Podstawa prawna dowodu z opinii biegłego.

Podstawę prawną powoływania lekarzy do pełnienia czynności biegłego (rzeczoznawcy) we wszystkich przypadkach, których osądzenie może wymagać opinii lekarskiej, stanowią przepisy rozdziału 22 „Biegli, tłumacze, specjaliści.” KPK:

Art. 193.

§ 1. Jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, zasięga się opinii biegłego albo biegłych.

§ 2. W celu wydania opinii można też zwrócić się do instytucji naukowej lub specjalistycznej.

§ 3. W wypadku powołania biegłych z zakresu różnych specjalności, o tym, czy mają oni przeprowadzić badania wspólnie i wydać jedną wspólną opinię, czy opinie odrębne, rozstrzyga organ procesowy powołujący biegłych.

Art. 194.

O dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego wydaje się postanowienie, w którym należy wskazać:

1)   imię, nazwisko i specjalność biegłego lub biegłych, a w wypadku opinii instytucji, w razie potrzeby, specjalność i kwalifikacje osób, które powinny wziąć udział w przeprowadzeniu ekspertyzy,

  2)   przedmiot i zakres ekspertyzy ze sformułowaniem, w miarę potrzeby, pytań szczegółowych,

  3)   termin dostarczenia opinii.

Art. 195.

Do pełnienia czynności biegłego jest obowiązany nie tylko biegły sądowy, lecz także każda osoba, o której wiadomo, że ma odpowiednią wiedzę w danej dziedzinie.

Kto nie może być biegłym?

Stanowi o tym KPK:

Art. 196.

§ 1. Nie mogą być biegłymi osoby wymienione w art. 178, 182 i 185 oraz osoby, do których odnoszą się odpowiednie przyczyny wyłączenia wymienione w art. 40 § 1 pkt 1-3 i 5, osoby powołane w sprawie w charakterze świadków, a także osoby, które były świadkiem czynu.

§ 2. Jeżeli ujawnią się przyczyny wyłączenia biegłego wymienione w § 1, wydana przez niego opinia nie stanowi dowodu, a na miejsce biegłego wyłączonego powołuje się innego biegłego.

§ 3. Jeżeli ujawnią się powody osłabiające zaufanie do wiedzy lub bezstronności biegłego albo inne ważne powody, powołuje się innego biegłego.

Art. 178.

Nie wolno przesłuchiwać jako świadków:

1) obrońcy lub adwokata działającego na podstawie art. 245 § 1, co do faktów, o których dowiedział się udzielając porady prawnej lub prowadząc sprawę,

2) duchownego co do faktów, o których dowiedział się przy spowiedzi.

Art. 182.

§ 1. Osoba najbliższa dla oskarżonego może odmówić zeznań.

§ 2. Prawo odmowy zeznań trwa mimo ustania małżeństwa lub przysposobienia.

§ 3. Prawo odmowy zeznań przysługuje także świadkowi, który w innej toczącej się sprawie jest oskarżony o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem.

Art. 185.

Można zwolnić od złożenia zeznania lub odpowiedzi na pytania osobę pozostającą z oskarżonym w szczególnie bliskim stosunku osobistym, jeżeli osoba taka wnosi o zwolnienie.

Art. 40.

§ 1. Sędzia jest z mocy prawa wyłączony od udziału w sprawie, jeżeli:

1) sprawa dotyczy tego sędziego bezpośrednio,

2) jest małżonkiem strony lub pokrzywdzonego albo ich obrońcy, pełnomocnika lub przedstawiciela ustawowego albo pozostaje we wspólnym pożyciu z jedną z tych osób,

3) jest krewnym lub powinowatym w linii prostej, a w linii bocznej aż do stopnia pomiędzy dziećmi rodzeństwa osób wymienionych w pkt 2 albo jest związany z jedną z tych osób węzłem przysposobienia, opieki lub kurateli,

5) brał udział w sprawie jako prokurator, obrońca, pełnomocnik, przedstawiciel ustawowy strony, albo prowadził postępowanie przygotowawcze.

Elementy opinii biegłego.

Stanowi o tym KPK:

Art. 200.

§ 1. W zależności od polecenia organu procesowego biegły składa opinię ustnie lub na piśmie.

§ 2. Opinia powinna zawierać:

   1)   imię, nazwisko, stopień i tytuł naukowy, specjalność i stanowisko zawodowe biegłego,

2)   imiona i nazwiska oraz pozostałe dane innych osób, które uczestniczyły w przeprowadzeniu ekspertyzy, ze wskazaniem czynności dokonanych przez każdą z nich,

3)   w wypadku opinii instytucji - także pełną nazwę i siedzibę instytucji,

4)   czas przeprowadzonych badań oraz datę wydania opinii,

5)   sprawozdanie z przeprowadzonych czynności i spostrzeżeń oraz oparte na nich wnioski,

6)   podpisy wszystkich biegłych, którzy uczestniczyli w wydaniu opinii.

§ 3. Osoby, które brały udział w wydaniu opinii, mogą być, w razie potrzeby, przesłuchiwane w charakterze biegłych, a osoby, które uczestniczyły tylko w badaniach - w charakterze świadków.

Kwalifikacja uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia określeń KK zawartych w rozdz. 19 „Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu.”:

Art. 156.

§ 1. Kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci:

1) pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,

2) innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 jest śmierć człowieka, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

Art. 157.

