4605


Podstawy prawne dotyczące utrzymania czystości i

porządku w gminach

- Podstawowym aktem prawnym, ustawa z dnia 13

września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w

gminach [Dz. U. Nr 132, poz. 622 z późn. zm.].

- Ustawa o odpadach [Dz. U. Nr 62, poz. 628 z

późn.zm.].

- Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach

publicznych [Dz. U. Nr 14, poz. 60 z późn. zm.]

- Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27

października 2005 roku w sprawie rodzajów i

warunków stosowania środków, jakie mogą być

używane na drogach publicznych oraz ulicach i

placach [Dz. U. Nr 230, poz. 1960]

Gminy mają obowiązek w szczególności:

- tworzyć warunki do wykonywania prac związanych z utrzymaniem czystości i porządku na terenie gminy lub zapewnić wykonanie tych prac przez tworzenie odpowiednich jednostek organizacyjnych, 

- zapewnić budowę, utrzymanie i eksploatację, własnych lub wspólnych z innymi gminami: instalacji i urządzeń do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów komunalnych, stacji zlewnych, w przypadku gdy podłączenie wszystkich nieruchomości do sieci kanalizacyjnej jest niemożliwe lub powoduje nadmierne koszty, instalacji i urządzeń do zbierania, transportu i unieszkodliwiania zwłok zwierzęcych lub ich części, szaletów publicznych.

- zapobieganie zanieczyszczaniu ulic, placów i terenów otwartych, w szczególności przez zbieranie i pozbywanie się, błota, śniegu, lodu oraz innych zanieczyszczeń, uprzątniętych z chodników przez właścicieli nieruchomości oraz odpadów zgromadzonych w przeznaczonych do tego celu urządzeniach ustawionych na chodniku,

- określanie wymagań wobec osób utrzymujących zwierzęta domowe w zakresie bezpieczeństwa i czystości w miejscach publicznych,

- organizowanie ochrony przed bezdomnymi zwierzętami na zasadach określonych w odrębnych przepisach,

- organizowanie selektywnej zbiórki, segregacji oraz magazynowania odpadów komunalnych, w tym niebezpiecznych, przydatnych do odzysku oraz współdziałają z przedsiębiorcami

- zapewnianie zbierania, transporu i unieszkodliwiania zwłok bezdomnych zwierząt lub ich części

Według ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach gminy powinny prowadzi ewidencję:

- zbiorników bezodpływowych w celu kontroli częstotliwości ich opróżniania oraz w celu opracowania planu rozwoju sieci kanalizacyjnej,

- przydomowych oczyszczalni ścieków w celu kontroli częstotliwości i sposobu pozbywania się komunalnych osadów ściekowych oraz w celu opracowania planu rozwoju sieci kanalizacyjnej.

Rada gminy ustala, w drodze uchwały, szczegółowe

zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy

dotyczące:

- prowadzenia we własnym zakresie selektywnej zbiórki odpadów komunalnych,

- uprzątania błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego.

- rodzaju urządzeń przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości oraz na drogach publicznych, a także wymagań dotyczących ich rozmieszczenia oraz utrzymywania w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym.

- częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych lub nieczystości ciekłych z terenu nieruchomości oraz z terenów przeznaczonych do użytku publicznego,

- obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi

- wymagań utrzymywania zwierząt gospodarskich na terenach wyłączonych z produkcji rolniczej, w tym także zakazu ich utrzymywania na określonych obszarach lub w poszczególnych nieruchomościach,

OBOWIĄZKI WŁAŚCICIELI NIERUCHOMOŚCI

- wyposażenie nieruchomości w urządzenia służące do zbierania odpadów komunalnych oraz utrzymywanie tych urządzeń w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym,

- uprzątnięcie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości, przy czym za taki chodnik uznaje się wydzieloną część drogi publicznej służącą dla ruchu pieszego, położoną bezpośrednio przy granicy nieruchomości

- przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej lub, w przypadku gdy budowa sieci kanalizacyjnej jest technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, wyposażenie nieruchomości w zbiornik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub w przydomową oczyszczalnię ścieków bytowych

- zbieranie powstałych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych zgodnie z wymaganiami określonymi w uchwale rady gminy oraz pozbywanie się tych odpadów w sposób zgodny z przepisami,

- obowiązek ma odpowiednie zastosowanie także w przypadku gromadzenia nieczystości ciekłych w zbiornikach bezodpływowych,

Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych [Dz. U. Nr 14, poz. 60 z późn. zm.] zawiera podstawowe definicje związane z pojęciem drogi.

Drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci

drogowej:

- drogi krajowe;

- drogi wojewódzkie;

- drogi powiatowe;

- drogi gminne.

Drogi publiczne ze względu na ich dostępność dzielą

się na:

- drogi ogólnodostępne;

- drogi o ograniczonej dostępności, w tym autostrady i drogi

ekspresowe.

Drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy, natomiast drogi krajowe - własność Skarbu Państwa.

