ednak coś znalazłam :
20:
Podział ścian:
w zależności od konstrukcji i przeznaczenia:
konstrukcyjne (nośne) - przenoszą wszystkie obciążenia własne i przejęte z innych elementów konstrukcji budynku
samonośne - przenoszą tylko ciężar własny
osłonowe - przenoszą ciężar własny i obciążenie wywołane parciem wiatru
konstrukcyjno osłonowe - przenoszą ciężar własny, obciążenia od innych elementów budowli i obciążenie wywołane parciem wiatru
działowe - oddzielają pomieszczenia wewnątrz budynku
w zależności od rodzaju zastosowanych materiałów:
kamienne
ceramiczne (murowane z cegieł, pustaków, keramzytobetonu)
betonowe (monolityczne, prefabrykowane lub murowane z elementów betonowych)
gipsowe
drewniane o konstrukcji pełnej (ściany wieńcowe, szkieletowej i płytowe)
szklane (na konstrukcji szkieletowej lub mocowane bezpośrednio do konstrukcji budynku).
inne (np. z płyt warstwowych z blach stalowych z rdzeniem ze styropianu, pianki poliuretanowej, wełny mineralnej)
w zależności od wielkości użytych materiałów:
ściany z elementów drobnowymiarowych (murowane z lekkich elementów - np. cegieł, bloczków, pustaków)
ściany z elementów średniowymiarowych (składane z elementów o wysokości kondygnacji i szerokości 60 - 100 cm)
ściany z elementów wielkowymiarowych
Znalazłam na pyt 22:
http://poradniki.dom.pl/?p2=719&p3= … ewnianych_(wie%25F1cowa).html
23:
Ściany jednowarstwowe można wybudować z keramzybetonu (zwykłego lub z wkładami ze styropianu) oraz z betonu komórkowego. Materiały te zapewniają właściwą wytrzymałość nośną oraz izolacyjność termiczną. Takie ściany nie trzeba dodatkowo ocieplać.
Inne zalety ścian jednowarstwowych to ich lekka waga, łatwość dopasowywania bloczków (miękkie bloczki można łatwo przecinać zwykła piłą ręczną) oraz łatwość wykonania elewacji na ścianach jednowarstwowych.
Ściany jednowarstwowe można szybko i łatwo wymurować. Koszty budowy takiej ściany trzeba dokładnie przekalkulować biorąc pod uwagę fakt, że materiał na mury jest droższy od tych stosowanych w budownictwie ścian dwu lub trzywarstwowych. Można jednak zaoszczędzić na dodatkowej izolacji i związanej z nią robocizną.
24:
Do wykonania ścian jednowarstwowych powszechnie używa się ceramiki poryzowanej oraz lekkich odmian betonu komórkowego. Dużo mniejszą popularnością cieszą się technologie wykorzystujące keramzytobeton lub gips. Po prostu różnica w izolacyjności termicznej ścian wykonanych z tych materiałów jest dość wyraźna. Ściany z betonu komórkowego odmiany M400, grubości 40 cm mają współczynnik przenikania ciepła U=0,26 W/(m2•K), z pustaków poryzowanych grubości 50 cm - U=0,29 W/(m2•K), a z pustaków keramzytobetonowych grubości 36,5 cm zaledwie U=0,39 W/(m2•K). Dostępny jest jeszcze jeden wyrób - bloczki Fortis. To rodzaj hybrydy, w której znakomite właściwości termoizolacyjne (U=0,19 W/(m2•K) przy grubości ściany tylko 31 lub 36 cm) uzyskano wypełniając styropianem szczeliny powietrzne pustaka keramzytobetonowego (wkładką o kształcie zbliżonym do labiryntu). Zastosowanie keramzytobetonu gwarantuje nie tylko odpowiednią trwałość i wytrzymałość ściany, ale również całkowitą mrozoodporność, dobrą akumulacyjność cieplną i izolacyjność akustyczną (przy grubości 36 cm). Poza tym, dzięki dużym gabarytom i murowaniu tylko na spoiny poziome z zaprawy ciepłochronnej, wznosi się je równie łatwo i szybko jak pozostałe ściany jednowarstwowe.
30:
Tradycyjne nadproża łukowe muruje się z cegieł pełnych, które mają nie tylko dobrą nośność, ale też bardzo efektownie wyglądają. Kiedyś wykonywano je również z kamieni, ale obecnie większość łuków kamiennych to imitacje z odpowiednio przyciętych płytek elewacyjnych z naturalnego lub sztucznego kamienia, naklejonych na nadproża ceglane. Najpopularniejsze spośród nadproży łukowych są łuki półkoliste i łuki odcinkowe.
Tradycyjne nadproża łukowe wykonuje się w ścianach nośnych grubości co najmniej 1 cegły, czyli 25 cm, a czasami również w ścianach osłonowych - wtedy muszą być zespolone odpowiednimi łącznikami (strzemionami) z nadprożem w ścianie nośnej. Nie wymagają zbrojenia, ponieważ ich kształt zapewnia optymalne wykorzystanie wytrzymałości materiałów: pełnych cegieł ceramicznych, ewentualnie wapienno-piaskowych. Muruje się je na zaprawę cementowo-wapienną, a jeśli nadproże ma przenosić duże obciążenia - na mocniejszą zaprawę cementową. Spoiny między cegłami mogą mieć kształt klina (o szerokości maksymalnie 2 cm w górnej części oraz 0,5 cm w dolnej) albo - jeśli zastosuje się cegły klinowe - jednakową grubość. Do odpowiedniego ukształtowania nadproża niezbędne są krążyny, czyli wzorniki wycięte na przykład ze sklejki zgodnie z krzywizną łuku. Mocuje się je w deskowaniu, a całość podpiera stojakami drewnianymi. Aby umożliwić regulację poziomu deskowania i jego opuszczenie po wykonaniu łuku, pomiędzy stojakami a krążynami trzeba umieścić kliny drewniane.
