ROZWIĄZANIA KONSTRUKCYJNE ELEKTRYCZNYCH URZĄDZEŃ
PRZECIWWYBUCHOWYCH ORAZ ZASADY ICH STOSOWANIA
Elektryczne urządzenia przeciwwybuchowe -wspólne wymagania i badania określa PN-83/E-08110. Dotyczy ona elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych przeznaczonych do pracy w pomieszczeniach i przestrzeniach, w których mogą powstać mieszaniny wybuchowe palnych gazów i par cieczy z powietrzem, a także urządzeń elektrycznych stosowanych w podziemnych wyrobiskach kopalń zagrożonych wybuchem metanu i pyłu węglowego.
Norma ta nie dotyczy:
1/ Zapalarek elektrycznych.
2/ Urządzeń laboratoryjnych obsługiwanych przez wykwalifikowany personel.
3/ Urządzeń przeznaczonych do pracy w miejscach niebezpiecznych ze względu na obecność materiałów wybuchowych.
4/ Kabli i przewodów.
I. Klasyfikacja
Elektryczne urządzenia przeciwwybuchowe dzieli się w zależności od przeznaczenia na dwie grupy:
grupa I - urządzenia górnicze przeznaczone do podziemnych wyrobisk górniczych kopalń zagrożonych wybuchem metanu i pyłu węglowego,
grupa II - urządzenia przeznaczone
Urządzenia grupy II w osłonach ognioszczelnych i w wykonaniu iskrobezpiecznym dzieli się na podgrupy: II A, II B, II C.
Podział na podgrupy przeprowadzono w zależności od granicznego eksperymentalnego prześwitu dla urządzeń z osłoną ognioszczelną oraz minimalnego prądu zapalającego dla urządzeń w wykonaniu iskrobezpiecznym.
Elektryczne urządzenia przeciwwybuchowe ze względu na rodzaj budowy dzieli się na urządzenia :
1/ Z osłoną ognioszczelną.
2/ Iskrobezpieczne.
3/ O budowie wzmocnionej.
4/ Z osłoną cieczową.
5/ Z osłoną przewietrzną lub gazową z nadciśnieniem.
6/ Z osłoną piaskową.
W celu dalszego rozwoju sposobu wykonania elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych dopuszcza się stosowanie innych rodzajów budowy niż wyżej podane, pod warunkiem że zostały one zatwierdzone przez stację badawczą.
II. Wymagania techniczne
Materiały stosowane na obudowy - dopuszczalne jest stosowanie tylko takich materiałów, które są odporne na wpływy środowiska otaczającego i odpowiadają wymaganiom przemysłowym, dla których elektryczne urządzenia przeciwwybuchowe jest przeznaczone. Powinny być odporne na narażenia mechaniczne, elektryczne, termiczne i chemiczne.
Tworzywa sztuczne stosowane na obudowy elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych powinny odpowiadać następującym wymaganiom:
1)Wytrzymywać bez zmian własności zapewniających bezpieczeństwo przeciwwybuchowe temperaturę co najmniej o 20 0C wyższą od temperatury roboczej urządzenia, lecz nie mniej niż 800C; dopuszczalne jest obniżenie temperatury do 600C, pod warunkiem że będzie ona podana na tabliczce znamionowej i w dokumentacji urządzenia elektrycznego.
2) Wytrzymywać minimalną temperaturę roboczą co najmniej -300C w ciągu doby, bez zmian własności zapewniających bezpieczeństwo przeciwwybuchowe.
3) W celu wykluczenia możliwości gromadzenia się niebezpiecznych ładunków elektrostatycznych dobór tworzyw sztucznych należy przeprowadzić zgodnie z załącznikiem nr 2 w/w normy.
Obudowy elektrycznych urządzeń grupy I mogą być wykonane tylko z takich stopów, w których zawartość aluminium, magnezu i tytanu razem wzięta nie przekracza 15%, zaś zawartość magnezu i tytanu razem wzięta nie przekracza 6%.