Użyte w ustawie o drogach publicznych określenia oznaczają:

- pas drogowy - wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą;

 - droga - budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym;

 - ulica - drogę na terenie zabudowanym lub przeznaczonym do zabudowy zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w której ciągu może być zlokalizowane torowisko tramwajowe;

 - torowisko tramwajowe - część ulicy między skrajnymi szynami wraz z zewnętrznymi pasami bezpieczeństwa o szerokości 0,5 m każdy;

 - jezdnia - część drogi przeznaczoną do ruchu pojazdów;

 - chodnik - część drogi przeznaczoną do ruchu pieszych.

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 października 2005 roku w sprawie Rodzajów i Warunków Stosowania Środków, jakie mogą być używane na drogach publicznych oraz ulicach i placach

Na drogach publicznych oraz ulicach i placach używa się następujących rodzajów środków:

- niechemiczne - piasek o średnicy cząstek od 0,1 do 1 mm; kruszywo naturalne lub sztuczne o uziarnieniu do 4 mm;

- chemiczne w postaci stałej - chlorek sodu (NaCl); chlorek magnezu (MgCl2); chlorek wapnia (CaCl2);

- chemiczne w postaci zwilżonej - chlorek sodu (NaCl); chlorek magnezu (MgCl2); chlorek wapnia (CaCl2);

- mieszanki środków niechemicznych i chemicznych.

Ogólne warunki stosowania w/w środków są

następujące:

 - środki chemiczne stosuje się do usunięcia gołoledzi i oblodzenia, a także do zapobiegania powstawaniu oblodzenia i śliskości pośniegowej;

- rozrzut środków chemicznych powinien następować w pasie jezdni lub chodników;

 - dopuszczalna dawka środka chemicznego wynosi do 30 g/m2.

  

Zakres oczyszczania ulic, placów i terenów

otwartych:

ZIMOWE OCZYSZCZANIE ULIC, PLACÓW I TERENÓW OTWARTYCH - Zimowe utrzymanie dróg są to prace mające na celu zmniejszenie lub ograniczenie zakłóceń ruchu drogowego wywoływanych takimi czynnikami atmosferycznymi, jak śliskość zimowa oraz opady śniegu.

Do zimowego utrzymania dróg zalicza się między innymi [Wytyczne ZUD - Wytyczne Zimowego Utrzymania Dróg - czerwiec 2006 rok]:

 - działania organizacyjno - techniczne realizowane przez służbę drogową lub przedsiębiorstwa wykonawcze,

 - przygotowanie materiałów do usuwania śliskości (przez usuwanie rozumie się również zapobieganie),

 - usuwanie śniegu z dróg (odśnieżanie),

 - prace porządkowe po sezonie zimowym (oczyszczanie pozimowe).

ODPŁUŻANIE (ODŚNIEŻANIE) - ma na celu usunięcie śniegu z jezdni i poboczy dróg oraz obiektów towarzyszących, jakimi są zatoki autobusowe, parkingi itp.

USUWANIE ŚNIEGU - Śnieg usuwa się z jezdni metodami mechanicznymi, chemicznymi i termicznymi.

Usuwanie metodami mechanicznymi (rozwiązanie stosowane najpowszechniej) obejmuje:

POJĘCIA OGÓLNE

Według wytycznych ZUD

 - śnieg luźny - jest to nieusunięty lub pozostały na nawierzchni po przejściu pługów śnieg, który nie został zagęszczony pod wpływem ruchu kołowego;

- śnieg zajeżdżony - jest to nieusunięty lub pozostały na nawierzchni po przejściu pługów śnieg, który został zagęszczony, ale nie stał się zlodowaciały;

 - nabój śnieżny - jest to nieusunięta zlodowaciała lub ubita warstwa śniegu o znacznej grubości (kilku centymetrów), przymarznięta do nawierzchni jezdni;

 - błoto pośniegowe - jest to topniejący śnieg pozostały na nawierzchni po przejściu pługów i posypaniu jej środkami chemicznymi.

WYMAGANIA ODNOŚNIE SPRZĘTU DO ODŚNIEŻANIA
Zespołu do odśnieżania dróg (nośnik, pług , czołownica).

Nośnikami pługów odśnieżnych mogą być samochody

ciężarowe lub inne pojazdy silnikowe.

Nośnik powinien być wyposażony w środek łączności i sygnał

świetlny błyskowy barwy żółtej zgodnie z ustawą „Prawo o

ruchu drogowym” z dnia 20.06.1997 r.

ZASADY ODŚNIEŻANIA

Ogólne zasady odśnieżania dróg podane są w Zarządzeniu Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.

Technika odśnieżania dróg zależy od:

- rodzaju użytego sprzętu do odśnieżania.

Śnieg należy usuwać z jezdni na:

- prawe pobocze,

- lewe pobocze - w przypadkach wyjątkowych (np. silny zawiewający wiatr itp.) przy bezwzględnym zachowaniu środków bezpieczeństwa lub

- oba pobocza - w przypadkach wąskich dróg.

Prędkość robocza pługów uzależniona jest od stanu drogi oraz panujących warunków atmosferycznych i wynosi zwykle 15÷40 km/h.

