Konflikt-układ skierowany przeciw sobie zachowań co najmniej dwóch podmiotów społecznych, z których każdy dąży do realizacji właściwych celów i napotyka na przeciwdziałania pozostałych uczestników konfliktu.
Spór-to ujawniony społecznie konflikt określonych podmiotów.a
Warunki konieczne do przekształcenia konfliktu w spór:
-podjęcie czynności prawnych przeciwko drugiej osobie
-ujawnienie konfliktu na określonym forum
Rozwiązywanie-wszelkie zachowania podmiotów zmierzające w sposób pokojowy i nie władczy do trwałej ewentualnie czasowej eliminacji problemu.
Rozstrzyganie-to proces arbitralnego, opartego na przymusie, przemocy bądź autorytecie narzucania decyzji końcowej, spór może być rezultatem walki prowadzącej do określenia zwycięscy i przegranego. Rozstrzyganie to proces władczego jednostronnego narzucenia decyzji końcowej w stosunku do jednej bądź obu stron konfliktu.
ADR-alternatywne metody opanowywania sporów i konfliktów prawa.
1.Negocjacje-to rokowania, rozmowy prowadzone najczęściej w czasie rzeczywistym, między co najmniej dwiema zwaśnionymi stronami. Negocjacje to swoisty przetarg stanowisk i poglądów, kończący się ustnymi bądź pisemnymi ustaleniami.
Warunki konieczne do zaistnienia negocjacji:
-strony są wzajemnie zależne od siebie
-interesy stron są częściowo wspólne, częściowo sprzeczne
-porozumienia wypracowane w ramach negocjacji, może zapewnić większą korzyść niż działanie bez porozumienia.
Negocjacje to dwustronny proces komunikowania się, którego celem jest osiągnięcie porozumienia, gdy przynajmniej jedna strona nie zgadza się z daną opinią lub z danym rozwiązaniem sytuacji. Negocjacje to sposób porozumienia się w celu rozwiązania konfliktu oraz dojścia do porozumienia obydwu stron, proces wzajemnego poszukiwania takiego rozwiązania które satysfakcjonowałoby zaangażowane w konflikt strony.
podstawowe elementy negocjacji to:
-Odseparowanie ludzi od rzeczywistego problemu.
-Skupienie się na celach a nie na pozycjach.
-Rozszerzanie opcji w celu obustronnych zysków.
-Odniesienie się do ustalonych wcześniej standardów czy procedur.
Fazy negocjacji prowadzące do kompromisu
-Analiza i ocena sytuacji
>zdefiniowanie problemu
>zdefiniowanie korzyści i interesów obu stron
>opracowanie możliwości
>zbieranie informacji
-Planowanie
>podjęcie decyzji odnośnie do planu działania
>wybór priorytetów własnych interesów
-opracowanie nowych możliwości i kryteriów
-porozumienie stron
-Problemy przy negocjacjach:
>różnica w postrzeganiu faktów
>poczucie frustracji i złość
>trudności w komunikowaniu się
>brak aktywnego słuchania
>angażowanie się w osobiste potyczki
Style negocjacji
Sposób prowadzenia negocjacji w różnych krajach może być różny. Różnice wynikają z odmienności kulturowych czy nawet sposobu postrzegania czasu. Style negocjacyjne można podzielić wg 4 kryteriów:
-kultura propartnerska - protransakcyjna
-ceremonialna - nieceremonialna
-monochroniczna - polichroniczna
-powściągliwa - eksperesyjna
2.Madiacje-od łac. Mediare-pośredniczyć, to taki sposób rozwiązywania konfliktów w którym przy udziale osoby trzeciej-madiatora, sami zainteresowani mają szansę rozwikłać swój konflikt. To stworzenie przestrzeni do możliwości rozwiązywania własnych problemów, gdzie jednostki mogą wyzwolić się spod wszelkich wpływów ograniczeń osądów, stereotypów i znaleźć własne pomysły na wypracowanie porozumienia.