Obudowy elektrycznych urządzeń grupy II wykonane mogą być tylko z takich stopów lekkich, w których zawartość magnezu nie przekracza 6%.
Przy stosowaniu stopów z metali lekkich należy dobierać takie ich kombinacje, które wykluczają powstanie korozji stykowej.
Otwory gwintowe w obudowach wykonanych ze stopów aluminiowych i tworzyw sztucznych, z wyjątkiem osłon ognioszczelnych, przeznaczone dla śrub mocujących pokrywy otwierane w warunkach eksploatacji, w celu wykonania przeglądów lub regulacji, można wykonać w stopie lekkim lub tworzywie wtedy, jeżeli zastosowano odpowiedni gwint dla danego materiału.
Materiały stosowane do zalewania urządzeń powinny być chemicznie stabilne, obojętne i odporne na zewnętrzne działanie czynników lub powinny być zabezpieczone przed działaniem tych czynników. Materiały powinny być termicznie odporne na działanie temperatur występujących podczas eksploatacji elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych.
Uszczelnienia powinny być metalowe lub z materiałów trudnopalnych. Powinno się je umieścić tak, aby zapewnić stabilne jego położenie w urządzeniach przeciwwybuchowych.
Elementy mocujące:
Części obudowy zapewniające przeciwwybuchowość lub zapewniające przed dostępem do nieizolowanych części znajdujących się pod napięciem powinny być w sposób konstrukcyjny tak rozwiązane aby ich demontaż był możliwy tylko za pomocą specjalnych narzędzi. Zamknięcia te powinny składać się:
1)Ze śrub lub sworzni ze łbami i nakrętkami sześciokątnymi, pięciokątnymi, trójkątnymi, sektorowymi lub innymi, bez nacięć.
2)Z gniazd ochronnych lub wgłębień wokół każdego łba śruby lub nakrętki na całej wysokości i co najmniej 2/3 długości. Nie jest wymagane stosowanie gniazd ochronnych lub wgłębień dla śrub i
nakrętek o wymiarach powyżej M16 w urządzeniach elektrycznych grupy II i M24 w urządzeniach elektrycznych grupy I, a także śrub i nakrętek, do których nie ma swobodnego dostępu.
W urządzeniach elektrycznych grupy I do mocowania elementów często demontowanych należy używać śrub zabezpieczonych przed wypadaniem. Minimalna średnica śrub lub innych elementów mocujących w urządzeniach elektrycznych grupy I powinna wynosić co najmniej 6 mm, zaś w aparaturze kontrolno-pomiarowej i urządzeniach automatyki co najmniej 5 mm . Śruby, nakrętki i pozostałe elementy mocujące powinny być zabezpieczone przed samoodkręceniem się, za pomocą podkładek sprężystych, przeciwnakrętek lub innymi równoważnymi sposobami.
Zaciski przyłączowe
Urządzenie elektryczne powinno mieć zaciski przyłączowe znajdujące się w wydzielonej skrzynce zaciskowej lub bezpośrednio w osłonie urządzenia przeciwwybuchowego, służące do połączenia urządzenia z siecią zewnętrzną.
Urządzenia elektryczne grupy II i ruchome urządzenia elektryczne grupy I można wykonać z zamontowanym na stałe odcinkiem przewodu o odpowiedniej długości.
Skrzynki zaciskowe powinny zapewniać stopień ochrony IP54 wg. PN-92/E-08106.
Zaciski przyłączowe powinny być oznaczone, jeżeli istnieje możliwość nieprawidłowego podłączenia doprowadzonych przewodów.
Podłączenie przewodów powinno być tak wykonane, aby połączenie elektryczne w miejscu przyłączenia nie ulegało pogorszeniu w czasie długotrwałej eksploatacji na skutek zużycia, zmian wymiarów izolatorów lub wibracji.