W przypadku zespołu składającego się z dwóch pługów należy zachować między nimi bezpieczną odległość (min. 50 m), a przesunięcie między lemieszami powinno być takie, aby na jezdni nie pozostawał śnieg.

Na drogach jednojezdniowych odśnieżanie należy rozpocząć od osi jezdni.

Odśnieżanie można prowadzić jednym pługiem lub zespołem pługów.

Odśnieżanie dróg dwukierunkowych o trzech lub czterech pasach ruchu należy prowadzić zespołem składającym się z większej ilości pługów

WYWOŻENIE ŚNIEGU
Wywożenie śniegu odbywa się w przypadku zalegania dużej ilości śniegu na chodnikach uniemożliwiających poruszanie się pieszych. Do załadunku należy używać ładowarek, koparek, śniegoładowarek, a do wywozu - samochodów samowyładowczych.

ZAPOBIEGANIE POWSTAWANIU I LIKWIDACJA ŚLISKOŚCI
Śliskość zimowa - wzrost śliskości nawierzchni spowodowany opadami, zmianami temperatury i wilgotności w okresie zimowym nazywane jest śliskością zimową.

W Polsce przyjęto następujące rodzaje śliskości zimowej:

gołoledź, lodowica, zlodowacenie lub śliskość

śniegowa. Dodatkowo wyróżnia się także szron oraz

szadź.

Gołoledź - jest to rodzaj śliskości zimowej powstałej w wyniku utworzenia się warstwy lodu grubości do 1,0 mm na skutek opadu mgły, mżawki lub deszczu na nawierzchnię o ujemnej temperaturze. Tak powstała warstwa lodu jest równa na całej powierzchni i ma bardzo mały współczynnik przyczepności..

Gołoledź występuje wtedy, gdy zaistnieją

równocześnie trzy następujące warunki:

- temperatura nawierzchni jest ujemna,

- temperatura powietrza jest w granicach -6°C do +1°C,

- względna wilgotność powietrza jest większa od 85%.

Lodowica - jest to rodzaj śliskości zimowej powstałej w

wyniku utworzenia się warstwy lodu o grubości do kilku

centymetrów z zamarznięcia nieusuniętej z nawierzchni wody

pochodzącej ze stopnienia śniegu, lodu lub opadu deszczu.

Śliskość pośniegowa - występuje wtedy, gdy nieusunięty z

nawierzchni śnieg, pod wpływem intensywnego ruchu

kołowego i zmiennych warunków atmosferycznych, zostaje

ubity, a górna jego warstwa lodowacieje.

szron - jest to osad lodu, mający na ogół wygląd

krystaliczny, przybierający kształt lasek, igiełek itp. Tworzy

się w procesie bezpośredniej kondensacji pary wodnej z

powietrza przy temperaturze poniżej 0°C.

szadź - jest to osad atmosferyczny utworzony z ziarenek

lodu rozdzielonych pęcherzykami powietrza, powstający z

nagłego zamarzania przechłodzonych kropelek wody (mgły

lub chmury), gdy temperatura wyziębionych powierzchni jest

niższa lub nieznacznie wyższa od 0°C.

MATERIAŁY DO USUWANIA ŚLISKOŚCI ZIMOWEJ

chlorek sodu (NaCl), chlorek wapnia (CaCl2) i chlorek

magnezu (MgCl2).

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 27 października 2005 roku [Dz. U. Nr 230, poz. 1960] w sprawie rodzajów i warunków stosowania środków, jakie mogą być używane na drogach publicznych oraz ulicach i placach można stosować tylko wymienione środki i tylko według ściśle określonych reguł, uzależniających użycie danego środka od panującej temperatury powietrza i stanu nawierzchni.

 Na drogach publicznych oraz ulicach i placach używa się następujących rodzajów środków:

- niechemiczne - piasek o średnicy cząstek od 0,1 do 1 mm; kruszywo naturalne lub sztuczne o uziarnieniu do 4 mm;

- chemiczne w postaci stałej - chlorek sodu (NaCl); chlorek magnezu (MgCl2); chlorek wapnia (CaCl2);

- chemiczne w postaci zwilżonej - chlorek sodu (NaCl); chlorek magnezu (MgCl2); chlorek wapnia (CaCl2);

- mieszanki środków niechemicznych
i chemicznych.

Chlorek sodu (NaCl) jest to produkt naturalny uzyskiwany przez przemysł górniczy, ogólnie dostępny w ilościach dostatecznych do zabezpieczenia potrzeb drogownictwa. Chlorek sodu jest najtańszym, a zarazem najskuteczniejszym środkiem odladzającym w zakresie temperatur, przy których najczęściej występuje gołoledź (do - 6 [°C] ).

Chlorek wapnia (CaCl2) jest produktem otrzymywanym przy wytwarzaniu węglanu sodu metodą amoniakalną. Najlepszą skuteczność działania osiąga w zakresie temperatur do - 20 [°C].

Chlorek magnezu (MgCl2) używany jest jedynie lokalnie - na obszarach, gdzie jest dostępny. Działa on skutecznie w temperaturach do - 15 [°C]. Środek ten niekorzystnie wpływa na środowisko. Z tego względu oraz z powodu trudności z magazynowaniem jest stosowany w ograniczonym zakresie.

