Wykład III 08.11.2008r.
USTAWA z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
Ustawa określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz krajobrazu.
Ochrona przyrody, w rozumieniu ustawy, polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody m.in.:
dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów,
roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową,
siedlisk przyrodniczych,
krajobrazu,
zieleni w miastach i wsiach.
Celem ochrony przyrody jest procesów.in.:
utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów;
zachowanie różnorodności biologicznej;
zachowanie dziedzictwa geologicznego i paleontologicznego;
Obowiązkiem organów administracji publicznej, osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych oraz osób fizycznych jest dbałość o przyrodę będącą dziedzictwem i bogactwem narodowym. Obowiązkiem organów administracji publicznej, instytucji naukowych i oświatowych, a także publicznych środków masowego przekazu jest prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody.
Formy ochrony przyrody to m.in.:
parki narodowe (obecnie 22),
parki krajobrazowe,
obszary chronionego krajobrazu,
obszary Natura 2000,
pomniki przyrody,
ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów.
PARK NARODOWY
Obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1.000 ha, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe. Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych, przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników przyrody oraz odtworzenia zniekształconych siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, siedlisk zwierząt lub siedlisk grzybów. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze zarządzenia, nadaje parkowi narodowemu statut określający jego strukturę organizacyjną. Nadzór nad parkami narodowymi sprawuje właściwy minister do spraw środowiska.
Utworzenie parku narodowego, zmiana jego granic lub likwidacja następuje w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, które określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy, otulinę i nieruchomości Skarbu Państwa nieprzechodzące w trwały zarząd parku narodowego. Rada Ministrów, wydając rozporządzenie, kieruje się rzeczywistym stanem wartości przyrodniczych obszaru. Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku narodowego następuje wyłącznie w razie bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych i kulturowych jego obszaru.
Utworzenie parku narodowego, zmiana jego granic lub likwidacja może nastąpić po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo organami uchwałodawczymi jednostek samorządu terytorialnego, na których obszarze działania planuje się powyższe zmiany, oraz po zaopiniowaniu, w terminie 30 dni od dnia przedłożenia tych zmian, przez zainteresowane organizacje pozarządowe. Niezłożenie opinii w przewidzianym terminie uznaje się za brak uwag.
Na obszarach graniczących z parkiem narodowym wyznacza się otulinę parku narodowego. Może w niej być utworzona strefa ochronna zwierząt łownych ze względu na potrzebę ochrony zwierząt w parku narodowym. Obszar parku narodowego jest udostępniany w celach naukowych, edukacyjnych, kulturowych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych w sposób, który nie wpłynie negatywnie na przyrodę w parku narodowym.
REZERWAT PRZYRODY
Obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi. Na obszarach graniczących z rezerwatem przyrody może być wyznaczona otulina.
Uznanie za rezerwat przyrody obszarów następuje w drodze rozporządzenia wojewody, które określa jego nazwę, położenie lub przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, cele ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu przyrody, a także sprawującego nadzór nad rezerwatem. Wojewoda, w drodze rozporządzenia, za zgodą ministra właściwego do spraw środowiska i po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady ochrony przyrody, może zmniejszyć lub zwiększyć obszar rezerwatu przyrody, zmienić cele ochrony, a w razie bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, dla których rezerwat został powołany - zlikwidować rezerwat przyrody.
W parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody zabrania się m.in.:
niszczenia gleby lub zmiany przeznaczenia i użytkowania gruntów,
stosowania chemicznych i biologicznych środków ochrony roślin i nawozów,
budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych i urządzeń technicznych, z wyjątkiem obiektów i urządzeń służących celom parku narodowego albo rezerwatu przyrody;
rybactwa, z wyjątkiem obszarów ustalonych w planie ochrony albo w zadaniach ochronnych;
chwytania lub zabijania dziko występujących zwierząt, zbierania lub niszczenia jaj, postaci młodocianych i form rozwojowych zwierząt, umyślnego płoszenia zwierząt kręgowych, zbierania poroży, niszczenia nor, gniazd, legowisk i innych schronień zwierząt oraz ich miejsc rozrodu;
polowania, z wyjątkiem obszarów wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych ustanowionych dla rezerwatu przyrody;
Zakazy wymienione powyżej nie dotyczą:
wykonywania zadań wynikających z planu ochrony lub zadań ochronnych;
likwidacji nagłych zagrożeń oraz wykonywania czynności nieujętych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych, za zgodą organu ustanawiającego plan ochrony lub zadania ochronne;
prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym;
wykonywania zadań z zakresu obronności kraju w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa;
obszarów objętych ochroną krajobrazową w trakcie ich gospodarczego wykorzystywania przez jednostki organizacyjne, osoby prawne lub fizyczne oraz wykonywania prawa własności, zgodnie z przepisami KC.
