PYTANIA EGZAMINACYJNE - CZ. I (ROK IV)

1. Kluczowym badaniem w rozpoznaniu ostrej niedrożności jelit jest:

1. określenie poziomu elektrolitów surowicy,

2. badanie przedmiotowe,

3. zdjęcie przeglądowe jamy brzusznej w pozycji stojącej,

4. badanie podmiotowe,

5. zdjęcie kontrastowe przewodu pokarmowego

2. Najwyższą śmiertelność obserwuje się w przypadku:

1. ostrej niedrożności mechanicznej prostej,

2. niedrożności z zadzierzgnięcia,

3. niedrożności z niedokrwienia jelit,

4. prawdziwe B i C,

5. niedrożności porażennej

3. Najczęstszą przyczyną prostej mechanicznej niedrożności jelita cienkiego jest:

1. wysiew nowotworu żołądka lub narządów płciowych kobiet do jamy otrzewnej,

2. zatkanie jelita przez kamień żółciowy,

3. ropnie jamy otrzewnej głównie w przebiegu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego lub pękniętego uchyłka jelita grubego,

4. zaburzenia pasażu na tle pooperacyjnych i pozapalnych zrostów jamy otrzewnej,

5. łagodny guz ściany jelita

4. Do szybkiej utraty płynu i elektrolitów dochodzi w przebiegu:

1. niedrożności wysokiej,

2. niedrożności niskiej,

3. niedrożności porażennej,

4. niedrożności z niedokrwienia,

5. prawdziwe A i D

5. Przyczyną niedrożności z zadzierzgnięcia nie może być:

1. przepuklina jamy brzusznej,

2. wgłobienie jelita,

3. zrost otrzewnowy,

4. rak odbytnicy,

5. skręt jelita

6. Ukrwienie krzywizny mniejszej żołądka pochodzi od:

1. tętnicy żołądkowej lewej,

2. tętnicy żołądkowej prawej,

3. tętnicy żołądkowo-sieciowej lewej,

4. tętnicy żołądkowo-sieciowej prawej,

5. prawdziwe A i B

7. Histamina uwalniana jest w żołądku przez:

A. komórki główne,

2. komórki okładzinowe,

3. komórki śluzowe szyjki gruczołów głównych,

4. komórki enterochromafinopodobne (ECL),

5. komórki G i D

8. Pewne rozpoznanie tamponady serca daje:

1. zdjęcie RTG,

2. mała rozpiętość ciśnienia skurczowego i rozkurczowego,

3. badanie EKG,

4. badanie echokardiograficzne,

5. głuche tony serca

9. Do obrażeń klatki piersiowej przebiegających z niewydolnością oddechową należą:

1. odma otwarta,

2. złamanie 3 żeber,

3. krwiak opłucnej,

4. stłuczenie płuca,

5. uszkodzenie serca i dużych naczyń

Prawidłowe:

1. 1,2,4

2. 1,3,5

3. 1,3,4

4. 1,2,3

5. 2,4,5

10. Wiotka klatka piersiowa jest wskazaniem do:

1. intubacji i leczenia respiratorem,

2. blokady lignokainą złamanych żeber,

3. stabilizacji operacyjnej złamanych żeber,

4. bandażowania klatki piersiowej opaską elastyczną,

5. drenażu jamy opłucnowej

Prawidłowe:

1. 1,2,5

2. 1,3

3. 2,4,5

4. 2,5

5. 4,5

11. Wskazaniem do pilnej torakotomii są następujące obrażenia z wyjątkiem:

1. tamponady serca,

2. rany kłutej klatki piersiowej z uszkodzeniem dużych naczyń,

3. odmy prężnej,

4. pęknięcia aorty,

5. masywnego krwawienia do jamy opłucnej

12. Ciężkie zaburzenia oddechowe po urazie klatki piersiowej wywołują następujące

obrażenia:

1. upośledzenie drożności dróg oddechowych,

2. ucisk płuca przez odmę lub krwiak,

3. pęknięcie przepony,

4. pourazowy krwiak podprzeponowy,

5. stłuczenie płuca z uszkodzeniem struktury pęcherzykowo-oskrzelikowej

Prawidłowe :