Wyróżniamy 3 idee mediacji:
-dobrowolny udział stron
-kontynuacja bądź utrzymanie relacji stron po zakończeniu sporu (konfliktu)
-dotarcie do podstaw przyczyn leżących u podstaw konfliktu.
Mediacja ( łac. mediare - być w środku ) jest to próba doprowadzenia skonfliktowanych ze sobą stron do ugodowego, satysfakcjonującego je rozwiązania sporu w drodze dobrowolnych negocjacji, które są prowadzone przez osobę trzecią - mediatora. Mediator zaś to osoba neutralna wobec każdej ze stron i ich konfliktu, której zadaniem jest wspieranie przebiegu całego postępowania, łagodzenie napięć, a w szczególności pomoc w wypracowaniu kompromisu, jednakże bez narzucania żadnego własnego rozwiązania. Mediacja jest postępowaniem nieformalnym, bowiem w odróżnieniu od sztywnych reguł sądowo - procesowych, żadne normy prawne w tym zakresie nie istnieją. Wyjątkiem są jedynie istotne zasady określające przebieg całego postępowania mediacyjnego. Kwestie związane z czasem i miejscem przeprowadzenia mediacji ustalają strony między sobą. Ponadto udział w takim postępowaniu jest całkowicie dobrowolny. Wykluczona jest jakakolwiek forma narzucenia przez organ procesowy lub wymuszenia przez drugą stronę udziału w mediacji. Tak więc postępowanie mediacyjne od chwili jego rozpoczęcia aż do zakończenia charakteryzuje się całkowitym odformalizowaniem, co jest bardzo pomocne w osiągnięciu celu, to jest znalezienia właściwego rozwiązania konfliktu, które zostanie zaakceptowane przez zwaśnione strony. Jest to dobrowolny i poufny proces.
Zasadniczą kwestią w całym postępowaniu jest wybór właściwego mediatora, ponieważ to od jego umiejętności będzie zależeć końcowe rozstrzygnięcie.
Według Christophera W. Moore'a mediatorów można podzielić na 3 rodzaje:
1.mediator umocowany społecznie, który pomimo, że obraca się w kręgach społecznych którejś ze stron postrzegany jest jako osoba sprawiedliwa oraz żywo zainteresowana stworzeniem stabilnych i długofalowych relacji pomiędzy stronami,
2.mediator uprawniony - działa w oparciu o swój własny autorytet i posiadaną władzę i tu można dokonać podziału na:
-mediatora życzliwie wspierającego, który będzie poszukiwać najlepszego rozwiązania sporu dla wszystkich uczestników postępowania, zaś co do wyniku rozstrzygnięcia jest bezstronny, bardzo duże znaczenie w rozwiązaniu problemu daje mu posiadany autorytet, dzięki któremu może wspierać wdrożenie zawartej ugody, przykładem są uznani przywódcy duchowi lub członkowie starszyzny lokalnych społeczności,
-mediatora kierowniczo - administracyjnego, który będzie dążyć do stworzenia rozwiązania wspólnie ze stronami konfliktu, a z racji zajmowanego stanowiska posiada możliwości organizacyjno - prawne do ustalenia zasad, które mogą przynieść pożądany przez strony skutek w postaci zaakceptowanego rozstrzygnięcia, jego autorytet pozwala na wdrożenie poczynionych przez strony ustaleń,
-mediatora zorientowanego na własne interesy, który będzie dążyć do zaspokojenia jego interesów lub interesów preferowanej strony, może stosować różne metody nacisku lub przymusu w celu osiągnięcia właściwego porozumienia jak też w celu wdrożenia jego w życie,
3.mediator niezależny - całkowicie bezstronny wobec stron oraz podczas trwania całego postępowania, jego zadaniem jest dążenie do wypracowania przez strony takiego modelu rozwiązania konfliktu, które zadowoli wszystkich, nie posiada autorytetu potrzebnego do wdrożenia zawartej ugody w życie.