Mieszaniny chlorku sodu z chlorkiem wapnia (NaCl + CaCl2) są najbardziej skutecznym środkiem do zwalczania śliskości zimowej, szczególnie w temperaturze poniżej - 6 [°C]. Mieszanina chlorku sodu z chlorkiem wapnia będąc prawie tak skuteczną jak sam chlorek wapnia, jest jednocześnie znacznie tańsza. Wadą stosowania takiej mieszaniny jest to, że należy ją przygotować bezpośrednio przed załadunkiem na środki rozsypujące.

Chlorek sodu (NaCI) jest podstawowym, powszechnie stosowanym w kraju i za granicą środkiem do likwidacji śliskości zimowej - w zakresie temperatur do -6oC.

Mieszanina chlorku sodu z chlorkiem wapnia jest natomiast skuteczna w niższych temperaturach.

Korzyści ze stosowania soli dla bezpieczeństwa ruchu są bezsporne, mimo nasilenia korozji pojazdów; niszczenia obuwia pieszych, tynków na budynkach przydrożnych, nawierzchni drogowych i zanieczyszczenia oraz degradacji środowiska, w tym szczególnie niszczenia drzew.

WADY I ZALETY ŚRODKÓW CHEMICZNYCH I MATERIAŁÓW USZORSTNIAJĄCYCH

Zalety środków chemicznych:

Wady środków chemicznych:

Zalety materiałów uszorstniająch:

Wady materiałów uszorstniających:

ZAPOBIEGANIE POWSTAWANIU I LIKWIDACJA ŚLISKOŚCI
W zwalczaniu śliskości zimowej stosuje się trzy metody:

METODA ZAPOBIEGAWCZA 
Zapobieganie powstawaniu gołoledzi

Działalność należy rozpocząć po stwierdzeniu, że temperatura nawierzchni jest ujemna, temperatura powietrza wynosi od -6°C do +1°C, a względna wilgotność powietrza osiągnęła 85% i nadal wzrasta.

Należy wówczas rozsypać środki chemiczne, obniżające temperaturę zamarzania wody, w ilości podanej w odpowiednim Rozporządzeniu.

Zapobieganie powstawaniu lodowicy

Działalność należy rozpocząć po stwierdzeniu, że temperatura powietrza obniżając się spadła do +1 °C, a na nawierzchni zalega warstewka wody lub mokrego śniegu, albo nawierzchnia jest wilgotna.

Należy wówczas wykonać: [Wytyczne ZUD 2006]

Zapobieganie przymarzaniu śniegu do nawierzchni

Przed rozpoczęciem opadu śniegu należy rozsypać środki chemiczne w ilości podanej wg Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 27 października 2005 roku w sprawie rodzajów i warunków stosowania środków jakie mogą być używane na drogach publicznych oraz ulicach i placach.

Po posypaniu środkami chemicznymi, wykonać należy

następujące czynności:

METODA LIKWIDACYJNA

Likwidowanie gołoledzi i cienkich warstw zlodowaciałego lub ubitego śniegu.

Aby usunąć z nawierzchni warstwę gołoledzi lub cienką warstwę zlodowaciałego lub ubitego śniegu (do 4 mm), należy rozsypać na jej powierzchni środki chemiczne w ilości podanej wg Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 27 października 2005 roku w sprawie rodzajów i warunków stosowania środków jakie mogą być używane na drogach publicznych oraz ulicach i placach.

Grubych warstw lodu, zlodowaciałego i ubitego śniegu nie należy usuwać za pomocą środków chemicznych z uwagi na ochronę środowiska i wysokie koszty.

Likwidowanie opadu śniegu.

Świeży opad śniegu należy usuwać mechanicznie. pozostałości po przejściach pługów można likwidować za pomocą materiałów chemicznych, rozsypując je na nawierzchni w ilości podanej wg Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 27 października 2005 roku w sprawie rodzajów i warunków stosowania środków jakie mogą być używane na drogach publicznych oraz ulicach i placach.

W przypadku opadu o dużej intensywności, kiedy grubość warstwy spadłego śniegu przekroczy 3 - 5 cm, odśnieżanie należy powtórzyć.

Pod wpływem ruchu kołowego oraz wytworzenia wyższych temperatur śnieg przymarza do nawierzchni. Tworzą się zlodowacenia, tzw. nabój śnieżny. Jest to bardzo trudne do usunięcia metodami mechanicznymi ze względu na duże siły przyczepności. Metodami chemicznymi można natomiast nie dopuścić do wytworzenia zlodowacenia śniegu na jezdni. Ponadto metodami tymi można całkowicie usunąć resztki śniegu, pozostające na nawierzchni po jej odśnieżaniu.

W związku z tym przed lub na początku opadów śniegu należy jezdnie posypać dawką ok. 20 - 30 g/m2 środków chemicznych, a następnie przystąpić do odśnieżania, gdy warstwa śniegu osiągnie grubość ok. 4cm.