Ostatnio edytowany przez Michelangelo (2007-06-28 14:55:13)
Nadproża żelbetowe prefabrykowane
Najstarszym powszechnie stosowanym typem przekrycia otworu są żelbetowe prefabrykowane belki nadprożowe typu "L", których wysokość wynosi 19 lub 22 cm, a szerokość 12 cm (rys. 4). Produkowane są w kilku typach jako: drzwiowe o długościach 119, 149, 179 cm oraz okienne z możliwością obustronnego lub jednostronnego obciążenia stropami, dla obydwu przypadków długości belek wynoszą od 119 do 269 cm ze stopniowaniem co 30 cm. Podczas ich montażu należy zwrócić uwagę, by końce oparte były na murze za pośrednictwem zaprawy cementowej na długości minimum 10 cm. Przestrzenie pomiędzy belkami wypełnia się żwirobetonem, a od zewnętrznej strony układa się warstwę izolacji termicznej ze styropianu lub wełny mineralnej. Liczba i sposób układanych belek dostosowane są do grubości ściany.
35:
Zalety i wady stropów drewnianych:
+ ZALETY:
- są łatwe i szybkie do zbudowania;
- są lekkie - drewno posiada mały ciężar objętościowy;
- nadają się do wszystkich rodzajów budynków;
- ich konstrukcja, jeśli starannie wykonana i ładnie wykończona, może pozostać nieosłonięta, dodając w ten sposób uroku wnętrzom;
- łatwość obróbki i nieograniczona możliwość ukształtowania konstrukcji;
- łatwo je zmienić lub przebudować;
- można dokonać ich rozbiórki bez znaczącego zniszczenia materiału.
- WADY:
- bez odpowiednich zabezpieczeń nie są odporne na ogień;
- są miej wytrzymałe od stropów betonowych;
- mają gorsze właściwości akustyczne;
- bez odpowiedniego zabezpieczenia są narażone na niszczące działanie grzybów domowych i owadów - korozja biologiczna;
- są podatne na zmiany wilgotności i temperatury (,,pracują'');
- mają małą sztywność.
38:
Lekkie stropy drewniane stosuje się w domach wykonanych w technologii lekkiego szkieletu drewnianego. Konstrukcja składa się z gęsto rozmieszczonych żeber i poszycia. Żebra wykonane są z bali wzajemnie usztywnionych przewiązkami z desek. Od spodu konstrukcję osłaniamy np. płytami gipsowo-kartonowymi,
a środek wypełniamy wełną mineralną.
41:
Strop Fert jest stropem gęstożebrowym, ceramiczno-żelbetowym, betonowanym na miejscu budowy.
Stropy typu Fert mają zastosowanie w obiektach budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego, wielorodzinnego i użyteczności publicznej. Zaletą stropu typu Fert jest łatwość jego wykonania. Elementy tego stropu są lekkie.
W skład stropu wchodzą następujące elementy:
prefabrykowana belka stalowo-ceramiczna - kratowa,
pustak ceramiczny,
beton monolityczny.
Rozpiętość modularna stropu wynosi 2,70-6,0 m ze zmianą (rozpiętości) co 0,3 m. Długość belki jest o 3 cm mniejsza od rozpiętości modularnej.
Dopuszczalne obciążenie użytkowe stropów przyjmuje się p = 3,2 kN/m 2 .
Obliczenia statyczne stropów ceramiczno-żelbetowych wykonuje się jak dla konstrukcji żelbetowych, zgodnie z PN-84/B-03264.
W zależności od rozstawu osiowego belek, wielkości pustaków i wysokości konstrukcyjnej stropu rozróżnia się trzy jego typy (rys. 1 i 2):
Fert 40,
Fert 45,
Fert 60.
Zasady konstruowania i wykonania wszystkich typów stropów Fert są jednakowe.
Belka stropu Fert jest staloceramiczną lekką przestrzenną kratownicą o stałym przekroju zbrojenia pasa górnego, wykonanego ze stali A-III średnicy ??8 mm i zmiennego zbrojenia pasa dolnego wykonanego ze stali A-III. Wielkość średnicy prętów przyjmuje się w zależności od rozpiętości. Oprócz średnicy prętów wynikających z obliczeń stosuje się dodatkowo dwa pręty ??8 mm.
Pręty zabetonowane są w ceramicznej kształtce, gdzie także zastosowane są końce krzyżulców płaskich kratownic ze stali A-0 średnicy ??6 mm, łączące pas górny z pasem dolnym.
Beton pasa dolnego przyjmuje się klasy B20.
Belki muszą być zakotwione w wieńcu. Oparcie belki na podporze wynosi nie mniej niż 8 cm.
Pustaki.
Przestrzeń między belkami wypełnia się pustakami ceramicznymi, w których na końcu i na początku należy wykonać dekle. Po ułożeniu pustaków przed betonowaniem strop należy oczyścić i obficie polać wodą. Strop betonuje się wraz z górną płytą stropową (nadbetonem) o grubości wynoszącej 3 cm w stropach typu Fert 40 i Fert 45 oraz 4 cm w stropie Fert 60.
