Zaliczenie z fotografii- tezy

1. zarys historii fotografii: camera obscura, Daguerre & Niépce, Talbot, Nadar, Bułhak, Hartwig, Witkacy

2. budowa, zasada działania i obsługa lustrzanki jednoobiektywowej

3. inne typy aparatów fotograficznych: małoobrazkowe, średnioformatowe, wielkoformatowe; lustrzanki, mieszkowe, skrzynkowe, przeziernikowe...

4. ogniskowa obiektywu, otwór względny obiektywu, jasność obiektywu

5. ostrość, głębia ostrości (od czego zależy), odległość hyperfokalna

6. przesłona, liczba przesłony, typy przesłony

7. obiektywy: jaki obiektyw określa się jako standardowy, właściwości i zastosowanie obiektywów szerokokątnych i długoogniskowych, obiektyw rybie oko, teleobiektyw; dystorsja

8. czasy naświetlania, statyw, wężyk spustowy

9. pomiar światła, światłomierz

10. czułość ogólna, skale czułości

11. podstawowe informacje o filmie fotograficznym: negatyw/ pozytyw, emulsja, rodzaje filmów, gradacja, ziarnistość

12. Ośrodek ABMK przy KUL

Teza 1. Zarys historii fotografii

Camera obscura (Camera obscura z łac. ciemna komnata) - prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Była pierwowzorem aparatu fotograficznego.
Camera obscura bywa nazywana również kamerą otworkową. Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór (średnicy 0,3-1 milimetra zależnie od wielkości kamery) spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka) lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie.

Joseph Nicéphore Niépce 1765-1833. Niépce odkrył nową metodę nazwaną przez siebie heliografią. Był to proces uchwycenia obrazów odbitych w camera obscura w stopniowych odcieniach od czerni do bieli jedynie za pomocą światła. W czerwcu lub lipcu 1827 otrzymał najstarsze dziś znane zdjęcie - "Widok z okna pracowni w Maison du Gras", najprawdopodobniej pierwszy w historii fotografii utrwalony obraz, a właściwie jego lustrzane odbicie.

Louis Jacques Mandé Daguerre. (1787 -1851 w Bry-sur-Marne) - francuski malarz, scenograf. W 1839 ogłoszony został wynalazcą fotografii, choć w tym samym roku swoją metodę wykonywania zdjęć zaprezentował inny badacz, William Fox Talbot. Technika stworzona przez Daguerre'a (przy współpracy Josepha-Nicéphore'a Niépce'a) zwana była od jego nazwiska dagerotypią. Dagerotypia to proces fotograficzny, w wyniku którego na metalowej płytce otrzymywany jest unikatowy (bez możliwości jego powielenia) obraz, zwany dagerotypem. Materiałem światłoczułym była warstewka jodku srebra na powierzchni polerowanej i posrebrzonej płytki miedzianej. Obraz po naświetleniu wywoływany był w parach rtęci. Zdjęcie charakteryzowało się dużą rozdzielczością oraz bogactwem szczegółów. William Henry Fox Talbot (ur. 1800 -1877) - angielski archeolog, chemik, lingwista oraz matematyk, najbardziej znany jednak jako pionier fotografii. Talbot był wynalazcą procesu negatywowego w fotografii czarno-białej, który umożliwiał wykonywanie wielu odbitek (w przeciwieństwie do dagerotypu, który nie dawał możliwości stworzenia kopii). Wniósł też znaczny wkład w upowszechnienie się fotografii jako formy sztuki.

Nadar, właśc. Gaspard-Félix Tournachon (1820 =1910 tamże) - francuski fotograf, dziennikarz, rysownik, karykaturzysta. Jeden z najważniejszych fotografów XIX-wiecznych, autor portretów fotograficznych wielu sławnych postaci, na których starał się wydobyć osobowość modela; nie stosował rekwizytów ani specjalnych teł. Nadar jako pierwszy fotograf na świecie wykonał zdjęcia z lotu ptaka - było to zdjęcie Paryża, wykonane z balonu (był entuzjastą baloniarstwa). Był także pionierem fotografii podziemnej i wykorzystania sztucznego oświetlenia w fotografii. To właśnie w jego atelier w 1874 odbyła się pierwsza wystawa impresjonistów.

