Agnieszka Barabas

II rok SUM, grupa 1

Polityka zagraniczna Brazylii

Brazylia od swoich sąsiadów w Ameryce Łacińskiej, różni się pod wieloma względami, m.in. językiem, kulturą i polityką. Zanim w 1500 roku odkrył ją podczas podróży do Indii Pedro Alvaneza Cabrala, była ona wtedy portugalską kolonią. Po upływie 30 lat w sytuacji gdy Francja i Anglia zaczęły penetrować Brazylię zaczęto zasiedlać kolonię. Kraj ten stał się kolonią rolniczą, pierwotnie zaczęto hodowlę bydła a potem uprawę tytoniu oraz trzciny cukrowej. Rolnictwo wymagało dużego nakładu siły roboczej, gdy okazało się że zapędzeni w niewolę Indianie szybko umierają zdecydowano na sprowadzenie afrykańskich niewolników, przez co Brazylia uzyskała unikalną strukturę etniczną i rasową, oraz utworzyła specyficzne związki kulturowe i językowe z Afryką. Najbardziej opłacalne okazało się uprawianie trzciny cukrowej co z upływem czasu dało źródło bogactwa i doprowadziło do tego że Brazylia stała się jedną z najbardziej pożądanych posiadłości portugalskich pożądanych przez jej wrogów. Brazylia była krajem najbardziej pożądanym przez Francuzów, Anglików i Holendrów. W latach 1630 -1654 Holendrzy odebrali Portugalczykom północny wschód Brazylii, tj. obecne stany Pernabucu, Rio Grande oraz Alagoas i część Bahia.

W 1808 roku, gdy Napoleon zajął Portugalię, w Brazylii schronił się cały portugalski dwór wraz z chorą władczynią Marią. Pobyt portugalskich władców dobrze wpływał na rozwój kraju. Powstały nowe budynki użyteczności publicznej, rozwijało się szkolnictwo, dbano o naukę, jak również o budowę fauny i flory brazylijskiej. Za zasługą portugalskiego dworu, brytyjskie porty zostały otwarte dla żeglugi, dzięki czemu poprawił się handel i sytuacja mieszczaństwa.

Rio de JAnerio bardzo skorzystało z pobytu Portugalczyków w Brazylii. Rio do 1820 roku było stolicą portugalskiego imperium, a Brazylia jego metropolią. Regent uświadomił sobie, że jeżeli nic się nie zmieni w polityce oraz nie zostaną zaspokojone aspiracje społeczeństwa koloni do utworzenia autonomii i samorządu rozbudowanych przez pobyt dworu, Portugalia na zawsze utraci Brazylię. W 1815 roku, Brazylia została ogłoszona samodzielnym królestwem połączonym przez unię personalną z Portugalią, ale równą pod względem prawnym. Nowy Brazylijski status został odebrany z mieszanymi uczuciami w Portugali, został uznany za deprecjację roli metropolii oraz coraz częściej zaczęto domagać się powrotu dworu królowej, regenta i dworu.

W 1820 r. w Lizbonie zebrały się Kartezy, które były zdominowane przez liberałów. Kartezy dążyły do tego, by unieważnić decyzje regenta o nadaniu koloni rangi królestwa, i starały się ponownie podporządkować ją metropolii. Parlament domagał się powrotu dworu królewskiego, i chorej królowej, grożono wtedy pozbawieniem dynastii Broganza tronu. W 1821 roku król Brazylii Joao VI powrócił do Portugali, pozostawiając w Brazylii swojego następcę infanta Pedra. Wiadome było dla króla, że nie uda się sprowadzić Brazylii do roli kolonii jak tego chciały kartezy w Lizbonie. Portugalski parlament chciał by całkowicie uniezależnić Brazylię od Portugali. Istnienie w kraju następcy tronu miało na celu załagodzenie Brazylijczyków oraz potwierdzić równorzędny z metropolią charakter byłej koloni a w ostateczności zachować więzy personalne między obydwiema częściami osłabionego imperium portugalskiego.

Kartezy żądały także powrotu Pedra, decyzje swą motywowano pozbawieniem go prawa do tronu. Pedro pozostał w Ameryce, wiedział że jego powrót doprowadziłby do całkowitego utracenia Brazylii, pozostał w kraju a w 1821 proklamował niepodległość Brazylii przez co ogłosił się jej cesarzem, przy czym nie zrzekł się do prawa dziedziczenia tronu portugalskiego po swoim ojcu Joao VI. Uzyskanie przez Brazylię niepodległości obyło się bez poważnych starć wojskowych, jedyne ataki zbrojne odbyły się w prowincji Bahia. Ostatni portugalscy żołnierze opuścili Brazylię w 1823 roku. Poprzez dążenia Brazylijczyków oraz niezdolność metropolii do przeciwdziałania niepodległość Brazylii stała się realna. Nowo powstałe państwo stało się monarchią konstytucyjną stopniowo przybierająca charakter parlamentarny z panującym cesarzem i władzą wykonawczą sprawowaną przez rząd cieszący się zaufaniem parlamentu. Brazylia była państwem wśród republik, państwem, w którym powoli kształtował się system parlamentarny pomiędzy republikami prezydenckimi. W monarchii brazylijskiej wojsko podporządkowane było władzy cywilnej, nie istniało tam specyficzne dla hiszpańskiego kręgu kulturowego zjawisko caudillismo. Dopiero gdy monarchia znajduje się w stopniu osłabienia siły zbrojne mogą wkroczyć w życie polityczne, było to możliwe zwłaszcza po 1889 roku, po obaleniu cesarstwa i proklamacji republiki.

Brazylia była zadowolona ze swojej monarchii, baku zamachów stanu, posiadania niepodległości oraz braku nieudolnych dyktatorów. Swoje stosunki z państwami koncentrowała głownie w basenie rzeki La Plata, gdzie leżały Brazylia, Argentyna, Paragwaj i Urugwaj. Z państwami Ameryki Łacińskiej nie wiązała żądnych równoprawnych stosunków partnerskich. Brazylijska dplomacja dążyła do tego, by zapewnić sobie równowagę na wspomnianym obszarze, wiązało się to z brakiem zagrożenia ze strony jakiegokolwiek państwa. W swoich staraniach nie dopuściła do tego, by Argentyna zajęła tzw. wschodni kres, chciano aby na tym obszarze powstało buforowe państwo Urugwaj.

Aby osłabić pozycję Argentyny, Brazylia zawierała szeroko czasowe i konkretne porozumienia z Chile i Paragwajem. Gdy doszło do tego, że Paragwaj zyskał wysoką potęgę na tyle by równowaga sił w basenie La Platy została zakłócona, Brazylia nie zawahała się by zawrzeć sojusz z Urugwajem jak również z Argentyną. W wyniku wojny paragwajskiej w latach 1865 -1870, Brazylia, Urugwaj i Argentyna całkowicie rozbiły paragwajskie siły zbrojne i zniszczyły politycznie i gospodarczo Paragwaj. W krwawej wojnie koalicja rozbiła Paragwaj, a Argentyna i Brazylia dokonały aneksji części jego terytorium. Celem państwa Brazylijskiego, było prowadzenie takiej polityki, aby utrzymać dobre stosunki z Europą a przede wszystkim z Wielką Brytanią, z którą wiązała ją największa wymiana handlowa a brytyjski kapitał był największym inwestorem i był najbardziej pożądany. USA były zbyt daleko by nawiązać z nimi jakiekolwiek stosunki.

W 1889 roku nastąpiło w Brazylii obalenie monarchii przez małą grupę rebeliantów. Na początku nie dało to żadnych efektów i zmian w polityce zagranicznej, ale po kilku latach Baron Bronco będący jednocześnie ministrem spraw zagranicznych, dostrzegł duże osłabienie wpływów Wielkiej Brytanii w Ameryce Łacińskiej ale rosnącą potęgę gospodarczą i polityczną USA.

Mimo przyjaznych stosunków z WB oparł się także na sojuszu USA, twierdził, że nowa sytuacja przyniesie Brazylii korzyści, przypuszczał, że Stany Zjednoczone, staną się oparciem dla Brazylii w jej polityce latynoamerykańskiej i konfliktach z sąsiadami. Dobre stosunki ze Stanami Zjednoczonymi ułatwiły eksport brazylijskich towarów rolnych w szczególności kawy, cukry i owoców tropikalnych.

