Teologia duchowości

1.) 28.02.2011

Asceza - z gr. Oznaczało na początku ćwiczenia fizyczne

MONIZM	BIBLIA (ex nihilo)	DUALIZM
Natura rzeczywistości jest jednoznaczna (jednolita) PLATON BUDDA Dusza ugrzęzła w ciele. Ciało nie jest złe, nie jest po prostu doskonałe. Trzeba zaspokoić potrzeby ciała, żeby nie cierpieć, ale też tak, żeby nie czuć przyjemności ASCEZA MIARU! Budda doświadcza fundamentalnej jedności ze wszystkim. Pragnienie przynosi cierpienie, bo tak naprawdę pragnienie są złudzeniami. Dopiero kiedy jest się zjednoczonym ze wszystkim nie cierpi się, ponieważ niczego się nie pragnie. Jedność - istnieniem Pragnienie - złudzeniem. Przyjemność i przykrość umacniają złudzenie ASCEZA MIARU!	Księga Rodzaju (1-9) - 1 opis stworzenia - wszystko jest dobre, Materia - dobra, człowiek - bardzo dobry (cielesno duchowy) Ciało doświadcza i cierpień i przyjemności i jest dobre. Człowiek ma mieć rozpoznanie dobra i zła przez wolę Bożą i naukę, a nie przez cierpienie i przyjemność GRZECH PIERWORODNY - w miejsce rozpoznawania dobra i zła weszło rozpoznawanie przez przyjemność i przykrość, relacja do swojego ciała. EWANGELIA KRZYŻA - to krzyż stawia nas na nogach, sama asceza nie pomoże, to przez grzech pierworodny mamy skłonność do wybierania przez przyjemność. Asceza pomaga właśnie wtedy, gdy trzeba oprzeć się pożądaniu za przyjemnością. Asceza umacnia silną wolę. Cierpienie ≠ Uszlachetnienie	Dualizm ontologiczny, są dwa osobne przeciwstawne źródła. MANICHEIZM Świat pochodzi od dwóch światów Złego i Dobrego Boga. Dobry to świat duchowy, zły to świat materii. Zły to stwórca ludzkiego ciała Dobry to twórca duszy. Ci dwaj bogowie walczą między sobą. Ciało = cielesne = ZŁE PRZYJEMNE = ZŁE Duchowe = DOBRE Przykre dla ciała = DOBRE Dusza walczy z Ciałem o dominację. Walka przez umartwienie

Zgoda na cierpienie ze względu na dobro jest dobre, ale nie dla cierpienia samego sobie.

2.) 07.03.2011

Człowiek z natury jest dobry, zgodnie z naturą czyli tak jak stworzył go Bóg, ale na naszej naturze pasożytuje zło. Naturalne pragnienia człowieka zgodne z naturą są dobre ( pragnienie życia, przedłużenia gatunku, bezpieczeństwo). Pojawia się problem z nie porządkowaniem pragnień, np. dzielenie się informacjami (gadulstwo). Takie pragnienia są skierowane ku własnym celom, albo odwracają hierarchię. Nieuporządkowane pragnienie to Pożądliwość.

• Wada (nabyta sprawność w czynieniu zła) sprawność którą mamy w sobie nawet w stanie łaski

• Namiętność - nie jesteśmy w stanie łaski, jesteśmy świadomie odwróceni, ponieważ zgadzamy się z grzechem. To nie grzech jest tak silny, że się nim kierujemy, ale fakt, że wada zamieniła się w namiętność i świadomie ulegamy grzechowi.

Jan wymienia trzy pożądliwości:

• Ciała

• Oczu

• Żywota

CIAŁA	OCZU	PYCHA ŻYWOTA
ŁAKOMSTWO, NIECZYSTOŚĆ, SMUTEK, GNIEW	CHCIWOŚĆ, SMUTEK, GNIEW	PRÓŻNOŚĆ, PYCHA, SMUTEK, GNIEW
DUSZA POŻĄDLIWA	DUSZA GNIEWLIWA	DUSZA ROZUMNA
ŁAKOMSTWO, NIECZYSTOŚĆ, CHCIWOŚĆ	SMUTEK, GNIEW	PRÓŻNOŚĆ PYCHA
ASCEZA = POST	ASCEZA = JAŁUMUŻNA	ASCEZA = MODLITWA
Rada czystości	Rada ubóstwa	Rada posłuszeństwa

PRÓŻNOŚĆ - szukanie chwały, akceptacji w nieuporządkowany sposób

PYCHA - nieuporządkowane upodobanie we własnej doskonałości i niezależności (chodzi o realne dobra). Uznanie, że osiągnęło się wszystko samemu. Jestem doskonały - nie potrzebuję Boga.