§ 1. Kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. Kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 2 lub 3, jeżeli naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia nie trwał dłużej niż 7 dni, odbywa się z oskarżenia prywatnego.

§ 5. Jeżeli naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwał dłużej niż 7 dni, a pokrzywdzonym jest osoba najbliższa, ściganie przestępstwa określonego w § 3 następuje na jej wniosek.

Art. 157a.

§ 1. Kto powoduje uszkodzenie ciała dziecka poczętego lub rozstrój zdrowia zagrażający jego życiu,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa lekarz, jeżeli uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia dziecka poczętego są następstwem działań leczniczych, koniecznych dla uchylenia niebezpieczeństwa grożącego zdrowiu lub życiu kobiety ciężarnej albo dziecka poczętego.

§ 3. Nie podlega karze matka dziecka poczętego, która dopuszcza się czynu określonego w § 1.

Art. 152.

§ 1. Kto za zgodą kobiety przerywa jej ciążę z naruszeniem przepisów ustawy,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto udziela kobiecie ciężarnej pomocy w przerwaniu ciąży z naruszeniem przepisów ustawy lub ją do tego nakłania.

§ 3. Kto dopuszcza się czynu określonego w § 1 lub 2, gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Art. 153.

§ 1. Kto stosując przemoc wobec kobiety ciężarnej lub w inny sposób bez jej zgody przerywa ciążę albo przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza kobietę ciężarną do przerwania ciąży,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 2. Kto dopuszcza się czynu określonego w § 1, gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Art. 158.

§ 1. Kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Jeżeli następstwem bójki lub pobicia jest ciężki uszczerbek na zdrowiu człowieka, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 3. Jeżeli następstwem bójki lub pobicia jest śmierć człowieka, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Art. 159.

Kto, biorąc udział w bójce lub pobiciu człowieka, używa broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Art. 160.

§ 1. Kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Jeżeli na sprawcy ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

§ 4. Nie podlega karze za przestępstwo określone w § 1-3 sprawca, który dobrowolnie uchylił grożące niebezpieczeństwo.

§ 5. Ściganie przestępstwa określonego w § 3 następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 161.

§ 1. Kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV, naraża bezpośrednio inną osobę na takie zarażenie,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Kto, wiedząc, że jest dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie taką chorobą,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.

oraz w rozdz. 21 o przestępstwach przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji w:

Art. 177.

§ 1. Kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 3. Jeżeli pokrzywdzonym jest wyłącznie osoba najbliższa, ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na jej wniosek.

oraz w rozdz. 27 o przestępstwach przeciwko czci i nietykalności w:

Art. 217.

§ 1. Kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

§ 2. Jeżeli naruszenie nietykalności wywołało wyzywające zachowanie się pokrzywdzonego albo jeżeli pokrzywdzony odpowiedział naruszeniem nietykalności, sąd może odstąpić od wymierzenia kary. § 3. Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego.

Podział obrażeń ciała wg kodeksu karnego.

KK reguluje kwestię odpowiedzialności karnej za spowodowanie uszczerbku na zdrowiu w art. 156 i 157. KK przewiduje trzy stopnie tego przestępstwa:

• ciężki (Art. 156 KK) - pozbawienie człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia, spowodowanie innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała,

• średni (Art. 157. § 1 KK) - obejmuje pozostałe przypadki (złamania kości, zwichnięcia w stawach, poważniejsze oparzenia, zmniejszenie zdolności widzenia, nieznaczne niedowłady i przykurcze),

• lekki (Art. 157. § 2 KK) - gdy naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwało nie dłużej niż 7 dni (otarcia naskórka, podbiegnięcia krwawe, stłuczenia, rany, niektóre drobne pęknięcia nosa, wybicie zęba nienaruszające w sposób istotny czynności narządu żucia).

Przestępstwa przeciwko życiu.

Określone w rozdz. 19 „Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu.” KK:

Art. 148.

§ 1. Kto zabija człowieka,

podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 8, karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.

§ 2. Kto zabija człowieka:

   1) ze szczególnym okrucieństwem,

   2) w związku z wzięciem zakładnika, zgwałceniem albo rozbojem,

3) w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie,

4) z użyciem broni palnej lub materiałów wybuchowych,

podlega karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.

§ 3. Karze określonej w § 2 podlega, kto jednym czynem zabija więcej niż jedną osobę lub był wcześniej prawomocnie skazany za zabójstwo.

§ 4. Kto zabija człowieka pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Art. 149.

Matka, która zabija dziecko w okresie porodu pod wpływem jego przebiegu,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 150.

§ 1. Kto zabija człowieka na jego żądanie i pod wpływem współczucia dla niego,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. W wyjątkowych wypadkach sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

Art. 151.

Kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 154.

§ 1. Jeżeli następstwem czynu określonego w art. 152 § 1 lub 2 jest śmierć kobiety ciężarnej, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 2. Jeżeli następstwem czynu określonego w art. 152 § 3 lub w art. 153 jest śmierć kobiety ciężarnej, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

Art. 155.

Kto nieumyślnie powoduje śmierć człowieka,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 162.

§ 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej.

Postępowanie w przypadku śmierci chorego w szpitalu.