Przenoszenie nacisku styków za pośrednictwem materiału nieceramicznego jest niedopuszczalne. Gdy przenoszone są naciski połączenia stykowego za pośrednictwem ceramicznych materiałów izolacyjnych, należy uwzględnić różnicę rozszerzalności cieplnej materiału izolacyjnego i elementów przewodzących prąd.
W urządzeniach elektrycznych grupy I minimalna średnica śrub zaciskowych do podłączenia żył zewnętrznych przewodów lub kabli powinna wynosić co najmniej 6 mm.
Zaciski przyłączowe i sworznie przepustowe oraz ich izolatory powinny być tak mocowane, aby nie nastąpiło ich przekręcenie pod wpływem momentów skręcających.
Wpusty kablowe
Wpusty kablowe należy konstruować i montować tak, aby nie ulegały one luzowaniu oraz zapewniały pewne i trwałe uszczelnienie.
Dla urządzeń grupy I wpusty kablowe należy tak wykonać, aby wprowadzone przewody podłączone do zacisków nie były narażone na działanie sił wyrywających i skręcających. Wymaganie to dotyczy również przenośnych i ruchomych urządzeń grupy II, w których przewody kablowe nie są mocowane na stałe do urządzenia.
Mocownik służący do przejmowania siły naciągu działającej na przewód lub kabel, może stanowić część składową wpustu kablowego. Nie jest wymagane stosowanie mocowników w elektrycznych urządzeniach w których kable i przewody nie są narażone w czasie eksploatacji na działanie sił mechanicznych.
Wpusty dla przewodów oponowych nie powinny mieć ostrych krawędzi. Zaokrąglenie kielicha wpustowego powinno być takie, aby promień zgięcia przewodu w miejscu wprowadzenia przy odchyleniu go od osi wpustu o kąt prosty w dowolnym kierunku był nie mniejszy niż ¼ maksymalnej średnicy przewodu przewidzianego dla danego wpustu. Dopuszczalne jest zmniejszenie promienia krzywizny wprowadzenia przewodu do 5 - 10 mm w następujących przypadkach:
1/ W stacjonarnych urządzeniach elektrycznych.
2/ W zespole urządzeń elektrycznych, w których połączenia przewodami między poszczególnymi urządzeniami wykonane są jako stałe.
3/ Gdy zastosowano dodatkowe środki zabezpieczające przewód przed uszkodzeniem, np. nawulkanizowany obwój gumowy, odcinek elastycznego pancerza ochronnego, gumowy rękaw ochronny.
4/ Przy zastosowaniu innych rodzajów zabezpieczeń pewnie chroniący kabel przed uszkodzeniami.
Temperatura przewodów i kabli w miejscu wprowadzenia ich do przeciwwybuchowego urządzenia elektrycznego nie powinna przekraczać 700 C, zaś w miejscu rozgałęzienia żył 800 C.
W szczególnych przypadkach dla urządzeń elektrycznych grupy II dopuszcza się wyższe temperatury, lecz wówczas należy temperaturę podać na tabliczce urządzenia.
Niewykorzystane otwory dla wpustów kablowych oraz nie wykorzystane wpusty kablowe powinny być tak zaślepione, aby zachowane było bezpieczeństwo przeciwwybuchowe dla danego rodzaju budowy przeciwwybuchowej.
Blokada
Blokady w urządzeniach przeciwwybuchowych należy tak wykonać, aby pozbawienie ich funkcji blokującej było w wyniku uszkodzenia lub zdemontowania jakiejkolwiek części urządzenia blokującego. W przypadku stosowania blokady głównej komory urządzenia , części i sworznie izolatorów przepustowych pozostające pod napięciem powinny mieć stopień ochrony co najmniej IP20 wg. PN-92/E-08106, a na elementach osłaniających / np. wewnętrznej obudowie, przegrodzie, przykrywce itp./ powinien znajdować się napis ostrzegawczy „Otwierać po odłączeniu od sieci zasilającej” .