Rio Branco był również bardzo zręcznym negocjatorem powiększając obszar Brazylii o tereny, które odstąpiły jej w Amazonii Boliwia i Peru. Rio Branco dążył do tego, by bogactwa kraju jedynie wykorzystywano przez Brazylię, by państwa europejskie nie spenetrowały tego Terenu. Chciał by w Rio de Janerio znalazło się jak najwięcej placówek dyplomatycznych, co miało da

wyraz Brazylii jako kraju najsilniejszego i najbardziej szanowanego w Ameryce Łacińskiej. Minister, by podnieść prestiż swojego kraju, zabiegał w Watykanie o mianowanie pierwszego w dziejach kościoła kardynała w Rio de Janerio.

W 1930 roku władzę w Brazylii przejął Getulio Vargas, obalając tzw. Starą republiką. Nieprzerwanie panował do 1945 r. najpierw jako szef tymczasowego rządu, potem konstytucyjny prezydent, wreszcie dyktator. Vargas stworzył dość silony rząd, rozbudował brazylijski nacjonalizm, poprzez zakaz nauczania w obcym języku oraz prześladowania organizacji politycznych, społecznych i kulturowych imigrantów w Brazylii. Dyktator chciał rozluźnić sojusz z USA, oraz znaleźć najbardziej racjonalne podejście w stosunkach z mocarstwami europejskimi. Dobrym kompanem okazały się Włochy oraz Rzesza Niemiecka. Niemcy w Ameryce Łacińskiej prowadziły dość aktywną politykę, poszukując rynków zbytu dla swoich towarów przemysłowych w zamian za surowce i towary rolne. Rzesza Niemiecka dostarczała Brazylii broń, gdyż USA nie zgadzały się na sprzedawanie Brazylii broni ze względu na zakazy w ustawodawstwie wewnętrznym. Vargas ulepszył politykę równowagi sił między USA a partnerami Europejskimi, aby zyskać najlepsze dla Brazylii korzyści od rywalizujących mocarstw. Brazylia po upływie czasu stała się sojusznikiem Waszyngtonu, po tym jak zmieniono wcześniejszą politykę i zaciśnięto więzy z USA.

Po II wojnie światowej sojusz z Waszyngtonem nie zmienił się. Brazylia została częścią demokratycznego bloku państw zachodnich. W 1947 roku podpisano traktat z Rio, który gwarantował Ameryce Łacińskiej obronę przed agresją zewnętrzną, oraz stanowiący element dyscyplinujący kraje regiony wokół polityki akceptowanej przez Waszyngton. Brazylia cały czas liczyła, że stosując politykę proamerykańską, dostanie od USA gospodarczą i rozwojową pomoc. Po podpisaniu planu Marshala w Europie, brazylijski rząd, liczył na to, że Waszyngton zaproponuje podobny plan krajom latynoamerykańskim.

Od 1959 roku prezydentem Brazylii był Juscelino Kubitschek, wystąpiono wtedy z apelem o stworzenie programu modernizacji i rozwoju Ameryki Łacińskiej, o nazwie „operacja panamerykańska”. Prezydent założył, że wspólna presja wszystkich latynoamerykańskich krajów wobec umacniania się równowagi w regionie, zmusi USA do wsparcia rozwoju krajów i ułatwi ich dalszą formę rozwoju w gronie krajów uprzemysłowionych. Ten rozwój panamerykański jaki chciał wprowadzić Kubitschenka miał zwiększyć wpływy polityczne Brazylii, oraz poprawić stosunki z hiszpańskojęzycznymi krajami.

W 1961 roku prezydentem Brazylii został Jonio Qvadros, a wiceprezydentem Joao Golant, który w 1961 roku zastąpił po nagłej dymisji prezydenta Quadrasa. Zanim poddał się do dymisji razem z ministrem spraw zagranicznych Antonio Avasem de Melo Fanco, utworzyli brazylijską politykę zagraniczną, którą potem realizował Goulart. Jeszcze podczas swojej prezydentury Quadros razem ze swoim ministrem. Doszli do wniosku, że obecna polityka zagraniczna nie wspomaga, ani nie gwarantuje dostatecznego rozwoju kraju. Brazylia powinna prowadzić taką pragmatyczną politykę, by zapewnić wzrost gospodarczy oraz poprawę życia społeczności. System dwubiegunowy w stosunkach zagranicznych był mało korzystny dla potrzeb Brazylii. Dążono do tego, by rozszerzyć stosunki polityczne i gospodarcze na kraje socjalistyczne i kraje Trzeciego Świata. Rozszerzenie stosunków odpowiadało interesom brazylijskim, oraz zdobycie nowych rynków niezależnie od istniejących systemów ideologicznych i politycznych państw, ich położenia geograficznego i zawartych sojuszy. Założenia te doprowadziły do wzmocnienia stosunków ze Związkiem Radzieckim, oraz rozszerzenia kontaktów krajami Azji i Afryki. Polityka zapoczątkowana przez Quadrasa i Melo Franco nazwana została „niezależną polityką zagraniczną”

W 1963 roku, podczas XVIII zgromadzenia Ogólnego ONZ, brazylijski minister spraw zagranicznych Joao de Augusto do Arauno Castro, wyraził swoją opinię, że podstawowymi zasobami Brazylii są: zbrojenie, rozwój oraz dekolonizacja. Po zamachu stanu w roku 1964, zakończyła się niezależna polityka zagraniczna, choć jej założenia miały wywrzeć dobry wpływ na działalność brazylijskich dyplomacji w kolejnych latach. Nowym prezydentem został w 1964 roku generał Castelo Bronco, który panował do 1967 roku, było on zwolennikiem tradycyjnej polityki stosunków z USA. Kolejny prezydent, który objął urząd prezydenta tj. Arturo da Costae Silue, powolutku dążył do powrotu założeń polityki Qadrasa i Galarta, o szukaniu powiązań między krajami rozwijającymi się, szukających nowych miejsc zbytu dla brazylijskich towarów niezależnie od polityki danego kraju. Zarysy polityczne nakreślone przez Costa e Silvę, były kontynuowane przez jego następców generałów Joao Augusto Mediciego oraz Ernesto Geisela i Joao Figueiredę. Szef dyplomacji w rządzie Mediciego, twierdził ze Brazylia prowadzi politykę „interesu narodowego” która przeszła w politykę „odpowiedzialnego pragmatyzmu” prowadzoną przez gen Geisela i jego następcę generała Figueiredę.

Celem jaki wytoczyły wojskowe rządy było osiągnięcie przez Brazylię regionalnego mocarstwa. Brazylia jako mocarstwo regionalne domagała się uznania i poszanowania swoich interesów przez społeczność międzynarodową. Wszystkie zawierane sojusze powinny być zgodne z jej interesami narodowymi. Gibson doprowadził do redefinicji stosunków ze Stanami Zjednoczonymi, dążąc do oparcia ich na realistycznych podstawach, dopuszczających i uznających za naturalne różnice w interesach i celach politycznych obu krajów. Wszelkie stosunki między Waszyngtonem a Brazylią powinny być oparte na zasadzie suwerennej równość obu krajów. Dążenie do uzyskania pozycji mocarstwowej podyktowało decyzję Brazylii o niepodpisywania traktatu o nieproliferacji broni jądrowej oraz o jednostronnym ogłoszeniu pełnej suwerenności nad dwustumilową granicą morską.

Kwestionując istniejący kształt systemu międzynarodowego i zmierzając do jego zmiany, Brazylia umacniała swoje stosunki z rozwijającymi się państwami, uznając że łączy je dążenie do zmiany porządku ekonomicznego mającego na celu ograniczenie nierówności w rozwoju. Brazylia była zainteresowana zawieraniem sojuszy z państwami Trzeciego Świata, unikając jednak nadmiernej identyfikacji z nimi, pozostawiając sobie jako kształtującemu się mocarstwu regionalnemu możliwość porozumienia i dialogu z najbardziej wpływowymi mocarstwowymi podmiotami stosunków międzynarodowych.

Cechy i zasady brazylijskiej polityki zagranicznej.