NABÓJ ŚNIEŻNY

Pozostawienie na jezdni nawet niewielkich ilości śniegu lub zbyt późne przystąpienie do jego likwidacji, z reguły prowadzi do wytworzenia naboju śnieżnego. Z tego względu graniczny czas odpłużania jezdni nie powinien być dłuższy niż 2 do 6 [godz.].

Usuwanie naboju śnieżnego dokonuje się przez posypywanie dawką 60 g/m2 środków chemicznych, a po 4 do 6 godz., gdy nastąpi roztopienie lodu, powstałą kaszę lodową zgarnia się pługami

Czynności te powtarza się do czasu całkowitego oczyszczenia

nawierzchni.

Metoda zwiększania szorstkości  - jest tradycyjną metodą zwalczania śliskości zimowej na drogach przez rozsypywanie na oblodzone nawierzchnie środków zwiększających szorstkość, takich jak piasek, żwir, żużel, itp. Metoda ta nie zdaje egzaminu przy obecnej szybkości i natężeniu ruchu drogowego. Środki te rozsypywane na oblodzonej nawierzchni nieznacznie zwiększają współczynnik przyczepności, a ich działanie jest krótkotrwałe. Intensywny ruch kołowy i wiatr szybko znoszą kruszywo z jezdni, a zabieg należy powtarzać wielokrotnie.

W praktyce zatem do kruszywa dodaje się około 5 - 10 [%] NaCl. Dodatek chlorku sodu zapobiega zamarzaniu kruszywa podczas magazynowania oraz umożliwia wtapianie ziarenek piasku w warstwę lodu.

Rozsypywarki środków chemicznych i materiałów uszorstniających powinny przede wszystkim:

 ZASADY POSYPYWANIA

Na drogach jednojezdniowych rozsypywane środki muszą pokrywać 0,9 szerokości jezdni. Jazda odbywa się środkiem prawej połowy jezdni.

Na drogach dwujezdniowych śliskość zimową należy usuwać na obydwu pasach ruchu jednocześnie przez jedną lub dwie rozsypywarki. Szerokość rozsypywania powinna pokrywać 0,9 szerokości jezdni

USUWANIE ŚLISKOŚCI NA MOSTACH, WIADUKTACH, ESTAKADACH, W TUNELACH

Przy usuwanie śliskości na mostach, wiaduktach i estakadach, w przypadku konieczności szczególnej ochrony konstrukcji obiektu przed negatywnym oddziaływaniem chlorków, należy przerwać posypywanie ciągu drogowego środkiem chemicznym w odległości około 500 m przed i za obiektem, a od tego miejsca zacząć posypywanie środkiem przeznaczonym wyłącznie do usuwania śliskości na obiekcie.

OBSŁUGA METEOROLOGICZNA

LETNIE OCZYSZCZANIE ULIC, PLACÓW I TERENÓW OTWARTYCH
Celem oczyszczania letniego ulic, placów i terenów otwartych jest przede wszystkim ochrona przed zagrożeniami sanitarno-epidemiologicznymi.

Letnie oczyszczanie ulic i placów polega przede wszystkim na:

MECHANICZNE ZMYWANIE ULIC
Proces zmywania nawierzchni jezdni sprowadza się do następujących czynności elementarnych:

Zmywanie powinno odbywać się od razu na całej szerokości jezdni, aby uniknąć pozostawiania zmytych zanieczyszczeń i następnie rozwlekania ich przez pojazdy.

Szerokość zmywania jest określona w instrukcji zmywarek z reguły jednak nie przekracza 7 [m] (2÷7 m).

Jezdnię o szerokości większej zmywa się jedną zmywarką, przy czym zmywa się najpierw jedną stronę jezdni, a następnie drugą. Dotyczy to dróg o szerokości do 12 m.

Ulice z jezdnią o szerokości większej niż 12 [m] powinno się oczyszczać kolumną zmywarek. Zmywarki w kolumnie powinny znajdować się podczas pracy jedna za drugą, w odległości 10 do 20 [m], przy czym pierwsza zmywarka oczyszcza pasmo przy osi jezdni, a następne kolejne pasma w kierunku krawężnika.

Optymalny wydatek wody wynosi 0,8÷1,8 l/m2.

Najlepsze efekty oczyszczania uzyskuje się zmywając jezdnie po opadach deszczu, kiedy rozmoczone odpady słabo do niej przylegają (deszcz ułatwia odspajanie zanieczyszczeń od nawierzchni dróg).

Częstość zmywania zależy od wymaganego dla poszczególnych ulic standardu czystości. Powinna być ona ustalona w zależności od warunków lokalnych.

Zmywanie ulic składa się z następujących czynności roboczych:

MECHANICZNE ZAMIATANIE ULIC
System mechanicznego zmywania powierzchni ulic doprowadza w efekcie do częściowego spłukania odpadów do kanałów ściekowych oraz gromadzenia się pozostałości w rejonie krawężnika jezdni.

Dalszym etapem powinno być ich usunięcie.

Zamiatanie ma na celu usunięcie odpadów gromadzących się w przykrawężnikowej części jezdni.

Nowoczesna technologia zamiatania jest połączona z procesem zbierania zmiotek do zbiornika umieszczonego na zamiatarce.