ROZPACZ - Uważa się siebie za tak niedoskonałego, że nawet Bóg nie pomoże.

Pokusa gniewu - Może wynikać z każdej sfery pożądliwości.

Asceza - Pomaga w porządkowaniu pragnień

Post - Rezygnacja z czegoś z własnej woli. Przykrość jako coś dobrego, ponieważ hartuje wolę.

( 1 podmiot „ja”)

Jałmużna - Są dwa podmioty. Rezygnuję z czegoś dla kogoś ważniejszego ( 2 podmioty „ja” + „ktoś”)

Modlitwa - Prośba śmiałości i niedoskonałości. Prośba mówi, że nie jestem doskonały i jestem zależny od kogoś. Prośba nie buduje relacji, nie pozostawia wyboru. Ustala nasza relację wobec Boga w sposób właściwy.

Rada czystości - Mówi o kwestii, że małżeństwo jako takie jest czymś więcej niż pokazaniem jaka powinna być relacja człowieka i Boga. Jeżeli się z tego zrezygnuje, to pokazuje się, że nie jest to najważniejsze. Współmałżonek, nie ma stać się bożkiem.

Rada ubóstwa - Nie zaprzecza wartości dóbr, to marnotrawienie jest grzechem. Mówi o względnej wartości dóbr materialnych. Nie tyle ubóstwo jest ważne, ale naśladowanie Chrystusa, a on dał ubóstwo jako łaskę. Jeżeli podążamy ścieżką ubóstwa, to nie daje nam to prawa osądzania bogatych.

Formy ascezy - Są rzeczą względną zależną od kultury panującej na danym terytorium i w danych czasach. Względność ascezy dotyczy też historia życia osobistego - to co dla jednego będzie ascezą, dla kogoś innego nie musi nią być.

3.) 14.03.2011

Pierwsze i drugie nawrócenie

Definicja Soboru Trydenckiego z dekretu o usprawiedliwieniu.

Definicja nawrócenia:

Ludzie przygotowują się do usprawiedliwienia, kiedy pobudzeni i wspomożeni Łaską Bożą, przyjmując wiarę ze słuchania, dobrowolnie zwracają się do Boga i wierzą, że prawdą jest to wszystko, co Bóg objawił i przyobiecał... Następnie gdy pojmując, że są grzesznikami, od lęku przed Bożą sprawiedliwością, którego doznanie jest dla nich pożyteczne, zwracają się ku rozważaniu Bożego Miłosierdzia i są podniesieni ku Nadziei...Zaczynają miłować Boga jako Źródło wszelkiej sprawiedliwości i dlatego zwracają się przeciwko grzechom przez jakąś odrazę i odrzucenie, to jest przez tę pokutę, którą czynić należy przed przyjęciem chrztu.

Rozumna nadzieja:

1. Cel - dobro, które należy rozpoznać

2. Widzę drogę z realnymi przeszkodami

3. Widzę środki do pokonania tych przeszkód

Nawrócenie to po pierwsze nawrócenie się ku Bogu!

Czym jest pokuta?

Odrzucenie grzechu, zwrócenie się ku niemu z odrazą, podjęcie konkretnej aktywności ku zniwelowaniu grzechu w swoim życiu.

• Pierwsze nawrócenie - z niewiary na wiarę.

• Drugie nawrócenie:

stan wewnątrz wiary, uznanie, że zawsze będę w drodze.

Biegnę ku wyznaczonej mecie św. Paweł - uznanie siebie za grzesznika, nieustanne nawracanie się.

Czas pomiędzy pierwszym, a drugim nawróceniem:

Problem na drodze oczyszczenia: lenistwo duchowe, pycha - utrudniają zauważenie gzechu lub powstanie z niego.

Pycha (wg, św. Tomasza) - nieuporządkowane umiłowanie własnej wyższości /doskonałości / niezależności.

4.) 21.03.2011

Przestrzeń pomiędzy pierwszym a drugim nawróceniem.

NIEBEZPIECZEŃSTWA

• Pycha

• Lenistwo Duchowe

Pycha

Obrazy rozwoju puchy: Chęć uzyskania niezależności od kogokolwiek - pragnienie niezależności - lęk wchodzenia w relacje - sprzeciwia się to miłości i relacji do Boga.

Pragnienie aby wszystko co posiadam było idealne.

• Pogarda

• Zazdrość

• Osądzanie ( nie tylko siebie, ale i innych).

Samorealizacja jest wpisana przez Boga w nasze życie → nieuporządkowanie ma miejsce wtedy, kiedy dążymy do samorealizacji, aby umocnić swoją pozycję wobec innych. Talenty posiadamy w celach rozwijania ich, nie wywyższania się. Nie chodzi o czynienie wszystkiego według własnego upodobania ( określanie co jest dobra z co złe dla nas)

WOLNA WOLA ≠ SAMOWOLA

Każdy z tych obrazów prowadzi do samotności.