Bezstronność osoby mediatora oznacza nic innego jak tylko rozdzielenie od swoich obowiązków przekonań i poglądów osobistych na temat przedmiotowego sporu. Mediator ma pełne prawo do własnego zdania w kwestii dotyczącej danej sprawy, jednakże prowadząc takie postępowanie skupia się przede wszystkim na dobru każdej ze stron i pomocy przy wypracowywaniu wspólnego stanowiska.
Na mediację składa się szereg różnych czynności lub działań, które mają doprowadzić skonfliktowane strony do rozwiązania ich problemu. (…) W ramach tego procesu zasadność działań oceniana jest przez pryzmat następujących czynników:
-działania pozostałych stron sporu,
-standardy zachowania stron,
-style reprezentowane przez strony,
-percepcja oraz umiejętności stron,
-potrzeby i preferencje stron,
-determinacja stron,
-ilość informacji na temat konfliktu, jaką dysponuje negocjator,
-osobiste przymioty negocjatora,
-dostępne środki.
Według Christophera W. Moore'a na mediację składa się 12 etapów jej realizacji. Odpowiadają one ogólnym działaniom mediatora w prawie wszystkich rozstrzygnięciach spornych sytuacji, a są to:
-nawiązanie kontaktu ze wszystkimi stronami konfliktu,
-wybór odpowiedniej strategii postępowania mediacyjnego,
-zbiór i analiza wszystkich informacji dotyczących stron i przedmiotu mediacji,
-opracowanie szczegółowego planu mediacji,
-budowa wspólnego zaufania i współpracy,
-rozpoczęcie postępowania mediacyjnego,
-precyzyjne określenie przedmiotu sporu i stworzenie planu,
-ujawnianie ukrytych interesów każdej ze stron postępowania,
-wypracowywanie wszystkich możliwych wariantów rozstrzygnięć,
-ocena wszystkich wariantów rozstrzygnięć,
-ustalenie końcowe i zawarcie porozumienia,
-wdrożenie zawartej ugody w życie.
3.Arbitraż-jedna z form ADR, która opiera się na autonomii stron, swobodzie wyboru arbitra ale władczym rozstrzygnięciu wydanym przez tego arbitra. Arbitraż to inaczej sąd niepaństwowy, synonim arbitrażu to sąd polubowny (polskie nazewnictwo)
Arbitraż to metoda rozwiązywania sporów prawnych w sprawach cywilnych bez udziału sądu powszechnego, w której kompetencje takiego sądu powierza się bezstronnemu specjaliście. Może mieć charakter jednorazowy bądź instytucjonalny. W arbitrażu jednorazowym każda ze stron sporu wybiera własnego arbitra (lub arbitrów), a ci następnie powołują superarbitra. Tak wybrany skład rozstrzyga spór w oparciu o uzgodnione wcześniej zasady. Arbitraż instytucjonalny funkcjonuje w oparciu o profesjonalną organizację zajmującą się arbitrażem. Przykładami takowych są Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie lub międzynarodowy Sportowy Sąd Arbitrażowy w Lozannie.
Arbitraż stanowi alternatywę dla kosztownego i czasochłonnego sądownictwa powszechnego. Jest znacznie tańszy i działa szybciej. Zaletą niewątpliwie jest również poziom specjalizacji arbitrów. Wybierani przez strony zwykle rekrutują się z grona przedstawicieli danej dziedziny. Aby spór mógł być rozstrzygnięty przez sąd arbitrażowy, strony stosunku prawnego muszą na to wyrazić zgodę w formie zawarcia umowy lub klauzuli w umowie łączącej strony, zwanej zapisem na sąd polubowny
Przed złożeniem pozwu do sądu powszechnego można skorzystać z "usług" sądu arbitrażowego.Z reguły działają one przy większych izbach gospodarczych, stowarzyszeniach.
Sąd ma władność w takich sprawach jak:
-rozstrzyga wszelkie spory majątkowe, bez ograniczeń podmiotowych pod warunkiem że strony łączy stosunek cywilnoprawny /nie publicznoprawny/
Wyrok sądu polubownego oraz ugoda przed nim zawarta mają moc prawną na równi z wyrokiem sądu powszechnego.
