ŚCIĄGA1, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 3, SEMESTR V, Maszynoznawstwo


Norma przepis zwyczajowy lub pisemny będący wynikiem normalizacji. Zwykle jest to dokument techniczno - prawny wyrażony w postaci postanowień i zatwierdzony przez upoważnione do tego władze. Określa ona jednoznacznie wymagania jakościowe lub ilościowe odnośnie przedmiotu. Norma może zalecać lub zobowiązywać:

Podział: - zalecane, zobowiązujące

Normalizacja to proces tworzenia i stosowania reguł zmierzających do porządkowania określenia działalności i współpracy zainteresowanych stron dla dobra wspólnego. Polega na racjonalnym wyborze, uporządkowaniu, uproszczeniu, i ujednoliceniu np. symboli, pojęć, typów, wymiarów itp.

Normowanie obejmuje planowanie prac normalizacyjnych, opracowanie i ustalenie norm, wprowadzenie ich w użycie.

Materiały stosowane do budowy maszyn.

Kryterium doboru materiału: eksploatacyjne: rodzaj i charakter obciążeń, przeznaczenie, technologiczne: możliwości wytrzymałościowe i sposób obróbki, ekonomiczne: koszty materiałów i wytwarzania materiału.

Tworzywami najczęściej stosowanymi do budowy maszyn są najczęściej metale. Technicznie czyste metale używane są jednak do budowy bardzo rzadko. Głównie używa się stopów metali.

Właściwości fizyczne to ciężar właściwy, temperatura topnienia, ciepło właściwe, rozszerzalność cieplna, przewodność elektryczna, właściwości magnetyczne.

Właściwości chemiczne to odporność na korozję.

Właściwości mechaniczne obejmują zespół cech określających zdolność do przeciwstawiania się działaniu sił zewnętrznych takich jak: wytrzymałość, twardość i udarność.

Właściwości technologiczne określają przydatność metali w procesach wytwarzania. Do właściwości tych zalicza się: lejność (właściwości odlewnicze), skrawalność, ścieralność, i właściwości plastyczne.

Stopy żelaza z węglem.

Żeliwo białe jest twarde, kruche, trudno obrabialne i odporne na ścieranie.

Żeliwo szare jest dobrze obrabialne, odporne na ścieranie, ma mały skurcz odlewniczy.

Metale nieżelazne

Tworzywa naturalne

Tworzywa sztuczne dzielimy na dwie grupy:

Podstawowe rodzaje obróbki metali.

  1. Obróbka cieplna i cieplnochemiczna

Obróbką cieplną nazywa się zabiegi cieplne wykonywane w celu nadania przedmiotom stalowym określonych właściwości fizycznych, mechanicznych i częściowo chemicznych. Do zabiegów tych zalicza się: nagrzewanie, chłodzenie itp. Istotę obróbki cieplnej stali jest zmiana jej struktury podczas zabiegów cieplnych.

Hartowanie polega na nagrzaniu stali do temperatury powyżej linii GSK, wygrzaniu jej w tej temperaturze i szybkim ochłodzeniu. Do chłodzenia stali węglowej stosuje się zwykle wodę.

Odpuszczanie polega na nagrzaniu uprzednio zahartowanego przedmiotu do temperatury poniżej temperatury hartowania, wygrzaniu przedmiotu w tej temp. a następnie powolnym chłodzeniu w powietrzu, oleju lub wodzie. Celem jest usunięcie naprężeń powstałych w przedmiocie podczas hartowania.

Wyżarzanie polega na nagrzaniu stali do określonej temp. wygrzaniu jej w tej temp. przez pewien czas, a następnie powolnym studzeniu do temp. otoczenia.

Cieplnochemiczna polega na wzbogaceniu w węgiel lub azot powierzchniowej warstwy przedmiotu wykonanego z miękkiej stali.

Nawęglanie polega na wygrzaniu przedmiotu stalowego w temp. 1163 - 1203 °K w ośrodku wydzielającym węgiel, który wzbogacając powierzchniową warstwę utwardza ją na głębokość 0.5 - 2.0 mm.

Azotowanie polega na nasyceniu azotem warstwy powierzchniowej przedmiotu, przez umieszczenie go w szczelnie zamkniętym piecu, w temp. 773 - 1123°K. W zależności od czasu trwania procesu, zabieg może mieć na celu utwardzenie stali lub może to być zabieg antykorozyjny.

