Wągrzyca świń
(Cysticercosis suum)
Przyczyną schorzenia jest Cysticercus cellulosae (wągier świński), postać larwalna tasiemca Taenia solium. Wągier świński jest małym, owalnym, białawym pęcherzykiem o wymiarach 6-20 x 5-10 mm. Wpuklony do wnętrza
pęcherzyka skoleks posiada podwójny wieniec 22-32 haków i 4 przyssawki.
Żywicielem ostatecznym jest człowiek (tu dojrzały tasiemiec w jelicie cienkim osiąga 2-8 m długości).
Żywicielem pośrednim jest świnia. Niekiedy (w przypadkach autoinwazji) może być człowiek, a czasem i pies.
Umiejscowienie: u świń Cysticercus cellulosae umiejscawia się w tkance łącznej śródmięśniowej mięśni poprzecznie prążkowanych (najczęściej spotyka się go w mięśniach uda, łopatki, lędźwiowych, międzyżebrowych, przeponie, sercu i mięśniach głowy. W przypadku wągrzycy człowieka wągry umiejscawiają się gł. w mózgu, gałce ocznej, rzadziej w tkance podskórnej, a bardzo rzadko w mięśniach i narządach wewnętrznych.
Człony tasiemca Taenia solium wypełnione jajami (do 50 tys. w 1 jaju), wydalane są z kałem człowieka. W przewodzie pokarmowym żywiciela pośredniego z jaj uwalniają się onkosfery i po wniknięciu do naczyń żylnych lub chłonnych p . pok. wędrują do miejsca bytowania, gdzie po 2,5-4 mies. tworzy się wągier Cysticercus cellulosae.
Człowiek zaraża się tasiemcem uzbrojonym Taenia solium zjadając mięso świń zawierające żywe wągry.
Wągrzyca świń najczęściej przebiega bezobjawowo. Tylko w przypadkach wyjątkowo silnej inwazji oraz umiejscowienia się wągrów w sercu lub OUN mogą wystąpić objawy ze strony układu nerwowego i krwionośnego.
Rozpoznanie wągrzycy świń następuje zwykle podczas obowiązkowego badania poubojowego.
Zwalczanie zależy od: skutecznego wykrywania i likwidowania tasiemczycy ludzi. Tereny uprawne i zbiorniki wodne należy zabezpieczyć przed zanieczyszczeniem ściekami komunalnymi. Bezwzględni należy przestrzegać poubojowej kontroli sanitarno-weterynaryjnej