Grzech potępienia - SAMOTNOŚĆ

PYCHA - sprzeciwienie się relacjom.

Cechy Pychy: (wewnętrzne)

• Zarozumiałość...

Ten wykład nie jest dokończony, ale miałam beznadziejnie odbite notatki i nie mogłam rozczytać:/

5.) 28.03.2011

• Życie duchowe polega na współpracy

Potrzeba oczyszczenia woli i serca

Oczyszczenie woli

1. Budowanie relacji do stworzeń przecz uporządkowaną relację do Boga; uznanie boga za źródło wszelkiego dobra; proszenie Boga o pomoc i korzystanie z tej pomocy.

2. Współpraca między Bogiem a człowiekiem; to nie uczucia decydują jakie będę podejmował decyzje; uczenie się przeżywania uczuć w uporządkowany sposób.

Kwietyzm - Ja się tylko modlę, a Bóg za mnie wszystko zrobi - uczucia bywają mylne.

DUCHOWOŚĆ EUCHARYSTYCZNA

4 opisy ustanowienia eucharystii (trzy w ewangeliach synoptycznych i jeden w Kor. 23-25)

• Ustanowienie związane ze świętem Paschy; przez ewangelistów. Jezus Chrystus nazwany jest WIECZERZĄ PASCHALNĄ.

• Pan wybawia nas od śmierci, daruje nam życie.

• Pokarmem święta Paschy jest baranek i gorzkie zioła. Baranek w ogóle nie jest wspomniany chodź jest centralnym pokarmem.

• W miejscu tego pojawia się nowy pokarm ustanowiony przez JCh. „To jest moje ciało, to jest moja krew” drzwi oznaczone przez krew baranka, kto tylko przez nie przejdzie wejdzie do wspólnoty (nasze usta są drzwiami do naszego serca). Ofiara Chrystusa jest w centrum Eucharystii.

• JCh. Mówi „to jest moje ciało i krew” oznacza, że nie jest to tekst symboliczny, to się dziele naprawdę.

• Kontekst ofiary - „krew za was wylana, ciało za was wydane.”

• Kiedy ofiara jest w relacji handlowej (Agamemnon ofiarujący swoją córkę Imfigemię na ofiarę dla Posejdona, aby ten powiał mu dobrym wiatrem) jest to zła relacja.

• Ofiara Abrahama - ofiarowanie Izaaka dzięki czemu zachowane zostaje przymierze z Bogiem i zachowuje syna, ponieważ jest on owocem obietnicy Boga. Odbył się akt zachowania przyjaźni. Życie zostało ofiarowane, aby życie ocalić.

Są dwa rodzaje ofiary biesiadna i całopalna - ofiara JCh ofiara biesiadna.

By mieć udział w owocach eucharystii trzeba ją spożywać. Wspólne dla wszystkich opisów ustanowienia jest dziękczynienie. JCh. Dziękuje za to, że wypełnia się wola ojca, a jest ona uwolnieniem wszystkich ludzi. JCh, dziękuje, że może mieć udział w zbawczej woli Ojca.

• JCh. Mówi o nowym przymierzu - mówi o relacji do Boga. Nie da się wchodzić w relację do Boga inaczej jak przez Eucharystię - wskazanie, że to przymierze będzie trawało.

6.) 4.04.2011

Ustanowienie Eucharystii w Ewangelii Janowej

Ostatnia Wieczerza:

• oddawanie życia za braci

• komunia z Bogiem ma być też komunią z braćmi,

• modlitwa arcykapłańska Chrystusa o jedność braci

Rozmnożenie chleba i modlitwa eucharystyczna

1. Mowa o zachowaniu swojej nauki (nauka jako pokarm) - tak w zwyczaju mieli mówić żydowscy rabini,

2. Mowa o pokarmie jako „Sarx” Chrystusa, czyli dosłownie Jego Ciało i polaryzacja wśród słuchających. Zostają tylko ci, którzy akceptują Jezusa jako Tego, który ma Słowo Życia Wiecznego.

Miejsce w życiu duchowym Eucharystii:

• naśladowanie Chrystusa (oddawanie życia za swoich przyjaciół)

• uczestnictwo ma sens tylko wtedy, gdy jest pełne,

• Eucharystia jest punktem odniesienia do mojego życia- ma być Źródłem i Szczytem życia chrześcijańskiego.