Zmiany w uwarunkowaniach wewnętrznych dyplomacji nie przeszkodziły dyplomacji brazylijskiej w realizowaniu celów, jaj dwa podstawowe cele to przede wszystkim zapewnienie warunków do rozwoju kraju oraz dążenie do uzyskania pozycji regionalnego mocarstwa. Brazylijska dyplomacja zapewniała warunki do rozwoju gospodarczego i społecznego kraju poprzez wsparcie narodowych interesów ekonomicznych jak również poprzez uzyskanie dostępu do nowych rynków zbytu dla towarów brazylijskich. Aby osiągnąć określone cele, dyplomacja stosowała dwustronne lub wielostronne umowy międzynarodowe. Dyplomacja brazylijska stosowała głęboki pragmatyzm oraz dążyła do maksymalizacji korzyści przy jak najmniejszych ustępstwach. W historii dyplomacji brazylijskiej czynniki gospodarcze i handlowe miały bardzo duży wpływ na definicję kierunków i celów polityki zagranicznej państw. Od czasów uzyskania niepodległości Brazylia dążyła do potwierdzenia swojego statusy mocarstwa regionalnego, za środki postawione do osiągnięcia tego celu służyła polityka równowagi sił jaka była prowadzona w basenie LA Platy, oraz osiągnięcie jak największej przewagi, politycznej, militarnej i gospodarczej nad najbliższymi sąsiadami. Brazylia podkreślała swój prestiż i swoje ambicje, uczestnicząc w pracach organizacji międzynarodowych i starając się uzyskać wpływ na ich decyzję. Dyplomacja brazylijska podejmowała starania, wprawdzie nie skuteczne, zapewnienie Brazylii stałego miejsca w Radzie Ligii Narodów oraz w radzie Bezpieczeństwa ONZ.

Podstawową zasadą prowadzenia polityki zgodnej z interesami kraju, a jednocześnie elastycznej i dostosowującej się do nowych wyzwań i zmian jest pragmatyzm. Brazylia nie jest zainteresowana wyborami ideologicznymi ani polityką państw, z którymi utrzymuje stosunki dyplomatyczne. Dyplomacja brazylijska bezwzględnie przestrzega suwerenności i nieinterwencji, kieruje się określonym zbiorem wartości w przestrzeganiu praw człowieka i ich ochroną oraz uznaniem demokracji za najbardziej sprzyjający rozwojowi system polityczny.

Brazylia prowadzi globalną politykę, jej interesy są ulokowane nie tylko w jednym regionie. Prowadzenie takiej polityki nie wyklucza uznania stosunków międzynarodowych z niektórymi państwami za priorytetowe dla Brazylii i wymagające większego wysiłku i większej uwagi dla zapewnienia realizacji interesów narodowych państwa.

Polityka Brazylii jest uniwersalna, nie wyklucza żadnego podmiotu stosunków międzynarodowych, a stara się objąć wszystkie. Brazylia utrzymuje stosunki z państwami niezależnie od tego jaki mają status ideologiczny, ustrój i system polityczny.

Cele i kierunki współczesnej brazylijskiej polityki zagranicznej.

Upadek rządów wojskowych w 1985r. spowodował potrzebę redefinicji celów i metod brazylijskiej polityki zagranicznej. Współczesna brazylijska polityka zagraniczna, ukształtowała się za rządów prezydenta Fernando Henrique Cardosa i została później zmodyfikowana przez kolejnego prezydenta Luiza Inacio Lulę da Silvę. Według nich, Brazylia jest krajem o kontynentalnych rozmiarach i znaczącej liczbie ludności różniącej się pod względem rasy pochodzenia, kultury. Brazylia ma silną, gospodarkę, powiązaną z najbardziej rozwiniętymi państwami świata, którą cechuje duża konkurencyjność w produktach rolnych i wybranych działach przemysłu. Wymiana handlowa Brazylii jest dynamiczna i rozłożona na cztery wielkie kraje tj. UE, USA, Amerykę Łacińską oraz region Azji i Pacyfiku. W okresie rządów Cardosa nie ulegały zmianie podstawowe interesy narodowe, takie jak zapewnienie warunków do rozwoju państwa oraz umocnieni jego mocarstwowej roli, uznał że dyplomacja brazylijska powinna dążyć do wsparcia nadrzędnej i koordynacyjnej roli WTO, jak również zadbać o rozwój i pogłębienie integracji czterech krajów Ameryki południowej w ramach Mercosur. Prezydent oceniał jako nieuchronny proces globalizacji i uważał że Brazylia musi znaleźć w nim miejsce i wykorzystać dla rozwoju społecznego i gospodarczego kraju .Brazylia pożuciła rywalizacje z Argentyną i dążenie do zachowania równowagi w basenie La Platy, potem nastąpiło zjawisko zbliżenia wspólnych interesów z państwami rozwijającymi ale dążącymi do stwierdzenia swojej pozycji mocarstw regionalnych z Chinami, Indiami, Rosją i RPA. Cardos ocenił że pozycja i bezpieczeństwo kraju uzależnione są od potencjału gospodarczego i rozwoju technologicznego . Zrezygnował z uczynienia Brazylii krajem atomowym podpisując traktat NPT. Zapoczątkował budowę systemu radarowego który kontrolował Brazylijską Amazonie, mający na celu zwiększenie kontroli nad tym terenem i uniemożliwienie ograniczenia suwerenności brazylijskiej. Cardos domagał się poszanowania suwerenności kraju oraz utrzymywał zasadę nieinterwencji. W 2003 roku przedstawiciel lewicy Luiz Inacio Lula da Silva przeprowadził głębokie zmiany społeczne i polityczne dotyczące polityki zagranicznej. Minister spraw zagranicznych w rządzie Celso Amarim twierdził że otoczenie miedzynarodowe nie jest przyjazne Brazylii. Rynki finansowe zachowują się nieobliczalnie i działają w sposób szkodliwy dla krajów rozwijających się. W planie politycznym konflikty, które miały być bliskie rozwiązaniu stawały się coraz ostrzejsze, a porozumienia miedzy zaangażowanymi stronami oddalały się. W polityce międzynarodowej znów pojawiło się niebezpieczeństwo wojny. Niebezpieczna sytuacja między narodowa źle wpływała na gospodarkę i finanse światowe powodując kryzys gospodarczy. Zwiększenie eksportu i zdobycie nowych technologii, jak również pozyskanie inwestycji zagranicznych były głównym zadaniem brazylijskiej dyplomacji. Rząd Luli zakładał aktywny udział Brazylii w wielostronnych negocjacjach handlowych. Brazylia miała żądać od bardziej rozwiniętych partnerów równego i sprawiedliwego traktowania. Celem polityki zagranicznej miało stać się zwalczanie praktyk protekcjonalistycznych, szkodliwych dla brazylijskiego rolnictwa i przemysłu. Amorim zaznaczył że Brazylia sama określi swój model rozwoju społecznego i gospodarczego zgodnie z interesem kraju. Najważniejszym priorytetem polityki zagranicznej Brazylii miały stać się stosunki Ameryki Łacińskiej przede wszystkim z Argentyną. Jednym z celów polityki Brazylii było stworzenie wspólnej infrastruktury transportowej i energetycznej dla krajów ameryki południowej. Rząd Luli chciał nawiązać dialogi ze stanami zjednoczonymi niezbędne dla rozstrzygnięcia ważnych dwustronnych problemów politycznych i gospodarczych. Brazylia chciała zacieśnić stosunki z UE oraz deklarowała wole umocnienia dialogu politycznego traktowanego jako środek budowy multilateralizmu na Arenie międzynarodowej. Rząd Luli da Silvy deklarował wolę stworzenia sojuszu oraz prowadzenia stałego dialogu politycznego z wielkimi państwami rozwijającymi się, to jest: Chinami, Rosją, Indiami, Meksykiem oraz RPA. Według Brazylii sprawiedliwy porządek miedzy narodowy opierać się ma na prawie oraz wykluczać dominację jakiegokolwiek mocarstwa. Celem polityki Brazylijskiej miało stać się wsparcie i promocja praw człowieka oraz walka ze wszelkimi formami dyskryminacji. Rząd Luli podkreślał że jedyną formą rozwiązania konfliktów międzynarodowych jest pokojowy dialog.

Polityka multilateralna i bezpieczeństwa.