Jan Brunon Bułhak (1876 - 1950) - nestor polskiej fotografii. .Od 1919 wykładał w Zakładzie Fotografii Artystycznej na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Filozof i teoretyk fotografii. Był przedstawicielem piktorializmu. Znany jest z wielu wspaniałych fotogramów. Twórca estetyki bułhakowskiej. W jego fotografiach widoczne są wpływy grafiki i malarstwa. Wykonał fotograficzną dokumentację architektury Wilna, Warszawy, Krakowa, Grodna, Zamościa, Lublina, Kazimierza i innych miejscowości. W jego pracowni powstało 158 albumów poświęconych miastom i regionom II Rzeczypospolitej. Był współzałożycielem powstałego w 1947 Związku Polskich Artystów Fotografów. Jego legitymacja członkowska ZPAF miała numer 1.

Edward Hartwig ( 1909 -2003 w Warszawie) - polski fotografik. Uważany za jednego z najbardziej znanych na świecie fotografików polskich, autorytet w dziedzinie fotografii artystycznej; uznawany za artystę wszechstronnego, łączącego w pracach fotografię i grafikę; zafascynowanego na równi pejzażem i człowiekiem, fotografią teatralną, architekturą, szczegółem. Tworzył jednak prace odmienne: nastrojowe i tajemnicze, co przydało mu przydomek "mglarza". Wiele jego wczesnych prac nie ocalało z wojennej pożogi, gdyż dom Hartwigów zniszczyła bomba. Dalsze etapy jego twórczości obejmowały łączenie elementów graficznych z fotografią realistyczną, a od lat 70. eksperymenty z kolorem, kontynuowane w latach 90. (wówczas pojawiła się w jego twórczości fotografia abstrakcyjna). W 1947 był współzałożycielem Związku Polskich Artystów Fotografików i przeżył wszystkich współzałożycieli. Autor albumów. m.in. "Wariacje fotograficzne", "Fotografika".

Witkiewicz Stanisław Ignacy, pseudonim Witkacy (1885-1939), syn S. Witkiewicza, dramatopisarz, prozaik, filozof, teoretyk i krytyk sztuki, malarz. Poglądy na sztukę wyraził w szkicach: Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia (1919), Szkice estetyczne (1922), Teatr. Wstęp do teorii Czystej Formy w teatrze (1923). Autor dramatów, w których, posługując się groteską, parodią i tzw. czarnym humorem, ukazywał dekadenckie tendencje i zagrożenia cywilizacyjne świata w katastroficznym świetle. Uważany za jednego z prekursorów teatru absurdu w Europie.

Teza 2. Budowa, zasada działania i obsługa lustrzanki jednoobiektywowej

Lustrzanka jednoobiektywowa (ang. SLR, Single Lens Reflex Camera) - aparat fotograficzny wyposażony w jeden obiektyw (1) i wbudowane w korpus lustro (2), które kieruje światło padające przez obiektyw na matówkę (6, gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny (7), do wizjera (8). Są również modele, zwłaszcza starszych aparatów średnioformatowych, w których obraz na matówce obserwuje się bezpośrednio z góry, bez pryzmatu i wizjera.

Najbardziej popularnym formatem jest format małoobrazkowy (na perforowanej błonie o szerokości 35 mm naświetlana jest klatka o rozmiarach 24x36 mm), ale produkuje się również jednoobiektywowe lustrzanki średnioformatowe (format klatki 45x60, 60x60 lub 60x70 mm).

Model ilustrujący przekrój poprzeczny lustrzanki analogowej Praktica L2.

Aby umożliwić swobodną obserwację obrazu przez obiektyw przy różnych wartościach liczby przysłony, w lustrzankach jednoobiektywowych stosuje się zazwyczaj układ automatycznej przysłony, która przez większość czasu pozostaje całkowicie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki. Często spotykanymi (choć nie obowiązkowymi) cechami lustrzanek jednoobiektywowych są również: możliwość stosowania wymiennych obiektywów oraz wbudowany układ pomiaru światła w trybie TTL.

Zwierciadło, które jest niezbędnym elementem lustrzanki, jest ustawione w korpusie pod kątem 45 stopni do osi optycznej obiektywu. Najczęściej jest ruchome: po naciśnięciu spustu migawki (3) podnosi się (do pozycji 5) i światło bez przeszkód dociera do odsłoniętej błony światłoczułej (4).

Teza 3. Inne typy aparatów fotograficznych: małoobrazkowe, średnioformatowe, wielkoformatowe; lustrzanki, mieszkowe, skrzynkowe, przeziernikowe.

