W kręgu miłości i nienawiści - bohaterach literackich, których

rozumiem, podziwiam, oskarżam.

Obiektem zainteresowania literatury od początku jej istnienia był człowiek-bohater literacki wraz ze swymi problemami, dylematami i problemami. Czytelnik zaś, śledzący losy i przygody bohaterów literackich kształtował sobie o nich opinie, klasyfikował ich na dobrych i złych, próbował analizować ich postępowanie często stawiając siebie w analogicznych sytuacjach. Mało jest bohaterów literackich, którzy byli by nam całkowicie obojętni. Bohaterowie pozytywni służą ludziom jako wzory do naśladowania, zaś bohaterów negatywnych będziemy oskarżać, oceniani surowo choć często wśród nich będziemy odnajdować takie postacie, których postępowanie będziemy rozumieć. Postaram się opisać niektóre postacie opisać, zaczynając od literatury antycznej.

Mitologia grecka dostarcza wiele ciekawych, szlachetnych postaci. Najpiękniejszą z nich jest niewątpliwie Prometeusz, który stworzył człowieka, a później był jego dobroczyńcą-nauczył go rzemiosła, i wiele innych umiejętności dzięki czemu mógł panować nad światem. Postawa Prometeusza nie spodobała się bogom przez co musiał cierpieć okrutne męki. Został zapamiętany jako symbol bezinteresownej pomocy człowiekowi. Do idei prometeizmu powracano w wielu utworach późniejszych epok.

Bohaterowie „Iliady” Homera także stali się bohaterami ludzkości. Najdzielniejszym Trojańskim wojownikiem był odważny syn króla Priama-Hektor. Trudno nie podziwiać go gdy staje do walki przeciw Achillesowi, choć a z góry skazany jest na śmierć przez bogów, dlatego trzykrotnie okrąża mury Troi zanim stanie do walki. Mimo boskiego pochodzenia wspaniałej urody nie budzi naszej sympatii Achilles. Nie chce oddać martwego ciała Hektora jego ojcu. Jego ciało wypełnione jest gniewem, co potwierdza włócząc ciało martwego Hektora za swoim rydwanem, wokół grobu martwego przyjaciela.

Wiele kontrowersyjnych sądów budzą w czytelniku postacie literatury średniowiecznej. Weźmy na przykład tytułowego bohatera legendy o św. .Aleksym. Syn bogatego człowieka, porzuca dotychczasowe życie w luksusie i wybiera życie żebraka, dobrowolnie znosząc głód, chłód i poniżenie. Wymaga to niezwykle silnej siły woli i cierpliwości są to cechy charakteru godne naśladowania, których niejednokrotnie nam brakuje. Sam motyw postępowania nie jest przez nas znany. Jedyną złą cechą św. Aleksandra jest egoizm, dąży on do zbawienia jedynie siebie nie myśląc o swojej rodzinie opuszcza matkę i ojca, oraz skazuje swoją młodszą siostrę na życiu w samotności.

Równie niezrozumiałą postacią był Roland średniowieczny rycerz francuski, który był dowódcą tylnej straży wojsk króla. Zaatakowany znienacka przez Saracenów, nie wzywa pomocy, mimo tego że bitwa jest przegrana, ponieważ było by to niezgodne z kodeksem walczącego rycerza. Gdy chce naprawić swój błąd trąbi w róg lecz jest już za późno.

Roland posiada wiele cech charakteru, które budzą podziw współczesnego czytelnika przyświecają mu do dziś znane ideały Bóg, honor, ojczyzna. Bohater nie cofa się nawet przed śmiercią gotów zawsze oddać życie za wiarę, władcę i ojczyznę. Wiele wątpliwości budzi średniowieczne poczucie honoru, które nie pozwoliło wezwać Rolandowi pomocy. Inna była mętalność średniowiecznych rycerzy, przez co Roland zostanie niedoścignionym wzorem wszystkich cnót rycerskich.

Niedoścignionym i podziwianym wzorem patriotyzmu pozostanie też

w świadomości Polaków Jacek Soplica, bohater ,,Pana Tadeusza'' chociaż ocena jego postępowania wcale nie musi być całkowicie jednoznaczna. Autor przecież mówi o jego awanturniczym trybie życia w młodości, o jego skłonności do pojedynków.