Mówi nam o tym rozporządzenie Ministra Zdrowia z dn. 31/10/2006 r. w
sprawie
postępowania
ze
zwłokami
osób
zmarłych w
szpitalu:

Osoba wskazana w regulaminie porządkowym szpitala niezwłocznie zawiadamia o śmierci pacjenta przebywającego w
szpitalu - lekarza leczącego lub lekarza dyżurnego. Lekarz ten, po przeprowadzeniu oględzin, stwierdza zgon i jego przyczynę oraz wystawia kartę zgonu. W przypadkach, gdy zgodnie z ustawą ma być przeprowadzana sekcja zwłok, stwierdzenie przyczyny zgonu następuje po przeprowadzeniu sekcji zwłok.

Ww. osoba wskazana w regulaminie porządkowym szpitala niezwłocznie po stwierdzeniu zgonu pacjenta zawiadamia wskazaną przez chorego osobę lub instytucję, przedstawiciela ustawowego albo opiekuna faktycznego, o śmierci pacjenta.

Po stwierdzeniu zgonu przez ww. lekarza pielęgniarka wypełnia kartę skierowania zwłok do chłodni oraz zakłada na przegub dłoni albo stopy osoby zmarłej identyfikator wykonany z tasiemki, płótna lub tworzywa sztucznego, po czym zwłoki wraz z tą kartą oraz identyfikatorem są przewożone do chłodni. Pielęgniarka ta niezwłocznie przekazuje ponadto kartę zgonu wystawioną przez lekarza do kancelarii szpitala.

Karta skierowania zwłok do chłodni zawiera: imię i nazwisko osoby zmarłej; PESEL osoby zmarłej, a w przypadku braku numeru PESEL - serię i numer dokumentu stwierdzającego tożsamość; datę i godzinę zgonu; godzinę przyjęcia zwłok osoby zmarłej do chłodni; imię, nazwisko i podpis pielęgniarki wypełniającej kartę. 

Identyfikator zaś zawiera: imię i nazwisko osoby zmarłej; PESEL osoby zmarłej, a w przypadku braku numeru PESEL - serię i numer dokumentu stwierdzającego tożsamość; datę i godzinę zgonu.

Jeśli nie jest możliwe ustalenie tożsamości osoby zmarłej, to w karcie skierowania do chłodni oraz na identyfikatorze dokonuje się oznaczenia „NN” z podaniem przyczyny i okoliczności uniemożliwiających ustalenie tożsamości.

Zwłoki osoby zmarłej przewożone są do chłodni nie wcześniej niż po upływie dwóch godzin od czasu zgonu, wskazanego w dokumentacji medycznej. 

W okresie pomiędzy stwierdzeniem zgonu a przewiezieniem do chłodni zwłoki osoby zmarłej są przechowywane w specjalnie przeznaczonym do tego celu pomieszczeniu, a w razie jego braku - w innym chłodnym miejscu, z zachowaniem godności należnej zmarłemu. 

Zwłoki osoby zmarłej przechowuje się w chłodni nie dłużej niż 48 godzin.

Zwłoki osoby zmarłej mogą być przechowywane w chłodni dłużej niż 48 godzin, jeżeli: nie mogą zostać wcześniej odebrane przez osoby uprawnione do pochowania osoby zmarłej, a więc najbliższą pozostałą rodzinę osoby zmarłej, a mianowicie: pozostałego małżonka, krewnych zstępnych, krewnych wstępnych, krewnych boczni do 4 stopnia pokrewieństwa, powinowatych w linii prostej do 1 stopnia.

Osoba wskazana w regulaminie porządkowym szpitala jest obowiązana zwłoki osoby zmarłej umyć, ubrać i wydać osobie uprawnionej do ich pochowania w stanie zapewniającym zachowanie godności należnej osobie zmarłej. Czynności te nie stanowią przygotowania zwłok osoby zmarłej do pochowania. Nie pobiera się za nie opłat.

W omawianym rozporządzeniu wskazano, że odrębne przepisy są stosowane w następujących przypadkach: w razie zgonu na chorobę zakaźną zastosowanie mają przepisy w
sprawie
postępowania
ze
zwłokami i szczątkami ludzkimi; w razie zgonu osoby w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, zastosowanie mają przepisy w
sprawie sposobu
postępowania
ze
zwłokami
osób
zmarłych w czasie odbywania kary pozbawienia wolności.

Podstawa prawna oględzin i badań sądowo-lekarskich.

Podstawą prawną wezwania lekarza jako biegłego do przeprowadzenia oględzin są art. rozdz. 23 „Oględziny. Otwarcie zwłok. Eksperyment procesowy.” KPK:

Art. 207.

§ 1. W razie potrzeby dokonuje się oględzin miejsca, osoby lub rzeczy.

§ 2. Jeżeli przedmiot może ulec przy badaniu zniszczeniu lub zniekształceniu, część tego przedmiotu należy w miarę możności zachować w stanie nie zmienionym, a gdy to nie jest możliwe - stan ten utrwalić w inny sposób.

Art. 208.

Oględzin lub badań ciała, które mogą wywołać uczucie wstydu, powinna dokonać osoba tej samej płci, chyba że łączą się z tym szczególne trudności; inne osoby odmiennej płci mogą być obecne tylko w razie konieczności.

Art. 209.

§ 1. Jeżeli zachodzi podejrzenie przestępnego spowodowania śmierci, przeprowadza się oględziny i otwarcie zwłok.

§ 2. Oględzin zwłok dokonuje prokurator, a w postępowaniu sądowym sąd, z udziałem biegłego lekarza, w miarę możności z zakresu medycyny sądowej. W wypadkach nie cierpiących zwłoki oględzin dokonuje Policja z obowiązkiem niezwłocznego powiadomienia prokuratora.