1. 1,2,3,4,5

2. 1,3,5

3. 1,2,3,5

4. 1,2,3,4

5. 2,3,4,5

13. Wskazaniem do otwarcia klatki piersiowej po uprzednim założeniu drenu do jamy

opłucnej nie jest:

1. wyciek z drenu 1000 ml krwi natychmiast po założeniu drenażu,

2. wyciek krwi z drenu 200ml/h,

3. wyciek krwi z drenu 350ml/h,

4. przeciek powietrza 5000ml/h,

5. brak rozprężenia płuca pomimo sprawnego drenażu

14. W przypadku krwiaka opłucnej najkorzystniejszym miejscem do założenia drenu jest:

1. II międzyżebrze w linii środkowo-obojczykowej,

2. II-III międzyżebrze w linii pachowej tylnej,

3. VI-VII międzyżebrze w linii pachowej tylnej,

4. VIII-IX międzyżebrze w linii pachowej przedniej,

5. IV-V międzyżebrze w linii przymostkowej

15. Przy drenażu ssącym jamy opłucnowej ciśnienie w układzie ssącym powinno wynosić:

1. 10-15 mm słupa wody,

2. 20-25 mm słupa wody,

3. 30-40 mm słupa wody,

4. 10-15 mm słupa Hg,

5. 30-35 mm słupa Hg

16. Najkorzystniejszą metodą leczenia niepowikłanego złamania żeber jest:

1. unieruchomienie chorego w łóżku,

2. podawanie leków przeciwkaszlowych i antybiotyków,

3. blokada nerwów międzyżebrowych,

4. unieruchomienie żeber opaską elastyczną,

5. operacyjna stabilizacja złamanych żeber

17. Właściwą temperaturą sterylizacji parowej sprzętu medycznego jest:

1. 180 st.,

2. 200 st.,

3. 320 st.,

4. 134 st.,

5. 70 st.

18. Metodą sterylizacji niskotemperaturowej sprzętu termolabilnego jest:

1. sterylizacja w tlenku etylenu,

2. sterylizacja formaldehydowa,

3. sterylizacja plazmowa,

4. wszystkie prawdziwe,

5. wszystkie fałszywe

19.Termin przydatności do użytkowania materiału sterylizowanego nie zależy od:

1. sposobu pakowania,

2. metody sterylizacji,

3. rodzaju sterylizowanego materiału,

4. sposobu przechowywania,

5. rodzaju opakowania

20. Metodą sterylizacji materiału zakażonego prionami jest.

1. sterylizacja tlenkiem etylu,

2. sterylizacja dwutlenkiem chloru,

3. sterylizacja parowa - 4 atmosfery i 134 st.,

4. wszystkie prawdziwe,

5. wszystkie fałszywe

1. Tyndalizacja jest to:

1. dwukrotna pasteryzacja,

2. trzykrotna pasteryzacja,

3. czterkrotna pasteryzacja,

4. pieciokrotna pasteryzacja,

5. żadne z powyższych

22. Czynnikiem miejscowym hamującym gojenie ran jest:

1. wysuszenie rany,

2. nadmierny wysięk w ranie,

3. zakażenie rany,

4. wszystkie prawdziwe,

5. prawdziwe A i C

23. Czynnikami ogólnymi hamującymi gojenie ran są:

1. niedostateczne ukrwienie,

2. utrata białek ustroju,

3. zakażenie ogólnoustrojowe,

4. żadna z powyższych,

5. wszystkie z powyższych

24. Ostatnia faza gojenia ran, w której następuje jej przebudowa charakteryzuje się:

1. trwa od trzeciego tygodnia po zranieniu do kilku lat,

2. zmniejsza się w jej trakcie zawartość glikozaminoglikanów,

3. zwiększa się wytrzymałość rany na rozerwanie,

4. wszystkie prawdziwe,

5. prawdziwe tylko A i C

25. Czyrak (furunculus) to:

1. znamię skórne,

2. ropne zapalenie skóry i tkanki podskórnej,

3. macalny guzek skóry,

4. krwiak tkanki podskórnej,

5. żadne z powyższych

26. Zanokcica (paronychia) to:

1. ropowica palca,

2. ropne zapalenie wału paznokciowego,

3. krwiak pod płytką paznokciową,

4. uraz palca,

5. żadne z powyższych

27. Co to jest zastrzał?

1. ropne zapalenie tkanek po stronie dłoniowej palców,

2. rana postrzałowa palca,

3. rana kłuta paliczka,

4. ostra infekcja ręki,

5. żadne z powyższych

28. Bursitis olecrani to:

1. ropień kaletki łokciowej,

2. zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej,

3. zapalenie i wodniak kaletki łokciowej,

4. obrzęk łokcia,

5. żadne z powyższych

29. Krwawienie z dolnego odcinka przewodu pokarmowego jest objawem:

1. raka jelita grubego,

2. uchyłkowatości okrężnicy,

3. guzków krwawnicowych odbytu,

4. żadne z powyższych,

5. wszystkie powyższe

30. Charakterystycznym objawem dla raka prawej połowy okrężnicy jest:

1. zaburzenie rytmu wypróżnień,

2. niedrożność,

3. krwawienie z dolnego odcinka przewodu pokarmowego,

4. bóle,

5. wzdęcie

31.Stanami przedrakowymi w jelicie grubym są:

1. polip gruczolakowaty,

2. wrzodziejące zapalenie jelita grubego,

3. rodzinna polipowatość jelita grubego,

4. wszystkie powyższe,

5. żadne z powyższych

32. Operacja Hartmanna polega na:

1. wyłonieniu guza z wytworzeniem odbytu sztucznego,

2. zespoleniu omijającym przeszkodę,

3. wytworzeniu przetoki jelita cienkiego,

4. resekcji częściowej jelita grubego z pierwotnym zespoleniem koniec do końca,

5. zeszyciu obwodowego odcinka jelita, usunięciu guza i założeniu z odcinka bliższego przetoki okrężniczej

33. Najprostszym badaniem w krwawieniu z dolnego odcinka przewodu pokarmowego jest:

1. stolec na krew utajoną,

2. rektoskopia,

3. kolonoskopia,

4. badanie per rectum,

5. wlew kontrastowy jelita grubego

34. Objawami krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego są:

1. smoliste stolce,

2. wymioty fusowate,

3. wymioty treścią krwistą,

4. wszystkie powyższe,

5. żaden z powyższych

35. Badaniem podstawowym w rozpoznaniu krwawienia z górnego odcinka przewodu

pokarmowego jest:

1. pasaż przewodu pokarmowego,

2. rtg jamy brzusznej,

3. gastrofiberoskopia,

4. kolonoskopia,

5. rektoskopia

36. Skala Forrest stosowana jest w określeniu aktywności:

1. krwawienia z dolnego odcinka przewodu pokarmowego,

2. krwawienia z żylaków przełyku,

3. krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego,

4. zespole Mallory- Weissa,

5. rozległości nacieku nowotworowego

37. Endoskopowe tamowanie krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego

wykonuje się przy użyciu:

1. lasera,

2. koagulacji,

3. ostrzykiwania owrzodzenia,

4. żadne z powyższych,

5. każde powyższe

38. Krwawienie Forrest I A jest wskazaniem do:

1. leczenia zachowawczego szpitalnego,

2. endoskopii,

3. pilnej operacji,

4. obserwacji klinicznej,

5. leczenia ambulatoryjnego

39. Biopsja cienkoigłowa guza jelita grubego pozwala na:

1. ocenę cechy T,

2. ocenę stopnia złośliwości,

3. zróżnicowanie charakteru guza: złośliwy / łagodny,

4. obecnie nie ma już znaczenia diagnostycznego,

5. jest zasadniczym badaniem dla oceny stopnia zaawansowania

40. Wybierz odpowiedź, w której wszystkie wymienione badania służą ocenie stopnia

zaawansowania nowotworu:

1. TK, scyntygrafia, USG,

2. bac, TK, MRI,

3. USG, rtg płuc, markery nowotworowe,

4. badania genetyczne, biopsja gruboigłowa,

5. morfologia krwi, biopsja szpiku kostnego

41. Bolesność uciskowa guza brzucha przemawia raczej za:

1. charakterem nowotworowym,

2. tłem zapalnym,

3. torbielą,

4. przewlekłym przekrwieniem biernym narządu miąższowego,

5. bliskim sąsiedztwem guza w stosunku do nerwów czuciowych

42. Macalny, niebolesny guz miednicy mniejszej u młodej kobiety każe myśleć o:

1. przepełnionym pęcherzu moczowym,

2. nowotworze jajnika,

3. ciąży,

4. torbieli jajnika,

5. zapaleniu przydatków

43. Najczęściej przerzutują do wątroby:

1. czerniak,

2. nowotwory dorzecza żyły wrotnej,

3. mięsaki,

4. chłoniaki,

5. nowotwory przestrzeni zaotrzewnowej

44. Nowotwór jelita grubego o cechach pT2N1M1 GIII to:

1. rozsiana choroba nowotworowa,

2. nowotwór wymagający przedoperacyjnej chemioterapii,

3. nowotwór o wysokim stopniu zróżnicowania,

4. nowotwór z pojedynczym przerzutem odległym,

5. nowotwór o wysokim stopniu złośliwości

Prawidłowe:

1. 1, 3

2. 3, 4

3. 1, 5

4. 2, 3, 4

5. 5

45. „Graiding” to cecha nowotworu:

1. oceniana mikroskopowo,

2. określająca stopień zróżnicowania nowotworu,

3. oceniająca pośrednio zdolność do przerzutowania,

4. wymagająca wykonania badań immunohistochemicznych,

5. mająca obecnie jedynie historyczne znaczenie

Prawidłowe:

1. 1, 2, 3

2. 3, 4

3. 4

4. 2, 3, 4

5. 5

46. Badaniem nic nie wnoszącym do oceny loko-regionalnego zaawansowania nowotworu

żołądka jest

1. gastrofiberoskopia,

2. USG jamy brzusznej,

3. RTG klatki piersiowej,

4. KT jamy brzusznej,

5. test na obecność H. pylori

Prawidłowe:

1. 1, 2,

2. 3, 4

3. 4

4. 3, 5

5. 5

47. Do zaplanowania sposobu leczenia nowotworów przewodu pokarmowego niezbędne jest:

1. określenie typu histologicznego,

2. określenie stopnia złośliwości,

3. określenie stopnia zaawansowania,

4. określenie stany ogólnego pacjenta tzw. performance status,

5. wszystkie powyższe

48. Pierwszym i najczęstszym objawem raka odbytu jest:

1. krwawienie,

2. świąd,

3. ból,

4. niedrożność przewodu pokarmowego,

5. utrata łaknienia

49. Postępowaniem z wyboru w leczeniu raka kanału odbytu jest:

1. amputacja brzuszno-kroczowa odbytnicy,

2. radiochemioterapia,

3. szerokie miejscowe wycięcie,

4. immunoterapia,

5. prawdziwe C i D

50. Rak jelita grubego lokalizuje się najczęściej w:

1. odbycie,

2. odbytnicy,

3. esicy,

4. wstępnicy,

5. kątnicy

51. Podaj stopień zaawansowania choroby hemoroidalnej w przypadku, gdy hemoroidy

wypadają poza odbyt i wymagają odprowadzenia ręcznego:

1. I°,

2. II°,

3. III°,

4. IV°,

5. żaden z wymienionych

52. Wskazaniem do leczenie operacyjnego choroby hemoroidalnej jest:

1. III i IV stopień choroby,

2. obfite krwawienia,

3. wcześniejsze stadium chorobowe z patologicznymi zmianami towarzyszącymi (np. szczelina),

4. wszystkie prawdziwe,

5. prawdziwe A i B

53. Podstawowym badaniem dodatkowym u chorych z przetoką odbytu jest:

1. manometria,

2. ultrasonograficzne badanie transrektalne,

3. rezonans magnetyczny,

4. fistulografia,

5. prawdziwe A i D

54. Najczęściej występujący ropień okołoodbytniczy to:

1. ropień kulszowo-odbytniczy,

2. ropień przyodbytowy,

3. ropień międzyzwieraczowy,

4. ropień miedniczno-odbytniczy,

5. ropień podkowiasty

55. Kanał przetoki międzyzwieraczowej odbytu:

1. obejmuje swoim przebiegiem cały zwieracz zewnętrzny,

2. przechodzi przez zwieracz zewnętrzny na różnej jego wysokości,

3. przebiega między mięśniem zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym,

4. prawdziwe A i C,

5. prawdziwe B i C

56. Wskazaniem do doraźnej laparotomii po urazie brzucha jest:

1. silny ból brzucha,

2. objawy otrzewnowe w badaniu fizykalnym,

3. wolny gaz w jamie otrzewnej widoczny na radiogramie,

4. prawidłowe A i B,

5. prawidłowe B i C

57. Pojedynczym badaniem mogącym ustalić jednoznacznie wskazanie do laparotomii po

urazie brzucha nie jest:

1. diagnostyczne płukanie jamy otrzewnej,

2. USG,

3. TK,

4. RTG klatki piersiowej,

5. morfologia krwi

58. Wskaż najbardziej prawidłowe stwierdzenie dotyczące postępowanie w przypadku

stwierdzenia uszkodzenia urazowego śledziony:

1. traktowane jest zawsze zachowawczo,

2. wymaga zawsze splenektomii,

3. może być zaopatrzone chirurgicznie w przypadku bardzo niewielkich uszkodzeń (I i II stopień AAST), w pozostałych przypadkach wymaga splenektomii,

4. może być zaopatrzone chirurgicznie w każdym przypadku uszkodzenia,

5. żadne stwierdzenie nie jest prawidłowe

59. Wskazaniem do diagnostycznego płukanie jamy otrzewnowej jest:

1. podejrzenie uszkodzenia narządów jamy brzusznej po tępym urazie,

2. niewytłumaczalna tendencja do anemizacji lub pogorszenie stanu hemodynamicznego po urazie,

3. złamanie miednicy,

4. prawidłowe A i B,

5. prawidłowe A, B i C

60. Za dodatni (wskazujący na potrzebę laparotomii) wynik diagnostycznego płukania jamy

otrzewnej uznaje się:

1. liczba erytrocytów/mm³ >100 000 po tępym urazie brzucha,

2. aktywność amylazy <750j/l,

3. liczba leukocytów/mm³ <100,

4. liczba erytrocytów/mm³ >50 000 po przenikajacym urazie brzucha,

5. prawidłowe A i D

61. W przypadku stwierdzenia rany postrzałowej brzucha powinno się zawsze:

1. przeprowadzić kompleksową diagnostykę radiologiczną w celu dokładnej oceny uszkodzeń,

2. przeprowadzić szybką diagnostykę i w przypadku znalezienia pocisku w obrębie jamy brzusznej wykonać laparotomię,

3. wykonać laparotomię w trybie pilnym lub nagłym, w zależności od stanu pacjenta,

4. wykonać zeszycie rany w warunkach ambulatoryjnych,

5. wykonać diagnostyczne płukanie jamy otrzewnowej i w przypadku wyniku ujemnego obserwować w warunkach szpitalnych

62. Stwierdzając wolny gaz w jamie otrzewnowej po tępym urazie brzucha powinno się:

1. przeprowadzić kompleksową diagnostykę i w razie nie stwierdzenia uszkodzeń narządów jamy brzusznej obserwować w warunkach OIOM,

2. przeprowadzić kompleksową diagnostykę i w razie nie stwierdzenia uszkodzeń narządów jamy brzusznej obserwować w warunkach oddziału chirurgicznego,

3. wykonać laparoskopię i w razie nie stwierdzenia uszkodzeń narządów jamy brzusznej obserwować w warunkach szpitalnych,

4. wykonać laparotomię,

5. każda odpowiedź może być prawidłowa w zależności od stanu pacjenta i siły urazu

63. Przepuklina mosznowa:

1. to przepuklina pachwinowa prosta,

2. to przepuklina pachwinowa skośna,

3. to przepuklina wewnętrzna,

4. jest zawsze stanem zagrożenia życia,

5. przebiega wzdłuż kanału pachwinowego

Prawidłowe:

1. 3, 4

2. 1

3. 2, 4

4. 2, 5

5. 4

64. Przepuklina uwięźnięta:

1. jest to stan zagrożenia życia,

2. odprowadzenie zawartości przepukliny jest niewykonalne, lecz nie ma zaburzeń i dolegliwości,

