Rozmowa duchowa
Rozmowa duchowa jest ze środków kierownictwa duchowego. Kierownictwo ma charakter stały, ciągły, rozmowa natomiast może mieć charakter jednorazowego kontaktu.
Obok aktualnej lub habitualnej asystencji Ducha Świętego w rozmowie duchowej należy przestrzegać podstawowych zasad komunikacji interpersonalnej a mianowicie m.in.
należy uważnie słuchać rozmówcy i wysłuchać go do końca. Następnie akceptacja oraz poznanie go.
należy właściwie zrozumieć sens wypowiedzi, myśli i uczuć. Nie należy zbyt wcześnie odpowiadać. Przed udzieleniem odpowiedzi czy też rady wskazane jest upewnienie czy dobrze zrozumieliśmy rozmówcę
nie należy jednocześnie mówić z rozmówcą
nie lekceważyć i nie doceniać problemu rozmówcy
nie wyręczać rozmówcy w mówieniu bądź stawianiu problemu
otwartość i autentyczność czyli mówienie tego co się czuje i co się myśli
unikać sztucznego hamowania spontaniczności i przesadnej egzaltacji
Chrześcijańska rozmowa duchowa powinna być traktowana jako jeden z ważnych sposobów ewangelizacji. Oprócz ogólnego i publicznego głoszenia Ewangelii zawsze godne uznania i ważne jest przekazywanie Ewangelii prywatnie od osoby do osoby - Paweł VI adhortacja „Ewangelii nuntiandi”
Indywidualna rozmowa zawsze niesie ze sobą niebezpieczeństwo mowy szkodliwej, pochodzącej z pychy. Dlatego św. Teresa od Jezusa pisze „ w ogóle proszę was na miłość Boga, niech wszelka rozmowa wasza zawsze ma na celu dobro i pożytek tych z którymi pozostawacie („Droga doskonałości).
Św. Paweł zaś ostrzega „wskutek złych rozmów psują się dobre obyczaje” (1KOR 15, 33).
Rozmowa duchowa jest jednym ze środków kierownictwa duchowego. Lecz jest różnica między rozmową a kierownictwem duchowym. Różnica między nimi polega na tym, że o ile kierownictwo ma charakter ciągły to rozmowa duchowa może mieć charakter jednorazowego lub doraźnego kontaktu.
Na tej samej linii środków doskonalących intelektualny aspekt życia duchowego sytuować należy korespondencję duchową oraz wszelkie zapiski duchowe - m.in. dziennik duchowy. Od strony psychoterapeutycznej dziennik duchowy może być bardzo pomocny zwłaszcza w sytuacji problemów emocjonalnych. Wskazane jest wówczas polecenie spisania swoich przezyć na żywo nie w pierwszej osobie ale w trzeciej tzn zamiast zaimka osobowego „ja” polecić pisanie swojego imienia a nawet inienia i nazwiska w celu nabrania emocjonalnego dystansu do opisywanej i przeżywanej sytuacji.
Czytanie duchowe i rozmyślanie.
Jest to ćwiczenie duchowe mające na celu przede wszystkim:
pobudzenie do praktykowania cnoty
lepsze poznanie ekonomii zbawczej wobec siebie samego i wprowadzanie jej w życie
Potrzebę czytania duchowego znajdziemy w tekstach Pisma Świętego(1Tm 4,13) i Pismach Ojców Kościoła ( „Wyznania„św.Augustyn).
Do rozmyślania zaleca się obok Biblii czytanie dzieł świetych wraz z ich biografiami, np. „ O naśladowaniu Chrystusa „ Tomasza a Kempis, „Wyznania” św. Augustyna, pisma św. Teresy z Avila, św. Jan od Krzyża czy pisma św. Ignacego Loyoli.
Zabierając się do czytania duchowego rozpoczynamy od rozmyślania. Musimy pamiętać:
o właściwym nastawieniu polegające na żywym i szczerym pragnieniu doskonalenia się oraz praktykowania tego co się poznaje
rozpoczynanie lektury aktem modlitwy
czytać niewiele, ale dobrze
systematyczność
o właściwym doborze lektury - unikanie sensacyjności, płytkiej uczuciowości oraz psychologizowania
notowanie nasuwających się refleksji, jednak dopiero po przeczytaniu lektury, a nie w trakcie czytania zaplanowanego fragmentu
Czytanie duchowe jest środkiem do praktykowania cnoty. Aby głębiej poczuć sens czytania lektury duchowej należy rozróżnić cel czytania lektury, np. naukowej, informacyjnej itp. Od celu czytania lektury duchowej. Celem tej ostatnie jest lepsze poznanie ekonomii zbawczej wobec siebie i owocniejsze wprowadzenie jej w życie.
Podobny cel jak lektura duchowa spełnia udział, uważny oczywiście w naukach, konferencjach duchowych, rekolekcjach czy homiliach. Warto tu dodać, że homilie oddziałują bardziej na sferę emocjonalno - wolitywną zaś konferencje na intelektualną.