  1. Obróbka skrawaniem polega na skrawaniu materiału ostrym narzędziem

w celu nadania mu pożądanego kształtu. Do przeprowadzenia procesu skrawania niezbędny jest ruch względny narzędzia i obrabianego przedmiotu.

Rozróżnia się następujące sposoby obróbki skrawaniem:

  1. Odlewnictwo wytworzenie przedmiotu przez wypełnienie formy ciekłym metalem odpowiednio przygotowanej formy.

  2. Obróbka plastyczna zabiegi mające na celu zmianę kształtu i właściwości metali w wyniku odkształcenia plastycznego na gorąco lub na zimno.

Kucie może być ręczne lub mechaniczne. Kucie ręczne wykonuje się zwykle na gorąco na kowadle za pomocą ręcznych narzędzi. Kucie mechaniczne wykonuje się za pomocą młotów mechanicznych. Rozróżnia się kucie swobodne i matrycowe.

Tłoczenie kształtowanie materiału na prasie z naruszeniem lub bez naruszenia spójności. Tłoczenie może być wykonane przez wykrawanie lub kształtowanie przedmiotów.

Walcowanie wytworzenie półwyrobów i wyrobów z metali pod wpływem nacisku na gorąco lub zimno. Nacisk wywierany jest za pomocą obracających się walców, które nadają wymagany kształt obrabianemu kawałkowi materiału.

Ciągnienie polega na stopniowym zmniejszaniu przekroju poprzecznego i wydłużaniu materiału ciągnionego. Najczęściej stosuje się ciągnienie na zimno.

--------------- --------------------- -------------------- ------------------ -------

Połączenia części maszyn.

  1. Połączenia nierozłączne

Spawanie elektryczne polega na wytworzeniu łuku elektrycznego roztapiającego łączone powierzchnie. Stosuje się elektrody z otuliną, która topiąc się razem z metalem elektrody tworzy powłokę ochronną spoiny.

Spawanie termiczne polega na użyciu termitu (mieszanina sproszkowanego aluminium z tlenkiem żelaza) jako źródło ciepła. Spoiwem jest roztopione żelazo otrzymywane w tej reakcji.

Połączenia wtłaczane wykonuje się za pomocą pras, przy czym powierzchnie stykowe przed wtłoczeniem smaruje się olejem.

Połączenia skurczowe uzyskuje się przez podgrzanie zewnętrznej części, a następnie po osadzeniu części wewnętrznej - doprowadzenie obydwu części do temperatury normalnej.

  1. Połączenia rozłączne

Połączenia klinowe dzieli się na poprzeczne i wzdłużne. Kliny poprzeczne służą do łączenia dwóch części, jeżeli jedna stanowi przedłużenie drugiej, np. połączenie osiowe dwóch wałków. Kliny wzdłużne służą do łączenia wałów z osadzonymi na nich piastami kół napędowych, sprzęgieł itp.

Połączenie wpustowe jest połączeniem kształtowym, w którym obciążenie przenoszone jest z czopa wału na piastę wskutek nacisku bocznego wpustu. Rozróżnia się wpusty pryzmatyczne i wpusty czółenkowe.

------------ ----------- ----------------- ------------------ ----------------- --------

Silniki ich podział

Urządzenia służące do zamiany dowolnego rodzaju energii na energię ruchu potrzebną do napędu maszyn roboczych nazywa się silnikami. W zależności od rodzaju energii zamienianej przez silnik na energię ruchu rozróżnia się silniki: wiatrowe, wodne, cieplne i elektryczne.

