Technologia

Przygotowanie ścian

Nie wolno przystępować do mocowania płyt styropianowych bez rzetelnego przygotowania podłoża. Ściany należy bezwzględnie oczyścić z kurzu, pyłu i luźno związanych cząstek. Ubytki i nierówności większe od 10 mm usunąć. Odspojone tynki zbić i uzupełnić zaprawą cementową. Łuszczące się powłoki malarskie i wyprawy tynkarskie dokładnie usunąć. Powierzchnia ściany powinna być również wolna od nalotów i wykwitów solnych. Przy słabo związanych podłożach należy uprzednio sprawdzić ich przyczepność do warstw konstrukcyjnych i ewentualnie dokonać usunięcia lub wzmocnienia warstwy powierzchniowej. Tak przygotowaną ścianę należy koniecznie zmyć bieżącą wodą. Po wyschnięciu można przystąpić do mocowania płyt.
Dobrze przygotowana ściana nie wymaga stosowania łączników mocujących. W razie wątpliwości stosuje się je w ilości przynajmniej 4 szt/m² powierzchni płyt styropianowych.

Rysunki: układanie

Klejenie płyt

Rozpoczynając układanie izolacji termicznej nie wolno zapominać o wykonaniu dylatacji (kilkucentymetrowej szczeliny między gruntem a pierwszym rzędem styropianu), która zabezpieczy elewację przed zniszczeniem na skutek parcia gruntu na styropian (rozszerzalność gruntu pod wpływem temperatury). 
W pierwszej kolejności do muru przymocowuje się listwę prowadnicy (na której oprze się pierwszy rząd płyt), którą następnie przykrywa się siatką zbrojeniową. Siatka powinna wystawać na ok. 10 cm ponad prowadnicę, od dołu zaś należy ją wypuścić na około 20 cm.

Rysunek płyty z pasem i plackami.

Masę klejącą należy rozprowadzić pasmami po obwodzie płyty. Pasma o szerokości 3 - 4 cm powinny być rozprowadzone w odległości 3 cm od jej brzegu. Pasmo powinno być zamknięte na obwodzie. W środku płyty zaprawę nakłada się w formie placków o średnicy 8 cm. Placki muszą zajmować minimum 40 % powierzchni płyty (10 -12 szt/płytę). Ułożenie pasm jest sprawą bardzo istotną, zapobiega bowiem niekontrolowanym ruchom powietrza między płytami styropianowymi a ścianą. Nie stosując tego zalecenia można spowodować, że praca związana z ocieplaniem nie będzie miała sensu. Szczególnie jeśli w wypadku uszkodzenia mechanicznego lub niestarannego wykończenia ocieplenia powstanie wlot i wylot powietrza z przestrzeni między ścianą, a płytami styropianu. Dobrze nałożone pasma ograniczają możliwość wystąpienia takiego przypadku.

Płyty z masą klejącą należy przyłożyć do ściany i dokładnie dosunąć do płyt wcześniej zamocowanych.
Płyty muszą być zlicowane, a szpary między nimi nie mogą być większe niż 2 mm. Wszelkie poprawki licowania, oraz wypełnienie szpar paskami styropianu wykonuje się najwcześniej po 3 dniach od momentu przyklejenia. 
W wypadku uzasadnionego zastosowania łączników rozprężnych, ich główki nie mogą wystawać poza powierzchnię płyt. Minimalna głębokość osadzenia łączników wynosi 6 cm.

Rysunek zbrojenia narożników  otworów okiennych i drzwiowych.

Po przynajmniej 3 dniach od przymocowania styropianu do ściany, nanosi się na płyty 3-milimetrową warstwę masy klejącej. W nią wciska się napiętą siatkę zbrojącą. Nigdy nie należy postępować odwrotnie. Sąsiednie pasy siatki zbrojącej łączy się na 10-centymetrowy zakład. Po wtopieniu siatki całą powierzchnię pokrywa się cienką 1-milimetrową warstwą masy klejącej. Jej powierzchnia musi być równa i gładka. Na narożnikach budynku siatkę wywija się na ścianę sąsiednią, a wywinięcie musi mieć szerokość minimum 10 cm. Do wysokości 2 m od podłoża rozsądnie jest zazbroić masę klejącą podwójną warstwą siatki.

Powierzchnie w narożnikach okien i drzwi zbroi się dodatkowymi kawałkami siatki, a narożniki wzmacnia kątownikami aluminiowymi. Dodatkowe zbrojenie i wzmocnienia mocuje się na płytach styropianowych przed nałożeniem właściwej warstwy masy klejącej, nigdy po.

elementy: 1 - podkład klejowy;  2 - siatka;  3 - tynk szlachetny;  4 - masa gruntująca;  5 - masa klejowa na siatce .

Na tak przygotowaną powierzchnię po minimum 3 dniach nakłada się wyprawę tynkarską (ale nie później niż po 3 miesiącach). Należy zwrócić uwagę na to, aby tynk posiadał wyraźną fakturę, gdyż przy dużych powierzchniach nagrzewania mogą ujawnić się widoczne pęknięcia skurczowe. Nanoszenie tynku odbywa się wg zasady "mokre na mokre", w sposób ciągły i bez przerywania pracy. Jest to ważny moment ponieważ nieprawidłowości w jego wykonaniu powodują widoczne (np. przy bocznym oświetleniu) nierówności powierzchni. Z uwagi na wrażliwość procesu nie może on być wykonywany przy silnym promieniowaniu słonecznym jak i padającym deszczu.
Należy również zwrócić uwagę na kolor ostateczny elewacji. Ciemne powierzchnie powodują większe zbieranie energii słonecznej, co w rezultacie może prowadzić do pęknięcia tynku. A jaśniejsze kolory odbijając promienie słoneczne zmniejszają ryzyko wystąpienia wspomnianego zjawiska.

---