Konstrukcja blokady powinna zapewniać otwarcie styków w obwodzie zasilającym. Jeżeli wymaganie to nie może być spełnione, to otwarcie styków powinno być określone odpowiednim położeniem rękojeści napędu. Dopuszcza się blokadę obudowy pojedynczego urządzenia lub zestawu elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych za pomocą jednej blokady i wspólnego klucza. W takim przypadku wymagane jest, aby:
Obudowa i blokada była częścią urządzenia elektrycznego stanowiącego jeden agregat lub jeden ciąg elektryczny zasilany ze wspólnego źródła prądu.
Komory należące do obudowy urządzenia można było odblokować tylko za pomocą klucza blokującego znajdującego się na korpusie urządzenia blokującego.
Klucz blokujący można było wyjąć z korpusu blokady ostatniej części urządzenia , zaś wyłączenie blokady było możliwe tylko po wprowadzeniu klucza w blokadę.
Łby śrub mocujących miały kształt inny niż sześciokątny /sektorowy, pięciokątny lub inny bez nacięć/.
Przy zastosowaniu elektrycznej blokady w obwodach blokady należy uwzględnić zabezpieczenie przed zwarciami. Na obudowach, w których wymagane jest otwieranie w warunkach eksploatacyjnych w celu przeprowadzenia montażu lub przeglądu przy odłączonej blokadzie, powinien znajdować się ostrzegawczy napis „Otwierać po wyłączeniu napięcia z sieci”.
Na obudowach urządzeń , w których wnętrzu znajdują się indywidualne źródła zasilania /np. baterie akumulatorów/, należy umieścić ostrzegawcze napisy np. „Otwieranie w strefie zagrożonej wybuchem zabronione”.
Jeżeli w osłonach znajdują się kondensatory lub elementy nagrzewające się powyżej temperatury dopuszczalnej, na osłonie należy umieścić napis podający czas bezpiecznej zwłoki przed otwarciem osłony.
Zaciski do przyłączenia przewodów ochronnych i przewodów wyrównawczych.
W komorze przyłączowej urządzenia należy umieścić zacisk do podłączenia przewodu ochronnego i przewodu wyrównawczego.
Metalowe obudowy urządzeń powinny mieć zewnętrzny zacisk do podłączenia przewodu ochronnego i przewodu wyrównawczego. Zewnętrzny zacisk nie jest wymagany w urządzeniach, które mogą przemieszczać się w czasie pracy, a w przewodzie zasilającym znajduje się żyła ochronna.
Zewnętrzne i wewnętrzne zaciski przyłączeniowe nie są wymagane dla urządzeń których nie należy uziemiać lub uziemienie nie jest wymagane(np. urządzenia z wzmocnioną izolacją o napięciu poniżej 42V lub urządzenia elektryczne z rurowym systemem izolacji).
Wewnętrzne zaciski powinny umożliwiać podłączenie przewodów o następujących przekrojach:
1/ Dla przewodu fazowego o przekroju do 16mm2, przekrój przewodu ochronnego powinien być taki sam jak przekroju przewodu fazowego.
2/ Dla przewodu fazowego o przekroju powyżej 16mm2 do 35 mm2
przekrój przewodu ochronnego przyjmuje się równy 16mm2.
3/ Dla przewodu fazowego o przekroju powyżej 35 mm2 przekrój przewodu ochronnego powinien wynosić połowę przekroju przewodu fazowego.
4/ Zewnętrzne zaciski na obudowie służące do przyłączenia przewodu ochronnego lub przewodu wyrównawczego powinny umożliwiać podłączenie przewodów o przekrojach nie mniejszych niż 4mm2.
Pozostałe wymagania dotyczące zacisków przewodów ochronnych powinny odpowiadać wymaganiom wg. PN-82/G-38000.