PARK KRAJOBRAZOWY
Obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju.
Na obszarach graniczących z parkiem krajobrazowym może być wyznaczona otulina.
Utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w drodze rozporządzenia wojewody, które określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody, po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo radami gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, historycznych i kulturowych oraz walorów krajobrazowych na obszarach projektowanych do wyłączenia spod ochrony.
NATURA 2000
Sieć obszarów Natura 2000 obejmuje:
1) obszary specjalnej ochrony ptaków;
2) specjalne obszary ochrony siedlisk.
Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, typy siedlisk przyrodniczych oraz gatunki roślin i zwierząt, ze wskazaniem typów siedlisk przyrodniczych i gatunków o znaczeniu priorytetowym, wymagające ochrony w formie wyznaczenia obszarów Natura 2000, a także kryteria i sposoby wyboru reprezentatywnej liczby i powierzchni siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk roślin i siedlisk zwierząt do ochrony w formie obszarów Natura 2000, mając na uwadze zachowanie szczególnie cennych i zagrożonych składników różnorodności biologicznej.
POMNIKI PRZYRODY
Są to pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupiska o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.
Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, kryteria uznawania tworów przyrody żywej i nieożywionej za pomniki przyrody, kierując się potrzebą ochrony drzew i krzewów ze względu na ich wielkość, wiek, pokrój i znaczenie historyczne, a odnośnie tworów przyrody nieożywionej - ze względu na ich znaczenie naukowe, estetyczne i krajobrazowe.
USTAWA z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
Obszary ograniczonego użytkowania
Jeżeli z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko lub z przeglądu ekologicznego wynika, że mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu lub innego obiektu, to dla oczyszczalni ścieków, składowiska odpadów komunalnych, kompostowni, trasy komunikacyjnej, lotniska, linii i stacji elektroenergetycznej oraz instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej i radiolokacyjnej tworzy się obszar ograniczonego użytkowania. Obszar taki tworzy rada powiatu w drodze uchwały. Tworząc taki obszar określa się jego granice, ograniczenia w zakresie użytkowania terenu.
USTAWA z dnia 28 września 1991 r. o lasach
Lasy ochronne
Za lasy ochronne mogą być uznane lasy, które m.in.:
są położone w granicach administracyjnych miast i w odległości do 10 km od granic administracyjnych miast do 50 tys. Mieszkańców,
są położne w strefie górnej granicy lasów,
są trwale uszkodzone na skutek działalności przemysłu,
mają szczególne znaczenie przyrodniczo-naukowe lub dla obronności i bezpieczeństwa Państwa.
Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze decyzji, uznaje las za ochronny lub pozbawia go tego charakteru, na wniosek Dyrektora Generalnego, zaopiniowany przez radę gminy - w odniesieniu do lasów stanowiących własność Skarbu Państwa.
Starosta, po uzgodnieniu z właścicielem lasu i po zasięgnięciu opinii rady gminy, w drodze decyzji, uznaje las za ochronny lub pozbawia go tego charakteru - w odniesieniu do pozostałych lasów.
Rada gminy powinna wyrazić opinię w ciągu dwóch miesięcy od dnia otrzymania wystąpienia o jej wyrażenie. W razie upływu tego terminu uważa się, że rada gminy nie zgłasza zastrzeżeń.
USTAWA z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych
Minister właściwy do spraw zdrowia spełnienia przez obszar warunków niezbędnych do uzyskania statusu uzdrowiska albo statusu obszaru ochrony uzdrowiskowej, występuje do Rady Ministrów z wnioskiem o nadanie danemu obszarowi statusu uzdrowiska albo statusu obszaru ochrony uzdrowiskowej.
Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, nadaje danemu obszarowi status uzdrowiska albo status obszaru ochrony uzdrowiskowej, określając:
1) nazwę uzdrowiska albo nazwę obszaru ochrony uzdrowiskowej,
2) granice obszaru uzdrowiska albo granice obszaru ochrony uzdrowiskowej,
3) kierunki lecznicze oraz wskazania i przeciwwskazania do leczenia w danym uzdrowisku
Na obszarze uzdrowiska lub obszarze ochrony uzdrowiskowej wydziela się trzy rodzaje stref ochronnych, oznaczone literami "A", "B" i "C":
STREFA A
Jest to cały obszar, na którym SA zlokalizowane lub planowane zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego i inne obiekty, np. pensjonaty, restauracje, kawiarnie. w strefie tej obowiązują najcięższe zakazy policyjne. w strefie A zabrania się m.in.:
lokalizacji zakładów przemysłowych,
lokalizacji budownictwa wielorodzinnego i jednorodzinnego,
uruchamiania pól biwakowych,
prowadzenia targowisk,
organizowanie imprez masowych,
lokalizacji stacji paliw.
STREFA B
Procentowy udział terenów zielonych dla tej strefy wynosi nie mniej niż 55%. Obejmuje ona obszar przyległy do strefy A, stanowiąc jej otoczenie. W strefie B zabrania się m.in.:
lokalizacji nowych oraz rozbudowy istniejących zakładów przemysłowych,
lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni większej niż 400 m2,
wyrębu drzew leśnych i parkowych,
lokalizacji stacji paliw,
lokalizacji parkingów o wielkości powyżej 50 miejsc postojowych dla samochodów osobowych, dostawczych i autobusów.
STREFA C
Strefa C przylega do strefy B i stanowi jej otoczenie. W strefie C zabrania się m.in.:
nieplanowanego wyrębu drzew,
prowadzenia działań powodujących niekorzystną zmianę stosunków wodnych,
lokalizacji nowych uciążliwych obiektów budowlanych i zakładów przemysłowych.
USTAWA z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne
Strefy oraz obszary ochronne
W celu zapewnienia odpowiedniej jakości wody ujmowanej do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia oraz zaopatrzenia zakładów mogą być ustanawiane:
strefy ochronne ujęć wody,
obszary ochronne zbiorników wód śródlądowych.
Strefę ochronną dzieli się na tern ochrony bezpośredniej i pośredniej.
Teren ochrony bezpośredniej:
Na terenie tym jest zabronione użytkowanie gruntów do celów niezwiązanych z eksploatacją ujęcia wody. Na terenie tym należy odprowadzać wody opadowe w sposób uniemożliwiający przedostawanie się ich do urządzeń do poboru wody, zagospodarować teren zielenią, odprowadzać ścieki poza granice terenu, ograniczyć do minimum przybywanie na tym terenie osób (tylko zatrudnione). Teren ochrony bezpośredniej musi być ogrodzony, powinna też być tablica informująca o ujęciu wody i zakazie wstępu osobom nieupoważnionym.
Teren ochrony pośredniej:
Na terenie tym zabrania się lub ogranicza wykonywani robót oraz innych czynności, które mogą spowodować zmniejszenie przydatności ujmowanej wody. Zabrania się m.in.: wprowadzania ścieków do wód, rolniczego wykorzystania ścieków, przechowywania lub składowania odpadów promieniotwórczych, bodowy autostrad, lokalizowanie zakładów przemysłowych, stosowanie nawozów, mycia pojazdów, lokalizowania cmentarzy.
Na właścicieli gruntów położonych na terenie ochrony pośredniej może być nałożony obowiązek stosowania odpowiednich upraw rolnych lub leśnych. Granice terenu ochrony pośredniej powinny być oznaczone przez zamieszczenie tablic, zawierających informacje o ustanowieniu strefy.
Strefę ochronną ustanawia, w drodze aktu prawa miejscowego, dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej, na wniosek i koszt właściciela ujęcia wody, wskazując zakazy, nakazy, ograniczenia oraz obszary, na których one obowiązują.
Ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
PLANOWANIE ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO
Gmina ma władztwo planistyczne. Znajduje to swoje umocowanie w Konstytucji w zasadzie samodzielności gminy (samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych).
