Wydział Inżynierii Lądowej
Zespół 8
Chrzanowska Urszula
Fijoł Dominika
Głowacka Justyna
Sprawozdanie z ćwiczenia nr 10: Pomiar długości fal elektromagnetycznych metodami interferencyjnymi.
Spis treści
Wstęp teoretyczny
Jednym z charakterystycznych zjawisk ruchu falowego jest interferencja, czyli efekt nakładania się fal. Fale mogą nakładać się w fazach zgodnych (wzmocnienie natężenia fali wypadkowej) lub w fazach przeciwnych (wygaszenie fali). Aby można było zaobserwować zjawisko interferencji, nakładające się fale muszą mieć taką samą częstotliwość oraz być spójne - czyli posiadać stałą w czasie różnicę faz.
Natężenie pola elektrycznego fali wyraża się wzorem: E=E0sin(ωt + kx), gdzie
jest liczbą falową, a λ długością fali. Jeśli rozpatrujemy dwie spójne fale, z których jedna przebyła dłuższą drogę optyczną (x + Δ), uzyskujemy kąt przesunięcia fazowego
. Natężenie pola elektrycznego tej fali E=E0sin(ωt + kx - φ).
Efekt nałożenia się dwóch fal opisuje wzór:
Po odpowiednich przekształceniach i podstawieniu
otrzymujemy wzór na natężenie fali wypadkowej:
,
gdzie I1, I2 są natężeniami fal składowych, a wyrażenie
opisuje efekt interferencji tych fal. Osłabienie natężenia otrzymamy, gdy
czyli
, a wzmocnienie, kiedy
czyli
.
Pomiar długości fali elektromagnetycznej za pomocą interferometru Fabry-Perota
Zasada działania
W interferometrze Fabry-Perota fale elektromagnetyczne przechodzą przez 2 równoległe płytki przepuszczające część promieniowania, część zaś odbijające.
Rysunek 1: Schemat interferometru Fabry-Perota.
Pomiędzy falą przenikającą bezpośrednio przez płytki a falą dwukrotnie odbitą od ścianek powstaje różnica dróg Δ=2d cosα, gdzie d jest odległością między płytkami, a α kątem między prostą prostopadłą do płytek a kierunkiem padającej wiązki fal. Ze wzoru wynika, że zmieniając odległość między płytkami d, zmieniamy różnicę dróg optycznych Δ. Poszukiwana długość fali elektromagnetycznej wynosi
, gdzie r jest liczbą zaobserwowanych wzmocnień fali pomniejszoną o 1, dm odległością między płytkami dla pierwszego zaobserwowanego wzmocnienia, a dm+r odległością między płytkami dla ostatniego wzmocnienia.
Wyniki doświadczenia
Pomiar długości fal elektromagnetycznych metodą Fabry-Perota wykonano przy użyciu dwóch układów pomiarowych.
Rysunek 2: Schemat układu pomiarowego z interferometrem Fabry-Perota.
Pomiar wykonano przy ustawieniu płytek pod kątem α=10°±2° (
±
).
Tabela 1: Wyniki pomiaru interferometrem Fabry-Perota.
r= |
Odległość między płytkami d [mm] |
Błąd pomiaru odległości Δd [mm] |
0 |
5 |
±2 (błąd jest wynikiem niepewności odczytu, wahań wskazówki woltomierza i błędu przyrządu pomiarowego (linijki)) |
1 |
26 |
|
2 |
43 |
|
3 |
62 |
|
4 |
79 |
|
5 |
96 |
|
Rysunek 3: Schemat układu pomiarowego dla fal odbitych od zwierciadła.
Tabela 2: Wyniki pomiaru dla fal odbitych od zwierciadła.
r= |
Odczyt na linijce d [mm] |
Błąd pomiaru odległości Δd [mm] |
0 |
102 |
±5 (błąd jest wynikiem niepewności odczytu, wahań wskazówki woltomierza, błędu przyrządu pomiarowego (linijki) oraz błędu przyłożenia przyrządu pomiarowego) |
1 |
120 |
|
2 |
137 |
|
3 |
154 |
|
4 |
170 |
|
5 |
187 |
|
6 |
204 |
|
7 |
222 |
|
8 |
239 |
|
9 |
255 |
|
10 |
271 |
|
11 |
289 |
|
12 |
305 |
|
13 |
323 |
|
14 |
339 |
|
15 |
356 |
|
16 |
372 |
|
17 |
390 |
|
18 |
408 |
|
19 |
425 |
|
Pomiar długości fali elektromagnetycznej za pomocą interferometru Michelsona
Zasada działania
Rysunek 4: Zasada interferometru Michelsona.
