Radiolatarnia ścieżki schodzenia ILS

Radiolatarnia ścieżki schodzenia pracuje podobnie do radiolatarni kierunku, z tym że pracuje w zakresie częstotliwości 328 - 335 MHz. Sama zasada wyznaczania ścieżki schodzenia jest taka sama, jak przy wyznaczaniu kierunku. Radiolatarnia emituje ona dwie wiązki fal radiowych, górną zmodulowaną amplitudowo częstotliwością 90 Hz, dolną zmodulowaną 150 Hz. Obie wiązki są nadawane z polaryzacją poziomą, a głębokość modulacji wynosi równo 40 %. Ścieżka schodzenia jest wyznaczona przez płaszczyznę nachyloną w stosunku do powierzchni ziemi, na której wpływ sygnałów 90 i 150 Hz jest równy (równa głębokość modulacji wiązek). Zasięg radiolatarni ścieżki schodzenia jest mniejszy niż zasięg nadajnika kierunku. Wymagany jest zasięg 10 NM w sektorze ±8°. Wynika to z konieczności obniżenia mocy nadajnika do 10 W w celu zmniejszenia błędów wynikających z odbić fal od ziemi i obiektów terenowych. Wpływ odbić wzrasta wraz z częstotliwością i bliskością gruntu, co w przypadku ścieżki schodzenia jest szczególnie niebezpieczne. Dolna wiązka (90 Hz) styka się z odległymi obiektami terenowymi, ponieważ sygnalizacja ścieżki na pokładzie samolotu nie może zanikać poniżej sektora normalnej pracy. Bardzo ważny jest stan terenu przed anteną ścieżki - promień strefy wolnej od jakichkolwiek obiektów i pofałdowań terenu wynosi od 300 do 500 m. Ruch pojazdów mechanicznych w tej strefie także podlega ograniczeniom.

Wieże antenowe ścieżki schodzenia z antenami DME (wysokość około 10 m). Stosuje się dwa typy anten: prostą dwuelementową (po lewej) lub bardziej rozbudowaną typu "capture effect' (po prawej), w zależności od warunków lokalizacji. Antena DME (pionowy walec) na zdjęciu po lewej ma sektor emisji ograniczony do 90 stopni w kierunku osi podejścia, natomiast po prawej widać antenę dookólną.

Radiolatarnie ścieżki schodzenia lokalizuje się z boku drogi startowej w okolicy punktu przyziemienia. Minimalna odległość radiolatarni od linii centralnej drogi startowej wynosi 75 m.

---