J 6,54 Eucharystia daje życie wieczne, rzeczywiste przymierze

J 6,56 dokonuje się moja Komunia z Chrystusa- trwa we mnie, a ja w Nim, człowiek staje się synem, powołaniem człowieka jest stać się jak Bóg, życie wieczne to nie tylko bycie człowiekiem, to życie na nowy sposób

J 6,57 jedność w Eucharystii z Chrystusem jest pośrednictwem w drodze do Ojca, dzięki temu stajemy się dziećmi Bożymi

Liturgia Eucharystii - liturgia całego Kościoła- ziemskiego, oczyszczającego się i triumfującego w niebie

Uzupełnienie św. Pawła dotyczy Kościoła, przed opisem Ustanowienia.

Wszyscy stanowimy jedno Ciało - Ciało Eucharystyczne Kościoła = Ciało Chrystusa

jest to przyczyna jedności Kościoła, zobowiązanie do troski o jedność.

Kościół domowy- rodzina.

Bez chleba i wina nie będzie Mszy Świętej

Eucharystia jest sprawowana w domu Ecclesiae (dom wspólnoty) - Kościół

• Liturgia jest liturgią nieba, rzeczywistością, która łączy niebo z rzeczywistością człowieka,

• Najważniejszym miejscem w Kościele jest Ołtarz

„Słucham po to, żeby wykonać”, dlatego się stoi na Ewangelii.

7.) 11.04.2011

• 
  Anachronizm

• 
  
  Brak umiejętności cytowania tekstów

III / IV w. - księgi starców - Krótkie teksty o mnichach z pustyni egipskiej, literatura paschalna, dowcipne, bez wiedzy o duchowości.

(Okoliczności - przed i po edykcie mediolańskim - życie miejskie głównie pogan, osobista relacja. Większość ludzie prości. Głębokiej wiary, niewykształceni.)

• Teksty pochodzą od tych, którzy mieli największe doświadczenie, taką osobę wskazywała wspólnota, rady są udzielane mnichom. Relacja mistrz/uczeń możliwe tylko w bezpośredniej relacji. Uczeń ma bezgraniczne zaufanie do mistrza, a mistrz go pilnuje. Opisywane jest osobiste życie mnisze na pustyni, gdzie wszędzie jest daleko, mnich musi ugościć tego kto się pojawi. Często są napadani, więc mieszkania to cele zamykane od środka.

• ANTONI WIELKI - pierwszy pustelnik. Popadł w zniechęcenie - najgorsza rzecz jaka mogła się przytrafić - doświadczanie sensu zostało przerwane. Brak wytrwałości, pokusa, że gdzie indziej będzie lepiej.

• Ważne jest to, aby walczyć i mieć wytrwałość przeciwko pokusom, a pokusy są zawszę, ponieważ są w naszej głowie a nie dookoła nas, od nas samych zależy czy coś jest pokusą czy nie. Doświadczanie pokus nie jest grzechem, chodź bywa to trudne, albo jest upokarzające. Cnotą nie jest nieuleganie pokusom, gdy nie ma do tego okazji. Doświadczanie pokus może być dobre. Ale też nie należy pokus szukać na siłę. Bóg nie doświadcza nas nigdy więcej, niż jesteśmy w Stenia znieść, aby opierać się pokusom trzeba być w stanie łaski.

• Jan Karzeł - czasem życie mnisze było określane życiem anielskim, a dokładnie jak Adam i Ewa przed grzechem.

• Antoni - znał mnichów którzy popadli w „samo zachwyt” swojej doskonałości. Przesadzali w ascezie, katując się uważali się za lepszych, dzięki czemu myśleli, że są doskonali - pomylenie środka z celem. Także lekceważyli doświadczenie starszych mnichów, myśleli, że sami sobie dadzą radę, przez co popadali w pychę, a przed takim zachowaniem chroni właśnie posłuszeństwo.

• Agaton - najważniejsza jest modlitwa. Walka z przeciwnikiem, z kusicielem podsuwającym pomysły wprost do głowy. Im jesteśmy bardziej wytrwali w modlitwie, tym bardziej będziemy atakowani.

• Abba Rufus - Najważniejsze jest posłuszeństwo, życie w „mini” wspólnocie wydaje się być lepsze, niż w ascezie.

• Brat Abba Poimena - zabrał pustelnika do Abba Poimena (pustelnicy byli w tamtych czasach celebrytami, wiele wycieczek przychodziło, żeby zobaczyć sławnych pustelników, wielu rozsiewało o sobie negatywne plotki, żeby mieć święty spokój i móc w spokoju medytować np. Szymon Słupnik swój słup zbudował właśnie po to, żeby mieć spokój od „turystów”) Starzec nie chciał z nim mówić, ponieważ przyprowadzony pustelnik chciał mówić o aspektach teologicznych o egzegezie Pisma, a Abba Poimen powiedział, ze nie zna tym, że zna się na pokusach i odrzucaniu ich. Znał się tylko na praktyce, nie teorii.