Wskazówki praktyczne
W stropach o rozpiętości większej niż 4,5 m należy wykonać jedno żebro rozdzielcze w środku rozpiętości. Średnica zbrojenia powinna być nie mniejsza niż ??10 mm i równa co najmniej przekrojowi dolnego zbrojenia w belce. Pręty podłużne połączone są strzemionami w kształcie litery S. Średnicę strzemion przyjmuje się ??4,5 mm, o rozstawie co 40 cm (rys. 6).
Pod ściankami działowymi usytuowanymi równolegle do belek stropowych (rys. 7) należy wykonać wzmocnione żebro. Otrzymuje się je przez ustawienie dwóch belek obok siebie lub dwóch rozsuniętych belek połączonych monolitycznie o wysokości równej wysokości stropu lub większej.
W czasie montażu i betonowania stropu należy wykonać podparcie belek.
Liczba podpór montażowych pośrednich, niezależnie od skrajnych powinna wynosić:
w przypadku rozpiętości stropu 2,70-4,20 m - jedna podpora w połowie rozpiętości,
w przypadku rozpiętości stropu 4,50-6,0 m - dwie podpory w 1/3 rozpiętości.
Podparcie belek za pomocą podłużnic powinno być wykonane w węzłach pasa dolnego kratownic.
Strop Teriva
Strop Teriva jest to strop gęstożebrowy, przeznaczony głównie dla budownictwa mieszkaniowego niskiego i wielokondygnacyjnego oraz stosowany jest w budownictwie użyteczności publicznej.
W skład stropu wchodzą następujące elementy:
prefabrykowana belka żelbetowo-kratowa,
pustaki betonowe,
płyta nadbetonu.
W zależności od rozpiętości stosuje się następujące typy stropów:
Teriva I,
Teriva I bis,
Teriva II,
Teriva III.
Obciążenie użytkowe tego stropu w zależności od rozpiętości stropu wynosi od 1,5 kN/m 2 do 5,0 kN/m 2 .
Belka stropu Teriva jest stalowo-betonową, lekką, przestrzenną kratownicą o stałym przekroju zbrojenia pasa górnego, wykonanego ze stali A-III średnic8 mm i zmiennego zbrojenia pasa dolnego ze stali A-III.
Średnice prętów przyjmuje się w zależności od rozpiętości. Oprócz średnicy prętów wynikających z obliczeń stosuje się dodatkowo dwa pręty ??8 mm. Pręty umieszcza się w betonowej kształtce. Oprócz prętów zbrojenia w kształtce zabetonowane są końce krzyżulców płaskich kratownic ze stali A-0 średnicy ??8 mm, łączące pas górny z pasem dolnym. Beton pasa dolnego - klasa B15 lub B20. Belki muszą być zakotwione w wieńcu. Oparcie belki na podporze wynosi nie mniej niż 8 cm.
Przestrzeń między belkami jest wypełniona pustakami.
W stropach Teriva o rozpiętości większej niż 4,2 m należy wykonać żebro rozdzielcze, prostopadle do belki.
Żebro rozdzielcze powinno znajdować się w środkowej części stropu. Szerokość żebra rozdzielczego powinna wynosić od 7 do 10 cm, a wysokość powinna być równa wysokości stropu. Żebra powinny być zbrojone prętami o średnicy nie mniejszej niż ??10 mm. Pręty połączone są za pomocą strzemion w kształcie litery S o średnicy 4,5 ustawionych co 60 cm.
Pod ściankami działowymi usytuowanymi równolegle do belek stropowych należy wykonać wzmocnione żebra stropowe. Żebra te uzyskuje się przez ułożenie dwóch belek kratownicowych obok siebie lub przez rozsunięcie ich i wykonanie belki żelbetowej.
Belki żelbetowe i żebra należy obliczać uwzględniając całkowity ciężar ścianki działowej.
Na obrzeżach stropów żelbetowych gęstożebrowych Teriva należy wykonać wieńce żelbetowe o wysokości równej wysokości konstrukcyjnej stropu. Wieńce należy betonować równocześnie ze stropem. Pustaki układane przy wieńcu powinny być zabezpieczone przed dostaniem się mieszanki betonowej do ich środka w czasie betonowania wieńca. Dlatego należy stosować denka grubości 3 cm.
Ostatnio edytowany przez Michelangelo (2007-06-28 15:27:00)
42:
Strop Akermana - Definicja
Jest to strop gęstożebrowy betonowany na miejscu budowy. Strop ten zaliczany jest do stropów lekkich.
Strop ten jest stropem najdłużej stosowanym w budownictwie mieszkaniowym.
Strop Akermana jest stropem monolitycznym, składającym się z elementów takich jak:
żebra żelbetowe,
pustaki ceramiczne,
płyta nadbetonu.
Maksymalną rozpiętość stropu Akermana wykonanego z pustaków ceramicznych wysokości 15, 18, 20 i 22 cm, przy grubości płyty nadbetonu 4 cm i 3 cm podan tablicy 3.
Kształt żelbetowych żeber stropu Akermana tworzą pustaki. Stanowią one także dobre podłoże pod tynk sufitowy.
Szerokość żeber u dołu wynosi 5-6cm, u góry 8 cm.
Wysokość żeber równa jest wysokości stropu. Rozstaw żeber w stropie wynosi 31 cm. Jako wypełnienie stosuje się beton klasy B15 lub B20. Należy go po wylaniu zagęścić ręcznie. Płytę nadbetonu można zagęszczać mechanicznie za pomocą wibratorów powierzchniowych.