ZASADY PLANOWANIA I ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO
zasada równoważnego rozwoju
Zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy - przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.
zasada ochrony wartości wysoko cenionych
W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:
wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury,
walory architektoniczne i krajobrazowe,
wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych,
wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej,
wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób niepełnosprawnych,
walory ekonomiczne przestrzeni,
prawo własności,
potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa,
potrzeby interesu publicznego.
zasada samodzielności planistycznej gminy
Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
zasada określenia, przeznaczenia gospodarki terenu
Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:
lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
zasada ochrony interesu prawnego podmiotów dotkniętych ustaleniami planistycznymi
Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do:
zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich,
ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych.
zasada spójności polityki przestrzennej
Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem.
Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, kolejno: sporządza projekt studium, uwzględniając ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa; w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego województwa lub niewprowadzenia do planu zagospodarowania przestrzennego województwa zadań rządowych.
Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, kolejno: uzgadnia projekt studium z zarządem województwa w zakresie jego zgodności z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa.
zasada demokratycznego rozstrzygania o przeznaczeniu i zasadach gospodarowania terenu
W celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".
zasada ciągłości procesów planowania terenu
W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu. W celu oceny aktualności studium i planów miejscowych wójt, burmistrz albo prezydent miasta dokonuje analizy zmian w zagospodarowaniu przestrzennym gminy, ocenia postępy w opracowywaniu planów miejscowych i opracowuje wieloletnie programy ich sporządzania w nawiązaniu do ustaleń studium, z uwzględnieniem decyzji zamieszczonych w rejestrach, oraz wniosków w sprawie sporządzenia lub zmiany planu miejscowego.
zasada powszechności obowiązywania miejscowych planów zagospodarowania terenu
Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.
zasada dobrego sąsiedztwa
Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.
System aktów planowania przestrzennego:
dostosowano regulację do nowego kształtu administracji publicznej,
dokonano uspołecznienia procesów planowania,
dokonano uporządkowania relacji między planowaniem ogólnym a planowaniem specjalistycznym,
powiat - w systemie planowania (ma prowadzić analizy i studia w systemie planowania),
podniesienie rangi planowania regionalnego.
Instrumenty planistyczne na poziomie gminy:
studium,
miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.
STUDIUM
Sporządzenie studium prze gminę jest obligatoryjne w odróżnieniu od planu, który ma charakter fakultatywny. Studium jest aktem kierownictwa wewnętrznego, wiąże wewnętrzne organy gminy. Nie może być podstawa prawną Dio wydawania decyzji administracyjnych, bo jest aktem wewnętrznym.
Funkcje studium:
dokonuje kształtowania i polityki przestrzennej gminy,
funkcja koordynacyjna,
promocja gminy na zewnątrz.
Studium i procedura jego przyjęcia:
rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do prac nad studium,
studium jest opracowywane jedynie do granic administracyjnych gminy,
po podjęciu uchwały następuje ogłoszenie w prasie miejscowej - ogłasza się, że uchwała jest przyjęta i można składać wnioski w terminie 21 dni,
sporządzenie projektu studium jest w gestii burmistrza, wójta - zleca on opracowanie studium firmie zewnętrznej,
po opracowywaniu projektu następuje etap uzgodnień,
opinie mają charakter ponadgminny (gminna komisja urbanistyczna),
uzgodnienia (wyżej w hierarchii niż gmina).
Uchwała
Ogłoszenie
Prace nad studium zlecone firmie zewnętrznej
Uzgodnienia i opinie
Projekt studium (do wglądu publicznego przez 30 dni)
Rada Gminy uchwala studium.
Należy pamiętać, że w procedurze tej nie ma protestów i zarzutów są tylko uwagi!!! (21 dni)
Studium jest załącznikiem do uchwały, plan natomiast jest treścią uchwały.
Jeżeli Rada Gminy nie uchwali studium wzywa się ją do uchwalanie lub zmiany studium w wyznaczonym terminie. Po bezskutecznym upływie tego terminu wojewoda sporządza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo jego zmianę dla obszaru, którego dotyczy zaniechanie gminy, w zakresie koniecznym dla możliwości realizacji inwestycji celu publicznego oraz wydaje w tej sprawie zarządzenie zastępcze. Przyjęty w tym trybie plan wywołuje skutki prawne takie jak miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.
Wojewoda sporządza miejscowy plan albo zmianę planu - wydaje zarządzenie zastępcze.
Studium ma charakter:
Diagnostyczny
W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z :
dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu,
stanu prawnego gruntów,
stanu ładu przestrzennego,
stanu środowiska,
stanu dziedzictwa kulturowego,
warunków i jakości życia mieszkańców,
zagrożenia bezpieczeństwa ludności i jej mienia.