Cykl pracy silnika czterosuwowego zamyka się w czterech kolejnych suwach: ssania, sprężania, pracy (rozprężania) i wydechu. Podczas pierwszego suwu ssania tłok biegnie od zewnętrznego zwrotnego punktu ZZP do wewnętrznego zwrotnego punktu WZP, wał korbowy wykonuje połowę obrotu. Zawór ssący jest otwarty. Nad tłokiem wytwarza się podciśnienie wskutek powiększania się nad nim objętości. Przez kanał wlotowy przy otwartym zaworze ssącym zasysana jest nad tłok mieszanka paliwa i powietrza. Suw ten trwa do chwili osiągnięcia przez tłok wewnętrznego zwrotnego punktu WZP. Podczas drugiego suwu sprężania wal korbowy wykonuje drugą połowę obrotu, a tłok biegnie od wewnętrznego zwrotnego punktu WZP do zewnętrznego zwrotnego punktu ZZP. Obydwa zawory zamknięte. Przestrzeń nad tłokiem maleje. Następuje Sprężanie mieszanki paliwowej. Przy zakończeniu suwu, jeżeli tłok znajduje się w położeniu ZZP, następuje zapalenie mieszanki paliwowej od iskry elektrycznej. Mieszanka paliwowa spalając się wytwarza ciepło, powstają gazy spalinowe, podnosi się znacznie temperatura. Obydwa zawory są zamknięte. Ciśnienie gazów spalinowych spycha tłok od ZZP do WZP, wał korbowy wykonuje połowę drugiego obrotu. Ciepło powstałe w wyniku spalania paliwa zamienia się na pracę użyteczną. Rozpoczyna się trzeci suw pracy - rozprężanie. Gdy tło osiąga w tym suwie wewnętrzny zwrotny punkt WZP, otwiera się zawór wylotowy. Rozpoczyna się czwarty suw wydechu. Tłok biegnie od wewnętrznego zwrotnego punktu WZP do zewnętrznego zwrotnego punktu ZZP i wypycha gazy spalinowe przez otwarty zawór wydechowy do kanału wydechowego. Wał korbowy wykonuje następną połowę drugiego obrotu. Następuje znowu pierwszy suw ssania itd.

Stojan - nieruchoma część maszyny stanowiąca jej korpus, w którym umieszczone są magnesy trwałe lub uzwojenia elektryczne

Wirnik - ruchoma część maszyny, w której umieszczone są uzwojenia elektryczne; na wale wirnika osadzony jest komutator.

Komutator - jest to pierścień z odizolowanymi od siebie jednakowymi segmentami miedzianymi połączonymi elektrycznie ze zwojami wirnika; w silnikach prądu stałego.

Zasada działania silnika elektrycznego

Prąd trójfazowy, przepływając przez uzwojenie stojana, wytwarza tzw. Pole magnetyczne wirujące. Pole to powoduje ruch wirnika w kierunku wirowania pola magnetycznego które zmienia się z częstotliwością f.

Pompy są maszynami roboczymi służącymi do transportu cieczy na pewne odległości lub do podnoszenia jej z niższego poziomu na wyższy. Pompy ze względu na sposób działania podzielić można na wyporowe i wirowe. Pompy wyporowe przetłaczają dawki cieczy z przestrzeni ssawnej do tłoczonej w wyniku ruchu części roboczej. Ruch ten może być:

Pompy wirowe tłoczą ciecz za pomocą obracającego się na wale wirnika z łopatkami. Wirnik wprowadza w ruch cząsteczki cieczy od strony ssawnej lub tłocznej.

Pompy tłokowe dzielimy na: jednostronnego działania, gdy tylko jedna strona elementu roboczego zasysa i tłoczy ciecz; obustronnego działania, gdy obydwie strony elementu roboczego zasysają i tłoczą ciecz; różnicowe, gdy jedna strona elementu roboczego zasysa ciecz, a obie strony ją tłoczą.

Pompy nurnikowe elementem roboczym jest wirnik.

Pompy przeponowe elementem roboczym jest przepona (membrana), oddzielająca przestrzeń ssawną od tłocznej. Ruch przepony uzyskuje się wskutek bezpośredniego działania.

Pompy rotacyjne zasysanie i tłoczenie cieczy odbywa się w wyniku ruchu obrotowego organu czynnego.

Zalety i wady pomp tłokowych: zalety - możliwość uzyskania małej wydajności przy dużym ciśnieniu i możliwość uruchamiania pompy bez konieczności jej zalewania. Wady - znaczny ciężar, duże wymiary, i koszt pompy szybkie zużywanie się zaworów, nierównomierność pompowania.

Pompy odśrodkowe ciecz przepływa promieniście, a powierzchnie prądu mają kształt pierścienia kołowego. Ciecz wypływa z wirnika do osłony spiralnej bezpośrednio lub za pośrednictwem kierownicy łopatkowej.

Pompy helikoidalne przepływ cieczy ma kierunek osiowo - promieniowy, przez wirnik zamknięty lub otwarty, mający kilka łopatek o krawędziach wlotowej i wylotowej, nachylonych względem osi.

Pompy śmigłowe o przepływie osiowym. Wirnik zaopatrzony jest w kilka łopatek w kształcie śmigieł i kierownicę łopatkową umieszczoną za wirnikiem w rozchylającej się części osłony.

Zalety i wady pomp wirowych: zalety - małe rozmiary, niewielka masa, możliwość bezpośredniego sprzęgania z nowoczesnymi szybkobieżnymi silnikami oraz brak postępowo - zwrotnego ruchu dużych mas i ciągłość działania (lekkie fundamenty). Zalety - brak zaworów i powietrzników, prostota konstrukcji.