Projektując żebra stropu Akermana wymiaruje się je w przęśle na momenty dodatnie, przyjmując przeważnie ich przekrój pozornie teowy. Nad podporą i w strefie przypodporowej wymiaruje się żebra na momenty ujemne, przyjmując do obliczeń przekrój prostokątny szerokości 7,0 cm i wysokości równej wysokości stropu.
Sposób zbrojenia żeber stropu Akermana pokazano na rysunku 17.
Żebra zbroi się jednym prętem stalowym o średnicy wynikającej z obliczeń statycznych.
Przyjmuje się klasę stali A-III. Oprócz pręta zbrojenia głównego żebra są zbrojone strzemionami ze stali A-0 średnicy 4,5 lub 6 mm oraz rozstawie co najmniej 3 sztuki na 1 m długości żebra. Strzemiona zagęszcza się przy podporach, jeśli jest to potrzebne ze względu na siły poprzeczne. Zbrojenie żeber stropu Akermana jest przemienne tzn. w co drugim żebrze powinien znaleźć się pręt odgięty pod kątem 45! przy podporze. Pręt odgina się na 1/5 rozpiętości w świetle ścian. Zbrojenie to powinno być zakotwione w płycie nadbetonu i w wieńcu żelbetowym usytuowanym prostopadle do kierunku żeber. Oparcie stropu na podporze (ścianie) powinno wynosić co najmniej 25 cm, zaś wysokość wieńca powinna być równa wysokości stropu.
W przypadku gdy obliczeniowy moment zginający stropu jest większy od momentu jaki może przenieść żebro, należy zastosować strop podwyższony. Uzyskujemy to przez zastosowanie nadstawki z cegły dziurawki ułożonej na pustakach. Jednocześnie zwiększa się przez to wysokość żeber.
Pustaki Akermana długości 25 cm powinny być układane mijankowo z przesunięciem wynoszącym 12,5 cm. Pustaki układane przy wieńcu powinny być zabezpieczone przed dostaniem się mieszanki betonowej do ich wnętrza w czasie betonowania wieńca. Dlatego należy stosować denka grubości 3 cm.
Pod ściankami działowymi usytuowanymi równolegle do żeber stropu należy wykonać wzmocnione żebro. Otrzymuje się je przez rozsunięcie pustaków albo zwiększenie wysokości żebra w dół lub w górę. W przypadku podwyższenia żebra do góry, jego wystająca część nie może być większa od grubości ścianki, a w ściance nie mogą znajdować się otwory drzwiowe.
Strop Akermana wymaga pełnego deskowania.
moja czesc dzialki:
۞₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪۞
1.
Budownictwo - dziedzina działalności człowieka związana ze wznoszeniem obiektów budowlanych. Jest to również gałąź wiedzy praktycznej, techniki stosowanej przy budowaniu. Jego głównym zadaniem jest wznoszenie nowych obiektów budowlanych. Zajmuje się również przebudową, odbudową, modernizacją i konserwacją obiektów już istniejących. Ze względu na umiejscowienie tych obiektów wyróżnia się:
budownictwo wodne (morskie)
budownictwo lądowe.
W przypadkach koniecznych budownictwo zajmuje się także rozbiórką obiektów, które nie spełniają wymagań technicznych (np. bezpieczeństwa) albo z innych powodów muszą zostać usunięte z zajmowanej działki (np. wznoszenie innego obiektu na tym samym terenie).
___________________________________________________________________________
2.
BRAK
___________________________________________________________________________
3.
Obciążenia w budownictwie
Obciążenia obiektów budowlanych lub ich części można - ze względu na czas ich trwania i sposób działania - podzielić na stałe, zmienne i wyjątkowe (akcydentalne).
Do obciążeń stałych należy ciężar własny stałych elementów i konstrukcji, w tym elementów nośnych i osłonowych, oraz ciężar własny gruntu w stanie rodzimym, nasypów i zasypów, i parcie z niego wynikające, a także siły sprężające konstrukcję.
Obciążenia zmienne dzieli się na technologiczne (zależne od funkcji obiektu i sposobu jego użytkowania) i środowiskowe (zależne od środowiska, w którym obiekt się znajduje). Mogą one być w całości długotrwałe (np. parcie wody o stałym poziomie jej zwierciadła), w części długotrwałe (np. obciążenia stropów w pomieszczeniach) lub w całości krótkotrwałe (np. obciążenia śniegiem lub wiatrem).
Do obciążeń wyjątkowych należą m.in. uderzenia pojazdami, obciążenia sejsmiczne, obciążenia spowodowane huraganowym wiatrem itp.
Obciążenia dzieli się też na statyczne i dynamiczne. Wartość obciążenia dynamicznego określa się mnożąc obciążenie statyczne przez współczynnik dynamiczny, którego wartość jest podawana w normach (np. PN-82/B-02003 i PN-82/B-02004).
Podczas projektowania należy ustalać obciążenia występujące w stadium eksploatacji i montażu, a w niezbędnych wypadkach także w stadium wykonywania, przechowywania (składowania) i transportu elementów konstrukcyjnych.
W obliczeniach ustrojów konstrukcyjnych i ich elementów bierze się pod uwagę charakterystyczną lub obliczeniową wartość obciążenia.
Wartość charakterystyczną obciążenia (zwana też normową) przyjmuje się według odpowiednich norm, a przede wszystkim: PN-82/B-02001 (obciążenia stałe), PN-82/B-02003 (obciążenia zmienne technologiczne i montażowe), PN-82/B-02004 (obciążenia pojazdami), PN-86/B-02005 (obciążenia suwnicami pomostowymi, wciągarkami i wciągnikami), PN-80/B-02010 (obciążenie śniegiem) i PN-77/B-02011 (obciążenie wiatrem), PN—87/B-02013 (obciążenie oblodzeniem), PN-88/B-02014 (obciążenie gruntem), PN-86/B-02015 (obciążenie temperaturą).