§ 3. Oględzin zwłok dokonuje się na miejscu ich znalezienia. Do czasu przybycia biegłego oraz prokuratora lub sądu przemieszczać lub poruszać zwłoki można tylko w razie konieczności.

§ 4. Otwarcia zwłok dokonuje biegły w obecności prokuratora albo sądu. W postępowaniu przed sądem przepisy art. 396 § 1 i 4 stosuje się odpowiednio.

§ 5. Do obecności przy oględzinach i otwarciu zwłok można, w razie potrzeby, oprócz biegłego, wezwać lekarza, który ostatnio udzielił pomocy zmarłemu. Z oględzin i otwarcia zwłok biegły sporządza opinię z zachowaniem wymagań art. 200 § 2.

Art. 210.

W celu dokonania oględzin lub otwarcia zwłok prokurator albo sąd może zarządzić wyjęcie zwłok z grobu.

Art. 211.

W celu sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy można przeprowadzić, w drodze eksperymentu procesowego, doświadczenie lub odtworzenie przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich fragmentów.

Art. 212.

W toku oględzin lub eksperymentu procesowego można dokonywać również przesłuchań lub innych czynności dowodowych.

Kto i kiedy wystawia kartę zgonu?

Stanowi o tym rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej:

§ 1.

Zgon i jego przyczynę stwierdza się w karcie zgonu, której treść i sposób wypełniania określają odrębne przepisy.

§ 2.

1. Wystawienie karty zgonu jest obowiązkiem lekarza, który ostatni w okresie 30 dni przed dniem zgonu udzielał choremu świadczeń lekarskich.

2. Jeżeli zwłoki zostały poddane sekcji, lekarz, o którym mowa w ust. 1, przed wystawieniem karty zgonu powinien zapoznać się z protokołem sekcji.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie, że przyczyną zgonu było przestępstwo. W takim wypadku kartę zgonu wystawia lekarz, który na zlecenie sądu lub prokuratora dokonał oględzin lub sekcji zwłok.

§ 3.

W przypadku, gdy nie ma lekarza zobowiązanego do wystawienia karty zgonu w myśl § 2 ust. 1 bądź lekarz taki zamieszkuje w odległości większej niż 4 km od miejsca, w którym znajdują się zwłoki, albo z powodu choroby lub z innych uzasadnionych przyczyn nie może dokonać oględzin zwłok w ciągu 12 godzin od chwili wezwania, kartę zgonu wystawia:

1) lekarz, który stwierdził zgon będąc wezwany do nieszczęśliwego wypadku lub nagłego zachorowania,

2) lekarz lub starszy felczer albo felczer zatrudniony w przychodni bądź ośrodku zdrowia lub jego placówce terenowej (wiejski, felczerski punkt zdrowia) i sprawujący opiekę zdrowotną nad rejonem, w którym znajdują się zwłoki,

3) położna wiejska, jeżeli nastąpił na terenie gromady zgon pozostającego pod jej opieką noworodka przed upływem 7 dni życia, a najbliższa przychodnia lub ośrodek zdrowia jest oddalony o więcej niż 4 km.

§ 5.

1. W gromadzie, na której obszarze karty zgonu nie ma być wystawiane przez osoby określone w § 2 ust. 1 bądź w § 3 ze względu na szczególne trudności komunikacyjne lub z innych uzasadnionych powodów wystawianie tych kart należy do obowiązków pielęgniarki zatrudnionej w wiejskim pielęgniarskim punkcie zdrowia.

2. Pielęgniarki, o których mowa w ust. 1, są uprawnione do dokonywania oględzin zwłok, a następnie wystawiania kart zgonu, jeżeli odbyły z wynikiem pomyślnym odpowiednie przeszkolenie w zakresie określonym przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej i zostały upoważnione na piśmie przez właściwy do spraw zdrowia i opieki społecznej organ prezydium powiatowej rady narodowej.

Jakie czynności winna wykonać osoba, która ma wystawić kartę zgonu dla zmarłego poza szpitalem?

Stanowi o tym rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej:

§ 6.

1. Osoba, do której należy wystawienie karty zgonu, jest obowiązana nie później niż w ciągu 12 godzin od wezwania:

  1) ustalić tożsamość zwłok i dokonać osobiście ich oględzin,

2) przeprowadzić wywiad wśród osób z otoczenia osoby zmarłej w celu ustalenia okoliczności, w których zgon nastąpił,

3) zapoznać się z dokumentami dotyczącymi stanu zdrowia danej osoby w okresie poprzedzającym zgon.

2. Jeżeli do wystawienia karty zgonu jest obowiązana osoba niebędąca lekarzem, oględzin zwłok dokonuje się nie wcześniej niż po upływie 12 godzin od chwili zgonu.

§ 8.

1. Jeżeli brak podejrzeń, że przyczyną zgonu było przestępstwo, wolno ograniczyć się do zewnętrznych oględzin

zwłok. Przy oględzinach tych należy zwrócić przede wszystkim uwagę, czy nie zachodzą ślady doznanych urazów ciała albo objawów użycia trucizny żrącej.