Polityka bezpieczeństwa, która była zawsze ważną częścią polityki Stanów Zjednoczonych, stała się ich najważniejszym priorytetem, spychając inne kwestie na margines. USA, polityczne i militarne supermocarstwo na początku XXI wieku zaczęły prowadzić politykę nie licząc się z interesami swoich sąsiadów. W ocenie dyplomacji brazylijskiej, Waszyngton zmienił charakter międzynarodowego systemy poprzez tworzenie jednobiegunowego świata, z dominującą rolą USA, którą wspomagały sojusznicy. Ignorowanie Ameryki Łacińskiej przez Stany Zjednoczone, pozwoliło Brazylii na zaprezentowanie własnych koncepcji bezpieczeństwa i zintegrowanie wokół tego regionu, a z drugiej strony zaś zmuszało do uwzględnienia wpływu kwestii bezpieczeństwa na problemy stosunków międzynarodowych wzmacniając tendencje unilateralne w polityce, oraz ograniczenie wagi międzynarodowej współpracy gospodarczej, integracji oraz implementacji wolnego handlu. Multilateralizm w stosunkach międzynarodowych jest dla Brazylii gwarancją jej wpływów politycznych i skuteczności działania jej dyplomacji. Brazylia ocenia że istnienie kilku ośrodków siły i wpływów politycznych w stosunkach międzynarodowych, pozwoli zachować równowagę oraz czyni je bezpieczniejszymi. Unipolarny porządek zakłóca i burzy zdolności do porozumienia oraz wymaga zdefiniowania polityki w stosunku do dominującego supermocarstwa. W swojej polityce bezpieczeństwa Brazylia stosuje dwoistą taktykę, polegającą na połączeniu działań prewencyjnych o charakterze dyplomatycznym z odstraszającymi opartymi na potencjale wojskowym kraju. Podstawowymi celami brazylijskiej polityki bezpieczeństwa są min. zabezpieczenie suwerenności narodowej i integralności terytorialnej państwa, zachowanie jedności narodowej, obrona obywateli brazylijskich oraz zasobów i bogactw państwa, oraz ochrona interesów brazylijskich za granicą. Bezpieczeństwo Brazylii gwarantuje pogłębianie politycznej integracji w ramach Mercosur oraz poprzez dogodne stosunki z państwami sygnatariuszami traktatu o współpracy amazońskiej. Kolejną gwarancję daje współpraca z Portugalią i jej byłymi koloniami, będącymi wraz z Brazylią członkami Wspólnoty Języka Portugalskiego. Bezpieczeństwo według Brazylii zależy od stabilizacji na obszarze południowego Atlantyku i od pokoju w tym regionie. Dodatkowo bezpieczeństwu Brazylii służy także ograniczenie zbrojeń jak również wyeliminowanie broni masowego rażenia. Brazylijska dyplomacja działa aktywnie na arenie międzynarodowej na rzecz umacniania porozumień ograniczających proliferacje i dążących do całkowitego zniszczenia broni masowego rażenia. Kraj ten jest zainteresowany budową systemu zbiorowego bezpieczeństwa oraz kontrolą zbrojeń, ocenia traktat z Rio który może być wykorzystany jako jeden z instrumentów tworzenia systemu zbiorowego bezpieczeństwa na zachodniej półkuli.

Dyplomacja ekonomiczna i integracja.

Dyplomacja ekonomiczna jest jedną z najważniejszych dziedzin w polityce zagranicznej Brazylii, eksport towarów i zdobywanie nowych rynków zbytu jest konieczne dla zwiększenia niezależności kraju i jego wpływów na stosunki międzynarodowe. Rozwojowi gospodarczemu dobrze sprzyja dostęp do rynków, celem dyplomacji brazylijskiej jest również dbanie o równomierna i zdywersyfikowaną strukturę geograficzną eksportu. Do osiągnięcia tego celu używa się środków dwustronnych i wielostronnych. Dyplomacja ekonomiczna często przenika się lub łączy z klasyczną dyplomacją polityczna, jak w przypadku Mercosur, który jest uważany przez dyplomację brazylijską za najbardziej korzystną formę gospodarczej i politycznej integracji. Handlowa wymiana w ramach tego ugrupowania jest dla Brazylii bardzo korzystna. Rozwój Mercosur przechodził różne fazy, kryzys azjatycki w 1998 r. a także kryzys argentyński w 2002 r. niewątpliwie zahamowały i zakłóciły proces integracji. Brazylia nie była zainteresowana tworzeniem ponadnarodowych ugrupowań integracyjnych, którym byłaby zmuszona oddać cześć atrybutów swojej suwerenności. Marcesour według dyplomacji, stanowi podstawę przyszłej integracji całego regionu. Brazylia wspiera nawiązanie porozumień między różnymi organizacjami w Ameryce Łacińskiej i poza nią. W 1998 r. Marcesour zawarł porozumienie o stworzeniu strefy wolnego handlu z Grupą Andyjską, a w 2004 r. umowę o taryfach preferencyjnych z Republiką Południowej Afryki.

W 1994 r. w Miami podczas szczytu Ameryk, prezydent Bill Clinton nadał konkretną treść inicjatywie Busha, o stworzeniu Strefy Wolnego Handlu Ameryk (ALCA/FTAA). Clinton przewidywał że ALCA powstanie najpóźniej do końca 2005 roku. Brazylia nie była zwolenniczką ALCA, sądząc że będzie to konkurencja dla Mercosur i dla jej planów integracyjnych Ameryki Łacińskiej. Dyplomacja brazylijska uważała, że USA nie dążą do tego, by otworzyć własny rynek, czego oczekiwały od krajów latynoamerykańskich, Brazylia była niezadowolona z odmowy włączenia przez Waszyngton do negocjacji dopłat do rolnictwa oraz środków antydumpingowych.

Brazylia w Ameryce Łacińskiej.

Ameryka Łacińska jest naturalnym otoczeniem Brazylii, dyplomacja nadaje stosunkom z krajami tego regionu najwyższy priorytet. Najważniejszym partnerem jest Argentyna. Od połowy lat 80-tych XX w. w obu tych krajach zaprzestano rywalizacji, uznając współpracę za bardziej opłacalną dla obu stron. Po zakończeniu rządów autorytarnych obu państw w Argentynie i Brazylii powrócono do systemu demokratycznego. Rynek argentyński został zdominowany przez towary brazylijskie, podczas gdy eksport towarów argentyńskich do Brazylii napotkał na problemy i konkurencje ze strony brazylijskich producentów. Oba te państwa uważają swoje przywództwo w Ameryce Łacińskiej, dążąc do jego potwierdzenia przez uzyskanie stałego miejsca w Radzie Bezpieczeństwa ONZ. W 2005 roku na szczycie w Cusco kraje Ameryki Południowej zgodziły się rozpocząć pracę nad stworzeniem wspólnej infrastruktury energetycznej i transportowej dla całego regionu, co dało szansę na szybszy wzrost gospodarczy.

Stosunki ze Stanami Zjednoczonymi i Unią Europejską .

Brazylia ma świadomość ogromnego wpływu Stanów Zjednoczonych na politykę międzynarodową i ich bezwzględnej przewagi militarnej. Stosunki z USA będą determinować rodzaj i zakres udziału Brazylii w stosunkach międzynarodowych. Brazylia byłą pierwszym krajem, który wezwał do zastosowania przepisów traktatu z Rio, które mówiły o zbiorowej odpowiedzialności krajów sygnatariuszy na wspólne zagrożenie po terrorystycznym ataku na Nowy Jork z 11 września 2001 roku. Brazylia oczekuje od USA większego zainteresowania regionem, który w polityce Waszyngtonu nie odgrywa największej roli. Kraj ten jest krytyczny wobec polityki amerykańskiej odnośnie Iraku. Brazylia krytykuje lekceważenie, z jakim USA traktują ONZ i inne organizacje międzynarodowe, tak by skutecznie zapobiegać rodzącym się konfliktom. Brazylia podobnie jak USA deklaruje przywiązanie do obrony praw człowieka i wartości demokratycznych to zachowuje ostrożność w używaniu ich jako instrumentu nacisku. Brazylia wskazuje, że polityka USA na forum WTO jest sprzeczna z deklarowanymi intencjami liberalizacji handlu. Zdaniem Brazylii Waszyngton dąży do otwarcia rynków innych krajów dla swojego eksportu, przy zachowaniu barier chroniących rynek amerykański.

Unię Europejską, dyplomacja Brazylijska postrzega jako silną organizację gospodarczą i polityczną, ale o ograniczonej i bliżej nie określonej roli w stosunkach międzynarodowych. Przyczyną jest brak wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz odmienna ocena problemów międzynarodowych przez państwa unijne. Brazylia rozstrzyga sprawy polityczne z poszczególnymi krajami Unii, pozostawiając kwestie całemu blokowi. Jest szczególnie zainteresowana rozwojem kontaktów politycznych z Niemcami i Francją, z którymi ma tradycyjne dobre stosunki oraz zbieżne poglądy w ocenie wielu problemów międzynarodowych. Brazylia jest zainteresowana zakończeniem trwających od 1996 r. negocjacji i podpisaniem umowy o stowarzyszeniu między Unią o Mrecosur. Podstawową przyczyną zbieżności jest kwestia dostępności rynków rolnych. Brazylia zarzuca krajom Unii niechęć do otwarcia swoich rynków dla towarów rolnych produkowanych przez kraje Mercosur. Brazylia żąda ułatwienia eksportu towarów rolnych, ale nie wykazuje gotowości otwarcia swojego rynku dla towarów przemysłowych i usług. Perspektywy porozumienia są dość mgliste i nie należy oczekiwać rychłego zakończenia negocjacji.