Powszechnie stosowane jest zamiatanie połączone z samoczynnym zbieraniem zmiotek przez zamiatarkę. Stąd zamiatarki służące do tego celu noszą nazwę zamiatarek samozbiernych.

W związku z tym, że drobne odpady znajdujące się na jezdni są odrzucane przez ruch pojazdów i gromadzą się w pobliżu krawężnika lub pobocza, zamiata się przede wszystkim boczne pasma jezdni i miejsca przy samych krawężnikach.

 Mechaniczne zamiatanie należy również traktować jako czynność uzupełniającą i wykańczającą oczyszczanie po zmywaniu jezdni.

Samoczynne zbieranie zmiotek może odbywać się:

  Czynność zamiatania może być prowadzona:

W zamiatarkach z mechanicznym załadunkiem zmiotek, włosie szczotki zgina się przy zetknięciu z oczyszczaną powierzchnią, a następnie prostuje wrzucając zagarnięte zmiotki na przenośnik taśmowy kierując je do zasobnika.

W zamiatarkach zasysających zmiotki wentylator wysysa powietrze z zasobnika zmiotek, dzięki czemu są one zasysane ssawą i prowadzone przewodem ssawnym.

Przy zamiataniu na mokro nawierzchnia i powietrze w strefie zamiatania są zraszane wodą czerpaną ze zbiornika wodnego zamiatarki. Zamiatanie połączone jest z intensywnym wydzielaniem pyłu. Zraszanie ogranicza pylenie. Wydatek wody na zraszanie przy zamiataniu wynosi 0,01 do 0,05 [dm3/m2].

Zamiatanie na mokro może być wykonane tylko przy dodatnich temperaturach powietrza i nawierzchni.

Przy suchym zamiataniu w strefie zamiatania zostaje wytworzone podciśnienie przez ssawę kierującą powietrze zanieczyszczone pyłem do filtrów zamiatarki. Zapobiega to częściowo rozprzestrzenianiu się pyłu.

Suche zamiatanie może być prowadzone na suchych nawierzchniach także w dni o ujemnych temperaturach.

Proces zmechanizowanego zamiatania ulic składa się z następujących elementów:

Zmiotki uliczne po napełnieniu zbiornika zamiatarki muszą być wywiezione na teren bazy firmy, a unieszkodliwione na składowisku odpadów.

ZAMIATANIE PRZEJŚĆ DLA PIESZYCH, PRZYSTANKÓW KOMUNIKACJI MIEJSKIEJ ORAZ CHODNIKÓW - W OKRESIE LETNIM
Zamiatanie przejść dla pieszych, przystanków komunikacji miejskiej oraz chodników dokonuje się w większości przy użyciu pracy ręcznej lub drobnego sprzętu mechanicznego.

SPRZĘT WYKORZYSTYWANY PRZY MECHANICZNYM ZAMIATANIU ULIC
Do zamiatania ulic i placów w sezonie letnim wykorzystywane są zamiatarki samozbierne uliczne i chodnikowe.

W przypadku małych pojazdów (zamiatarek) przeszkodą jest konieczność częstego rozładowywania zasobnika na zmiotki i w związku z tym przerywanie pracy.

Przy dużych zamiatarkach - mała zwrotność, duży ciężar i wysokie koszty.

Zamiatarki wyposażone są w szczotki:

główne - oczyszczające szeroki pas nawierzchni i zbierające zanieczyszczenia do zbiornika zamiatarki,

pomocnicze (przykrawężnikowe), które wymiatają odpady spod krawężnika i podają pod szczotkę główną.

 MECHANICZNE POLEWANIE ULIC

Czynności związane z letnim oczyszczaniem ulic to

zmywanie i zamiatanie.

Uzupełnieniem letniego oczyszczania ulic, które nie powoduje jednak usuwania zanieczyszczeń, tylko poprawę mikroklimatu, jest polewanie (skrapianie).

 

Proces polewania (skrapiania) powierzchni ulic ma na celu przede wszystkim:

- zmniejszenie stopnia zapylenia ulic oraz warstwy powietrza na wysokości do 1m od podłoża,

- obniżenie temperatury warstwy powietrza bliskiej podłożu w dni o wysokiej temperaturze

Polewanie powinno być prowadzone w suche i upalne dni, gdy temperatura powietrza jest większa od 25ºC.

- Wydatek wody przy polewaniu wynosi 0,1 ÷ 0,5 l/m2.

 - Szerokość polewania może dochodzić do 18 m

- Prędkość robocza przy polewaniu wynosi podobnie, jak przy

zmywaniu 10 ÷ 20 km/h.

Częstotliwość oczyszczania letniego ulic w kraju nie jest

ściśle określona i zależy od władz samorządowych

Według zaleceń specjalistów powinno kształtować się w

przedziale od raz na dobę do raz na 3 doby.

KOSZE ULICZNE
Kosze uliczne powinny być ustawione na wszystkich ciągach ulicznych, objętych oczyszczaniem. Średni rozstaw koszy ulicznych powinien wynosić:

 Kosze uliczne powinny być opróżniane codziennie

na głównych ciągach ulic, na pozostałych co najmniej trzy

razy w tygodniu.