2. Jeżeli oględzin nie dokonuje lekarz, do okoliczności przy oględzinach należy wezwać dwie osoby, a następnie z przebiegu oględzin sporządzić protokół, który oprócz osoby dokonującej oględzin podpisują ponadto co najmniej dwie osoby obecna przy oględzinach. Protokół ten, niezwłocznie po jego sporządzeniu, podlega przekazaniu do właściwego do spraw zdrowia organu prezydium powiatowej rady narodowej.

3. Wzór protokołu oględzin zewnętrznych zwłok ustala Minister Zdrowia i Opieki Społecznej.

Kiedy nie wystawia się karty zgonu w ogóle, a kiedy wystawienie karty zgonu ulega odroczeniu?

Stanowi o tym rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej:

§ 7.

Jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie, że przyczyną śmierci było przestępstwo lub samobójstwo, albo nie można ustalić tożsamości zwłok, należy niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub najbliższy organ Milicji Obywatelskiej, a w razie potrzeby natychmiastowego zabezpieczenia śladów - ponadto sołtysa lub biuro gromadzkiej rady narodowej. W tym przypadku należy powstrzymać się do wystawienia karty zgonu.

Kiedy stosunek płciowy jest przestępstwem?

Stanowi o tym rozdz. 25 KK „Przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności”:

Art. 197. 

§ 1. Kto przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do obcowania płciowego,

podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

§ 2. Jeżeli sprawca, w sposób określony w § 1, doprowadza inną osobę do poddania się innej czynności seksualnej albo wykonania takiej czynności, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 3. Jeżeli sprawca dopuszcza się zgwałcenia wspólnie z inną osobą, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1-3 działa ze szczególnym okrucieństwem, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5.

Art. 198.

Kto, wykorzystując bezradność innej osoby lub wynikający z upośledzenia umysłowego lub choroby psychicznej brak zdolności tej osoby do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem, doprowadza ją do obcowania płciowego lub do poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Art. 199.

§ 1. Kto, przez nadużycie stosunku zależności lub wykorzystanie krytycznego położenia, doprowadza inną osobę do obcowania płciowego lub do poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 został popełniony na szkodę małoletniego, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 3. Karze określonej w § 2 podlega, kto doprowadza małoletniego do obcowania płciowego lub poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności, nadużywając zaufania lub udzielając mu korzyści majątkowej lub osobistej, albo jej obietnicy.

Art. 200.

§ 1. Kto obcuje płciowo z małoletnim poniżej lat 15 lub dopuszcza się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadza ją do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania,

podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto w celu zaspokojenia seksualnego prezentuje małoletniemu poniżej lat 15 wykonanie czynności seksualnej.

Art. 201.

Kto dopuszcza się obcowania płciowego w stosunku do wstępnego, zstępnego, przysposobionego, przysposabiającego, brata lub siostry,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 202.

§ 1. Kto publicznie prezentuje treści pornograficzne w taki sposób, że może to narzucić ich odbiór osobie, która tego sobie nie życzy,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

§ 2. Kto małoletniemu poniżej lat 15 prezentuje treści pornograficzne lub udostępnia mu przedmioty mające taki charakter albo rozpowszechnia treści pornograficzne w sposób umożliwiający takiemu małoletniemu zapoznanie się z nimi,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 3. Kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, przechowuje lub posiada albo rozpowszechnia lub publicznie prezentuje treści pornograficzne z udziałem małoletniego albo treści pornograficzne związane z prezentowaniem przemocy lub posługiwaniem się zwierzęciem,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 4. Kto utrwala treści pornograficzne z udziałem małoletniego poniżej lat 15,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 4a. Kto sprowadza, przechowuje lub posiada treści pornograficzne z udziałem małoletniego poniżej lat 15,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 5. Sąd może orzec przepadek narzędzi lub innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstw określonych w § 1-4, chociażby nie stanowiły własności sprawcy.

Art. 203.

Kto, przemocą, groźbą bezprawną, podstępem lub wykorzystując stosunek zależności lub krytyczne położenie, doprowadza inną osobę do uprawiania prostytucji,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Art. 204.

§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłania inną osobę do uprawiania prostytucji lub jej to ułatwia,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Karze określonej w § 1 podlega, kto czerpie korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez inną osobę.

§ 3. Jeżeli osoba określona w § 1 lub 2 jest małoletnim, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 4. Karze określonej w § 3 podlega, kto zwabia lub uprowadza inną osobę w celu uprawiania prostytucji za granicą.

Art. 205.

Ściganie przestępstw określonych w art. 197 lub 199 § 1, jak również w art. 198, jeżeli określony w tym przepisie stan ofiary nie jest wynikiem trwałych zaburzeń psychicznych, następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Pojecie stanu nietrzeźwości i stanu po użyciu alkoholu.

Mówi o tym ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi:

Art. 46.

1. Napojem alkoholowym w rozumieniu niniejszej ustawy jest produkt przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5 % objętościowych alkoholu.

2. Stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

  1) stężenia we krwi od 0,2 ‰ do 0,5 ‰ alkoholu albo

  2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm³.

3. Stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

1) stężenia we krwi powyżej 0,5 ‰ alkoholu albo

   2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm³.

Art. 47.

1. Jeżeli zachodzi podejrzenie, że przestępstwo lub wykroczenie zostało popełnione po spożyciu alkoholu, osoba podejrzana może być poddana badaniu koniecznemu do ustalenia zawartości alkoholu w organizmie, w szczególności zabiegowi pobrania krwi. Zabiegu pobrania krwi dokonuje fachowy pracownik służby zdrowia.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw pracy, w drodze rozporządzenia, określa warunki i sposób dokonywania badań, o których mowa w ust. 1 i w art. 17 ust. 3.