Boliwia posiada przyjazne relacje zagraniczne praktycznie ze wszystkimi krajami regionu z wyjątkiem Chile, z którym to państwem Boliwia utrzymuje napięte stosunki dyplomatyczne od czasu wojny o Pacyfik po której Boliwia straciła prowincje Atakama oraz dostęp do Oceanu Spokojnego. Boliwia w historii często zrywała stosunki dyplomatyczne z Chile a obecne stosunki pomiędzy oboma krajami są dalekie od normalności.

Boliwia jest aktywnym członkiem wszystkich organizacji skupiających kraje Ameryki Południowej, należąc m.in do organizacji Państw Amerykańskich, Grupy z Rio. Boliwia od 1996 jest stowarzyszona z Mercosur, organizacją współpracy państw Ameryki Południowej. Oprócz tego Boliwia jest pełnoprawnym członkiem ONZ,Andyjskiego Rynku Wspólnego, Intelsatu, Ruchu państw niezaangażowanych, Unii Międzyparlamentarnej, Stowarzyszenia Integracji Latynoamerykańskiej, oraz WTO. Boliwia jest także jednym z krajów członkowskich Międzynarodowego Trybunału Karnego.

Spory międzynarodowe[edytuj]

Wpływająca do Pacyfiku rzeka Lauca jest przedmiotem wieloletniego sporu pomiędzy Chile a Boliwią, która rości sobie prawa do kontroli nad rzeką, na co nie chcą pozwolić Chilijczycy.

Za czasów prezydentury Carlosa Mesy publicznie pojawiły się żądania Boliwijczyków zwrotu terytoriów utraconych w 1884 r. na rzecz Chile. Oprócz tego Mesa w 2004przygotował na terenie kraju oraz w ambasadach Boliwii na całym świecie kampanię, której celem było przypomnienie o boliwijskich ofiarach wojny o Pacyfik oraz potwierdzenia roszczeń wobec Chile.

Kwestie żądań wobec Chile są najpoważniejszym sporem międzynarodowym z udziałem Boliwii.

Handel narkotykami[edytuj]

Boliwia jest trzecim na świecie producentem koki (po Peru oraz Kolumbii) z przewidywaną ilością 218 km² pól upraw tej rośliny. W ostatnich latach wielkość została zmniejszona o 45%. Głównymi rynkami zbytu dla boliwijskiej koki jest Kolumbia, Argentyna, Brazylia oraz Stany Zjednoczone której władze chcą wymusić na rządzie wLa Paz, aktywniejszą walkę z handlarzami koki.

Otrzymywana pomoc zagraniczna[edytuj]

W 1998 roku Bank Światowy oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy nagrodził Boliwię umorzeniem części długu międzynarodowego na łączną sumę 760 milionów dolarów. Boliwia jako kraj rozwijający się otrzyma około 1,2 miliarda dolarów od Banku Światowego. Cała suma ma zostać przekazana do roku 2011. Również Stany Zjednoczone przekazały Boliwii fundusze finansowe, w 2004roku, Boliwia otrzymała 150 milionów dolarów od rządu USA.

Po objęciu urzędu przez prezydenta Evo Moralesa, Hiszpania przekazała rządowi w La Paz, 99 milionów euro jako umorzenie części długów oraz wparcie edukacji. Wenezuelski prezydent Hugo Chavez spłacił część długu jaki Boliwia posiada m.in w Banku Światowym.

Obecna sytuacja polityczna wewnątrz Wenezueli:

Wolność słowa jest jednym z priorytetów dla demokratów. Prezydent Hugo Chavez z Wenezueli

były przedmiotem wielu kontrowersji krążących o wolności słowa. Jego krytycy zarzucają mu

położyć podwaliny dla dyktatury, mimo demokratycznych jego rządu. Ponieważ

Inauguracja prezydenta Chaveza w lutym 1999 roku przeciwnicy ostrzegają, że autorytaryzm był tylko

za rogiem. Na początku 2007 r. rząd Chaveza odmówił odnowienia licencji rozgłaszania

główny kanał telewizyjny, który skrytykował prezydenta intensywnie. Przeciwnicy ogłosił, że

autorytaryzm przybył. Wolnym obawy mowy zostały powtórzone przez Human Rights Watch,

Reporterzy bez Granic i Komitet Obrony dziennikarzy.

Prezydent Chavez twierdzi, że decyzja o odnowieniu licencji nadawania kanału, Radio

Caracas Television (RTC) nie ma nic wspólnego z wolnością słowa czy prawami człowieka. Podkreśla on, że

kanał otwarcie sprzeciwiał się rząd, w tym poprzez wspieranie wojskowego zamachu stanu, który krótko

obalony Chávezowi w 2002 roku. Ponadto, podczas strajku ropy naftowej w latach 2002-2003 wielokrotnie stacji

wezwał swoich widzów do wyjść na ulicę i pomóc obalić rząd. W ramach swojej

kontynuuje kampanię polityczną przeciwko rządowi, stacja również fałszywe zarzuty,

czasami z obrazami makabryczne i przemocy, aby przekonać widzów, że rząd

odpowiedzialny za takie zbrodnie jak morderstwa, gdzie nie istnieje żaden dowód zaangażowania rządu.

Na podstawie przepisów uchwalonej w 1987 roku, licencje nadane RCTV i stacjami innych do korzystania z publicznych

Airwaves wygasła w dniu 27 maja 2007 roku. Prezydent Chavez odmówił odnowienia licencji RCTV w, poprzez zacytowanie jego

udział w zamachu. Prawo do korzystania z częstotliwości radiowych przydzielonych wcześniej zbyt RCTV został przeniesiony do

komunalne kanały, których misją było zwiększenie powszechnego udziału w prezydenta "Boliwariańskiej

Rewolucja ". Chávez wydaje się, że podjęły tę decyzję bez administracyjnego lub sądowego

słuchu. Choć prawo nie wymaga takich przesłuchań, sposób arbitralny, w którym prezydent działał

Strona 2

2

doprowadziły do protestów. Sprzeciw był szczególnie intensywny wśród intelektualistów i studentów. W wyniku tych

Prezydent Chavez protesty mogą stacja dalsze wysyłanie swój sygnał w ciągu kablową, satelitarną i

Internet, choć ponad 70% ludności brakowało możliwości, aby otrzymać RCTV przez

tych mediów.

Przypadek RCTV obrazuje ogólny stan wolności słowa w Wenezueli Chaveza. Mocny

instytucje medialne, które krytykują rząd może być wyciszony w sposób arbitralny. Prezydent

Chávez, jednak nie jest skłonny do milczenia opozycji całkowicie. Debata publiczna w grupach

popiera rząd będzie zachęcał tak długo, jak debaty w postrzegane przez krajowe

Rząd jako uprawniającej zwolenników Rewolucji Boliwariańskiej.

Wolność do zrzeszania się jest drugi wymiar demokratycznego życia, które znalazło się pod kontrolą

od Hugo Chavez doszedł do władzy. Krytyczne instytucje są tu grupy interesów, partie polityczne i

organizacje sąsiedztwa. Zorganizowane grupy interesu, takimi jak związki zawodowe, związki chłopskie i

stowarzyszenia zawodowe były przywiązane do rządzących partii politycznych w okresie reżimu Fijo Punto. Wkrótce po

dojściu do władzy prezydenta Chaveza próbował przejąć kontrolę nad tymi zorganizowane. Ogólnie te

starania zakończyły się niepowodzeniem i przez krótki okres byli wyrównawczych siła prezydenta Chaveza.

Zorganizowanej pracy stracił większość swojej władzy i wpływów po prezydenta Wenezueli

Konfederacja Pracy ust Confederación de Trabajadores Venezolanos - CTV), Carlos Ortega, zorganizowanym

Strajki, które sparaliżowała kraj w grudniu 2002/January 2003, ale nie udało się odsunąć prezydenta Chaveza.

Rząd następnie próbował organizować własne "Boliwariańskiej" związków zawodowych, ale

przyciągnęła kilka osób. Po nieudanych strajkach niektórzy liderzy grup interesu opozycji wszedł do

wygnanie, a te które pozostają w kraju, były marginalizowane.