Izolacja
Materiały elektroizolacyjne oraz konstrukcje izolatorów dla urządzeń elektrycznych grupy I powinny spełniać wymagania wg. PN-82/G38000.
Wymagania dodatkowe dla maszyn elektrycznych wirujących.
Wentylatory zewnętrzne maszyn elektrycznych wirujących powinny być zabezpieczone osłonami o stopniu ochrony wg. PN-92/E-08106 nie niższym niż:
1/ IP- od strony wejścia powietrza.
2/ IP- od strony wyjścia powietrza.
Maszyny elektryczne wirujące pracujące pionowo należy dodatkowo chronić przed wpadaniem obcych ciał. Dla maszyn grupy I stopień ochrony IP10 dopuszcza się tylko w przypadku, gdy otwory rozmieszczone są w ten sposób, że obce ciała o wymiarach większych niż 12 mm nie mogą wpadać na ruchome części maszyny, przy pionowym spadaniu lub przy wibracji.
Wentylatory oraz osłony zabezpieczające wentylatory powinny być wytrzymałe mechanicznie i umocowane w taki sposób, aby nie nastąpiła ich deformacja lub przemieszczenie, które mogłoby doprowadzić do uderzeń lub tarć części wirujących z częściami nieruchomymi.
W stanie normalnej pracy, szczelina między wentylatorem zewnętrznym, osłoną zabezpieczającą i elementami mocującymi powinna wynosić co najmniej 1/100 max. średnicy wentylatora, lecz nie mniej niż 1 mm.
Zewnętrzne wentylatory w maszynach elektrycznych wirujących grupy II mogą być wykonane ze stopów lekkich, w których zawartość magnezu nie przekracza 6% w stosunku wagowym.
Wymagania dodatkowe dotyczące aparatów łączeniowych i przełączników sterowniczych.
Aparaty łączeniowe i przełączniki sterownicze powinny spełniać następujące wymagania:
1/ Powinny mieć wyraźnie oznaczone położenia „załączony, wyłączony”.
2/ Nie dopuszcza się wyłączników mocy oraz odłączników prądu stałego, których styki są zanurzone w oleju; stosowanie wyłączników mocy oraz odłączników dla prądu przemiennego w urządzeniach elektrycznych grupy I o napięciu do 1200V, których styki znajdują się w oleju jest zabronione, z wyjątkiem urządzeń elektrycznych na napięcie 1200V, w których każdy biegun wykonany jest oddzielni, zaś ilość oleju przypadająca na każdy biegun nie przekracza 5 dm3.
3/ Wyłączniki lub przyciski sterownicze stosowane w sieciach sygnalizacyjnych lub oświetleniowych na napięcie do 250V i prądzie do 10A mogą mieć budowę wzmocnioną, jeżeli części iskrzące chronione są osłona ognioszczelną (np. styki łączeniowe znajdują się w osłonie ognioszczelnej ), zaś materiały izolacyjne mają odporność na prądy pełzające co najmniej 50 kropel przy napięciu 500V.
4/ Zdejmowanie rękojeści nastawników należy tak wykonać, aby ich zdjęcie było możliwe tylko w stanie wyłączenia urządzenia.
5/ Odłącznik powinien zawsze jednocześnie wyłączyć wszystkie bieguny; stan położenia odłącznika powinien być widoczny z zewnątrz.
6/ Odłączniki powinny mieć blokadę z wyłącznikami lub konstrukcja napędu odłącznika powinna wykluczyć nieprawidłowe ich załączenie; za wystarczające uznaje się zastosowanie rygli zwalnianych za pomocą specjalnych narzędzi (wymaganie to nie dotyczy odłączników przewidzianych do pracy, jako wyłączniki mocy lub wyłączników silnikowych).