Aparat małoobrazkowy - aparat fotograficzny, w którym materiałem światłoczułym jest perforowany na brzegach film o szerokości 35 mm - taki jak w przemyśle filmowym. Najbardziej typowym i obecnie właściwie jedynym formatem klatki aparatu małoobrazkowego jest 24×36 mm. Na filmie o standardowej długości mieści się 36 takich klatek. Istniały również aparaty małoobrazkowe o formacie klatki 18×24 mm - takie klatki były naświetlane na filmie pionowo i mieściło się ich 2 razy więcej.

Aparat średnioformatowy - aparat fotograficzny na błony zwojowe o szerokości 60 mm. Najczęstsze formaty klatek to: 4,5x6 cm, 6x6 cm, 6x7 cm, 6x8 cm, 6x9 cm. Faktyczne wymiary obrazu są inne; np. format 6x6 to faktycznie 56x56 mm (nie wykorzystuje się całej szerokości filmu), a format 6x7 zależy od marki aparatu czy kasety - przeważnie jest to 56x68 mm. Błony zwojowe średnioformatowe są konfekcjonowane w dwóch podstawowych rozmiarach:

• o symbolu 120, mogące pomieścić 12 klatek formatu 6x6 cm

• o symbolu 220, mogące pomieścić 24 klatki formatu 6x6 cm

Aparat wielkoformatowy to aparat fotograficzny o formacie większym niż format średni, czyli wymiary kadru są większe niż 6x9 cm.

• Najczęstsze formaty: 9x12 cm, 4x5", 13x18 cm, 5x7", 18x24 cm, 8x11".

• W aparatach wielkoformatowych stosuje się błonę (materiał światłoczuły) ciętą (w arkuszach, a nie w rolkach). Błony zwojowe (mały i średni format) można zastosować przy użyciu roll-kasety. W dobie fotografii cyfrowej praktycznie każdy model aparatu wielkoformatowego może być wyposażony w przystawkę cyfrową.

Lustrzanka - aparat fotograficzny wyposażony w lustro i matówkę. Zadaniem zespołu lustra i matówki jest dokładna prezentacja bieżącego kadru. Rozwiązanie takie ma znaczenie przy precyzyjnym nastawianiu odległości fotografowania, ocenianiu głębi ostrości, ocenie aberracji optycznych, jak również przy prawidłowym kadrowaniu obiektów nieodległych. Sprzyja również kompozycji kadru, ocenie proporcji oświetlenia itp.

Aparat mieszkowy to rodzaj aparatu fotograficznego, w którego konstrukcji występuje elastyczny mieszek w postaci harmonijki, łączący obudowę obiektywu z korpusem aparatu. Rozwiązanie takie stosowane było niegdyś w aparatach popularnych, obecnie wykorzystywane jest w aparatach wielkoformatowych oraz w urządzeniach do zastosowań specjalnych.

Aparat skrzynkowy to najprostszy rodzaj aparatu fotograficznego. Ma bardzo prosty obiektyw, często w formie jednej tylko soczewki. Zazwyczaj nie posiada układu ogniskującego, ani nie można ustawić czasu otwarcia migawki. Z tego względu możliwe jest jedynie fotografowanie w pełnym świetle słonecznym. W latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku wprowadzono aparaty skrzynkowe z lampą błyskową, umożliwiając wykonywanie zdjęć w pomieszczeniach. Dla zmniejszenia rozmiarów niekiedy są wyposażane w wysuwany obiektyw np. aparat Druh. Współcześnie zastąpione przez proste aparaty kompaktowe.

Aparat przeziernikowy, zwany też celownikowym - jest to rodzaj aparatu fotograficznego, w którym celowanie (wybór kadru) odbywa się poprzez przeziernik (celownik), a nastawianie ostrości odbywa się poprzez ustawianie odległości na podziałce obiektywu.

TEZA 4. Ogniskowa obiektywu, otwór względny obiektywu, jasność obiektywu

Ogniskowa obiektywu- jest ona parametrem decydującym o kącie widzenia obiektywu. W typowym aparacie analogowym ogniskowa obiektywu dobrana jest tak, że jest w przybliżeniu równa przekątnej klatki rejestrowanego obrazu (dla fotografii małoobrazkowej - najczęściej stosowanej - wynosi ona 43 mm). Jest to format o rozmiarach 24x36 mm (zwany formatem 135 lub w skrócie 35 mm), a kąt widzenia w tym formacie wynosi 53°. Każdy obiektyw o ogniskowej krótszej niż przekątna klatki jest obiektywem szerokokątnym. Z kolei każdy obiektyw o ogniskowej dłuższej od standardowej jest teleobiektywem.