Jacek był ulubieńcem okolicznej szlachty, a więc taki właśnie styl życia był wówczas

często spotykany. Przeciwko Jackowi przemawia też jego zachowanie po przeżytym

zawodzie miłosnym. Człowiek, który miłość uważał za najważniejszą wartość w życiu, zdecydował się na małżeństwo z pierwszą napotkaną na drodze dziewczyną

ubogą, po to, aby zmarnować jej życie. Dziwi nas i oburza taka decyzja bohatera.

Najwięcej kontrowersji budzi jednak zabójstwo Stolnika. Każde morderstwo jest czynem godnym potępienia. Zabójstwo, którego dokonał było popełnione w afekcie.

Jacek w swej spowiedzi wyznał, jak zachował się wobec niego Stolnik. Długo udawał

przyjaciela, gdyż za pośrednictwem Jacka mógł dowolnie dysponować głosami

okolicznej szlachty na sejmikach. Obserwował rodzącą się między jego córką Ewą

i Jackiem miłość, ale nadal zapraszał Jacka, a gdy biedny szlachcic próbował się

oświadczyć, zmieniał temat rozmowy. Stolnik wiedział o uczuciach Jacka, pytał go,

jako serdecznego przyjaciela o radę w sprawie zamążpójścia Ewy.

Takie postępowanie Stolnika było niegodziwe, obrażało też poczucie dumy, cieszącego się popularnością Jacka. Zabójstwo nie zostało dokonane z premedytacją,

a Jacek nie miał nawet przy sobie broni, kiedy znalazł się w pobliżu zamku Horeszki.

Widząc radość Horeszki z powodu zwycięstwa Moskali, kierowany nagłym impulsem

chwycił broń stojącego obok Moskala i wystrzelił. Natychmiast swego czynu pożałował- stał przecież bez ruchu i czekał, aby Gerwazy go zastrzelił. Po dokonaniu

zabójstwa Jacek stał się zupełnie innym człowiekiem. Uznany za zdrajcę, opuścił

ojczyznę i syna Tadeusza, wstąpił do zakonu i przyjął nazwisko Robaka.

Jacek postanowił służbą dla ojczyzny odkupić winy i błędy młodości. Wstąpił do

Legionów, wszędzie walcząc ofiarnie i bohatersko, był wielokrotnie ranny i więziony.

Zdaniem autora służba ojczyźnie, gotowość poświęcenia dla niej życia jest spełnieniem obowiązku. Dlatego przebaczamy Jackowi błędy jego młodości, uznajemy go za bohatera, wzór patrioty, który swym postępowaniem uczy nas, jak kochać ojczyznę, co w życiu człowieka powinno być wartością najważniejszą.

W świecie bohaterów literackich epoki romantyzmu spotykamy wiele bardzo różnorodnych postaci, nie tylko wspaniałych wzorów godnych naśladowania, ale także takich których oskarżamy. Pozytywiści patrzyli na świat w sposób bardzo realistyczny, wiedzieli, że nie może on się składać z samych jednostek pozytywnych, że są w nim ludzie źli, egoiści, zdrajcy.

Najsympatyczniejszą postacią literatury pozytywistycznej jest Ignacy Rzecki, jeden z bohaterów „Lalki”. Znamy jego życie dzięki pamiętnikom. Związał je ze sklepem Mincla, nie wyobrażał sobie życia bez swej ukochanej Warszawy i pracy, która była jedynym sensem jego życia. Rzecki był staroświecki i staromodny, jednak bardzo życzliwy i ufny, a nawet trochę naiwny w stosunku do ludzi. Miał ciągle nadzieję, że kiedyś Polska odzyska niepodległość. Jeśli uświadomimy sobie, że praca w sklepie była sensem jego życia, nie trudno nam będzie zrozumieć załamanie psychiczne starego subiekta, związane ze sprzedażą sklepu. Po prostu życie utraciło nagle dla niego sens.

Trudno jest wymienić na przestrzeni epok wszystkich bohaterów literackich podziwianych, rozumianych lub oskarżanych przez czytelnika. Ponieważ w ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę w literaturze też częściej spotykamy bohaterów szlachetnych, odważnych stanowiących wspaniałe wzorce osobowe.

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---