Partie polityczne, często opisywane jako najsilniejsze i najlepiej zorganizowane w Ameryce Łacińskiej, stwierdził wenezuelski

między 1958 i 1998. W ostatniej dekadzie z tych lat dwóch dominujących partii politycznych, AD i

COPEI, stracił poparcie. Prezydent Chavez okaleczony je finansowo po przyjściu do biura i identyfikacji

z nich jest obecnie poniżej 3%. Kilka nowych opozycyjne partie polityczne pojawiły się od prezydenta

Chavez wygrał wybory prezydenckie z 1998 roku. Najważniejsze z nich to Sprawiedliwości Pierwsze (Primero Justicia) oraz

Nowy Czas (Un Tiempo Nuevo). Ugrupowanie regionalne, Project Wenezuela (Projecto Wenezuela) ma

znacząca siła w przemysłowej stanie Carabobo. W zjednoczonej życie, pracując z resztkami

AD i COPEI te opozycyjne partie polityczne mogą być w stanie przechwycić połowę trzynaście

gubernatorów i liczba ważnych mayoralties w państwowych i regionalnych wyborów zaplanowanych na

23 listopada 2008. Jeśli opozycyjnych partii politycznych wybrać konkurować indywidualnie będą musieli

trudności w pozyskiwaniu połowę tej liczby. Począwszy od chwili obecnej (lipiec 2008), w wysiłkach na rzecz stworzenia ujednoliconej

opozycji wyborczych łupki zostały odrzucone w większości państw. Istnieje spora szansa jednak, że

jako datę wejścia w życie 23 listopada wyborach zbliżyć opozycji przywódcy partii będzie wycofać swoje

słabsi kandydaci w wielu konkursach i łączyć się za najsilniejsze.

Prezydent Chavez i jego zwolennicy prowadził w 1998 roku wyborów prezydenckich jako przeciwników politycznych

strony. Jest to zrozumiałe biorąc pod uwagę zła reputacja, w którym AD i COPEI spadł. Niechęć wobec

tradycyjne partie polityczne była tak głęboka, że Chavistas udało się uruchomić przed partii politycznych w

Strona 3

3

kolejne krajowe, stanowe i lokalne wybory. Partia polityczna prezydenta Chaveza, Piąta Republika

Ruch (Movimiento Quinto República) było prawie w ogóle strona. To zależy kiedy prezydent

odwołania, a po zdobył władzę, o zasoby zapewniane przez rząd. Po jego reelekcję

w grudniu 2006 r. prezydent Chavez wszczęła starań, aby stworzyć XXI wieku, w socjalizm

Wenezuela. Istotnym aspektem tego wysiłku zaangażowanych tworzenia partii politycznej, która rekrutacji lojalny

rewolucjonistów, kontrola krajowe, regionalne i lokalne instytucje polityczne i okolic linkują do

Rządu Narodowego.

Partia polityczna, że prezydent Chavez stworzony, Wielka Socjalistyczna Partia Wenezueli (Partido

Socialista Unido de Wenezuela - PSUV) zaprezentuje swoje pierwszych kandydatów w państwowych i lokalnych wyborów

23 listopada 2008. Prezydent Chavez osobiście podjął rękę w doborze kandydatów.

Wenezuelczyk stan dostarczyła środki zorganizować nową partię polityczną i na pewno finansowanie jego

kampania. Pole do popisu dla tych wyborach jest mało poziom, ale PSUV nie jest wolna od problemów.

Kilka drobnych partii, które wspierały prezydent Chavez w przeszłości, w tym komuniści, mają

opór włączenie do PSUV i prawdopodobnie będzie działać kandydatów na liczby urzędów w listopadzie.

Twardy rdzeń wsparcie dla prezydenta Chaveza pozostaje na mniej więcej 40% wyborców, grupowanie tylko nieznacznie

większy niż ten, który sprzeciwia się rząd. Ponad 20% wyborców preferuje ani.

potencjał PSUV stracić kilka ważnych wyścigów jest prawdziwe. Jednak opozycji brak

jedność sugeruje, że zwolennicy prezydenta Chaveza wygra zdecydowaną większość mayoralties i

gubernatorów.

Rząd wenezuelski na czarną listę z 371 opozycyjnych liderów jest ostateczny powód, aby przewidzieć zwycięstwo

dla PSUV w większości konkursach na 23 listopada wyborach. Zakaz dotyczy niektórych z opozycji

najbardziej prominentnych liderów. Wielu z nich przewiduje sukces zważywszy, że prezydent Chavez doznał

wpadka przy urnie wyborczej (po raz pierwszy) w referendum w grudniu 2007 r., które zostały zakończone

prezydentury limity r. Rządowy blacklist został sporządzony przez jej górnej urzędnika anty-graft

Kontroler Generalny Clodosbaldo rosyjskim. Żaden z tych, których nazwisko pojawiło się na liście było

formalnie oskarżony o popełnienie przestępstwa, ale rosyjska twierdzi, że bary prawa ludzi do szukania biura podczas gdy w obliczu

Sondy korupcji. Narodowy wyborcze Trybunał, który jest pod kontrolą zwolenników rządu,

odmówił zaskarżyć orzeczenie rosyjskim.

Unikalny przypadek Gminy Wenezueli

Położenie gminy żydowskiej Wenezueli jest specjalną troską ludzkie prawa. Wspólnoty

populacja stale się zmniejsza na skutek ciężkiej niestabilności politycznej i gospodarczej w kraju.

Doprowadziło to do jakiejś wrogości kierowana w wenezuelskich Żydów, których jest prawdopodobnie nie więcej

niż 15.000 pozostały z całkowitej populacji zbliżony do 26 mln euro. Ponad połowa żydowski

ludności Wenezueli mieszka w Caracas. Druga duża grupa jest w centrum naftowego Maracaibo. W

jego szczyt, pod koniec 1980 roku, społeczność żydowska liczyła 30.000 Wenezueli.

Stosunki między społeczności żydowskiej i rząd prezydenta Chaveza były napięte od

start. Kilka biznesmeni z Wspólnocie poparli Chaveza w wyborach prezydenckich w 1998 r.

kampania i na początku jego rządów prezydenta Chaveza uprawia przyjaźń z Norberto Ceresolei,

Strona 4

4

Argentyńska socjolog z skłonności antysemickie. Sytuacja pogorszyła się po Stanach Zjednoczonych

inwazje Afganistanu i Iraku, z których oba prezydent Chavez wypowiedziana. Jego sprzeciw wobec Busha

Administracji polityka doprowadziła go do poszukiwania specjalnych relacji z państwami wrogimi do Stanów Zjednoczonych.

Bliskie związki z Iranem rozwinięte, a te więzi, doprowadziło do krytyki Izraela i jej zwolenników w

Wenezuela. Nie trwało długo, zanim prezydent Chavez nawiązując do Iranu linię, że Żydzi mogą

winić za 9/11 zamachów w Stanach Zjednoczonych.

W listopadzie 2004 roku, wenezuelskie śledcze Policja przeszukała żydowskiej Day School w Caracas,

twierdził, że doniesienia o broni buforowanych na terenie szkoły. Według doniesień mediów, plotki

izraelskiego połączenia z zabójstwem w Wenezueli prokuratora federalnego monit wyszukiwania.

(Federalny sędzia, który wydał nakaz przeszukania także prowadzący śledztwo w ​​prokuratorską

śmierć). policja nic nie znalazłem. Jednak ich 3-godziny poszukiwanie zakłócony dzień szkoły i zaniepokojony

rodzice. Przywódcy społeczności żydowskiej protest prezydenta Chaveza po zdarzeniu.

rządu antysemicki orientacja zintensyfikowane po najazdu Izraela na Liban w 2006 roku.

Cechą wyróżniającą tego dyskursu była mieszanka starych i nowych antysemickich stereotypów za pomocą

religijne tematy (Judasz, Deicide, lichwiarze, itp.), jak również te, nowoczesne (Żydzi jako kapitalistów, rasiści syjonistyczne,

itp.).

Antysemickie ulotki pojawiły się również w poczekalni Wewnętrznych i ministerstwa sprawiedliwości.

Niemniej jednak, prezydent Chavez twierdzi, że nie ma nic przeciwko Żydom jako grupy. Jego problemem jest

z syjonistycznych Żydów, którzy popierają izraelską imperializmu.

Obecna sytuacja gospodarcza wewnątrz Wenezueli:

W tym roku rząd Wenezueli twierdzi, olej przyczyni 75000000000 dolarów do dochodów państwa, w porównaniu z 43,5 dolarów

mld w zeszłym roku i tylko około 7 miliardów dolarów, gdy doszedł do władzy w 1999 roku. Niemniej jednak, gospodarka

gwałtownemu spowolnieniu uległ w pierwszym kwartale 2008 roku. Że zaskoczyła do ministerstwa planowania, która miała

prognozowany wzrost 6,7%. Co gorsza, rządowa prognoza inflacji z 12% w tym roku

okazał się jeszcze bardziej szalenie optymistyczny. To zła wiadomość dla miejskiej biedoty, prezydent Chavez głównym

okręg wyborczy. Ceny żywności rośnie szybciej niż ogólny indeks. Koszt żywienia pięcioosobowej rodziny

wzrosły o 2,4% w maju i stoi około 60% wyższa niż płaca minimalna, choć było to

wzrosła w marcu. Po raz pierwszy w ciągu ostatnich trzech lat, poziom życia zwykłych

Wenezuelczycy są coraz mniejsze.