Otwór względny obiektywu informuje o ilości światła, jaką przepuszcza obiektyw do wnętrza aparatu fotograficznego przypadającą na jednostkę powierzchni materiału światłoczułego. Jest to liczbowy stosunek średnicy otworu obiektywu do jego ogniskowej. Maksymalny otwór względny obiektywu nazywany jest potocznie jasnością obiektywu..Jeśli np. obiektyw ma otwór o średnicy 20 mm a ogniskową 40 mm, to jego otwór względny wynosi 20:40, czyli 1:2. Przy robieniu zdjęć obiektywami o różnych ogniskowych taki sam otwór względny wymaga takiego samego czasu naświetlania.

Jasność obiektywu to miara ilości światła przepuszczanego przez obiektyw do wnętrza aparatu. Jej wielkość obliczana jest jako kwadrat stosunku średnicy otworu obiektywu do jego ogniskowej, jest więc kwadratem wielkości otworu względnego obiektywu. W astronomii synonimem jasności obiektywu jest światłosiła (np. teleskopu).Miarą jasności obiektywu jest minimalna liczba przysłony obiektywu

Teza 5. Ostrość, głębia ostrości (od czego zależy), odległość hyperfokalna.

Głębia ostrości (dawniej "głębokość ostrości") - parametr stosowany w optyce i fotografii do określania zakresu odległości, w którym obiekty obserwowane przez urządzenie optyczne sprawiają wrażenie ostrych (tzn. mających wyraźne, nierozmazane kontury). Duża głębia ostrości zapewnia ostrość większości elementów na zdjęciu, natomiast mała głębia ostrości (czyli precyzyjne ustawienie ostrości na fotografowany element i nieostre tło) bywa wielce pożądana przy zdjęciach portretowych i artystycznych, ponieważ wyodrębnia fotografowany obiekt na tle otoczenia.Bezpośrednio, na zakres głębi ostrości mają wpływ następujące czynniki:

• przysłona - im mniejszy otwór względny jest pozostawiony (czyli: czym wyższa liczba przysłony, np. 16 lub 22), tym większa głębia;

• odległość na jaką ustawiona jest ostrość obiektywu (odległość między przedmiotem a aparatem) - im odległość ta jest mniejsza, tym głębia ostrości również.

• ogniskowa

Odległość hiperfokalna to mierzona od aparatu fotograficznego lub kamery odległość, na którą trzeba ustawić ostrość, by uzyskać jak największą głębię ostrości, czyli przestrzeń, w której obiekty wydają się ostre. Inaczej mówiąc, jest to najmniejsza odległość, na którą trzeba ostrzyć, by głębia ostrości kończyła się w nieskończonej odległości (ostrość "po horyzont"). Głębia ta zaczyna się w połowie odległości między aparatem a odległością hiperfokalną i kończy w nieskończoności.

• Odległość hiperfokalna zależy od konkretnej wartości przysłony oraz ogniskowej obiektywu^[1], a do jej ustawienia przydatna jest skala głębi ostrości nanoszona na obudowach wielu obiektywów.

Teza 6. Przesłona, liczba przesłony, typy przesłony

Przesłona fotograficzna, (gr. diafragma, łac. apertura, niem. Blende) - część obiektywu w postaci regulowanego otworu na drodze strumienia światła. Stosowana najczęściej w obiektywach fotograficznych i obiektywach kamer filmowych. Zwykle ma postać nachodzących na siebie metalowych kształtowników. Regulując średnicę szczeliny (będącą jednocześnie aperturą urządzenia) za pomocą listków można zmieniać ilość światła przechodzącego przez soczewki obiektywu, a jednocześnie wpływać na głębię ostrości uzyskiwanego obrazu (im wyższa wartość przysłony tym większa głębia ostrości). Stopień otwarcia przysłony określany jest za pomocą liczby przysłony. Każde zwiększenie liczby przysłony o jedną działkę powoduje zmniejszenie ilości wpadającego światła o połowę. Liczba przysłony lub wartość przysłony to parametr charakteryzujący ilość światła przepuszczanego przez obiektyw do wnętrza aparatu fotograficznego padającego na materiał światłoczuły przy danym ustawieniu przysłony. Liczba ta oznaczana jest za pomocą litery f

