CEMENTY HUTNICZE CEM III |
Cement hutniczy PN-B-19707 - CEM III/A 42,5 N - LH/HSR/NA |
CEMENTY PORTLANDZKIE CEM I |
Cement portlandzki EN 197-1 - CEM I 32,5 R Cement portlandzki EN 197-1 - CEM I 42,5 R |
CEMENTY PORTLANDZKIE WIELOSKŁADNIKOWE CEM II
Technologia produkcji cementów portlandzkich wieloskładnikowych CEM II polega na wspólnym zmieleniu klinkieru portlandzkiego i dodatku mineralnego, jako składników głównych oraz surowca siarczanowego, pełniącego rolę regulatora czasu wiązania.
Zamknięty proces mielenia zapewnia równomierne rozdrobnienie i doskonałą homogenizację składników.
Dodatki mineralne to zazwyczaj popiół lotny krzemionkowy, kamień wapienny lub granulowany żużel wielkopiecowy.
W zależności od rodzaju i ilości dodatku mineralnego, cementy te różnią się między sobą między innymi: wytrzymałością, ciepłem hydratacji czy czasem wiązania. Wzrost ilości dodatku mineralnego skutkuje zazwyczaj wydłużeniem czasu wiązania i obniżeniem ciepła hydratacji oraz wytrzymałości zwłaszcza wczesnej, jednak zmiana ta może zostać zniwelowana poprzez wzrost stopnia rozdrobnienia cementu. Dodatki mineralne przydają cementom wielu cennych właściwości takich jak mniejszy skurcz, bardzo dobra urabialność i więźliwość wody, czy zwiększona odporność na korozyjne działanie środowisk chemicznie agresywnych (dodatek popiołu lotnego lub żużla). Produkcja cementów portlandzkich wieloskładnikowych doskonale wpisuje się w założenia zrównoważonego rozwoju (ograniczenie emisji CO2, oszczędność zasobów naturalnych), a szerokie spektrum cech tych cementów sprawia, że są spoiwami docenianymi i powszechnie stosowanymi
CEMENTY PORTLANDZKIE WIELOSKŁADNIKOWE CEM II |