Dla aparatów łączeniowych wymagane jest, aby:
1/ Znamionowy prąd wyłącznika był nie większy niż 1/3 prądu przy którym następuje spiekanie się styków stycznika; prąd ten powinien być równy prądowi rozruchowemu największego silnika, lecz nie mniejszy od 5-krotnej wartości prądu znamionowego tego silnika.
2/ Wyłączniki mające blokadę przed powtórnym załączeniem były tak skonstruowane, aby po wyłączeniu zwarcia odblokowanie było możliwe tylko przy użyciu specjalnych narzędzi; wyłączniki zwarciowe wyposażone w szybkie wyzwalacze elektromagnetyczne stosowane w kopalniach powinny mieć blokadę uniemożliwiającą powtórne załączenie.
3/ Dla wyłączników podać zależność mocy wyłączalnej od napięcia oraz od wytrzymałości dynamicznej przekładników prądowych i wyzwalaczy wchodzących w skład danego wyłącznika.
4/ Wyłączniki samoczynne, bezpieczniki i wyłączniki ze zdalnym sterowaniem miały blokadę uniemożliwiającą ich samoczynne lub zdalne wyłączenie albo załączenie przy otwartych osłonach( blokada nie jest wymagana, jeżeli znamionowy prąd bezpiecznika nie przekracza 60A i jeżeli przed bezpiecznikiem lub bezpiecznikiem zdalnie sterowanym znajduje się odłącznik ; w takim przypadku na głównej części komory, w której znajduje się zabezpieczenie należy umieścić dobrze widoczną ostrzegawczą tabliczkę; odstępstwo to nie dotyczy samoczynnych i zdalnie sterowanych wyłączników grupy I).
5/ Łączniki stycznikowe grupy I działały niezawodnie przy napięciu 0,85 do 1,1 Un.
Wymagania dodatkowe dotyczące bezpieczników mocy.
Osłony bezpieczników topikowych powinny mieć blokadę mechaniczną lub elektryczną z wyłącznikiem, tak aby wymiana wkładek topikowych możliwa była tylko w stanie beznapięciowym. Załączenie napięcia na bezpiecznik powinno być możliwe tylko przy prawidłowo zamkniętej osłonie.
Blokada nie jest wymagana dla elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych grupy II, jeżeli umieszczony jest na nich ostrzegawczy napis „Otwierać po odłączeniu od sieci”.
Wymagania dodatkowe dotyczące sprzęgników.
Sprzęgniki powinny mieć blokadę mechaniczną lub elektryczną tak, aby uniemożliwić rozłączenie styków znajdujących się pod napięciem oraz załączenie napięcia na styki, gdy sprzęgnik nie ma prawidłowo zamkniętej osłony. Blokada nie jest wymagana , jeżeli połączenie części wtykowej z gniazdem wykonane jest jako zamknięcie specjalne, a na osłonie znajduje się napis „Otwierać po wyłączeniu spod napięcia sieci”.
Blokada nie jest wymagana dla sprzęgników na prąd znamionowy do 10A i napięcie znamionowe do 250V prądu przemiennego oraz 60V prądu stałego, jeżeli pozostające pod napięciem części po rozdzieleniu styków mają stopień ochrony co najmniej IP54 , przy czym część wtykowa nie powinna znajdować się pod napięciem.
Sprzęgniki nie mające blokady z wyłącznikiem należy wykonać tak, aby podczas zamykania lub otwierania odwodu przy wkładaniu lub wyjmowaniu wtyczki z gniazda części wiodące prąd nie znajdowały się pod napięciem i były niedostępne przed dotykiem. Gniazdo w stanie rozłączenia powinno mieć pokrywę połączoną z gniazdem za pomocą zamknięć specjalnych tworzącą wraz z gniazdem osłonę ognioszczelną. Pokrywa powinna być połączona z gniazdem w taki sposób, aby przy włożeniu wtyczki nie zgubiła się.