• Św. Benedykt - Reguła (Vw.) - Zaczynał jako eremita, ale potrzebował wspólnoty, niestety ze wspólnotą też nie było łatwo. Zaprosili go mnisi jako opata, a po czasie chcieli go otruć ponieważ według nich był zbyt surowy. To były czasy kiedy w Italii nie było sprawowanych porządnych rządów. Dość dobrym i łatwym sposobem na życie było włóczęgostwo w przebraniu mnicha.

Cztery rodzaje mnicha opisywane przez Benedykta:

• CENOBICI - wspólnota.

• ANACHORECI - pustelnicy.

• SARABAICI - leniwi mnisi (ci chcieli go otruć).

• GIRIGAWANI - włóczędzy, gorsi od sarabaitów.

8.) 18.04.2011

Różnice między Franciszkiem, a Benedyktem

BENEDYKT V/VI

Italia - stolica Konstantynopol (Italia już nie centrum) W tym czasie przeżywa najazdy Gotów, Wizygotów i Ostrogotów. Papież Grzegorz i Leon musieli się zajmować sprawą tych najazdów. Mimo to Rzym zostaje ośrodkiem kulturowym i naukowym. Dość widoczne podziały społeczne patriarchat i plebs jest też nowa arystokracja i nowy plebs z Germanii. Patriarchat plebs i niewolnicy uważani są za zwierzęta. Szlachta germańska wszystkich Rzymian uważa za nic. Goci w 90% są arianami nie uznają bóstwa Chrystusa, a Rzym jest przecież chrześcijański. Trzy problemy Benedykta to religia, nauka i podział społeczny.

Benedykt był wysłany do Rzymu aby się uczyć, ale porzucił studia ze względu na niebezpieczeństwa niemoralnego życia studenckiego (studia świeckie to przede wszystkim literatura, umiejętność czytania polegająca na tak dobrej znajomości literatury, aby wyłapywać z niej cytaty innych autorów w dziełach). Benedykt stara się z tym uporać stawiając w centralnym miejscu Jezusa Chrystusa, on jako wzór relacji z Bogiem. Naśladowanie JCh, (chociaż Nid tak nazwane) i wspólnota braterska są bardzo ważne. W Regule tytuły JCh. dotyczą tylko bóstwa (Pan, Władca...), po to aby być ortodoksyjnym. Jak Benedykt rozważa problem naśladownictwa JCh.? „Jeśli Bóg sam się uniżył to i my powinniśmy.” Ale jeśli on jest wodzem to my żołnierzami. Do tego dodaje drugi sposób naśladownictwa - praca ręczna jest obowiązkiem dla wszystkich (będzie równać ludzi ze sobą). Benedykt zakłada, że w klasztorach jest szkoła. Nie jest to napisane wprost, ale można to wywnioskować z faktu, że do klasztoru przyjmowani byli analfabeci, a zakładało się, że każdy będzie czytał, poza tym mowa o księgach, to świadczy było też skryptorium. Zadania to:

• Lectio - czytanie

• Oracjo - modlitwa

• Meditatio - medytacja

• Contemplatio - oglądanie z podziwem

• Akcjo - działanie wypływające z tego

FRANCISZEK XII w.

Italia - podział między szlachta, chłopami, a kupcami, ale do tego jest jeszcze podział między religią. Papież sprawuje władzę, duchowni sprawiają realną władzę, bogata hierarchia kościelna. Nie koniecznie chodzi o chciwość, a o funkcje jakie mają sprawować, ponieważ duchowni są także książętami feudalnymi, nie ma problemu ariańskiego, ale jest manichejski, wiąże się to z ruchami katarów i albigensów. To prowadzi do najazdów na bogatych duchownych, jest to czas w którym znów istnieje ziemia święta więc jest i szlak pielgrzymkowy (Pod koniec VIII i IX w. Ruch pielgrzymkowy był zatrzymany zbrojnie). Zaczyna się zainteresowanie człowieczeństwem JCh. Ewangelie zaczyna się komentować w duchu człowieczeństwa Jezusa co jest bardzo literalne. Franciszek stosował uzasadnienie człowieczeństwa: „Mamy być ubodzy bo JCh. był ubogi.” Benedykt i Franciszek mają ten sam cel (człowiek dobry, ubogi, posłuszny), ale mają inne sposoby tłumaczenia, struktura podobna, ale Benedykt kładł nacisk na aspekt boski, a Franciszek na człowieczy.