Gospodarka Wenezueli staje się anarchiczne, co utrudnia rząd do wdrożenia

polityka zmierza do ograniczenia inflacji i zapewnienia bardziej sprawiedliwej dystrybucji bogactwa. Państwo ogranicza cenę

dla niektórych 400 towarów - wszystko od kosztów mleka do płacenia za parkowanie na zakup kurczaka. Posiada również

stymuluje popyt, ustawiając stopę procentową w wysokości 14 procent dla lokat bankowych. Oznacza to, że wygaszacze

będzie tracić grunt pod nogami, trzymając pieniądze w banku, ponieważ stopa Wenezueli inflacja jest uruchomiony na 26percent

(W ciągu ostatnich 12 miesięcy) najwyższa w Ameryce Łacińskiej. Rząd ma również ustawić wartość

Bolívar, wenezuelski waluty, na 2,15 EUR za 1 dolar, ale na czarnym rynku wynosi obecnie około 3,2 bolívares.

Luka dodaje do gospodarki na zakłócenia.

Gospodarka Wenezueli, podsycane przez zalegającą dochodów ropy naftowej, wzrosła w tempie od 8 do 10

procent w ciągu ostatnich czterech lat. Ten wskaźnik wzrostu jest przedmiotem zazdrości Ameryce Łacińskiej. Jednakże,

Rząd kierowany wiele z jej zasobów ropy w materiałach informacyjnych i dotacji, a jego polityka socjalistycznych

dostarczyły trochę zachęty do zwiększania produkcji. Całkowita produkcja towarów w Wenezueli jest

rośnie tylko 8 do 9 procent rocznie. Prywatne zużycie rośnie prawie 20 procent rocznie. Aby wypełnić

Strona 5

5

przywóz luki w dostawie rosną w tempie 35 do 40 procent rocznie. Normalnie ten warunek by

stymulowanie inwestycji prywatnych, ale nie w tym przypadku. Wywłaszczeń i werbalne ataki na prywatny

sektora i ziemia inwazje nie boi się inwestorów. W konsekwencji, gospodarka Wenezueli jest bardziej

zależne niż kiedykolwiek od dochodów państwa uzyskiwanych ze sprzedaży ropy naftowej.

Wenezuelczyk polityka wobec Ameryki Łacińskiej

Pod rządami prezydenta Chaveza Wenezuela wypracowała bliskie stosunki z Kubą, Nikaraguą i Boliwii. Jego

celem jest wykorzystanie sojusz między tymi państwami, aby osłabić wpływy Stanów Zjednoczonych w Ameryce Łacińskiej,

rozwijać wsparcie dla socjalizmu i ustanowić siebie jako głównego lidera regionalnego. Więzi między Fidelem Castro

Hugo Chavez i data z początku 1990 roku, kiedy Chavez planuje nieudaną wojsko

zamach przeciwko rządowi Carlos Andres Perez. Po jego inauguracji na prezydenta w lutym

1999 Prezydent Chavez rozszerzony stosunków dwustronnych do obejmują płatności w wenezuelskiej ropy dla Kuby

lekarze i nauczyciele, którzy dostarczyli pomoc dla ubogich mieszkańców miast Wenezueli. Nie tylko wenezuelski

olej pod bardzo potrzebną energię na Kubie Fidel Castro używane sprzedawane niektóre z nich na rynku międzynarodowym

i używane dochody uzyskane z tytułu sprzedaży tych produktów rośnie gospodarki kubańskiej.

15 października 2007 Kuba i Wenezuela po raz kolejny umocnił integracji regionalnej poprzez podpisanie 14

nowych spółdzielczych umów gospodarczych. W swoim przemówieniu chwaląc tych umów Chávez

powtórzył swój podziw dla Kuby, o których mowa Fidela Castro jako ojciec dla wenezuelskich ludzi. Na

10 czerwca 2008 Kuba i Wenezuela podpisała umowę na instalację podmorskiego kabla światłowodowego

łączący oba kraje w celu przeciwdziałania embargo na Kubę. Projekt ten jest również

przeznaczone do wykazania korzyści, jakie wynikają poprzez współpracę z Boliwariańskiej Alternatywy dla

Ameryka (ALBA) inicjatywa regionalna integracja bronione przez Wenezueli, który obejmuje Boliwia, Kuba,

Dominikana i Nikaragua. Prezydent Chavez przedstawia ALBA jako alternatywa dla USA

sponsorowana Strefy Wolnego Handlu Obu Ameryk.

Brazylijczyk moc i wpływ jest jednym z najważniejszych ograniczeń w sprawie wzorów prezydenta Chaveza do

prowadzić w Ameryce Południowej. Był prezydent Brazylii Luiz zabiegał Inácio Lula da Silva i brazylijskiej lewicy

podczas portretowania brazylijski prawo i jej zwolennicy, jak tego samego rodzaju oligarchów że Pokonał

gdy margines reklamę, COPEI partie polityczne. Takie podejście doprowadziło do oskarżeń, że prezydent

Chavez został wtrącanie się w domowych brazylijskiej polityce, a brazylijski senat opóźnione zatwierdzenie

ustawodawstwo, które dokonały Wenezuela pełnoprawnym członkiem Wspólnym Rynkiem Ameryki Południowej (Mercosur).

Ponadto, Brazylii i innych członków Mercosur (Argentyna, Paragwaj i Urugwaj) wyrazili zaniepokojenie

co obawiali się było intencją prezydenta Chaveza, aby przekształcić Wspólny Rynek Południa w

siłę, która jest aktywnie wrogo do Stanów Zjednoczonych. Prezydent Chavez odpowiedział na tę porażkę, zaprzestając

aby komentować publicznie na krajowych brazylijskiej polityce i negocjowania umów, które wykazują

Wenezueli użyteczność jako partnera dla rozwoju Amerykę Południową. Dźwignia Wenezueli jest znaczna zważywszy

że to brazylijski trzecim największym partnerem handlowym (po Argentynie i Stanach Zjednoczonych).

Wenezuela jest zachęcanie Brazylia do udziału w tworzeniu Ameryki Łacińskiej wersję NATO. Inicjatywa ta dodaje

Luiza Ignacio Sił prezydenta Lula da Silva zaproszenie do utworzenia regionalnego zintegrowanego Defense Council,

Inicjatywa Brazylia pływały po najazdu Kolumbii w dniu 1 marca (2008) w Ekwadorze wymazać

Obóz powstańców FARC w Kolumbii. Brazylijczycy, jednak podejrzewam, że prezydent Chavez miałby

Trudność w ograniczaniu jego preferencje dla osobistej dyplomacji i inicjatywy jednostronne na rzecz pracy

współpracy wielostronnej instytucji. Oni również przeglądać wenezuelski prezydent poparcie dla Boliwii

nacjonalizacja jego złóż gazu, z których większość została opracowana przez brazylijskich przedsiębiorstw, jak

wyzwanie dla brazylijskich interesów w Ameryce Południowej. Pomimo tych problemów, istnieje duże prawdopodobieństwo,

Strona 6

6

że zwiększenie współpracy w kwestiach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania zapoczątkują nową erę współpracy w Wenezueli

- Brazylia relations, ale jeden, w którym Brazylia posiada przewagę.

Wenezuelskie stosunki z Iranem

Specjalne stosunki Wenezueli z Iranem jest od dawna jako że oba kraje były założenia

Członkowie Organizacji Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OPEC). Chávez zmierzające do

pobudzać OPEC podczas jego pierwszej kadencji przyprowadził go do stałego kontaktu z elity politycznej Iranu.

Po inwazji USA na Irak, co prezydent Chavez przeciwieństwie roku rozszerzyła stosunki

z Iranu problemów wykraczających poza dotyczących sprzedaży i cen ropy naftowej. Zagadnienia kultury i informacji

Technologia otrzymała szczególną uwagę. Regionalny kanał Wenezueli telewizji, Tele-Sur, dokonał

szerokie wykorzystanie irańskich filmów dokumentalnych, które przedstawiają nastawienia mułłów rządzących w kwestiach, począwszy

od Stanów Zjednoczonych "imperializmu" na zgorszenie roli zachodniego konsumpcjonizmu. W dniu 6 lipca 2008 r.