Konstrukcja elementów stykowych powinna być dostatecznie wytrzymała, aby zapewnić dobre połączenie stykowe. Połączenie styków ochronnych powinno odbywać się z wyprzedzeniem w stosunku do zestyków elektroenergetycznych.
Nie dopuszcza się, aby część stykowa po rozłączeniu z gniazdem znajdowała się pod napięciem.
Wymagania dodatkowe dotyczące akumulatorów.
Akumulatory /z wyjątkiem akumulatorów stosowanych w lampach przenośnych i akumulatorów hermetycznych / powinny spełniać następujące wymagania:
Elementy i otwory niezbędne dla odprowadzenia gazów powstających przy ładowaniu powinny być wykonane tak, aby wykluczyć możliwość rozlewania się elektrolitu lub bezpłomieniowego utleniania wodoru.
Komory skrzyń akumulatorowych oraz części wbudowane i części izolacyjne, z wyjątkiem elementów osłoniętych, nie mogą być wykonane z materiałów porowatych lub łatwopalnych i powinny być odporne na działanie elektrolitu.
Tworzywa sztuczne przeznaczone jako materiały izolacyjne do wyrobu naczyń akumulatorowych, a także stosowane do pokrycia izolacyjnego skrzyń akumulatorowych dla baterii jak i wew. powierzchni skrzyń dla akumulatorów powinny być odporne na działanie powierzchniowych wyładowań elektrycznych przy zmoczeniu powierzchni elektrolitem.
W skrzyni dla baterii akumulatorowej o napięciu znamionowym powyżej 12V powinna być zapewniona dostateczna wentylacja oraz zachowana możliwie najmniejsza wolna przestrzeń osłonięta: skrzynie powinny mieć zamknięcia specjalne.
Mostki służące do łączenia ogniw akumulatora w baterie powinny być wykonane jako samozakleszczające się w zaciski stożkowe lub równorzędne połączenia śrubowe. Akumulatory stosowane w elektrycznych urządzeniach grupy I powinny mieć podwójne wyprowadzenia każdego bieguna.
Wymagania dodatkowe dotyczące lamp.
Lampy grupy I powinny spełniać wymagania PN-73/G-42011.
Baterie akumulatorowe lamp nahełmnych i ręcznych powinny być tak zbudowane, aby uniemożliwione było wylewanie się elektrolitu w dowolnym położeniu lampy.
Jeżeli źródło światła i bateria akumulatora znajdują się w oddzielnych obudowach, to w miejscach wprowadzenia przewodu do oprawy oświetleniowej i do skrzyni baterii akumulatora należy zastosować zabezpieczenie chroniące przewód przed wyrwaniem siłą nie mniejszą niż 200N dla lamp grupy I i nie mniejszą niż 150N dla lamp grupy II. Przewód powinien wytrzymać działanie tych sił bez uszkodzeń decydujących o bezpieczeństwie przeciwwybuchowym. Wprowadzenie przewodu do skrzyni baterii akumulatorowej powinno zabezpieczać także przewód przed zginaniem pod bardzo ostrym katem.
Badanie elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych i ich atestowanie.
Jedyną stacją badawczą upoważnioną do przeprowadzania badań elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych naszym kraju, a także do wydawania atestów jest Instytut Bezpieczeństwa Górniczego Głównego Instytutu Górnictwa, Kopalnia Doświadczalna Barbara w Mikołowie.
Dopuszczenie elektrycznych urządzeń przeciwwybuchowych do pracy w określonych strefach kopalń wydaje Wyższy Urząd Górniczy w Katowicach, dopuszczenie do pracy w innych resortach, gdzie występują strefy zagrożenia wybuchem, mogą wydawać odpowiednie instytucje danego resortu- na podstawie atestów KDB.
Do wydawania zaświadczenia o dodatnich wynikach badań niepełnych oraz umieszczeniu na urządzeniu cechy upoważnieni są wytwórcy przeprowadzający badania niepełne.