Franciszek proponuje wędrowny sposób nauczania, ponieważ i JCh, rozsyłał swoich uczniów (nie ma już włóczęgostwa). Nie ma problemu pracy ręcznej jako hańbiącej, ale jest problem ubóstwa. Franciszek pisze: „ubóstwo nie jest moim wyrzeczeniem, ale czymś co Chrystus dał mi jako charyzmat, nie będę osądzał z tego powodu bogatych braci, bo taki jest ich charyzmat. Gdyby nie było bogatych nie byłoby komu dawać jałmużny.” Franciszkanie mogli brać jałmużnę, ponieważ Europa była chrześcijańska.

DOMINIKANIE

Hiszpania. Ubodzy tak jak Franciszkanie, ubogość jako środek ewangelizacji, nie jako dar. Ze względu na studium przełożony może zwolnić brata z modlitwy. (Dominikanie wyruszali nawracać katarów i polemizować z heretykami więc studium teologiczne było ważne.

9.) 16.05.2011

• 
  8 rozdział Konstytucji dogmatycznej o kościele (KK)

• 
  
  Encyklika Marialis Cultus Pawła VI

• 
  Encyklika Redemptoris Mater JPII

Tekst o matce Bożej umieszczono w KK jako istotny, ale nie ponad, ani poza nim (65pkt KK). Maryja - pierwowzór kościoła. Jest wzorem wiary, nadziei i miłości, wzorem doskonałego zjednoczenia z Chrystusem, wzorem macierzyństwa i dziewictwa, woli i poszukiwania tej woli, zaangażowania w kościół.

XVIII, XIX, początek XX w. → Maryja jako wzór naśladowania. Mocne umocnienie tego co było w początkowych wiekach kościoła (pierwszy papirus „Pod Twoją Obronę” znaleziony w Egipcie w 1917 roku). Teksty katolickie i protestanckie na temat pośrednictwa Maryi, pośrednictwo Maryi jest czymś innym, niż pośrednictwo Chrystusa. Mówi się też, że jej pośrednictwo jest pośrednictwem Chrystusa, tylko jako udział w tym pośrednictwie, niczym więcej.

Sobór mówi o rodzaju kapłaństwa Maryi i pośredniczącym pośrednictwie współdziałającym przez współistnienie. [Hahaha nieźle pogmatwane nie;)]

Marialis Cultus Paweł VI - Porządkuje Maryjność kultu. Istotne co mówi o jej duchowości.

• Jeśli Maryja jest wzorem dla kościoła, to najważniejszym jest naśladowanie jej duchowości, ponieważ jest ona pierwszą i najdoskonalszą chrześcijanką.

Jej życie ma wartość wzoru życia chrześcijańskiego.

1. Jej życie jest wokół Chrystusa.

2. Ma nastawienie na rozpoznanie i wypełniania Wolo Bożej.

3. W związku z tym życie M. Jest jednym doskonałym aktem kultu.

4. Jest wrażliwa na działanie Ducha Świętego (słuchanie natchnień i wypełnianie jego woli).

5. Biblijność M. życie słowem Bożym.

6. Wierność M. niezmienne od pierwotnego założenia.

7. Ta która jest wzorem w macierzyńskiej służbie życiu.

Paweł VI mówi, że jeśli naśladownictwo M. ma być prawdziwe, musi zawierać te punkty. Najważniejsze jest naśladownictwo, a później pobożność.

JPII rozwija to w Redemptoris Mater - kładzie akcent na wiarę. Jest to wiara abrahamicznego (Abraham uwierzył i był początkiem Izraela tak samo M. początkiem chrześcijaństwa). Zawierzenie siebie w Panu Bogu. Wiara M. jest niezachwiana. Ważne jest także nastawienie na rzecz ubogich, przez co M. jest w centrum Chrystusa. Troszczy się o ubogich tak jak jej syn.

MARIALIS CULTUS o pobożności.

Formy czci:

• Wyznawanie Maryi jako opiekunki.

• Sławienie (wysławianie Boga wraz z Maryją, sławienie Boga, sławienie Boga wobec tego, co robi Maryi, błogosławienie jej samej wzór Elżbiety {błogosławiona któraś uwierzyła} wysławianie M. za jej cnoty).

• Odnoszenie się do kultu świętych.

Augustyn - duchowe rodzenie Chrystusa - czyli upodobnienie się do niego.

TEOTOKOS - zrodzenie - Boża Rodzicielka

• Pozdrawianie - AVE MARIA

• Uznawanie M. w miejscu historii zbawienia.

• Zawierzenie M. (oddanie się w całkowicie posłuszeństwo, niewolę)

• Naśladowanie jako forma pobożności.

10 ZASAD POGŁĘBIANIA POBOŻNOŚCI MARYJNEJ (JPII)

1. Zasada trynitarza

2. Zasada Chrystologiczna (centrum w Chrystusie) nieautonomiczne od Ch.

3. Zasada pneumatologiczna - dostrzeganie i respektowanie Ducha Świętego szczególnie w działaniu M. jeśli szukamy wstawiennictwa u M. to ze względu na dary Ducha Świętego.