Wartości charakterystyczne ciężaru objętościowego niektórych materiałów budowlanych podano w tabl. 1-2, ciężaru jednostkowego (na jednostkę powierzchni) wybranych pokryć dachowych (z uwzględnieniem krokwi, łat, deskowań, płatwi) oraz podłóg i posadzek - w tabl. 1-3, ciężaru własnego konstrukcji stropów - w tabl. 1-4, a wybranych obciążeń zmiennych, działających na stropy, rozłożonych równomiernie, w tabl. 1-5.
Wartości obliczeniowe obciążenia ustala się mnożąc jego wartości charakterystyczne przez współczynniki obciążenia (częściowe współczynniki bezpieczeństwa) - według zależności:
f ,γF d = F k •
w której: F d - wartość obliczeniowa obciążenia,
F k - wartość charakterystyczna obciążenia,
f - współczynnik obciążenia; wartość tego współczynnika w odniesieniuγ
do wybranych obciążeń stałych i zmiennych podano w tabl. 1-1.
Jeżeli na ustrój konstrukcyjny lub jego elementy jednocześnie działają dwa lub kilka rodzajów obciążeń, to w obliczeniach uwzględnia się najbardziej niekorzystne ich kombinacje.
W obliczeniach stanów granicznych nośności wszelkich konstrukcji obowiązuje stosowanie kombinacji podstawowej obciążeń stałych i zmiennych, uszeregowanych według ich znaczenia, z przynależnymi do kolejnego miejsca
o . Kombinację tę zapisuje się w postaci wzoru:Ψwartościami współczynnika jednoczesności
,
w którym: Gki , Qki - wartości charakterystyczne obciążeń stałych i zmiennych,
fi - współczynnik obciążenia,γ
oi - współczynnik jednoczesności obciążeń zmiennych; najważniejszeΨ
o = 1,0, drugie przez 0,9, trzecie przez 0,8, a pozostałe przez 0,7.Ψ(podstawowe) obciążenia zmienne mnoży się przez
Jeżeli mogą wystąpić obciążenia wyjątkowe, to stosuje się kombinację wyjątkową (zgodnie z PN-82/B-02000).
W obliczeniach stanów granicznych użytkowania stosuje się kombinację podstawową obciążeń lub kombinację obciążeń długotrwałych. Współczynnik f = 1,0, a więc uwzględnia sięγobciążenia przyjmuje się charakterystyczne wartości obciążeń.
Kombinacja podstawowa składa się ze wszystkich obciążeń stałych i jednego najniekorzystniejszego obciążenia zmiennego. Zapisuje się ja w postaci zależności:
.
Szczegółowe zasady ustalania wartości obciążeń w budownictwie są podane w PN-80/B-02000.
Obciążenia obiektów mostowych ustala się według PN-85/S-10030.
Kombinacja obciążeń długotrwałych, dotycząca konstrukcji, w odniesieniu do których ma znaczenie czas występowania obciążenia (a więc z żelbetu, drewna, tworzyw sztucznych), składa się ze wszystkich obciążeń stałych oraz części długotrwałych obciążeń zmiennych. Kombinację tę zapisuje się w postaci zależności:
,
diΨprzy czym wartość współczynnika należy ustalać wg PN-82/B-02003; np. w odniesieniu do obciążeń zmiennych w domach mieszkalnych, hotelach, schroniskach, d = 0,35 - wΨpomieszczeniach sanitarnych itp. współczynnik wynosi d = 0,50 - wΨpomieszczeniach, klatkach schodowych i galeriach oraz korytarzach. Obciążenia podaje się najczęściej w kiloniutonach (siły skupionej), kiloniutonach na metr (obciążenie na jednostkę długości), kiloniutonach na metr kwadratowy (obciążenie na jednostkę powierzchni).
___________________________________________________________________________
4.
Element konstrukcyjny - w budownictwie to określenie dla tych części obiektu budowlanego spełniających zadania konstrukcyjne. Tak więc nie wszystkie elementy budowlane są elementami konstrukcyjnymi (np. ściana działowa takim elementem nie jest). Z grubsza podział elementów konstukcyjnych można ująć tak:
przegrody budowlane poziome
płyta fundamentowa
strop
dach
stropodach
płyta balkonowa
płyta spocznikowa
przegrody budowlane pionowe
fundament
ściany nośne
ściany samonośne
inne elementy konstrukcyjne
podpora
belka
słup
podciąg
rygiel
wspornik
___________________________________________________________________________
5.
ELEMENTY WYKOŃCZENIA BUDYNKU
Instalacje wewnętrzne w budynku:
Woda zimna
Centralna woda ciepła
Centralne ogrzewanie
Kanalizacja sanitarna
Instalacja gazowa
Instalacja elektryczna
Instalacja telefoniczna
Instalacja domofonowa
Instalacja tv
Przy budynku kanalizacja deszczowa oraz instalacja oświetlenia terenu
Budynek będzie zasilony w wodę zimną, energię elektryczną oraz gaz z sieci miejskich przez zaprojektowane przyłącza.
Ścieki sanitarne i deszczowe odprowadzane będą do sieci miejskich.
Budynek będzie zasilany w ciepło ( ciepła woda i centralne ogrzewanie ) z kotłowni zaprojektowanej innowacyjnie dal budynku.
