Kanclerze RFN

Konrad Adenauer CDU od 15 września 1949 do 16 października 1963

Ludwig Erhard CDU od 16 października 1963 do1 grudnia 1966

Kurt Georg Kiesinger CDU od 1 grudnia 1966 do 21 października 1969 \

Willy Brandt SPD od 21 października 1969 do 7 maja 1974

Walter Scheel (tymczasowo) FDP od 7 maja 1974 do 16 maja 1974

Helmut Schmidt SPD od 16 maja 1974 do 1 października 1982

Helmut Kohl CDU od 1 października 1982 do 27 października 1998

• Piąta Republika Francuska (od 1959)

#	Prezydent		Objęcie urzędu	Opróżnienie urzędu	Partia	Żył
1	Charles de Gaulle		9 stycznia 1959	28 kwietnia 1969	UDR	1890-1970
-	Alain Poher[3]		28 kwietnia 1969	20 czerwca 1969	Demokratyczne Centrum	1909-1996
2	Georges Pompidou		20 czerwca 1969	2 kwietnia 1974	UDR	1911-1974
-	Alain Poher[3]		2 kwietnia 1974	27 maja 1974	Demokratyczne Centrum	1909-1996
3	Valéry Giscard d'Estaing		27 maja 1974	10 maja 1981	UDF	ur. 1926
4	François Mitterrand		10 maja 1981	17 maja 1995	PS	1916-1996
5	Jacques Chirac		17 maja 1995	16 maja 2007	RPR/UMP	ur. 1932
6	Nicolas Sarkozy		16 maja 2007	obecnie urzęduje	UMP	ur. 1955

Źródł- wikipedia

1. Próbowali prowadzić grę permanentnego osłabiania Niemiec i wchodzili w układy ze swymi tradycyjnymi brytyjskimi i rosyjskimi sojusznikami.

2. Później zrewolucjonizowali swą politykę zagraniczną, przystępując do antyradzieckiego zachodniego sojuszu mimo ze implikowało to remilitaryzację Niemiec. Antyradziecki sojusz nabrał kształtu pod koniec 1950 r.

3. W roku 1952 pozostawał nadal nie rozwiązany problem niemiecki, tj statusu Niemiec Zachodnich jako jednostki politycznej i ich roli w planowaniu i operacjach NATO.

4. Renę Pleven, francuski minister obrony, zaproponował, żeby niemieckie jednostki były włączane w skład wielonarodowych dywizji oraz aby Niemcy Zachodnie nie mogły mieć osobnej armii, sztabu generalnego oraz ministerstwa obrony. Wysunął projekt Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO).

5. W maju 1952 r. na mocy porozumień podpisanych w Bonn i Paryżu przez sześć krajów Europy kontynentalnej powstała nowa złożona struktura EWO Stany Zjednoczone, Francja i Wielka Brytania zgodziły się położyć kres okupacji Niemiec z chwilą ratyfikacji traktatu EWO. Porozumienia z Bonn i Paryża w 1952 r.

6. Traktat brukselski z 1948 r. został przemianowany na Unię Zachodnioeuropejską (UZE),

7. Niemcy Zachodnie miały stać się pełnoprawnym członkiem NATO i formalnie zostały nim w 1955 roku.

8. Na początku 1957 r. Saara stała się częścią Niemiec Zachodnich.

9. Ważnym elementem spuścizny przejętej w 1958 r. przez de Gaulle'a - obok francuskiego programu atomowego, traktatu rzymskiego i członkostwa w NATO - było zbliżenie z Niemcami. architektami tego approchement byli Robert Schuman i Jean Monnet po stronie francuskiej i Adenauer ze strony niemieckiej.

10. Adenauer wysunął w 1950 r. propozycję unii francusko niemieckiej.

11. Podczas spotkań z de Gaulle'em w Rambouillet w lipcu 1960 r. i w Paryżu w lipcu 1962 r. Adenauer nalegał na przedłużenie francusko-niemieckiego porozumienia.

12. Adenauer w styczniu 1963 r. podpisał traktat z de Gaulle'em, formalizujący francusko-niemiecką entente.

13. Koncepcja multilateralna mówiła ,że broń atomowa byłaby obsługiwana przez jednostki wojskowe złożone z żołnierzy z różnych państw członkowskich. Jednak Amerykanie mieli nadzieję, ze dzięki tej drugiej opcji uda się rozwiązać kwestię niemiecką (jak dać Niemcom dostęp do broni atomowej bez zaalarmowania Moskwy).

14. Adenauer skłaniał się jednak coraz bardziej ku europeizmowi, co widoczne było w jego stosunkach z de Gaulle'em, a jego następcy ponownie nawiązywali tradycyjne więzi Niemiec w Europie Środkowej .

15. Celem Adenauera było zapewnienie Niemcom nowego miejsca w Europie po katastrofalnych latach nazizmu. Jego sojusz ze Stanami Zjednoczonymi był warunkiem wstępnym ustanowienia nowych stosunków z Francją i ZSRR. Te pierwsze byly pewne, drugie natomiast przerwała budowa muru berlińskiego w 1961 r

16. W Niemczech Zachodnich Schmidt sprawował urząd kanclerza do 1982 r,

17. W roku 1981 Mitterand wygrał wybory prezydenckie.

18. Po ponownym wyborze Helmuta Kohla na stanowisko kanclerza (1987) Mitterand z zadowoleniem przyjął jego propozycję zacieśnienia współpracy wojskowej i sformowania niemiecko-francuskiej brygady. Obaj przywódcy utworzyli tez niemiecko-francuską radę obronną.

19. Balladur nie ingerował w jego politykę zagraniczną, tym bardziej ze obu przyświecał podstawowy cel zapewnienia Francji ważnej roli w Europie i świecie jako sojusznika - i więcej niż sojusznika - Niemiec

---