Wyrok z dnia 3 listopada 2010 r., IV KK 149/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 9/10)
Wykładnia (art. 435 k.p.k.), przy zastosowaniu reguły a maiori ad minus pozwala, w ocenie Sądu Najwyższego, uznać za uprawnione utrzymanie w mocy - zaskarżonego na niekorzyść oskarżonego orzeczenia - jeżeli te same względy przemawiały z kolei za zmianą przez sąd odwoławczy tego samego orzeczenia na korzyść innych współoskarżonych, co również w takim wypadku aktualizuje możliwość ograniczenia rozpoznania środka odwoławczego (art. 436 k.p.k.).
Interpretując sformułowanie „wymagane zgłoszenie” sąd odwoławczy kierował się jego potocznym rozumieniem. Przeoczył tym samym, że przy wykładni znamion czynów zabronionych, typizowanych w tzw. pozakodeksowych przepisach karnych, zamieszczanych w ustawach normujących wyodrębniony obszar działalności, istnieje potrzeba kierowania się w pierwszym względzie dyrektywą języka specjalistycznego, przy interpretacji tego rodzaju regulacji, nie jest wystarczające odwołanie się do gramatycznego kontekstu poddawanego wykładni znamienia (chyba, że w akcie prawnym zawarta została definicja legalna określonego pojęcia), konieczne jest bowiem uwzględnienie również kontekstu systemowego, historycznego oraz teologicznego.
Penalizacją przewidzianą w (art. 90 Prawa budowlanego) objęte jest zarówno zachowanie polegające na faktycznym zaniechaniu zgłoszenia właściwemu organowi planowanych robót budowlanych, jak i rozpoczęcie ich przed upływem 30 dniowego terminu określonego w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego. Do takiego rezultatu wykładni, wobec nie zamieszczenia w słowniczku wyrażeń ustawowych zawartego w art. 3 Prawa budowlanego wyjaśnienia definicji „wymagane zgłoszenie”, prowadzi zastosowanie reguł interpretacyjnych tak systemowych, jak i celowościowych.
1
ART. 436 K.P.K.