Strony mogą same dobierać sobie arbitrów i tym samym decydować kto będzie rozstrzygał spór, a także mogą same określić tryb postępowania, który ma być stosowany w toku rozpatrywania sprawy. Należy pamiętać, iż jeśli jedna ze stron nie stawi się na rozprawę nie wstrzymuje to postępowania.Jest to w zasadzie postępowanie jednoinstancyjne, od wyroku nie przysługuje odwołanie.Jest tylko jeden środek odwoławczy, jest to skarga o uchylenie wyroku sądu polubownego.
Sądy polubowne mogą też być powoływane do rozstrzygnięcia konkretnego sporu /ad hoc/. Sądy ad hoc zainteresowane strony powołują w umowie. Można w ten sposób wskazać arbitrów, superarbitra /przewodniczącego/ i zakres ich działania albo tylko podać liczbę sędziów i sposób powoływania ich. Zapis na sąd polubowny musi określać przedmiot sporu albo stosunek prawny, z którego spór może wyniknąć.
Sąd powołany do rostrzygania sporów, które mogą wyniknąć z określonej umowy, ulega rozwiązaniu po spełnieniu swego zadania.Stałe sądy polubowne powoływane są na czas nieokreślony przez rozmaite organizacje i posiadają własną organizację i organa, a postępowanie toczy się na podstawie regulaminów.
Umowa o podanie sporu pod rozstrzygnięcie sądu polubownego powinna być sporządzona na piśmie i podpisana przez obie strony. Umowa taka nazywa się zapisem na sąd polubowny lub umową arbitrażową.
Ewentualna zmiana zapisu także musi mieć formę pisemną i być podpisana przez obie strony. Zapis powinien dokładnie oznaczać;
-strony umowy,
-przedmiot sporu lub stosunek prawny z którego spór wynikł lub może wyniknąć.
Sąd wolno powołać do sporu już istniejącego lub na wypadek przyszłych nieporozumień wynikających jednak z konkretnego stosunku prawnego. Gdy zawiodą próby polubownego załatwienia sprawy/np. nie doszło do arbitrażu mimo wyroku sądu dłużnik dalej uchyla się od zapłaty / trzeba iść do sądu powszechnego/.
Arbiter to nie pełnomocnik. Musi on być niezależny i w żaden sposób nie może być związany ze stroną. Powinien dystansować się od sprawy i oceniać ją chłodnym okiem.
Arbitrem może być każda osoba fizyczna mająca pełną zdolność do czynności prawnych, nie może nim jednak być sędzia państwowy. Można go wyznaczyć wcześniej w zapisie na sąd polubowny czyli klauzuli arbitrażowej, którą sporządza się na wypadek przyszłego ewentualnego sporu między stronami lub też w chwili powstania takiego sporu. W tym drugim przypadku strona która wyznaczyła swojego arbitra wzywa drugą stronę aby w ciągu tygodnia wyznaczyła swojego arbitra. Takie zawiadomienie należy wysłać listem poleconym lub notarialnie. W klauzuli arbitrażowej można także zaznaczyć iż wyznaczenie arbitra należy do osoby trzeciej, która to także powinna w ciągu tygodnia od otrzymania wezwania stron wyznaczyć arbitrów.Wyznaczeni arbitrzy wybierają superarbitra. Jeśli osoba trzecia nie wyznaczy arbitra lub też superarbitra lub wyznaczenie okazało się niemożliwe z innych przyczyn, czynności tej dokona sąd powiatowy /na wniosek jednej z zainteresowanych stron/.
Strona może żądać wyłączenia arbitra lub superarbitra z tych samych przyczyn, które uzasadniają wyłączenie sędziego.
Strona, która chce stwierdzić wykonalność orzeczenia sądu polubownego, powinna złożyć odpowiedni wniosek do sądu powszechnego, który - gdyby nie zapis na sąd polubowny - byłby właściwy w danej sprawie. Sąd stwierdza wykonalności wyroku sądu polubownego oraz ugody przed nim zawartej w toku postępowania o nadanie klauzuli wykonalności.