Koncepcyjny
W studium określa się w szczególności:
kierunki zmian i przeznaczenia terenów,
kierunki rozwoju systemów komunikacyjnych i infrastruktury technicznej,
obszary, na których będą rozmieszczone inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym lub ponadlokalnym,
obszary, na których gmina zamierza sporządzić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego,
obszary, które są narażone na niebezpieczeństwo powodzi i osouwania się mas ziemnych,
granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych.
MIEJSCOWY PLAN ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO
Plan miejscowy - jest to akt prawa miejscowego. Procedura identyczna jak w studium, ale występują drobne zmiany w terminach. Na podstawie tych planów wydaje się DECYZJE ADMINISTRACYJNĄ. Zasady techniki prawodawczej rozporządzenie RM o zasadach techniki prawodawczej. W odróżnieniu od studium sporządzany FAKULTATYWNIE dla obszaru gminy lub jej części.
W celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną.
W planie miejscowym określa się obowiązkowo m.in.:
przeznaczenie terenów,
zasady ochrony środowiska,
zasady ochrony dziedzictwa kulturowego,
granice i sposoby zagospodarowania terenu,
wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych,
parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania ternu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów.
Grupy ustaleń planu:
plan zawiera ustalenia strukturalne,
zawiera programy zamierzeń rozwoju,
postanowienia regulacyjne (plan dokonuje podziału obszaru planistycznego),
jest głównym instrumentem do wydawania decyzji administracyjnej.
Procedura planistyczna:
Rada Gminy,
ogłoszenie publiczne,
składanie wniosków (termin określony - 21 dni),
opracowanie projektu planu przez firmę zewnętrzną,
opinie i uzgodnienia.
Plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia wojewodzie uchwałę, wraz z załącznikami oraz dokumentacją prac planistycznych w celu oceny ich zgodności z przepisami prawnymi.
Utrata mocy obowiązującej planu miejscowego nie powoduje wygaśnięcia decyzji administracyjnych wydanych na podstawie tego planu.
Uprawnienia właścicieli i użytkowników:
Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości w dotychczasowy sposób stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może żądać od gminy:
1) odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo
2) wykupienia nieruchomości lub jej części.
Gmina może zaproponować właścicielowi albo użytkownikowi nieruchomość zamienną.
Obniżenie wartości nieruchomości:
Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości. Odszkodowanie jest równe różnicy między ceną rynkowa a ceną uprzednią. Roszczenie to można zgłaszać w terminie 5 lat od dnia obowiązywania planu. Roszczenie to ma charakter cywilno-prawny i rozstrzygane jest przez sądy powszechne.
Wzrost wartości nieruchomości - renta planistyczna.
Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości.
Opłata planistyczna, a część sprzedaży nieruchomości:
Opłata planistyczna również powstaje w przypadku sprzedaży części nieruchomości, wtedy trzeba dokonać oceny, czy nie zachodzą przesłanki do opłaty adiacenckiej związanej z wzrostem wartości nieruchomości.
Nie można pobierać 2 tych opłat.
W przypadku braku planu miejscowego opłata powinna być ustalona w decyzji o warunkach zabudowy., bądź decyzji celu publicznego. Decyzja wstępna dotycząca opłaty. Właściciel może jej żądać i wtedy zastanawia się czy już ją sprzeda czy poczeka.
LOKALIZACJA INWESTYCJI CELU PUBLICZNEGO
Inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego roboty budowlane:
polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej, a także nie są zaliczone do przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska, albo
niewymagające pozwolenia na budowę.
W sprawach ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego decyzje wydają w odniesieniu do:
inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim - wójt, burmistrz albo prezydent miasta w uzgodnieniu z marszałkiem województwa,
inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym i gminnym - wójt, burmistrz albo prezydent miasta,
inwestycji celu publicznego na terenach zamkniętych - wojewoda.
Ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora. Nie można odmówić ustalenia lokalizacji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi.
Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa:
rodzaj inwestycji,
warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie: warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego; ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej; obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji; wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich; ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych,
linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali.
Zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Decyzję o warunkach zabudowy wydaje wójt, burmistrz albo prezydent miasta po uzgodnieniu z właściwymi organami i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi.
Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu,
teren ma dostęp do drogi publicznej,
istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego,
teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy,
decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
12