Stolarka okienna - pcv, jednoramowa szklona pakietami dwuszybowymi niskoemisyjnymi.
Tynki wewnętrzne w lokalach mieszkalnych gipsowe. W poziomie podziemia w pomieszczeniach technicznych - tynki cementowo-wapienne. Wszystkie tynki w lokalach mieszkalnych i użytkowych bez malowania i białkowania.
Posadzki - wylewki betonowe we wszystkich pomieszczeniach lokalu mieszkalnego, na balkonach i tarasach płytki mrozoodporne
Drzwi wejściowe - płytowe pełne, wzmocnione. Bez skrzydeł drzwiowych i ościeżnic wewnątrz lokali mieszkalnych.
Parapety - marmurowe.
Instalacja c. o. - w pełnym zakresie, grzejniki płytowe, w łazienkach drabinkowe, zawory termostatyczne, indywidualne liczniki ciepła, elektroniczne indywidualne sterowniki CO w każdym mieszkaniu.
Instalacja wentylacyjna - grawitacyjna ( łazienka, w.c., kuchnia ).
Instalacja elektryczna w mieszkaniach - 220 v. Osprzęt: gniazdka, przełączniki, punkty oświetleniowe zakończone kostkami.
Instalacja elektryczna związana z częściami wspólnymi budynku ( klatka schodowa, wejścia, piwnice ) - w pełnym zakresie.
Instalacja domofonowa
Instalacja tv
Instalacja telefoniczna
Instalacja wodna - piony i poziomy z rur wejściem do mieszkania, podejścia zakończone korkami, indywidualne wodomierze.
PE z wejściem do mieszkania, podejścia zakończone korkami, indywidualne wodomierze.
Instalacja sanitarna - kompletna, bez białego montażu
Instalacja gazowa - w pełnym wymiarze pod kuchenkę gazową.
Klatka schodowa i pomieszczenia użytkowane wspólnie - wykończone.
___________________________________________________________________________
6.
___________________________________________________________________________
7.
Jednolity tekst ustawy Prawo budowlane został ogłoszony w Dz. U. z 2006 r., nr 156 poz. 1118.
Drugim ważnym aktem prawnym jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki (opublikowane także w Dzienniku Ustaw: Dz. U. z 2003 r., nr 33 poz. 270).
___________________________________________________________________________
8.
Jednolity tekst ustawy Prawo budowlane został ogłoszony w Dz. U. z 2006 r., nr 156 poz. 1118.
___________________________________________________________________________
9.
Projektowanie architektoniczne:
-AutoCAD
-ArchiCAD
Programy kosztorysowe:
-NormaPRO
-Rodos
___________________________________________________________________________
10.
BRAK
___________________________________________________________________________
11.
• stopy fundamentowe - należy stosować w przypadku oparcia na nich pojedynczych słupów o rozstawie większym lub równym 6,0 metrów na gruncie o dopuszczalnym obciążeniu1 0,10 MPa; wykonuje się je z betonu, żelbetu, kamienia lub wyjątkowo z cegły. Ważnym elementem w przypadku stóp żelbetowych jest odpowiednie wykonanie zbrojenia stóp ze względu na przebicie i momenty zginające. Do wykonania stóp zaleca się stosowanie betonu min. klasy B20,
• ławy fundamentowe - wykonuje się pod ścianami budynków z materiałów podobnie jak w przypadku stóp fundamentowych,
• ruszty fundamentowe - stosuje się w przypadku podłoży słabych i niejednorodnych o dopuszczalnym obciążeniu 0,1-0,15 MPa i dla podłoży mocniejszych, ale o większych obciążeniach1,
• płyty fundamentowe - stosuje się je dla gruntów słabych o dopuszczalnym obciążeniu 0,08-0,12 MPa i dużych obciążeniach oraz gdy chodzi o wyrównanie osiadań, a także przy posadowieniu budynku poniżej poziomu wody gruntowej1,
• skrzynie fundamentowe - stosuje się przy dużych obciążeniach większych niż 0,40 MPa (np. wieżowce)1,
• fundamenty blokowe - stosuje się jako fundamenty pod maszyny przemysłowe, gdzie wymagana jest absolutna sztywność1.
Fundamenty pośrednie (wybrane rozwiązania):
• fundamenty na palach - są to fundamenty głębokie przekazujące obciążenie na podłoże w głębsze warstwy za pomocą pobocznicy i ostrza pala. Ten typ posadowienia stosuje się w przypadkach1: słabego podłoża (gdy w podłożu występują gliny miękkoplastyczne, płynne gliny i torfy); wysokiego poziomu wód gruntowych, a nie ma możliwości odwodnienia lub koszt wykonania robót jest wysoki; gdy zachodzi potrzeba zabezpieczenia budowli przed osuwaniem; miejsce pod fundamenty jest ograniczone; występują duże obciążenia; na terenach ze zjawiskami krasowymi; w budownictwie hydrotechnicznym.
Do wykonania pali stosuje się: drewno, stal, beton i żelbet. Stosowane technologie w wykonaniu pali z elementów prefabrykowanych to: wbijanie, wiercenie i wciskanie. Stosuje się również technologie bezpośredniego wykonania pali w gruncie: metodą otworów wierconych w gruncie i metodą otworów wbijanych w gruncie. Pale wykonuje się o różnych średnicach w zależności od potrzeb i technologii wykonania. Z reguły na osadzonych w gruncie palach wykonuje się zasadniczy fundament.___________________________________________________________________________
12.