Lub rozdz. 14 KK:

Art. 115.

§ 16. Stan nietrzeźwości w rozumieniu tego kodeksu zachodzi, gdy:

1) zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub

2) zawartość alkoholu w 1 dm³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Wymienione ujęcia prawnicze mają charakter uproszczony, przystosowany do potrzeb praktyki sądowej. Pomijają one indywidualne różnice w oddziaływaniu na alkohol, a także zmienność procesów wchłaniania i eliminacji alkoholu, często uzależnioną od czynników przypadkowych.

Kontrola trzeźwości oparta na analizie wydychanego powietrza. Wyniki uzyskiwane za jej pomocą uznaje się za wstępne, tj. przesiewowe w stosunku do późniejszego pobrania próby krwi (w przypadku ujemnych wyników badania powietrza można zrezygnować z pobrania próby krwi). Badanie to jest właściwie pośrednia analizą krwi na zasadzie podobnej do wspomnianej wczesnej techniki head-space. W pęcherzykach płucnych w ustabilizowanych warunkach temperatury wytwarza się bowiem stan równowagi stężeń alkoholu. W 1 mL krwi jest tyle samo alkoholu co w 2100 mL powietrza pęcherzykowego. Istotne jest uzyskanie do analizy powietrza pęcherzykowego z głębszego wydechu.

Mechanizm działania aparatów:

1) działające na podstawie pomiaru spektrofotometrycznego w podczerwieni;

Alkomaty stacjonarne - dowodowe: Alcomat, Alcotest 7110, Alkometr A2.0.

2) działające na zasadzie elektrodowego utleniania alkoholu;

Alkomaty przenośne - niedowodowe (met. selekcyjna): Alkotest 7410 Plus, AlcoSensor IV, Intox 400

3) wyposażone w detektor półprzewodnikowy;

Intox EC/IR (dowodowy - dwa systemy detekcji), Ensure (nie dowodowy)

Ogólne zasady wykluczania ojcostwa.

Mówi o tym Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy:

Art. 62.

§ 1.  Jeżeli dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa albo przed upływem trzystu dni od jego ustania lub unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża matki. Domniemania tego nie stosuje się, jeżeli dziecko urodziło się po upływie trzystu dni od orzeczenia separacji.

§ 2. Jeżeli dziecko urodziło się przed upływem trzystu dni od ustania lub unieważnienia małżeństwa, lecz po zawarciu przez matkę drugiego małżeństwa, domniemywa się, że pochodzi ono od drugiego męża.

§ 3. Domniemania powyższe mogą być obalone tylko na skutek powództwa o zaprzeczenie ojcostwa.

Art. 63.

Mąż matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o urodzeniu dziecka przez żonę.

Art. 67.

Jeżeli dziecko urodziło się po upływie sto osiemdziesiątego dnia od zawarcia małżeństwa, a przed upływem trzechsetnego dnia od jego ustania lub unieważnienia, obalenie domniemania ojcostwa może nastąpić tylko przez wykazanie niepodobieństwa, żeby mąż mógł być ojcem dziecka.

Art. 71.

Zaprzeczenie ojcostwa nie jest dopuszczalne po śmierci dziecka.

Art. 84.

§ 1. Sądowego ustalenia ojcostwa może żądać dziecko, jego matka oraz domniemany ojciec dziecka. Jednakże matka ani domniemany ojciec nie mogą wystąpić z takim żądaniem po śmierci dziecka lub po osiągnięciu przez nie pełnoletności.

§ 2. Dziecko albo matka wytacza powództwo o ustalenie ojcostwa przeciwko domniemanemu ojcu, a gdy ten nie żyje - przeciwko kuratorowi ustanowionemu przez sąd opiekuńczy.

§ 3. Domniemany ojciec dziecka wytacza powództwo o ustalenie ojcostwa przeciwko dziecku i matce, a gdy matka nie żyje - przeciwko dziecku.

§ 4. W razie śmierci dziecka, które było powodem w sprawie o ustalenie ojcostwa, ustalenia mogą dochodzić jego zstępni.

Rodzaje ekspertyz w dochodzeniu spornego ojcostwa i ich siła wykluczeniowa.

Analizy klasycznych cech grupowych, a więc takich właściwości organizmów, które powstają pod wpływem genów i są przekazywane dziecku przez biologicznych rodziców. Do dziedzicznie uwarunkowanych cech grupowych należą antygeny grupowe układu ABO występujące w krwinkach czerwonych (erytrocytach). Analiza tych cech wykazanych u dziecka, jego matki i domniemanego ojca oraz uwzględnienie zasad ich dziedziczenia, pozwalają na przyjęcie ogólnej reguły, zgodnie z którą u dziecka nie może się pojawić cecha nieobecna u matki i u domniemanego ojca. Jeśli np. matka i pozwany posiadają grupę krwi A, dziecko nie może mieć grupy B; z kolei odwrotnie, jeżeli matka i domniemany ojciec posiadają grupę A lub B, dziecko może mieć grupę 0. Pozwany mężczyzna o grupie AB nie może być ojcem dziecka grupy 0.Analiza klasycznych cech grupowych obejmuje również inne znane antygeny erytrocytarne: MNSs, Rh, Kell, Jk (a,b), Fy (a,b), a także specyficzne białka surowicy krwi: związany z immunoglobulinami układ GM i haptoglobiny (HP). W dochodzeniu ojcostwa analizie poddaje się również izoenzymy zawarte w krwinkach czerwonych - należą tu układy: ACP (kwaśna fosfataza krwinkowa), PGM (fosfoglukomutaza), ESD (esteraza D), GLO (glioksolaza), GPT (aminotransferaza alaninowa), PGP (fosfataza fosfoglikolanowa). Do badań w dochodzeniu spornego ojcostwa włączono także antygeny układu zgodności tkankowej HLA (z angielskiego human leucocytes antigens) w locus: A,B,C.
Wysoka wartość dowodowa badań klasycznych cech grupowych jest efektem włączenia do analizy jednocześnie dużej ilości układów, z których analiza każdego daje oddzielną wartość dowodową, sumującą się - zgodnie z regułami statystycznymi - do łącznej wartości.