Koparki jednonaczyniowe składa się z podwozia, nadwozia, układu napędowego, do którego należą mechanizmy jazdy, obrotu, podnoszenia i opuszczania łyżki, naporu oraz otwierania łyżki i zmiany położenia wysięgnika, układu sterowania, układu smarowania, instalacji elektrycznej oraz osprzętu roboczego.

Podział w zależności od pojemności łyżki:

Koparki w zależności od przeznaczenia lub rodzaju pracy dzielimy na:

Podwozie koparek gąsienicowych spoczywa na dwóch gąsienicach lub na zespole gąsienic związanych z podwoziem sztywno. Mechanizm napędu jazdy składa się: z koła napędzającego gąsienicę osadzonego na wale ułożyskowanym w prowadnicy ramy gąsienicy i przekazującego napęd z przekładni łańcuchowej na gąsienicę; gąsienicy, której zadaniem przeniesienie na podłoże siły napędowej

koła napinającego gąsienicę; rolek nośnych przenoszących na gąsienicę siły działające na koparkę; rolek podtrzymujących zabezpieczających górną część gąsienicy przed nadmierny zwisem.

Podwozie koparek kołowych spoczywa na kołach ogumionych, które z nim związane w sposób sztywny lub za pomocą resorów. Składa się ono z ramy z czopem centralnym i wieńcem zębatym mechanizmu obrotu oraz mostu tylnego i przedniego. Rama podwozia jest to konstrukcja sztywna oparta na moście tylnym i osi przedniej. Do ramy przymocowany jest wieniec zębaty mechanizmu obrotu oraz czop centralny, przez który przechodzi wałek pionowy mechanizmu jazdy i wspornik resorów.

Nadwozie służy do przekazania obciążeń koparki na jej podwozie. Nadwozie składa się z ramy nośnej, na której umieszczone są prawie wszystkie mechanizmy napędowe koparki wraz z silnikiem. Na ramie znajdują się układy sterowania wraz z pulpitem sterowniczym, układy smarowania i układ elektryczny. Ponadto na ramie nadwozia znajduje się cała obudowa koparki wraz z kabiną dla maszynisty.

Mechanizm obrotu koparki powoduje obrót nadwozia względem podwozia koparki o wielokrotność kąta 360° lub o kąt mniejszy od 360°. Nadwozie obraca się wokół centralnego czopa podwozia koparki, przez który przechodzi wał pionowy lub wokół sworznia obrotnicy.

Osprzęt roboczy koparek na wysięgnikach montowane są różne rodzaje osprzętów. Osprzęty te sterowane są z kabiny maszynisty.

Praca koparki składa się następujących czynności:

Parametry robocze osprzętu zbierakowego:

pojemność zbieraka, długość wysięgnika, pochylenie wysięgnika, promień wyładunku, wysokość wyładunku, głębokość kopania, promień skrawania, ciężar zgarniaka, ciężar urobku.

Koparki wielonaczyniowe charakteryzują się ciągłym działaniem. Praca ich polega na ciągłym odspajaniu gruntu, napełnianiu czerpaków urobkiem i wyładowywaniu urobku. Urobek jest wyładowywany na zsyp z rynną lub przenośnik taśmowy, a następnie wysypywany na odkład lub na środki transportowe. Ze względu na sposób pracy rozróżnia się koparki wielonaczyniowe: o pracy poprzecznej, o pracy podłużnej, o pracy wielokierunkowej.

Koparki dzielimy na:

W zależności od konstrukcji osprzętu:

W zależności od wielkości czerpaka:

Koparki o ruchu podłużnym: grunt urabiany jest za pomocą czerpaków umocowanych na łańcuchu, który prowadzony jest na rolkach umieszczonych na ramie czerpakowej. Rama czerpakowa ustawiona jest wzdłuż podłużnej osi koparki, a ruch czerpaków jest zgodny z kierunkiem jazdy maszyny. W dolnej części ramy czerpakowej znajduje się bęben służący do napinania łańcuchów. Koparka czasie swojej pracy przesuwa się, a sprzęt roboczy żłobi rów.