Szorowarka mechaniczna do czyszczenia na mokro - przejść, ścieżek dla pieszych i ścieżek rowerowych, podziemnych parkingów, placów handlowych itp. Po zastosowaniu dozownika chemikaliów można dodać środki czyszczące dodatkowo zwiększające jakość czyszczenia. Regulacja nacisku szczotek na podłoże, nastawianego z kabiny, pozwala na zastosowanie zwiększonego nacisku szczotek odpowiednio do rodzaju podłoża i stopnia zanieczyszczenia nawierzchni.
KATALOG ODPADÓW
odpady w systemie utrzymania czystości i porządku

20 02 Odpady z ogrodów i parków:

20 02 01 - Odpady ulegające biodegradacji - jest to przede wszystkim trawa, liście, gałęzie, kwiaty (zwykle odpady takie nadają się do kompostowania).

20 02 02 - Gleba i ziemia, w tym kamienie - są to odpady pochodzące z prac ziemnych. Zwykle należą do nich:

Odpady w systemie utrzymania czystości i porządku

20 03 Inne odpady komunalne

20 03 03 - Odpady z czyszczenia ulic i placów - są to przede wszystkim:

Poza podstawowymi rodzajami odpadów (pierwsze 3) w wyniku eksploatacji systemu utrzymania czystości i porządku generowane mogą być również inne:

Nagromadzenie odpadów w strefie przykrawężnikowej zależnie od sposobu zagospodarowania terenu:

Ilość odpadów znajdujących się w strefie przykrawężnikowej zależy od wielu czynników:

STAN AKTUALNY OCZYSZCZANIA ZIMOWEGO W WARSZAWIE

Warszawa podzielona została na 19 rejonów, które obsługiwane są przez następujące firmy:

Drogowe stacje wczesnego ostrzegania przed gołoledzią

Stacja jest wyposażona w następujące czujniki

Na wjeździe i wyjeździe tunelu „Wisłostrada” od sierpnia 2003 roku funkcjonuje nowoczesny, prewencyjny, automatyczny system zwalczania śliskości zimowej.

System ten uruchamia się automatycznie przed spodziewanym wystąpieniem śliskości zimowej. Następuje samoczynne spryskanie nawierzchni środkiem chemicznym (roztwór chlorku wapnia). System ten przekazuje również na stanowisko Dyżurnego ZOM aktualne dane pogodowe. Możliwie jest także manualne uruchomienie spryskiwania ze stanowiska Dyżurnego ZOM.

ORGANIZACJA DZIAŁAŃ OCZYSZCZANIA ZIMOWEGO W WARSZAWIE

Dla łatwej identyfikacji rodzaju akcji stosuje się różne kryptonimy dla poszczególnych działań:

- Akcja "GAMMA" - posypanie określonych przez Zamawiającego niebezpiecznych odcinków dróg w danym rejonie (np. mosty, zjazdy i podjazdy).

- Akcja "GAMMA - O" - załadunek wszystkich biorących udział w danej akcji posypywania jednostek sprzętowych i skierowanie ich na trasy, do wyznaczonych miejsc rozpoczęcia posypywania (dotyczy niebezpiecznych odcinków ulic).

- Akcja "ALFA" - posypywanie wszystkich tras w rejonie.

Do zapobiegania i zwalczania śliskości zimowej na drogach na terenie Warszawy stosowane są następujące materiały:

Sezon zimowy obowiązuje służby oczyszczania miasta od 15 października do 14 kwietnia.

Jednak działania podejmowane są w zależności od warunków atmosferycznych. Zarząd Oczyszczania Miasta może uruchamiać akcje już 14 października, jak również np. 4 maja, co się zdarzało.

Zimowemu mechanicznemu oczyszczaniu w Warszawie poddawanych jest ok. 40% warszawskich dróg.

Realizowane na zlecenie ZOM działania mają udrożnić ulice, utrzymać przejezdność, a w dalszej perspektywie - po ustaniu opadów śniegu - doprowadzić do osiągnięcia standardu czarnej jezdni.

W akcjach zlecanych przez ZOM uczestniczy 170

STAN AKTUALNY OCZYSZCZANIA LETNIEGO W m. st. WARSZAWA

LETNIE OCZYSZCZANIE MECHANICZNE W WARSZAWIE - OCZYSZCZANIE CYKLICZNE

Letnie oczyszczanie mechaniczne polega na cyklicznym mechanicznym zamiataniu i zmywaniu jezdni ulic.

W związku z tym częstotliwość realizacji prac oczyszczania letniego mechanicznego sprowadza się do:

Cykliczne zamiatanie jezdni ulic w Warszawie w około 80% realizowane jest z częstotliwością 1 raz na tydzień. W około 20% odbywa się 1 raz na dwa tygodnie.

Cykliczne zmywanie prowadzone jest z częstotliwością 2 razy mniejszą niż zamiatanie.

Czynności te powinny być prowadzone w godzinach od 20:00 do 7:00.