Analizy polimorfizmu (wielopostaciowości) DNA. Podstawą analizy genetycznej opierającej się na badaniu DNA jest fakt, że każdy człowiek we wszystkich komórkach ciała zawierających jądro komórkowe posiada własną, odmienną od innych informację genetyczną (inny wzór DNA). Jedynie bliźnięta monozygotyczne (jednojajowe) posiadają jednakowe DNA. Wzór DNA we wszystkich komórkach ciała człowieka jest jednakowy, dziedziczony po połowie od matki i od ojca.
Badania hemogenetyczne wykazują odmienności w DNA właściwe danej osobie i pozwalają na dokonanie analizy porównawczej z innymi osobami. W dochodzeniu ojcostwa ocenia się, czy w DNA izolowanym z jąder komórkowych krwi dziecka, matki i domniemanego ojca, występują te same fragmenty DNA. Z reguły stosuje dwie metody: RFLP (z angielskiego restriction fragment length polymorphism), czyli analizę polimorfizmu długości tzw. fragmentów restrykcyjnych DNA lub metodę PCR (z angielskiego polymerase chain reaction) - reakcję łańcuchową polimerazy fragmentów DNA. Ta druga metoda pozwala na zwielokrotnienie dowolnego fragmentu DNA w milionowych ilościach jego kopii, przez co teoretycznie wystarcza jedna komórka, której DNA można powielić w reakcji PCR, aby uzyskać wynik badania.

Ekspertyzy I-go stopnia, które są tańsze ale obejmują badania DNA tylko w zakresie 8 układów STR (krótkie powtórzenia tandemowe), co sprawia, że teoretycznie  nie pozwalają na wykluczenie ok. 1,4% pozwanych, błędnie wskazanych przez matkę dziecka.
W związku z tym, wówczas gdy badania te nie wykluczą ojcostwa, w opinii podajemy uzyskaną szansę wykluczenia ojcostwa w tym przypadku (dziecko-matka) oraz prawdopodobieństwo ojcostwa, które jednak będzie niższe od wymaganego obecnie dla uznania pozwanego za biologicznego ojca.

Ekspertyzy  II-go stopnia, które standardowo obejmują  badania DNA  w zakresie 15 układów STR (CSF1PO, TPOX, TH01, vWA, PentaE, Penta D, D18S51, D21S11, D3S1358, FGA, D8S1179, D16S539, D7S820, D13S317 i D5S818), z możliwością ich poszerzenia o dalsze 4 loci STR oraz 4 loci VNTR, co stwarza bardzo wysoką szansę wykluczenia ojcostwa (większą od 99.9999%), w związku z czym pozwalają na wykluczenie  każdego niesłusznie pozwanego mężczyzny.
W przypadku braku wykluczenia ojcostwa ten zakres badań pozwala natomiast na potwierdzenie ojcostwa z prawdopodobieństwem większym także od 99,9999%, co upoważnia do opiniowania, że pozwany jest biologicznym ojcem dziecka powódki „z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością”.

Analiza laboratoryjna

1. Izolacja DNA - z dostarczonych przez Państwa bibuł i/lub innych materiałów biologicznych izolujemy i oczyszczamy DNA do właściwych analiz molekularno-genetycznych. Izolację DNA przeprowadzamy w sterylnych warunkach z zachowaniem szczególnej ostrożności, tak aby uniemożliwić zanieczyszczenie próbek materiałem genetycznym innego osobnika.

2. Amplifikacja DNA - przy użyciu techniki PCR (polymerase chain reaction) amplifikujemy (powielamy) wybrane odcinki genomu ludzkiego, w których zlokalizowane są polimorficzne markery DNA stosowane w badaniach ojcostwa. Metoda PCR pozwala na powielenie wyjściowej matrycy DNA nawet do miliona razy, dzięki czemu możliwa jest analiza śladowych ilości materiału genetycznego (nawet wyizolowanego z pojedynczej komórki). Dzięki temu, że amplifikacja przebiega selektywnie, możemy bardzo precyzyjnie określić, które regiony DNA chcemy powielić. Reakcję PCR przeprowadza się w specjalnych, automatycznych urządzeniach, tzw. termocyklerach. W badaniach ojcostwa i identyfikacji osobników stosujemy tylko oryginalne zestawy odczynników firmy Applied Biosystems (AmpFlSTRR IdentifilerT PCR Amplification Kit), pozwalające na jednoczasową amplifikację aż 15 markerów DNA zlokalizowanych na różnych chromosomach człowieka

3. Analiza genotypów badanych osób - po amplifikacji 15 markerów DNA z próbek pobranych od każdej z badanych osób dokonujemy ich analizy w automatycznym analizatorze genetycznym ABI 310 firmy Applied Biosystems. Jest to niezwykle precyzyjne urządzenie laserowe pozwalające na separację poszczególnych markerów DNA w procesie zwanym elektroforezą, ich detekcję i analizę komputerową. Urządzenie jest w pełni automatyczne i pozwala na precyzyjne porównanie zapisów wariantów genotypów każdego z markerów (profilu DNA) u poszczególnych osób.

