdżają uśmiechnięci, bo dostali bochenek chleba, napawający nadzieją, gdyż nikt by go przecież nie marnował. Niektórych Marek Edelman może od tych odjazdów uratować lub przynajmniej odroczyć termin.
G. Herling-Grudziński „Inny świat"
- 1) Niekiedy pada w obozie hasło, że przygotowywany jest etap na Kofymę lub do Aleksiejewki. Odpowiada to niemieckiej wybiórce do gazu. Tych odjazdów więźniowie boją się najbardziej, bo stamtąd się nie wraca. 2) Odjazd długo oczekiwanej i wytęsknionej bliskiej osoby, która z więźniem spędziła kilkadziesiąt godzin w „domu swidanij". Często po takim odjeździe skazanemu jest trudniej niż przed spotkaniem.
A. Camus „Dżuma" - Godna uwagi jest postać dziennikarza Ramberta, który za wszelką cenę chciał wyjechać z Oranu, bo nie czuł się z miastem związany. Nie ustawał w wysiłkach, by w sposób legalny bądź nielegalny stworzyć możliwość opuszczenia zadżumio-nego miasta. Gdy powstała taka szansa, dobrowolnie z niej zrezygnował. Nie odjechał, bo samodzielnie, świadomie dokonał takiego wyboru.
G. Garcia Marquez „Sto lat samotności" - W Macondo wiele było różnych odjazdów i powrotów, ale najważniejszy był ten pierwszy: Jose Arcadio Buendia odjechał z wioski z Cyganami. Był pierwszym mieszkańcem osady, który odważył się ją opuścić. Teraz już stopniowo będą się rozluźniały wewnętrzne więzi, izolujące wioskę od reszty świata.
U. Eco „Imię róży" - Wyjaśniwszy zagadkę tajemniczych śmierci w klasztorze, Wilhelm z Baskerville i Adso z Melku wyjeżdżają z opactwa. Wilhelm potwierdził tylko swoje opinie na temat Wielkiej Inkwizycji, Kościoła, władzy nad maluczkimi i nieświadomymi. Adso zaś odjeżdża bogatszy o to, co poznał i usłyszał od swego mistrza, ale także o poznanie samego siebie. Patrz: retrospekcja, uczeń i mistrz.
* „Odjechać, to trochę umrzeć". (E. Haraucourt)
: „Nie płacz, kiedy odjadę, sercem będę przy tobie", (słowa piosenki)
: „Rzadko kiedy przyszłość odcina się od przeszłości jak w chwili odjazdu. Cudzego i własnego". (H. Auderska)