Irański wiceminister Orientacji Kultury prasowej spraw Reza Malekian, a wenezuelski minister

Informacje, Hector Soto, zgodził się na Memorandum of Understanding, które miało na celu dalsze

stosunki kulturalne między oboma krajami.

No problem z Wenezueli - irańskie stosunki spowodował więcej alarm niż widmo współpracy

między obu krajami w dziedzinie atomistyki arenie. Prezydent Chavez jest zdecydowanym zwolennikiem prawa wszystkich

krajom rozwój pokojowego technologii jądrowej. To sprawia, że wenezuelski prezydent bardzo popularny

wewnątrz elity rządzącej Iranu. Na więcej niż jednej okazji prezydent Wenezueli oświadczył, że chce

inicjowanie badań jądrowych i poprosi o pomoc ze strony krajów takich jak Iran. Dodaje, że Ameryka Łacińska musi

przygotować się na ewentualność oleju ucieka. Transfery technologii jądrowej z Iranu do Wenezueli,

jednak wydają się być minimalne. Z drugiej strony, w ubiegłym roku Iran i Wenezuela podpisały 14

nowe protokoły ustaleń, co daje łączną liczbę takich umów tuszem przez dwóch

Kraje, do 181. Najnowsze protokoły ustaleń są w dziedzinie ropy naftowej, produktów petrochemicznych,

constrction budownictwo mieszkaniowe, bankowość i finanse, przemysł ciężki, kopalnie i eology, małych i średnich przedsiębiorstw

przedsiębiorstw, transportu i zdrowia.

Wenezuela i Terroryzm

Prezydent Chavez zaprzecza, wielokrotnie, że jego rząd sponsoruje terroryzm. Według niego

kontakty z przywódców terrorystów i rebeliantów, jak stara się przekonać ich do poszukiwania mniej gwałtowne i

demokratyczne drogi do kwestionowania rządy sprzeciwiają, z których wiele Przyznaje są represyjne

i brutalna. Prezydent Chavez twierdzi również, że humanitarnymi odgrywają ważną rolę w jego

relacje z powstańców, a zwłaszcza jego ostatnie starania o uzyskanie uwolnienia więźniów przetrzymywanych przez FARC w

Kolumbia. Był bardzo krytyczny w operacji przez kolumbijskie wojsko, że napadli na FARC szkolenia

Obiekt na ekwadorski-kolumbijskiej granicy na 1 marca 2008 roku. Ten nalot zabił dowódcę FARC,

zakłócone szkolenie i zdobył wiele plików komputerowych. Kolumbijski prezydent Alvaro Uribe zwolniony

transkrypcje tych plików obsługiwanych dawna podejrzenia, że wenezuelski rząd

udzielanie pomocy finansowej i schronienia partyzantów. Prezydent Chavez twierdził, że pliki były

fałszerstwa nawet obszerny egzamin z plików przez Interpol udało się podkręcić żadnych dowodów

manipulowania przez kolumbijskiego rządu.

Kiedy kurz spowodowane przez to działania rozstrzygane Prezydent Chavez zaskoczył, ogłaszając, że

czas próbując narzucić socjalizm poprzez powstania minęło. Wezwał do powstańców

szukać innych strategii, aby osiągnąć swoje cele. Ta zmiana pozycji nie powinno być interpretowane jako

Strona 7

7

rezygnacja z wyznaczania prezydenta Chaveza o wprowadzeniu socjalizmu, podważają tradycyjne wartości

i zmniejszyć wpływy Stanów Zjednoczonych. Wydaje się raczej, jako uznanie tego powstania i

terroryzm, zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej, stały się odwrotne do zamierzonych, przynajmniej na razie. To

sugeruje, że prezydent Chavez i jego sojusznicy będą eksperymentować z nowych strategii i taktyki w celu

dalszego ich program w Ameryce Łacińskiej i poza nią.

Skuteczność polityki Stanów Zjednoczonych wobec rządu Chaveza

Stosunki między Hugo Chavez Frias i rządem Stanów Zjednoczonych były napięte już w 1998 r.,

gdy Chavez prowadził po raz pierwszy jako kandydata na prezydenta. On pretensję odmowy przez United

Rząd Stanów Zjednoczonych do przyznania mu wizy wjazdowej, które byłyby pozwoliła mu mówić na kilka

spotkania, do którego został zaproszony. Dwa lata po jego rząd prezydenta Chaveza przyszedł z dala od

Szczyt Quebec w kwietniu 2001 roku rozwścieczony odmową prezydenta George'a W. Busha, aby wziąć pod uwagę jego

propozycje złagodzenia wpływu neoliberalnych reform jako warunku uczestnictwa w wolnym handlu dla

Inicjatywa Ameryk. Prezydent Chavez wierzyli także nacisk na prezydenta Busha na liberalne

demokracja jako jedyny postaci akceptowalnej demokracji była zasłoną dymną, aby korporacje i

Tradycyjne elity używają kontroli i równowagi w systemie politycznym blokować starań, aby uczynić polityki

bardziej otwarte na biednych. Prezydent Chavez, jak sugerowano wcześniej, oglądane inwazji Afganistanu

i Iran jako ćwiczeń w imperialnej władzy, a tym samym nieuzasadnione i niemoralne. Wreszcie prezydent Chavez przybył

aby zobaczyć ambiwalentny stosunek do rządu Stanów Zjednoczonych wobec wojskowego zamachu stanu, który usuwał

go krótko, 11 kwietnia 2002 r., jako dowód, że prezydent Bush przeciwieństwie jego rząd i był gotów

użyć siły, aby je zniszczyć. Dlatego prezydent Chavez oświadczył, że każda poprawa w Wenezueli -

Stany Zjednoczone stosunki będą musiały poczekać na przejęcie władzy przez nową administrację, w styczniu

2009.

Czy bardziej umiejętne i elastyczne dyplomacja przez rząd Stanów Zjednoczonych uniemożliwiłoby

Pogorszenie stosunków z prezydentem Chavezem jest pytanie, na którym niewiele jest umowa.

Większa wrażliwość na prezydenta Wenezueli troski na szczycie w Quebec mógł zażegnany

pozostały gniew poczuł na odmówiono mu wizy wjazdowej w 1998 r. kampanii prezydenckiej. Może również

uniemożliwiły intensywnej osobistej niechęci, że prezydent Chavez opracowanego dla prezydenta George'a W.

Bush. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę orientację socjalistyczną prezydenta Chaveza, starcia, które powstały

szybko z wenezuelskich oligarchów (większość z nich miała od dawna powiązania z międzynarodowych korporacji)

i jego determinacja reenergize OPEC, trudno sobie wyobrazić, że wenezuelski-Stany Zjednoczone będą

nie pogorszyły się gwałtownie raz wenezuelski prezydent zaczął realizować jego zapowiedział

priorytety.

Ledwo kryje gloating przez niektórych urzędników administracji Busha w wyniku Prezes Chaveza

usunięcie z urzędu przez wojsko w kwietniu 2002 roku zniszczył wiarygodność Stanów Zjednoczonych

Rząd prawie nie do naprawienia. Od tego momentu prezydenta Chaveza i jego wewnętrznej przeglądanych okręgu

rząd Stanów Zjednoczonych jako imperialistyczne i zła. Decyzja o inwazji na Irak przez prezydenta Busha na

rok później tylko potwierdza tę ocenę. Potem było niewiele, że nawet najbardziej umiejętne

dyplomacja może zrobić, aby zbudować żadnej sensownej poziom zaufania między rządami Stanów Zjednoczonych

i Wenezuela. Korzystając z niespotykaną dochodów z ropy, i bezpieczna w ich znajomości

Znaczenie wenezuelskiej ropy naftowej dla gospodarki Stanów Zjednoczonych, prezydent Chavez uznał, że

miał niewiele powodów, aby dostosować się do Stanów Zjednoczonych.

W ciągu minionego roku rząd Chaveza doświadczył trudności w utrzymaniu poparcia. Jego

źle wdrożone systemy socjalistyczne doprowadziły do braków żywności, spadki opieki medycznej i fizycznych

Strona 8

8

pogorszenie infrastruktury. Stany Zjednoczone posiadają możliwości techniczne, aby pomóc

Rząd Wenezueli w rozwiązywaniu tych problemów. Prezydent Chavez jest bardziej skłonny niż kiedykolwiek

Od kwietnia 2002 zamach szukać zakwaterowanie ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki a rządem

interesów gospodarczych. Stwarza to dobrą okazję do administracji, która obejmie urząd w styczniu

2009 ponownie ocenić stosunki z Wenezuelą i rozwijać się w kierunkach, które będą z korzyścią dla obu

krajach

---