Na postanowienie sądu w przedmiocie stwierdzenia skuteczności lub nadania klauzuli wykonalności przysługuje zażalenie.
Strony mogą zażądać uchylenia wyroku sądu polubownego w następujących przypadkach:
-braku zapisu na sąd polubowny, jeśli taki apis był nie ważny lub stracił moc prawną
-stronę pozbawiono możności obrony jej praw
-nie zachowano trybu postępowania przed sądem polubownym ustalonego przez strony lub przepisów ustawy, w szczególności przepisów o składzie sądu, głosowaniu, wyłączeniu sędziego i o wyroku
-rozstrzygnięcie o żądaniach stron jest niezrozumiałe, zawiera sprzeczności albo uchybia praworządności lub zasadom współżycia społecznego
Erystyka-słowo pochodzi z klasycznego języka greckiego - eeristikós, czyli kłótliwy, od ris oznaczający kłótnię, spór, walkę oraz imię bogini niezgody, córki Nocy.
Erystyka -to sztuka umiejętnego argumentowania słuszności głoszonego poglądu, bez względu na rodzaj argumentów i używanych zwrotów retorycznych, po to aby przekonać, skutecznie odeprzeć, lub obalić poglądy oponenta.
Erystyka była rozwijana w starożytnej Grecji przez sofistów, miedzy innymi przez Gorgiasza z Leontinoj.
Po skrytykowaniu Erystyki przez Sokratesa i odrzuceniu przez ówczesnych filozofów na nowo sztukę erystyki ożywił niemiecki filozof z przełomu XVIII/XIX w. Artur Schopenhauer.
Filozofia Schopenhauera jest częściowo uwarunkowana poglądami jego epoki
Opierając się na filozofii Kanta stworzył własna teorię metafizyczną, w której świat zewnętrzny zależy od osobowości, natomiast każdy umysł , który poznaje świat, subiektywnie zabarwia przedmioty swojego poznania. Wg Schopenhauera świat to egzystencja wypełniona cierpieniem i lękiem a jedyny sposób na walkę z cierpieniem to współczucie, jego filozofia zawierała elementy filozofii hinduskiej. Ten filozof postrzegał świat bardzo pesymistycznie.
Te wyrazy mające różne znaczenie były używane jako synonimy już od starożytności, poprzez średniowiecze a także w czasach nowożytnych.
Schopenhauer pojęcie dialektyki wywiódł z filozofii antycznej. Po wielu przekształceniach tego terminu i zmianach zostały oddzielone od siebie dwa terminy logika i dialektyka gdzie dialektyka -to sztuka rozmawiania, dyskutowania polegająca na wspólnym myśleniu rozmówców.
Natomiast logika znaczy tyle co myśleć obliczać oraz słowo i rozum czuli „nauka o sposobach działania rozsądku” ,nauka o działaniu czystego rozumu.
W skrócie rzecz ujmując dialektyka to forma natomiast logika to treść wypełniająca formę.
Pojawia się jednak problem gdy dwie istoty powołując się na rozsądek i działanie rozumu chcą przedstawić swój indywidualny sposób myślenia jako poprawny i obiektywny.
Podczas wymiany zdań każda strona nie skupia się na rewizji własnych myśli , ale stara się znaleźć błąd w myśleniu przeciwnika. Schopenhauer zauważa , że człowiek chce mieć zawsze rację, co wynika z jego natury dlatego też stworzył pojęcie dialektyki erystycznej - jest to nauka o wrodzonej chęci , człowieka do tego by mieć zawsze rację.
DIALEKTYKA ERYSTYCZNA - to sztuka dyskutowania, w taki sposób, aby zachować pozory racji
PER FAS ET NEFAS.
Czyli obiektywna prawda jakiegoś twierdzenia a przekonanie o słuszności twierdzenia słuchaczy to dwie różne rzeczy. Dialektyka zajmuje się przekonaniem o słuszności twierdzenia.
Logika zajmuje się prawdą obiektywną , natomiast w dialektyce odsuwa się prawdę obiektywną na bok, najważniejsza staje się obrona własnego twierdzenia lub obalenie twierdzenia przeciwnika.