Podział fundamentów
W zależności od przyjętych kryteriów istnieje wiele klasyfikacji fundamentów. Ze względu na głębokość posadowienia fundamenty dzieli się na fundamenty płytkie i głębokie. Granica pomiędzy fundamentem płytkim a głębokim jest płynna w zależności od opracowań literaturowych. Zasadniczo o fundamentach płytkich można mówić wówczas, gdy dotyczą posadowienia do 4 metrów poniżej poziomu terenu. Inna klasyfikacja dzieli fundamenty na dwie grupy: fundamenty bezpośrednie i pośrednie. Zasadnicza różnica pomiędzy fundamentami bezpośrednimi a pośrednimi polega na tym, że fundament pośredni przekazuje obciążenia z obiektu na głębsze warstwy gruntu za pomocą takich elementów jak pale, studnie czy kesony, a dopiero na takiej konstrukcji w górnej części wykonuje się właściwy fundament.
Fundamenty bezpośrednie dzielimy ze względu na [1]:
• głębokość posadowienia, która jest zależna od głębokości przemarzania (dla gruntów wysadzinowych), głębokości występowania gruntów nośnych, poziomu zwierciadła wody gruntowej, głębokości rozmycia gruntu (dla fundamentów mostowych), poziomu posadowienia sąsiednich obiektów, wymagań konstrukcyjnych projektowanych obiektów (konieczności podpiwniczenia obiektu),
• kształt: stopy, ławy, ruszty, płyty, skrzynie i bloki fundamentowe,
• sposób wykonania: prefabrykowane i monolityczne,
• materiał użyty do wykonania: kamienne, ceglane, betonowe, żelbetowe, drewniane i stalowe,
• ze względu na założenia obliczeniowe: sztywne, sprężyste i wiotkie.
Z uwagi na sposób posadowienia fundamenty dzielimy na:
przekazujące obciążenia bezpośrednio na grunt (posadowienie bezpośrednie): ławy fundamentowe (pod murami) i stopy fundamentowe (pod słupami, filarami), płyty fundamentowe
fundamenty przekazujące obciążenie pośrednio (posadowienie pośrednie): na palach fundamentowych, studniach fundamentowych. Pale z kolei dzielimy na dwie kategorie:
pale zawieszone, które przekazują obciążenie poprzez tarcie bokami pala o grunt
pale stojące - to takie których końce stykają się bezpośrednio z gruntem nośnym
W większości przypadków pale przekazują obciążenie zarówno poprzez tarcie boczne jak i oparcie się na podstawie.
___________________________________________________________________________
13.
BRAK
___________________________________________________________________________
14.
Ławy fundamentowe, czyli poszerzenia u spodu ścian fundamentowych, umożliwiają rozłożenie obciążenia pochodzącego od budynku na większą powierzchnię, a więc zmniejszają jednostkowy nacisk ścian na grunt. Ich szerokość i wysokość wynikają z obliczeń konstrukcyjnych i nie mogą być dowolnie zmieniane.
Najbardziej popularne są ławy betonowe, wylewane bezpośrednio w gruncie. Aby były bardziej odporne na nierównomierne osiadanie gruntu, zbroi się je podłużnie - standardowo czterema prętami o średnicy 12 mm.
Jeśli nośność gruntu jest niedostateczna, a obciążenia są tak duże, że budowa ławy betonowej wymagałaby użycia dużej ilości betonu, stosuje się ławy żelbetowe, to znaczy zbrojone poprzecznie.
W szczególnie niekorzystnych warunkach gruntowych ściany fundamentowe zamiast na ławach opiera się na żelbetowej płycie, ruszcie lub stopach, sięgających do nośnej warstwy gruntu.
Pod lekkimi budynkami o konstrukcji drewnianej można zastosować fundamentowanie uproszczone, bez ław, to znaczy oprzeć ściany fundamentowe bezpośrednio na gruncie.
Jak się robi ławy
Roboty fundamentowe można rozpocząć po zdjęciu wierzchniej warstwy gruntu i wykonaniu wykopu na odpowiednią głębokość. Do wykopów często wynajmuje się koparkę, ale ziemię pod ławy wybiera się ręcznie.
Uwaga! Głębokość wykopu pod ławy fundamentowe powinna być sumą następujących parametrów:
- grubości samej ławy,
- ok. 10 cm warstwy betonu podkładowego,
- ewentualnie - piaskowej podsypki wyrównującej.
W domach podpiwniczonych poziom wierzchu ławy powinien odpowiadać poziomowi podkładu podpodłogowego.
Warstwa podkładowa pod ławy z chudego betonu (klasy B10) ma za zadanie wyrównać podłoże i zabezpieczyć zbrojenie przed korozją. W piaszczystych gruntach jednorodnych można z niej zrezygnować i zastąpić ją podsypką żwirową.
Zbrojenie ław powinno się zabetonować mini-mum 4 cm od ich spodu, dlatego najlepiej podwiesić je na poprzeczkach opartych na bokach deskowania.
Do zalewania ław używa się betonu klasy B20. Należy dopilnować, aby bardzo dokładnie wypełnił deskowanie, starannie go zagęścić wokół zbrojenia i wyrównać łatą prowadzoną po deskowaniu.
Uwaga! Do mieszanki betonowej - ani tej przygotowanej w wytwórni, ani tej "wykręconej" na budowie - nie wolno dolewać wody tylko po to, by ułatwić sobie betonowanie fundamentów. Beton z takiej "ochrzczonej" mieszanki będzie słabszy, bardziej porowaty i mniej odporny na zarysowania.