Teza 7. Obiektywy: jaki obiektyw określa się jako standardowy, właściwości i zastosowanie obiektywów szerokokątnych i długoogniskowych, obiektyw rybie oko, teleobiektyw; dystorsja

Obiektyw standardowy - w fotografii i kinematografii obiektyw przy użyciu którego uzyskiwany jest obraz ze zbliżoną perspektywą do tej jaka jest widziana gołym okiem. Ogniskowa obiektywu standardowego uzależniona jest od wielkości klatki filmowej lub sensora cyfrowego aparatu, przyjmuje się, że obiektyw standardowy ma ogniskową zbliżoną do przekątnej klatki (sensora)^[1].

Obiektyw szerokokątny - obiektyw fotograficzny o ogniskowej krótszej niż dłuższa krawędź stosowanego materiału światłoczułego, dla aparatów małoobrazkowych w granicach 4.5 mm-35 mm. Pozwala na fotografowanie dużych przedmiotów z małych odległości. Kąt widzenia w takim obiektywie wynosi powyżej 60°.

Obiektyw długoogniskowy - w optyce jest to każdy obiektyw, którego ogniskowa jest dłuższa od średnicy tworzonego obrazu.

Obiektyw rybie oko to obiektyw o bardzo krótkiej ogniskowej z nieskorygowaną dystorsją beczkową. Tworzy obrazy o bardzo charakterystycznych zniekształceniach

Teleobiektyw to rodzaj wąskokątnego obiektywu fotograficznego, który ze względu na specjalną budowę optyczną ma odległość ogniskową znacząco większą niż długość jego obudowy. Potocznie mianem teleobiektywu określa się każdy obiektyw wąskokątny.

Dystorsja, dystorsja pola - wada optyczna układu optycznego polegająca na różnym powiększeniu obrazu w zależności od jego odległości od osi optycznej instrumentu.W zależności od kształtu zniekształcenia wyróżnia się dystorsję beczkową i poduszkową, w których prostokąt zmienia kształt w beczkę albo w poduszkę.

Teza 8. Czasy naświetlania, statyw, wężyk spustowy.

Czas naświetlania - w fotografii jest to czas, w jakim naświetlany jest materiał światłoczuły negatywowy lub pozytywowy w urządzeniach analogowych (np. aparat fotograficzny, powiększalnik), lub światłoczuły element elektroniczny (CCD) w aparacie cyfrowym. W przypadku fotografii analogowej pod wpływem światła naświetlane są halogenki srebra (AgX), które tworzą obraz utajony, a po wywołaniu obraz widoczny. Jeśli na materiał padło zbyt dużo światła, wtedy mowa jest o prześwietleniu, a jeśli za mało, to o niedoświetleniu. W dzisiejszych aparatach są do dyspozycji czasy naświetlania od bardzo krótkich, ok. 1/8000 s do ok. 30 s, oraz czas naświetlania B czyli czas nieograniczony, a kontrolowany przez fotografującego.

Duże wartości czasu naświetlania pozwalają na robienie zdjęć w warunkach ograniczonego oświetlenia lub też na uzyskanie ciekawych efektów artystycznych.

Statyw fotograficzny to stały stabilizator służący do mocowania aparatu fotograficznego, bądź kamery filmowej lub telewizyjnej. Zazwyczaj statyw fotograficzny to trójnóg z symetrycznie rozkładanymi w trzy strony nogami, których obrys po rozłożeniu tworzy trójkąt równoboczny.

Wężyk spustowy to urządzenie do zdalnego uruchamiania migawki aparatu fotograficznego.

Teza 9. Pomiar światła, światłomierz.

Służy prawidłowemu ustawieniu parametrów ekspozycji fotografowanego obiektu. Przeprowadzany jest przy pomocy zewnętrznego, bądź wewnętrznego światłomierza aparatu fotograficznego. W przypadku aparatu z wewnętrznym światłomierzem działającym w trybie TTL (pomiar przez obiektyw) możemy wyróżnić następujące tryby pomiaru światła:

• pomiar punktowy (spot)

• pomiar centralnie-ważony

• pomiar matrycowy

Światłomierz - urządzenie stosowane w fotografii mierzące natężenie światła (padającego lub odbitego), umożliwiając dobranie prawidłowych parametrów ekspozycji naświetlenia materiału światłoczułego.