Wrodzona próżność człowieka prowadzi do tego , że podczas dyskusji kiedy nie mamy już argumentów, a nasze twierdzenie może zostać obalone, dążymy do tego aby stworzyć pozory prawdziwości swojego twierdzenia. Jesteśmy nieuczciwi w dyskusji, chcemy postawić na swoim nawet wówczas gdy mamy wątpliwości co do słuszności naszego twierdzenia a wynika to z naszych złych skłonności- czyli jak widać bierze tutaj górę pesymistyczna filozofia Schopenhauera i jego twierdzenie , że człowiek z natury jest zły.
Schopenhauer ożywił erystykę opisał walory i formy argumentacji erystycznej nie z punktu widzenia kunsztu prowadzenia sporów , ale zasad logiki.
Tak naprawdę dał wskazówki jak dyskutować , żeby nie dać się wkręcić swojemu rozmówcy, aby być czujnym a także jak rozpoznać , intencje naszego „przeciwnika”(oczywiście w cudzysłowiu).
SPOSOBY NA OBALENIE TEZY , KTÓRA JEST PODSTAWĄ W KAZDEJ DYSKUSJI
1. modus ad rem- czyli wykazujemy, że twierdzenie ,teza ,sformułowane przez nas lub przeciwnika nie zgadza się z natura -prawdą obiektywną.
2. modus ad hominem lub ex concessis- wykazujemy , że twierdzenie nie zgadza się z innymi twierdzeniami przeciwnika, na które on się zgodził
DROGI NA OBALENIE TEZY , KTÓRA JEST PODSTAWA W KAZDEJ DYSKUSJI
1.bezpośrednie obalenie twierdzenia- jest to atak na tezę, wykazujemy brak słuszności twierdzenia
Możemy to zrobić na dwa sposoby
a)wykazujemy błędy w twierdzeniu
b)wysłuchujemy całego twierdzenia i atakujemy wnioski
2. pośrednie obalenie twierdzenia
-apogoga- przyjmujemy twierdzenie i łączymy z innymi twierdzeniami, jeżeli wyciągniemy z tego błędne wnioski niezgodne z naturą bądź z innymi twierdzeniami przeciwnika tzn. , że twierdzenie które przyjęliśmy jako słuszne było błędne
-instancja- za pomocą bezpośredniego dowodu obalamy twierdzenie odnoszące się do każdego przypadku twierdzenia
Dyplomacja - to termin, który ma bardzo szeroki wachlarz pojęć; po pierwsze, jest to negocjowanie umów między państwami, w celu zawarcia korzystnych umów handlowych oraz pozyskania wsparcia wojskowego dla reprezentowanego kraju. Po wtóre: dyplomacja wiąże się też z rozwiązywaniem w pokojowy sposób problemów między państwami
Dyplomacja, jest instrumentem, za pomocą którego państwo wyraża i prowadzi swą politykę zagraniczną w stosunkach zewnętrznych.
Każdy dyplomata - DOBRY DYPLOMATA - powinien być przede wszystkim dobrym negocjatorem
Dyplomaci uczestniczą w procesie w którym znaki werbalne (język) i niewerbalne (gesty) odgrywają kluczową rolę.
Komunikacja-to proces w którym używa się owych znaków. Są one
-,,zakodowane” przez nadawcę
-,,odkodowane” przez odbiorcę
Przekaz werbalny jest przekazem wielofunkcyjnym. Można wskazać co najmniej 8 funkcji, które pełnić mogą wypowiedzi. Są to:
-referencyjna (opisowa) ekspresyjna, sugestyjna, fatyczna, metajęzykowa, performatywna, manipulacyjna. Jest on centralnym elementem komunikacji. Efektywność jego w konkretnych okolicznościach może zależeć w różnym zakresie od przekazu niewerbalnego, który jest także nośnikiem znaczeń.