Świeżo zabetonowana ława powinna być zabezpieczona przed zbyt szybkim wysychaniem: w tym celu przykrywa się ją folią albo systematycznie polewa wodą przez co najmniej 7 dni.
Pozioma izolacja przeciwwilgociowa ław. Układa się ją tylko w budynkach podpiwniczonych; powinna ona zapewniać ciągłość przepony od strony zewnętrznej i wewnętrznej. Wymaga to pozostawienia zakładów szerokości 15-20 cm wychodzących poza szerokość ściany fundamentowej. Izolację taką wykonuje się z dwóch warstw papy podkładowej (na osnowie poliestrowej lub z włókna szklanego) przyklejonej lepikiem do
ławy.
• ławy fundamentowe - wykonuje się pod ścianami budynków z materiałów podobnie jak w przypadku stóp fundamentowych,
15.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Grafika:Fundamenty.PNG
___________________________________________________________________________
16.
Stosuje się pod pojedyncze słupy lub pod kilka słupów, jeśli są one rozstawione niedaleko od siebie. Mają najczęściej kształt prostopadłościanu o podstawie kwadratu (gdy słup jest osiowo ściskany) lub prostokąta (gdy słup jest dodatkowo zginany).
Stopy fundamentowe mogą być betonowe lub - gdy grunt jest słaby albo obciążenia przekazywane przez słup są duże - żelbetowe. Stopy żelbetowe mają mniejszą wysokość niż betonowe, ale za to muszą być zbrojone w dolnej części siatką z prętów stalowych.
Niezależnie od tego, czy stopa jest betonowa, czy żelbetowa, umieszcza się w niej pionowe zbrojenie takie samo jak w słupie. Zbrojenie to, zwane starterem, wystaje z zabetonowanej stopy na długość 50-70 cm i później łączy się z nim zbrojenie słupa.
Stopy betonowe betonuje się bardzo często bezpośrednio w wykopie (zwłaszcza, gdy grunt jest gliniasty), natomiast żelbetowe - w deskowaniu ustawionym na warstwie chudego betonu.
• stopy fundamentowe - należy stosować w przypadku oparcia na nich pojedynczych słupów o rozstawie większym lub równym 6,0 metrów na gruncie o dopuszczalnym obciążeniu1 0,10 MPa; wykonuje się je z betonu, żelbetu, kamienia lub wyjątkowo z cegły. Ważnym elementem w przypadku stóp żelbetowych jest odpowiednie wykonanie zbrojenia stóp ze względu na przebicie i momenty zginające. Do wykonania stóp zaleca się stosowanie betonu min. klasy B20,
___________________________________________________________________________
17.
• ruszty fundamentowe - stosuje się w przypadku podłoży słabych i niejednorodnych o dopuszczalnym obciążeniu 0,1-0,15 MPa i dla podłoży mocniejszych, ale o większych obciążeniach1,
• płyty fundamentowe - stosuje się je dla gruntów słabych o dopuszczalnym obciążeniu 0,08-0,12 MPa i dużych obciążeniach oraz gdy chodzi o wyrównanie osiadań, a także przy posadowieniu budynku poniżej poziomu wody gruntowej1,
___________________________________________________________________________
18.
Fundament pośredni przekazuje obciążenia na głębiej zalegające warstwy nośne gruntu za pośrednictwem pali lub studni wprowadzonych w grunt lub w nim uformowanych.
___________________________________________________________________________
19.
Ochrona fundamentów przed
wilgocią i wodą gruntową
Wyróżnia się dwa rodzaje izolacji fundamentów ze względu na działanie wody:
• izolację przeciwwilgociową (powyżej poziomu wody gruntowej) - chroniącą budowlę przed podciąganiem kapilarnym i wodami opadowymi,
• izolację wodoszczelną - chroniącą przed bezpośrednim oddziaływaniem wody.
W zależności od sposobu ochrony budynku izolacje mogą mieć typ: lekki, średni i ciężki. Obecnie stosuje się wiele materiałów izolacyjnych przyjmując nowatorskie i sprawdzone rozwiązania wielu firm branży chemii budowlanej.
___________________________________________________________________________
20.
Podział ścian:
+w zależności od konstrukcji i przeznaczenia:
konstrukcyjne (nośne) - przenoszą wszystkie obciążenia własne i przejęte z innych elementów konstrukcji budynku
samonośne - przenoszą tylko ciężar własny
osłonowe - przenoszą ciężar własny i obciążenie wywołane parciem wiatru
konstrukcyjno osłonowe - przenoszą ciężar własny, obciążenia od innych elementów budowli i obciążenie wywołane parciem wiatru
działowe - oddzielają pomieszczenia wewnątrz budynku
+w zależności od rodzaju zastosowanych materiałów:
kamienne
ceramiczne (murowane z cegieł, pustaków, keramzytobetonu)
betonowe (monolityczne, prefabrykowane lub murowane z elementów betonowych)
gipsowe
drewniane o konstrukcji pełnej (ściany wieńcowe, szkieletowej i płytowe)
szklane (na konstrukcji szkieletowej lub mocowane bezpośrednio do konstrukcji budynku).
inne (np. z płyt warstwowych z blach stalowych z rdzeniem ze styropianu, pianki
poliuretanowej, wełny mineralnej)
+w zależności od wielkości użytych materiałów:
ściany z elementów drobnowymiarowych (murowane z lekkich elementów - np. cegieł, bloczków, pustaków)
ściany z elementów średniowymiarowych (składane z elementów o wysokości kondygnacji i szerokości 60 - 100 cm)
ściany z elementów wielkowymiarowyc