4. Zasada Eklezjologiczna - M. jako wzór kościoła, ale chrześcijanka jako jedna z wielu.

5. Zasada Biblijna - w nabożeństwach Maryjnych więcej Pisma Św. a także znajomość pisma tak jak znała go Maryja.

6. Zasada Liturgiczna - pobożność Maryjną trzeba uwzględnić z liturgią, pierwszeństwo ma liturgia.

7. Zasada Antropologiczna - M. wzorem człowieczeństwa, a szczególnie kobiecości.

8. Zasada Ekumeniczna - Uczenie się pobożności M. od kościoła wschodniego i uczenie się czystej pobożności M. od protestantów.

9. Maryja jako nauczycielka w pobożności.

10. Zasada Hierarchii pierwszeństwa modlitw.

10.) 23.05.2011

Życie kontemplacyjne ( vita contemplativa) - celem jest zjednoczenie z Bogiem, dążenie do poznania

życie typu kontemplacyjnego - np. w zakonie ( bardzo długi czas modlitw)

Życie czynne ( vita activa) - dążenie do nawrócenia, pełnienie przykazania miłości, przestrzeganie przykazań

Życie mistyczne (vita mistica) - ktoś jest mistykiem, jest na drodze zjednoczenia, to ukryte życie z Bogiem.

Życie czynne jest niezbędnym przygotowaniem do życia kontempacyjnego.

Owocem życia kontemplacyjnego jest doskonałe życie czynne.

Akt kontemplacji jest zawsze Wolą i Darem Boga.

Nadzwyczajne zjawiska mistyczne ( wizje i słowa nadprzyrodzone, bilokacja, dar proroctwa, dar uzdrawiania, lewitacja) - nie należą do istoty mistyki, wszystkie mogą pochodzić od Boga, od Złego lub z natury, ich źródło jest niepewne.

Pochodzenie sprawdza się poprzez: treść, cel, skutki , owoce tych wydarzeń

Powołanie do życia czynnego- konieczne do zbawienia

Powołanie do życia kontemplacyjnego- niekonieczne do zbawienia

Oba są powszechne.

11.) 30.05.2011

Ewagriusz z Pontu - 8 rodzajów złych myśli.

Na przełomie VI i VII w. Papież Grzegorz Wielki spisuje 7 grzechów głównych, korzysta z Jana Kasjana (8 rodzajów złych myśli). Grzegorz robi to dla Rzymian, do pomocy rachunki sumienia. Kiedy Ewagriusz spisuje 8 kategorii złych myśli dla mnichów, nie robi tego dla rachunku sumienia, ale aby ocenić myśli w momencie kiedy ona już się pojawi (nie to co się wydarzyło, ale co może się wydarzyć). Robi to też aby mnisi mieli pokój w sercu, żeby mogli godnie się modlić, aby rozpoznawali pokusę kiedy tylko się pojawi. Ewagriusz tworzy 8 rodzajów złych myśli, dzięki temu mnisi mogą modlić się ze spokojem w sercu, odrzucając pokusy.

Tych pokus jest mnóstwo, opisuje ich ok. 500 odmian, chodzi o pokusy związane z myślami, zbiera je w 8 kategorii, a one z kolei należą do 3 grup.

1. NATURA POŻĄDLIWA (na cielesności)

• Łakomstwo

• Rozwiązłość

• Chciwość

NATURA GNIEWLIWA (emocje uczucia)

• Smutek

• Gniew

3. SFERA ROZUMNA

• Próżność

• Pycha

ACEDIA - zniechęcenie duchowe, depresja, obrzydzenie - wspólna zła myśl należąca do każdej z 3 kategorii 8 złych myśli

Grzegorz łączy próżność i pychę, zamiast smutku jest zazdrość, a w miejsce acedii jest jej objaw - lenistwo. Zaczyna on do pychy bo według niego jest to powód wszystkich grzechów. Ewagriusz o pysze myśli dokładnie to samo, ale inaczej układa kolejność „grzechów”. Na początku podaje najbardziej powszechny grzech i pierwszą trudność dla mnichów. W końcu grzech pierworodny zaczął się od łakomstwa, pycha i próżność też tam jest, ale nie ulega wątpliwości że wszystko zaczęło się właśnie od łakomstwa. Ewagriusz mówi, że wszystko jest ze sobą powiązane. Pokusa zaczyna się od łakomstwa, chciwości i próżności, później jest reszta. Acedia zaczyna się bez przyczyny (skutek uboczby).