Przekaz niewerbalny może być świadomie, intencjonalnie zaprojektowanym komunikatem albo znakiem mimowolnym
Na komunikację niewerbalną składają się znaki (sygnały), które zaliczyć można do:
-kinezetyki, czyli mowy ciała (mimika twarzy, gestykulacja, kontakt wzrokowy itp.)
-parajęzyka (ton, barwa, natężenie głosu itp.)
samoprezentacji człowieka (wygląd fizyczny, budowa ciała, makijaż itd.)
-proksemiki (dystans interpersonalny i relacje przestrzenne)
dotyku (uścisk dłoni, poklepywanie itd.)
-chronemiki (czas zdarzenia, oczekiwanie, punktualność)
kontekstu sytuacyjnego (miejsce, wyposażenie, kolor, temperatura itp.).
Pojęcie komunikacja niewerbalna to wymiana pewnego rodzaju informacji między ludźmi, jest to sposób komunikowania się bez używania słów.
Najważniejsze funkcje komunikacyjne:
-kontakt wzrokowy, działa on, oprócz mimiki, głosu, gestu, pozycji, dotyku, wyglądu, jako sygnał niewerbalny, pokazując np. ukierunkowanie uwagi patrzącego.
-dotyk- stanowi on sygnał o bardzo dużej sile oddziaływania. Dlatego istnieją określone normy społeczne, które regulują akceptowany obszar i liczbę dotyków w zależności od charakteru związku interpersonalnego.
Najważniejsze funkcje komunikacyjne dotyku to :
>wspieranie/pocieszanie,
>funkcja afiliacyjna,
>funkcja władzy.
-gesty-iiedy mówimy, nieustannie poruszamy rękami, głową ale też całym ciałem. Ruchy te są skoordynowane z mową i stanowią część całościowego procesu komunikowania się.
Gesty w zależności od pełnionej funkcji dzielimy na :
-emblematory - niewerbalne substytuty konkretnych słów,
-afektatory - niewerbalne zachowania, które odzwierciedlają intensywność odczuwanych emocji,
-ilustratory - niewerbalne zachowania, które służą uplastycznieniu wypowiedzi,
-regulatory - niewerbalne zachowania, które pomagają synchronizować przebieg rozmowy,
-adaptatory - zachowania niewerbalne, które służą zaspokojeniu określonych potrzeb psychicznych i fizycznych.
Pozycja ciała to kolejny rodzaj komunikacji niewerbalnej. Jednym z komunikatorów emitowanych przez postawę ciała jest stan napięcia psychicznego.
Cele dyplomacji-są tożsame z celami polityki zagranicznej państwa. Cele dyplomacji są bardziej konkretne i krótkofalowe.
Funkcje dyplomacji: reprezentowanie swojego kraju w stosunkach innymi państwami(observer-negocier-proteger czyli obserwacja-negocjacja-protekcja) :
- obserwowanie życia politycznego i innych ważnych wydarzeń
- doprowadzenie do spotkania by zakończyło się pozytywnymi uzgodnieniami
- ochrona interesów swego kraju oraz jego obywateli przebywających za granicą.
Retoryka-to „krasomówstwo, sztuka wymowy, umiejętność dobrego i rzetelnego przekonywania słuchaczy, czyli przekazywania treści perswazyjnych". Można stwierdzić, że według Arystotelesa retoryka służy wynajdywaniu tego, co w mowie może mieć znaczenie przekonujące.
Współcześnie retoryka bywa ujmowana jako techniczno- filologiczna umiejętność posługiwania się mową lub jako sztuka przekonywania za pomocą dyskursu
Dyskurs argumentacyjny- tok komunikacyjny, technika argumentacyjna, to proces, którego celem jest jest skuteczny rezultat w oparciu o racjonalność argumentów i etykę argumentacyjną.
1. Powinien mieć charakter praktyczny-tzn. podejmujemy argumentację tylko w sytuacjach normatywnych.W dyskursie praktycznym nie chodzi o dowiedzenie prawdy czy fałszu, ale racjonalności i słuszności
2.Dyskurs jest racjonalny-jest to podstawowa wartość dyskursu . Warunek ten jest spełniony gdy zachowane są reguły ogólne.