W interferometrze Michelsona fale emitowane przez źródło padają na płytkę półprzepuszczalną. Część promieniowania przechodzi przez płytkę, a część zostaje odbita. Wiązka przepuszczona pada na zwierciadło i po odbiciu wraca tą samą drogą, odbija się od płytki i pada na detektor. Wiązka pierwotnie odbita od płytki pada na zwierciadło, odbija się, przechodzi przez płytkę i pada na detektor. Występuje różnica dróg optycznych obu wiązek. Zmieniając położenie jednego zwierciadła, zmieniamy różnicę dróg przebytych przez wiązki fal. Przesunięcie zwierciadła o wartość δ powoduje zmianę długości drogi optycznej odbitej od niego wiązki o 2δ. Długość fali elektromagnetycznej opisuje wzór:
Rysunek 5: Schemat interferometru Michelsona.
Wyniki doświadczenia
Tabela 3: Wyniki pomiaru interferometrem Michelsona.
r= |
Odczyt na linijce d [mm] |
Błąd pomiaru odległości Δd [mm] |
0 |
604 |
±2 (błąd jest wynikiem niepewności odczytu, wahań wskazówki woltomierza i błędu przyrządu pomiarowego (linijki)) |
1 |
621 |
|
2 |
637 |
|
3 |
652 |
|
4 |
668 |
|
5 |
684 |
|
6 |
699 |
|
7 |
715 |
|
8 |
726 |
|
9 |
742 |
|
10 |
757 |
|
11 |
773 |
|
12 |
788 |
|
13 |
804 |
|
14 |
820 |
|
15 |
836 |
|
16 |
850 |
|
17 |
866 |
|
18 |
882 |
|
Pomiar długości fali elektromagnetycznej przy użyciu siatki dyfrakcyjnej
Zasada działania
Rysunek 6: Siatka dyfrakcyjna
Siatka dyfrakcyjna to układ N równoległych do siebie szczelin rozmieszczonych w równych odstępach. Siatkę dyfrakcyjną charakteryzuje stała siatki (d), będąca sumą szerokości szczeliny (a) i odstępu między szczelinami (b).
Różnica dróg fal biegnących od dwóch sąsiednich szczelin
, gdzie α jest kątem ugięcia. Długość fali elektromagnetycznej wyraża się wzorem:
Rysunek 7: Schemat układu pomiarowego z siatką dyfrakcyjną
Wyniki doświadczenia
Zmierzono szerokość siatki dyfrakcyjnej D=880±1 mm.
Tabela 4: Wyniki pomiaru z siatką dyfrakcyjną.
m |
Kąt ugięcia αm [radiany] |
Błąd pomiaru kąta Δαm |
1l |
|
± (błąd wynika z niepewności odczytu, błędu przyrządu pomiarowego oraz błędu konstrukcji układu) |
2l |
|
|
1p |
|
|
2p |
|
|
Wnioski
W wykonywanym ćwiczeniu poznaliśmy cztery metody badania długości fal elektromagnetycznych, były to metody: interferometru Fabry-Perota, dla fal odbitych od zwierciadła, interferometru Michelsona oraz siatki dyfrakcyjnej.
Po wykonaniu ćwiczenia i dokonaniu obliczeń możemy stwierdzić, że najdokładniejszą metodą pomiaru jest metoda Michelsona, błąd wynosi w jej przypadku 2,2%, natomiast najmniej dokładna metodą okazała się metoda dla fal odbitych od zwierciadła (21,1%). Oczywistym wnioskiem jest zależność dokładności wyniku od liczby pomiarów - dzięki dużej liczbie pomiarów otrzymaliśmy dokładniejszy wynik (mniejszą niepewność pomiaru) oraz od przyjętych błędów cząstkowych, które wynikały głównie z niepewności odczytu, błędów przyrządów pomiarowych oraz błędów konstrukcji układów.
8