Analiza statystyczna i ustalenie ekspertyzy

Jeżeli domniemany ojciec nie posiada więcej niż 2 z 15 markerów DNA o profilu zgodnym z dzieckiem, jego faktyczne ojcostwo jest wykluczane.

Jeżeli domniemany ojciec posiada wszystkie wymagane markery genetyczne zgodne z profilem DNA dziecka, wówczas z dużym prawdopodobieństwem uważa się, że może on być biologicznym ojcem dziecka. W takiej sytuacji (potwierdzenie ojcostwa) niezwykle istotna jest właściwa analiza statystyczna, mająca na celu wykazanie, że prawdopodobieństwo napotkania innego, niespokrewnionego osobnika w danej populacji mającego identyczny profil DNA jak domniemany ojciec jest znikome. Gdyby się okazało, że wyliczone przez nas takie prawdopodobieństwo przekracza dopuszczalny próg, wówczas wartość przeprowadzonej ekspertyzy mogłaby być znacznie mniejsza i obarczona ryzykiem pomyłki, tj. uznania za biologicznego ojca przypadkowego osobnika, który ma podobny genotyp jak badane dziecko. W takich sytuacjach należałoby rozszerzyć zakres badań genetycznych o dodatkowe markery DNA.

Rutynowo w badaniach ojcostwa posługujemy się dwoma parametrami:

• Wskaźnik ojcostwa (z ang. paternity index - PI) jest wyliczany statystycznie dla każdego markera DNA jako prawdopodobieństwo, że domniemany ojciec przekazał dziecku ten marker, podzielone przez szansę, że przypadkowy osobnik ma ten sam marker co dziecko.

• Następnie, w celu uwiarygodnienia prawdopodobieństwa ustalenia ojcostwa, jest wyliczany łączny wskaźnik ojcostwa (z ang. combined paternity index - CPI) - poprzez pomnożenie wartości PI dla poszczególnych markerów genetycznych. Im większy wskaźnik CPI, tym większa jest pewność, że domniemany ojciec jest biologicznym ojcem dziecka. W wiarygodnych testach genetycznych wskaźnik CPI osiąga wartości powyżej 99,9%. Poprzez zastosowanie najnowocześniejszych technologii analitycznych z zastosowaniem zestawu AmpFlSTRR IdentifilerT osiągamy w swoich testach wartości CPI powyżej 99,9995%.

Odpowiedzialność lekarza.

Odpowiedzialność karna lekarza regulowana jest zapisami: kodeksu karnego i ustaw tworzących prawo medyczne. Związana jest z:

* popełnieniem błędu lekarskiego (medycznego),

* innymi czynami, popełnionymi w związku z wykonywaniem zawodu lekarza.

Biorąc pod uwagę praktykę lekarską należy przede wszystkim wymienić odpowiedzialność:

- za wykonanie interwencji medycznej niestarannie lub niezgodnie z aktualnym stanem wiedzy,

- za nieudzielanie pomocy,

Art. 2. KK

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega ten tylko, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi.

Art. 30. UOZL

Lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki.

- za leczenie bez zgody,

Art. 192. KK

§ 1. Kto wykonuje zabieg leczniczy bez zgody pacjenta,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.

- za ujawnienie faktów, objętych tajemnicą lekarską,

- za wprowadzenie w błąd władzy publicznej,

- za przyjęcie korzyści majątkowej,

- za wydanie dokumentu poświadczającego nieprawdę,

- za aborcję

Pierwsza pozycja dotyczy błędu lekarskiego, pozostałe czynności związanych z wykonywaniem zawodu lekarza.

Odpowiedzialność zawodowa: KEL, UOZL rozdz. 5 „Zasady wykonywania zawodu lekarza”.

Odpowiedzialność cywilna:

Art. 415. KC

Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Art. 471. KC

Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania,

chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialnośc i nie ponosi.

Odpowiedzialność cywilna to inaczej odpowiedzialność majątkowa za szkodę. Polega ona na obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody. Odpowiedzialność za szkodę powstaje wówczas, gdy nastąpi zdarzenie, z którym prawo łączy obowiązek jej naprawienia i które było przyczyną powstania szkody. Zdarzeniem, które rodzi obowiązek naprawienia szkody, jest czyn niedozwolony.
Odpowiedzialność cywilna charakteryzuje się tym, że ma postać wyłącznie majątkową. Oznacza to, iż pacjent, jako wierzyciel, może dochodzić swej należności w postaci odszkodowania z majątku lekarza lub zakładu opieki zdrowotnej jako dłużnika. Odpowiedzialność ta jest nieograniczona i ciąży na całym majątku dłużnika bez ograniczenia, do pełnej kwoty zasądzonego odszkodowania.

---