LETNIE OCZYSZCZANIE MECHANICZNE W WARSZAWIE

Letnie mechaniczne oczyszczanie jezdni Wykonawcy:

LETNIE OCZYSZCZANIE RĘCZNE W WARSZAWIE

Ręczne prace letniego oczyszczania obejmują miejsca niedostępne dla pojazdów mechanicznych, jak np.:

Tak zwane ręczne oczyszczanie letnie dotyczy oczyszczania ciągów pieszo-jezdnych oraz miejsc niedostępnych dla pojazdów mechanicznych.

Polega na oczyszczaniu ręcznym, ale częściowo również mechanicznym, załadunku zgromadzonych odpadów, ich transporcie oraz doczyszczeniu miejsc ich zalegania.

Letnie oczyszczanie ręczne w Warszawie dzieli się na:

Oczyszczanie cykliczne realizowane jest z podziałem na dwie grupy terenów (tras):

Oczyszczanie doraźne - oczyszczanie, które nie jest realizowane regularnie (cyklicznie).

Przykładem jest ręczne mycie płyty granitowej przy Grobie Nieznanego Żołnierza (powierzchnia - ponad 4500 m2).

Oczyszczanie interwencyjne - jednorazowa usługa wykonywana na zlecenie Zarządu Oczyszczania Miasta. Przeznaczone jest do natychmiastowej likwidacji skutków kolizji drogowych, usuwania z jezdni zagubionych, rozsypanych ładunków, uprzątania  plam  z  rozlanych  paliw
i olejów przy zastosowaniu specjalistycznego sprzętu, sprzątania powalonych drzew i zwisających gałęzi w pasie drogowym, zbierania padłych zwierząt itp.

Głównym zadaniem interwencyjnego oczyszczania jest natychmiastowe uprzątnięcie z ulic zanieczyszczeń powstałych nagle i zwykle stwarzających zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego i pieszego.

Pogotowie oczyszczania interwencyjnego działa w systemie całodobowym i jest odpowiedzialne za następujące prace:

RĘCZNE OCZYSZCZANIE ZIMOWE W WARSZAWIE

Tereny dla pieszych oczyszczane są w okresie zimowym przez:

1. Zarząd Oczyszczania Miasta
- przejścia na skrzyżowaniach głównych ulic;
- dojścia do stacji metra;
- schody, kładki, pochylnie, mosty;
- chodniki wokół sześciu parków administrowanych przez ZOM: Parku Ujazdowskiego, Skaryszewskiego, Praskiego, Fosa i Stoki Cytadeli, Ogrodu Saskiego oraz Pola Mokotowskiego;
- reprezentacyjne place związane z przyjmowaniem delegacji państwowych;
- miejsca parkingowe w Strefie Płatnego Parkowania Niestrzeżonego SPPN.
Tereny te stanowią ok.1,1 mln m2 powierzchni miasta, w tym zawiera się ok. 50% miejsc parkingowych w SPPN.

2. Zarząd Transportu Miejskiego organizuje oczyszczanie

przystanków komunikacji miejskiej.

3. Urzędy 18 Dzielnic odpowiadające za:
- chodniki nieprzylegające do posesji wzdłuż dróg gminnych;
- 50% miejsc parkingowych w SPPN.

4. Zarządców nieruchomości i administracje osiedli,

właścicieli posesji - w zakresie dbałości o porządek na

chodnikach przyległych do nieruchomości, wzdłuż budynków,

posesji i na terenie osiedli mieszkaniowych.

OCZYSZCZANIE POZIMOWE W WARSZAWIE

Do oczyszczania letniego w systemie warszawskim zalicza się również oczyszczanie pozimowe

Pomiędzy sezonem zimowym i letnim prowadzone są prace oczyszczania pozimowego. Obejmują one zarówno oczyszczanie mechaniczne, jak i ręczne.

Dodatkowe prace oczyszczania pozimowego obejmują:

Celem podstawowym oczyszczania pozimowego jest przede wszystkim usunięcie zalegających warstw śniegu i błota oraz kruszywa, w celu przygotowania jezdni do oczyszczania letniego.

Oczyszczanie pozimowe jest prowadzone jednorazowo po okresie oczyszczania zimowego w celu usunięcia w jak najkrótszym czasie dużej ilości odpadów - głównie zmiotek (kruszywa), śniegu i błota, a także odpadów ulegających biodegradacji

KOSZE ULICZNE W WARSZAWIE

- 5,6 tys. koszy ulicznych w stolicy eksploatowanych jest na

zlecenie Zarządu Oczyszczania Miasta.

- ZOM rozstawia kosze wzdłuż dróg krajowych,

wojewódzkich i powiatowych, przy przejściach dla pieszych,

przy wejściach do stacji metra.

- Żeliwno-stalowe i betonowe kosze o pojemności od 40 do

70 l opróżniane są z odpadów od 1 do 7 razy w ciągu

dnia.

- W całej stolicy jest ok. 21 tys. koszy ulicznych.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
4605
4605
praca-licencjacka-b7-4605, Dokumenty(8)
4605
4605
4605
4605 dolina z potokiem

więcej podobnych podstron