Reguły ogólne dyskursu argumentacyjnego
-Argumentacja powinna być prowadzona tylko w przypadku powstania niejasności uzasadniającej zawiązanie się sporu.
- Argumentacja powinna być prowadzona z przekonaniem o jej słuszności.
To argumenty uświęcają cel , a nie cel uświęca argumenty.
-Argumentacja powinna być prowadzona z poszanowaniem
zasady prawdomówności.
3.Celem dyskursu argumentacyjnego jest właściwe roztrzygnięcie spornego przypadku
-Argumentacja powinna uwzględniać:
-ustalenia faktyczne
- powszechnie akceptowane praktyki i zasady.
-powinna być prowadzona z poszanowaniem zasad wolności i równości.
-powinna zmierzać bezpośrednio do celu.
-powinna respektować podstawowe zasady komunikacji społecznej.
-Argumentacja prawnicza powinna być prowadzona w
bezpośrednim związku z obowiązującym prawem.
Argumentacja prawnicza winna uwzględniać-powszechnie akceptowane praktyki i zasady ( można od tej zasady odstąpić , gdy wyrażą na to zgodę wszyscy uczestnicy prawniczego dyskursu argumentacyjnego)
Argumenty-wszystkie te reguły dotyczące najbardziej znanych rozumowań prawniczych.
Topiki-to te reguły, które odnoszą się do zasad etyki duskursu prawniczego.W dyskursie prawniczym mogą one być wyko-
rzystane w szerokim zakresie, ale nie mogą być samodzielną podstawą roztrzygnięć prawniczych.Źródeł akcepacji dla argumentów i topik prawniczych trzeba szukać w tradycji,ponieważ wiele z tych zasad zostało sformułowanych jeszcze przez jurystów rzymskich.
Argument- A loco communi, A loco speciali, A cohaerentia, A completudine, systematyczny, historyczny, ekonomiczny, psychologiczny
Topiki prawnicze
pacta sunt servanda-należy przestrzegać zawartych umów
-clara non sunt interpretanda-jasne nie wymaga interpretacji
-lex retro non agit- prawo nie działa wstecz
-lex non obligat nisi promulgate-ustawa nie wiąże , jeśli nie została ogłoszona.
-wyjątki muszą być wykładane ściśle
wyjątki są dopuszczalne tylko w szczególnych przypadkach
-lex superior derogat legi inferiori-ustawa wyższej rangi uchyla ustawę niższej rangi
-lex posterior derogat legi priori-ustawę późniejszą uchyla ustawa wcześniejsza
-ignorantia iuris nocet- nieznajomość prawa szkodzi
-ne ultra petita -nie można zasądzać ponad żądanie
- lex specialis derogat legi generali- ustawa szczególna uchyla ogólną
-nemo iudex idoneus in propria causa-nikt nie może być sędzią we własnej sprawie
-audiatur et altera pars-należy również wysłuchać strony przeciwnej
-favor legitimitatis- prawo sprzyja temu co legalne
- zobowiązania do wykonania świadczenia niemożliwego jest nieważne
-sytuacja nie do zniesienia nie może być zgodna z prawem
- samowola jest zakazana
-nie można uwzględniać roszczeń o nieograniczonym charakterze
-w sprawach oczywistych można skrócić postępowanie
-nie można zawierać umów , które nakładałyby zobowiązania na osoby trzecie
należy naprawić wyrządzoną szkodę jak również zwrócić to co zostało uzyskane bez podatawy prawnej
- casum sentit dominus-szkoda wynikła ze zdarzenia przypadkowego
obciąża właściciela
- in dubio pro reo- w razie powstania wątpliwości należy roztrzygać
na korzyść oskarżonego
-nie jest przestępstwem i nie podlega karze czyn,który nie był uważany za taki przez ustawę karną w chwili jego popełnienia.
Retoryka-jako wiedza teoretyczna, uczy przede wszystkim zasad prawidłowego myślenia i umiejętności rzetelnego ekspresyjnego , atrakcyjnego i skutecznego wygłaszania tego co innym chcemy przekazać.