Koparki o ruchu poprzecznym: ciągnik gąsienicowy, zaopatrzony w przeciwciężar o regulowanym położeniu, zależnym od wysunięcia organu roboczego. Organ roboczy umieszczony na wysięgniku. Łańcuchowy organ roboczy składa się z ramy stalowej, wzmocnionej konstrukcją, trzech rolek napinających, łańcuch roboczego ze skrobakami. Rama zawieszona na wysięgniku za pomocą podłużnic. Napęd od ciągnika przenoszony jest na koło napędowe.

Spycharki służą do wyrównywania terenu; oczyszczanie terenu z krzaków; karczowanie pni; usuwania górnej warstwy gruntu; urabiania i transportu na niewielką odległość; zasypywanie rowów;

Podział ze względu na sposób ustawienia lemiesza:

Podział ze względu na rodzaj mechanizmu sterowania:

Podział ze względu na moc silnika:

Spycharki umocowane są najczęściej na podwoziu gąsienicowym.

Osprzęt roboczy spycharki stanowi lemiesz: czołowy i nastawny. Lemiesz czołowy ustawiony prostopadle do osi ciągnika, lemiesz nastawny osadzony jest na ramie przegubowej co umożliwia zmianę położenia zarówno względem osi ciągnika. Odspojenie gruntu odbywać może się dwoma sposobami: sposobem płaskim, polegającym na równomiernym skrawaniu warstwy gruntu o grubości 10 - 15 cm; sposobem schodkowym, polegającym na początkowym zagłębieniu lemiesza na głębokość 20 - 30 cm, a następnie na ponownym zagłębieniu już nieco płytszym od poprzedniego i przetransportowaniu na odpowiednią odległość

Dane charakterystyczne: czas pracy w roku w godz., moc silnika, masa, zużycie paliwa,

Zgarniarki mogą być ciągnione lub samobieżne. W zależności od pojemności skrzyni rozróżnia się zgarniarki:

Zgarniarki średnie i duże są zgarniarkami dwuosiowymi z tym, że przednia oś jest skrętna. Skrzynia zgarniarki zawieszona przegubowo między osiami i sterowana mechanicznie. W czasie urabiania gruntu nuż lemiesza stanowiący zakończenie dna skrzyni skrawa warstwę gruntu o grubości od10 - 20 cm, która przez szczelinę między przednią ścianą a dnem wciska się do skrzyni i napełnia ją. Po napełnieniu zamyka się skrzynię poprzez opuszczenie przedniej ścianki, podnosi ją i transportuje urobek na żądaną odległość. Następnie wyładowuje się urobek przesuwając tylnią ściankę do przodu.

Zgarniarki samobieżne składają się z dwóch zasadniczych części: ciągnika jednoosiowego oraz skrzyni jednoosiowej połączonej z tym ciągnikiem systemem przegubowym. Na ramie zgarniarki zawieszona jest w sposób przechylny skrzynia z ruchomą tylnią ścianką, przesuwną i cofającą się do tyłu za pomocą cylindrów hydraulicznych. Opuszczanie i podnoszenie całej skrzyni odbywa się również hydraulicznie.

Wielkości charakteryzujące zgarniarkę: pojemność skrzyni, niezbędna moc silnika, szerokość lemiesza, głębokość skrawania, promień skrętu, masa.

Ładowarki stosuje się do załadunku materiałów sypkich i kawałkowatych. Z uwagi na sposób pracy rozróżnia się ładowarki: przedsięrzutne, zasięrzutne i obrotowe.

Ładowarka o działaniu cyklicznym posiada podwozie gąsienicowe lub kołowe.

Z uwagi na sposób pracy rozróżnia się ładowarki: przedsięrzutne, zasięrzutne i obrotowe.

Osprzętem ładowarki jest łyżka, umocowana przegubowo do dwóch ramion wysięgników, obracana przez układ cylindrów hydraulicznych. Ruch łyżki (podnoszenie i obrót) odbywa się w płaszczyźnie pionowej.

Dane charakterystyczne ładowarek: pojemność łyżki; moc ciągnika; kierunek wysypu; maksymalna wysokość wysypu; głębokość kopania; masa;

Ładowarki o działaniu ciągłym zamontowana na podwoziu gąsienicowym. Elementem roboczym jest drabina kubełkowa zamontowana na podwoziu. Do nadwozia zawieszony jest przenośnik taśmowy odbierający urobek wysypany przez kubełki do zsypu i przenoszący na środki transportowe.

