Wiewiórki

Obecnie na świecie żyje około 400 gatunków zwierząt wiewiórkopodobnych. Największy gatunek wiewiórki żyje w Azji. Jest to wiewiórka olbrzymia, której długość dochodzi do 90 cm. Najmniejszą zaś jest karłowata wiewiórka afrykańska o długości do 10 centymetrów.

Ogólnie wyróżniamy wiewiórki naziemne i nadrzewne. W Azji, głównie w lasach tropikalnych, żyją jeszcze wiewiórki latające, które zdolne są do pokonania odległości między drzewami nawet do 100 metrów.

Najbardziej pospolitą wiewiórką europejską jest wiewiórka pospolita nazywana popularnie "basią", zamieszkująca nasze parki, lasy a nawet cmentarze. Swoje gniazda buduje wśród gałęzi, czasami powiększa porzucone gniazda ptaków lub mieszka w dziupli. Ich wnętrze, dokładnie wyścielone jest suchą trawą i mchem.

Wiewiórki, na wiosnę zmieniają sierść z zimowej - szarej, na piękny, rudy kolor. Jej linienie rozpoczyna się stopniowo, począwszy od głowy przez tułów, a na końcu ogon.

Piękny puszysty ogon jest tak długi jak cała wiewiórka. Służy on do podtrzymywania równowagi, a w okresie kiedy jest zimno, zwłaszcza zimą, ssaki nakrywają się nim, jak pierzynką. Tylne łapki ma dłuższe, mocniej rozwinięte, a przednie krótsze, którymi sprytnie obraca jedzenie. Podczas wiatru, deszczu czy nocą wiewiórki chowają się w swoich kryjówkach.

Głównym ich pokarmem są nasiona i orzechy. Chętnie zjadają też niektóre części roślin, grzyby, owady, a także jaja ptaków. Na zimę przygotowują sobie zapasy z nasion, żołędzi, zakopując je w ziemi. Po jakimś czasie o niektórych z nich zapominają, a pozostawione nasiona kiełkują i wyrastają.

Zaloty u wiewiórek trwają od 20-40 dni w zależności od ich gatunku. Młode rodzą się bardzo maleńkie, nagie i ślepe w ilości od 3 do 8 sztuk. Sierścią pokrywają się dopiero po około 20 dniach, a widzieć zaczynają w drugim miesiącu życia.

Przez pierwsze dwa miesiące małymi zajmuję się matka. Wygrzewa je, karmi, a jeśli wyczuje jakieś niebezpieczeństwo, natychmiast przenosi je w inne, pewniejsze miejsce.

Kiedy są jeszcze bardzo maleńkie, przenosi je w pysku, trzymając za skórę na grzbiecie. Większe same mocno chwytają się matki, a ona dla pewności przytrzymuje je łapką. Po raz pierwszy na spacer wychodzą mniej więcej po 45 dniach.

Będąc w lesie, czy w parku, wszyscy lubimy za nimi zaglądać, obserwować czy podawać im orzeszki i owoce. Niektóre wiewiórki są bardziej odważne i podchodzą do nas, inne uciekają z daleka.

---