Ewagriusz też nie wspomina o rzeczach oczywistych (zjedzenie czegoś komuś - łakomstwo). Problem zaczyna się kiedy coś dzieje się tylko w naszej głowie, albo powody do grzechu są pozornie dobre (np. mnich nie pości, bo usłyszał, że ktoś się od tego rozchorował i tłumaczy sobie, że nie może być ciężarem dla zakonu, więc w ogóle nie pości, je normalnie, aż popada w łakomstwo). Pod pozorem nieistniejących problemów człowiek odchodzi od swojego dotychczasowego życia i wiary. Mnisi mieszkający na pustyni nie mieli żadnych wrażeń, więc dopuszczając się złych myśli mogli nawet zwariować i już na zawsze pozostać już tylko w „swojej głowie.”

SMUTEK I GNIEW

Naturalne pojawienie się myśli nie jest czymś złym, lub dobrym moralnie, może być miłe lub nieprzyjemne, jeśli pojawia się naturalnie, ale nie ma związku z naszą duchowością.

Zależna jest postawa pod wpływem uczuć - idące za uczuciami działanie jest świadome i to decyzja o tym co zrobimy może być zasługą lub grzechem.

Żywienie, podtrzymywanie uczucia, podsycanie także podlega ocenie, może być dobre lub złe moralnie.

Kiedy mówimy o smutku jako jednym z grzechów mamy na myśli żywienie w sobie tego uczucia. (np. Bieluś jest smutna, bo zachlała z Pańczykiem, następnego dnia na kacu poszli na kolosa i Pańczyk dostał 5, a Bieluch tylko 3:P)

Usprawiedliwiony jest smutek uzasadniony (np. z powodu grzechu, żałoby), ale tez nie można stawiać go na pierwszym miejscu, ma być to powód do poprawy, zmiany postępowania.

Gniew na brata jest zawsze nieuzasadniony, bo nigdy nie mamy 100% pewności jakie powody do czynów miał brat. (być może miał fatalny dzień, coś się stało o czym nie wiemy).

Gniew na grzech jest zawsze uzasadniony!

PRÓŻNOŚĆ I PYCHA

Negatywny objaw próżności np. kiedy dwie panie pojawią się na imprezie w takich samych sukienkach z tym, że jedna wydała na nią 3 tysiące, a druga 300zł i się o to wściekają;)

Pozytywny, gdy chwalimy się osiągnięciami np. złotym medalem, ale nie kiedy się tym chełpimy i dzięki temu uważamy się za lepszego człowieka.

Pycha to chlubienie się, z rzeczy realnych przypisując sobie samemu cnoty (Bóg jest niepotrzebny, bo sam zdobyłem swoje cnoty). Rozpacz - ciemna strona pychy. Nie chodzi też, o to aby nie uznawać cnót w ogóle, pokora to nie zaprzeczenie cnót w ogóle, ale przyznanie, że ma się je od Boga. My po prostu trzymamy się tych cnót i to właśnie jest oczywiście naszą zasługą.

Ewagriusz pokazuje od strony merytorycznej do czego dane myśli mogą prowadzić.

Sposoby podejmowania dobrego wyboru wg. Joyoli: Należy mieć na oku cel życia - zbawienie.

2 typy wyborów: odmienne i nieodmienne.

• NIEODMIENNE - np. małżeństwo, kapłaństwo. Raz podjęte są nie do odwrotu. Kiedy stwierdzimy, że był to zły wybór mamy pokutować i w nim trawać.

• ODMIENNE - jeśli zostały podjęte w sposób nieuporządkowany trzeba to zmienić, lub kiedy zostały podjęte w sposób uporządkowany, ale okoliczności się zmieniają - praca, miejsce zamieszkania.

Jak wybierać dobrze - nie tylko cel, ale i środki do niego prowadzące mają być godziwe!

Kiedy podjąć wybór? Kiedy mamy godziwe środki i odpowiednią porę, a są one 3:

1. Bez żadnych wewnętrznych przyczyn, kiedy doświadczamy przeświadczenia, że tak ma być (Bóg nas do tego skłania). ← kiedy nic nas do tego nie skłania

2. Kiedy mamy dużo doświadczenia w rozpoznawaniu strapień i pocieszeń i na podstawie tego dokonujemy wyboru.

3. Pora spokojna - nie miotają nami zbyt duże emocje, uczucia, nie tylko związane z daną sprawą, ale w ogóle.

Tyle mam ja i tym się mogę podzielić POWODZENIA;)

Dobry Bóg

DUCHOWY

DUSZA

Duchowe = dobre

Przykre = dobre

Zły Bóg

MATERIA

CIAŁO

Cielesne = złe

Przyjemne = złe

Błędy przy czytaniu tekstów źródłowych

Kierunek odnowy

Maryjnej w XX w.

---