Maszyny do robót konserwacyjnych

Kosiarka do skarp przeznaczona do koszenia roślinności na skarpach rowów. Ze względu na konieczność poruszania się po terenach podmokłych i na gruntach organicznych do normalnych kół ciągnika montuje się dodatkowo koła bliźniacze. Na ciągniku kołowym montuje się osprzęt roboczy którym jest rama z kształtowników stalowych, do której przymocowany jest przegubowo dwuczęściowy wysięgnik sterowany hydraulicznie. Na końcu wysięgnika zamontowany jest przyrząd tnący kosiarki w postaci belki o dł. 1.6 m. Z dwoma przeciwbieżnymi listwami tnącymi nożowymi.

Kosiarko - odmularka z osprzętem skrobakowym.

Podstawowym elementem tego zespołu jest ciągnik kołowy Ursus C-360 Ciągnik wyposażony jest w podłużną ramę nośną podwieszoną w tylnej części na staliwnych pochwach mostu tylnego. Do ramy mocowana jest przegubowo oś przednia. Zespół nośno - napędowy w tylnej części ma wbudowana przystawkę do napędu podwójnej pompy hydraulicznej.

W skład układu mechanicznego do mocowania organów roboczych oraz ich ustawiania podczas pracy i transportu wchodzą następujące elementy: pomost ,

wysięgnik, ramię, wahacz, łącznik, cylindry.

Osprzęt ten służy do oczyszczania dna i skarp rowu z roślinności i namułu.

Zasada działania:

Ruch postępowy maszyny zapewnia ciągnik kołowy, który porusza się wzdłuż oczyszczanego rowu. Organ roboczy podczas pracy maszyny znajduje się w rowie i przesuwa się wzdłuż niego na skutek ruchu ciągnika. Elementem skrawającym jest łańcuch zbudowany ze stalowych ogniw o podziałce 102 mm połączonych sworzniami. Napęd na łańcuch przenoszony jest z WOM poprzez multiplikator, podwójną pompę zębatą oraz silnik hydrauliczny.

Skrawanie i przemieszczanie urobku jest wynikiem postępowego ruchu maszyny oraz ruchu obrotowego łańcucha. Urobiony grunt dzięki sile bezwładności zostaje wyrzucony na pobocze rowu. Po odpowiednim ustawieniu łańcucha skrawającego osprzęt służy również do rozplantowania urobku.

osprzęt skrobakowy

szerokość skrawanego pasa — 1,5 - 1,7 m

wydajność efektywna Wl — 216 (695)* m/h

wydajność operacyjna W02 — 211 (553)* m/h

wydajność w czasie roboczym zmiany W04 — 114 m/h

wydajność w czasie ogólnym zmiany W07 — 113 m/h

Kafary jest podstawowym urządzeniem do wbijania ścianek szczelnych i pali.

Składa się on z wieży kafarowej oraz młota. Wieża kafarowa służy do ustawienia pali oraz prowadzenia pala i młota podczas wbijania. Składa się z podstawy, prowadnicy młota wraz z konstrukcją podtrzymującą (zastrzałami), wciągarki ręcznej lub mechanicznej do podnoszenia młota i pali, mechanizmu przemieszczenia wieży kafarowej, mechanizmu pochylania prowadnicy (do przodu, do tyłu lub na boki) oraz mechanizmu obrotu prowadnicy wraz z całą wieżą o kąt do 360 °.

Ze względu na konstrukcję wieży kafarowej rozróżnia się kafary:



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
sciągaodw, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 3, SEMESTR VI, Fu
dom0, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 3, SEMESTR VI, Woiągi
Kopia Opis techniczny B, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, 4 STASZEK, Semestr II,
KOSZULKA, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, 3 STASZEK, Mechanika budowli
zapotrzebowanie, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 4, Semestr
crossgosp, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 3, SEMESTR V, Woi
ściana2, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 4, Semestr VII, Żel
ściana3, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 4, Semestr VII, Żel
dom1, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 3, SEMESTR VI, Woiągi
Cwiczenie 1, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, 3 STASZEK, Woiągi
ĆW.3.PKT.2, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, Hydrologia-sylwek, CW3
kubaturap, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 4, Semestr VII, N
TABELA CODZIENNYCH STANÓW WODY W ROKU 1973, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, Hydrologia-s
Cwicz1, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Bastek, Studia, Rok 4, Semestr VIII, Bud
Część obliczeniowa1, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, 4 BOGDAN, Semestr II, Wiejs
ZAPORA~7, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, 3 STASZEK, Zapory
1a, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, Błażej, Semestr I
Hydro 4, Skrypty, UR - materiały ze studiów, studia, studia, 2 Staszek, MARCIN, HYDROMECHANIKA, ĆW.

więcej podobnych podstron