3. jest charakterystyczna tylko dla przepuklin pachwinowych,

4. to przepuklina, której zawartość stanowi jelito grube,

5. to przepuklina, której zawartość stanowi jelito cienkie

65. Przepuklina udowa:

1. występuje częściej u kobiet,

2. jest przepukliną wrodzoną,

3. osiąga duże rozmiary,

4. A i C są prawidłowe,

5. żadne z powyższych

1. Zawartością przepukliny pachwinowej może być:

1. jelito cienkie,

2. sieć,

3. kątnica,

4. pęcherz moczowy,

5. wszystkie powyższe

66. Przepuklinę pachwinową należy różnicować z:

1. powiększonym węzłem chłonnym,

2. wodniakiem jądra,

3. tętniakiem tętnicy udowej,

4. A i B prawidłowe,

5. A, B i C prawidłowe

66. Najczęstszą przepukliną jest:

1. przepuklina pępkowa,

2. przepuklina udowa,

3. przepuklina pachwinowa,

4. przepuklina zasłonowa,

5. przepuklina linii białej

66. Przepuklina Bochdaleka to rodzaj przepukliny:

1. pachwinowej,

2. mosznowej,

3. udowej,

4. pępkowej,

5. przeponowej

70. Do profilaktyki przeciwzakrzepowej zaliczamy:

1. podawanie pacjentom preparatów heparyny drobnocząsteczkowej,

2. podawanie pacjentom antagonistów witaminy K,

3. zakładanie pacjentom pończoch uciskowych (przy zabiegu operacyjnym ze wzmożonym ciśnieniem wewnątrz jamy brzusznej),

4. wczesne „uruchamianie” pacjenta po zabiegu operacyjnym

Prawidłowe:

1. 1, 3, 4

2. 1, 2, 3

3. 2, 3, 4

4. wszystkie powyższe

5. 1, 4

71. Pacjenci przygotowywani do planowego zabiegu operacyjnego na jelicie grubym powinni:

1. przez 3 dni przed zabiegiem być na diecie ścisłej,

2. przez 3 dni przed zabiegiem być na diecie kisielowej,

3. przed zabiegiem mieć wykonywane wlewy oczyszczające jelit,

4. przed zabiegiem otrzymać doustne antybiotyki

Prawidłowe:

1. 1, 3, 4

2. 2, 3

3. 2, 3, 4

4. 1, 4

5. 3, 4

72. Cewnik do pęcherza moczowego przed operacją zakładamy:

1. u wszystkich operowanych pacjentów,

2. u pacjentów z przerostem gruczołu krokowego,

3. u pacjentów z koniecznością monitorowania godzinowego wydzielania moczu,

4. u pacjentów do długotrwałych zabiegów (wielogodzinnych)

Prawidłowe:

1. 1

2. 2, 3

3. 2, 4

4. 2, 3, 4

5. wszystkie prawidłowe

73. Zgłębnik żołądkowy przed operacja zakładamy:

1. u wszystkich chorych z zabiegami w obrębie jamy brzusznej,

2. u chorych otyłych,

3. u chorych z niedrożnością jelit,

4. u chorych przed planowym zabiegiem na żołądku

Prawidłowe:

1. 1

2. 1, 2

3. 2, 3

4. 3, 4

5. 2, 4

74. Znieczulenie eterem wprowadził:

1. William Morton,

2. Horacy Wells,

3. John Warren,

4. James Simpson,

5. William Mayo

75. Ojcem antyseptyki nazywany jest:

1. Robert Koch,

2. August Wassermann,

3. Józef Lister,

4. Lawsan Tait,

5. Ludwik Pasteur

76. Kleszczyki z zatrzaskiem (”pince hemostatique a cran”) wprowadzili:

1. Billroth i Rydygier,

2. Pasteur i Koch,

3. Pravaz i Nelaton,

4. Koeberle i Pean,

5. Esmarch i Kocher

77. Jan Mikulicz-Radecki wprowadził do chirurgii:

1. rękawiczki,

2. strzykawki,

3. podwiązki,

4. zasłonę na usta,

5. jodoform

Prawidłowe:

1. 1, 2, 3

2. 1, 3, 4

3. 2, 4, 5

4. tylko 4

5. 1, 4, 5

78. Pionierem mycia rąk jest:

1. Hubert Claudius,

2. George Lewenstein,

3. William Jenner,

4. Ignacy Semmelweis,

5. Piotr Bretonneau

79. Autorem oryginalnej metody leczenia torbieli trzustki polegającej na zespoleniu jej

światła ze światłem żołądka jest:

1. Maksymilian Rutkowski,

2. Antoni Jurasz,

3. Antoni Leśniowski,

4. Ludwik Rydygier,

5. Bronisław Kader

80. Pierwszym profesorem chirurgii, nazywanym „ojcem chirurgii polskiej” jest:

1. Rafał Józef Czerwiakowski,

2. Ludwik Rydygier,

3. Ludwik Bierkowski,

4. Jan Mikulicz-Radecki,

5. Antoni Jurasz

81. Ludwik Rydygier:

1. założył Towarzystwo Chirurgów Polskich,

2. jako pierwszy dokonał częściowego wycięcia żołądka z powodu choroby wrzodowej,

3. zespalał kikut żołądka z pierwszą pętlą jelita czczego,

4. wprowadził ezofagoskopię w leczeniu choroby wrzodowej

Prawidłowe:

1. 1, 2, 3, 4

2. 2

3. 3, 4

4. 1, 2

5. 2, 3

82. Pierwszą cholecystektomię laparoskopową wykonano w roku:

1. 1981, w Stanach Zjednoczonych, J. Warren,

2. 1985, w Niemczech, R. Sievert,

3. 1988, we Francji, F. Dubois,

4. 1990, w Norwegii, S. Goelberg,

5. 1992, jednoczasowo przez telemost w Stanach Zjednoczonych i Niemczech.

83. Pierwsze w świecie częściowe wycięcie żołądka Ludwik Rydygier wykonał w:

1. Chełmnie,

2. Toruniu,

3. Bydgoszczy,

4. Lwowie,

5. Krakowie

84. Określając tzw. ciężkość oparzenia bierzemy pod uwagę:

1. stopień oparzenia,

2. masę ciała,

3. powierzchnię oparzenia

Prawidłowe:

1. 1 i 2

2. 1 i 3

3. 2 i 3

4. wszystkie z powyższych

5. żadne z powyższych

85. Przy szacunkowym określaniu powierzchni oparzenia możemy przyjąć, że dłoń

oparzonego to około:

1. 0,5% pow. ciała,

2. 1% pow. ciała,

3. 1,5% pow. ciała,

4. 2% pow. ciała,

5. 3% pow. ciała

86. W ciężkiej chorobie oparzeniowej bardzo istotne jest monitorowanie stopnia nawodnienia

pacjenta. Monitorujemy to poprzez:

1. pomiar ciepłoty ciała,

2. pomiar ośrodkowego ciśnienia żylnego,

3. monitorując diurezę godzinową

Prawidłowe:

1. 1, 2

2. 2, 3

3. 1, 3

4. tylko 3

5. wszystkie z powyższych

87. Wczesne wycięcie tkanek martwiczych w oparzeniach ma następujące zalety:

1. zapobiega zakażeniu rany operacyjnej,

2. zmniejsza ilość powikłań,

3. skraca czas i zwiększa koszty leczenia

Prawidłowe:

1. 1, 2

2. 2, 3

3. 1, 3

4. tylko 2

5. wszystkie z powyższych

88. Przy kwalifikowaniu pacjentów z ziarninującą raną oparzeniową kierujemy się stopniem

kolonizacji bakteryjnej ziarniny. Nie należy zamykać ran przeszczepami, gdy liczba

drobnoustrojów w 1 gramie tkanki przekracza:

1. 1000,

2. 10000,

3. 100000,

4. 1000000,

5. 10000000

89. Wczesne wycięcie tkanek martwiczych w oparzeniach stopnia II b i III jest powszechnie

uznaną praktyką. W czasie jednego zabiegu operacyjnego usuwa się tkanki martwicze na

powierzchni nie przekraczającej:

1. 10% pow. ciała,

2. 15% pow. ciała,

3. 20% pow. ciała,

4. 25% pow. ciała,

5. 30% pow. ciała,

90. Należy kierować do szpitala wszystkie:

1. oparzenia elektryczne,

2. oparzenia klatki piersiowej,

3. oparzenia krocza,

4. oparzenia ciężkie,

5. oparzenia średnie,

6. oparzenia chemiczne,

7. oparzenia twarzy

Prawidłowe:

1. 1, 2, 3, 4, 5, 6

2. 1, 3, 5, 6, 7

3. 1 i 4

4. 1, 3, 4, 5, 7

5. wszystkie powyższe

91. W miejscowym leczeniu rany oparzeniowej czołową rolę odgrywają związki:

1. siarki,

2. miedzi,

3. cynku,

4. chloru,

5. srebra

14

---