Teza 10. Czułość ogólna, skale czułości.

Czułość to wielkość określająca stopień reagowania filmu fotograficznego na światło. Znajomość czułości umożliwia określenie prawidłowej ekspozycji.

Stosowane są następujące skale czułości:

• ASA — skala opracowana przez American Standards Association (jedna z dawnych nazw ANSI). Jest to skala liniowa - dwukrotna zmiana wartości ASA odpowiada zmianie EV o 1.

• DIN - skala opracowana przez Niemiecki Instytut Normalizacji (niem. Deutsches Institut für Normung). Jest to skala logarytmiczna - zmiana czułości o 3° odpowiada zmianie EV o 1.

• GOST - skala opracowana przez sowiecką instytucję ds. normalizacji; symbol jest skrótowcem od rosyjskiego terminu norma państwowa (ros. Государственный стандарт, Gosudarstwiennyj standart). Jest to skala liniowa, zbliżona do skali ASA (od 1987 praktycznie identyczna).

Im wyższa światłoczułość, tym krótszy czas potrzebny do naświetlenia danej klatki.

11. Podstawowe informacje o filmie fotograficznym: negatyw/ pozytyw, emulsja, rodzaje filmów, gradacja, ziarnistość

Błona fotograficzna, film fotograficzny lub tylko film (potocznie: taśma filmowa, klisza) - jeden z podstawowych rodzajów materiałów światłoczułych. Błona fotograficzna jest materiałem płaskim, przezroczystym i elastycznym.

Negatyw- popularna nazwa błony fotograficznej negatywowej. Negatyw to także nazwa naświetlonej taśmy filmowej po nakręceniu na niej obrazów filmowych w kamerze. Negatyw jest najważniejszym spośród wszystkich tzw. materiałów wyjściowych filmu, służących do wyprodukowania kopii pokazowych filmu.

Pozytyw- to odwrotność negatywu. W fotografii pozytyw jest obrazem fotograficznym odwzorowującym prawidłowo (zgodnie z rzeczywistością) obraz istniejący w naturze, a mówiąc dokładniej: odzwierciedla wprost proporcjonalnie różnice pomiędzy jasnością i barwą poszczególnych miejsc w fotografowanym obrazie.

Emulsja światłoczuła - zawiesina drobnokrystalicznych światłoczułych soli srebra - halogenków - w żelatynie. Dodatkowymi składnikami emulsji mogą być barwniki uczulające lub komponenty barwników tworzących obraz fotograficzny na materiałach barwnych. Jeśli emulsją zostanie pokryta folia z tworzywa sztucznego, to powstanie błona fotograficzna, inaczej nazywana kliszą

Rodzaje filmów:

• negatyw barwny

• negatyw czarno-biały

• diapozytyw barwny, przezrocze, slajd

• diapozytyw czarno-biały

Gradacja fotograficzna - sposób odtwarzania przez obraz fotograficzny różnic w luminacji w poszczególnych częściach obiektu. Także nieścisłe i ograniczone, określenie współczynnika kontrastowości, gradientu lub skali naświetlania papieru fotograficznego

Ziarnistość w fotografii to określenie opisujące wizualne ukazanie się nieregularnych skupisk naświetlonych i wywołanych ziaren halogenków srebra na filmie lub papierze fotograficznym (tzw. ziarnistość subiektywna) - jest najbardziej widoczna w najjaśniejszych obszarach fotografii. Określenie "duża ziarnistość" zdjęcia oznacza, inaczej niż w innych zastosowaniach tego pojęcia, występowanie małych ilości dużych ziaren.

Teza 12. Ośrodek ABMK przy KUL

Instytut Archiwów Bibliotek i Muzeów Kościelnych posiada status zakładu międzywydziałowego w ramach Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie. Zakład ten powstał na fali wzmożonego zainteresowania losami zbiorów kościelnych ocalałych z pożogi wojennej. Projekt powołania do życia centrum informacji i poradnictwa dla bibliotek kościelnych zrodził się w środowisku bibliotekarzy kościelnych, którzy - zebrani w sierpniu 1955 roku na kursie bibliotekarskim w Lublinie - postulowali utworzenie przy Bibliotece Głównej KUL "ośrodka informacji i pośrednictwa bibliotekarskiego dla bibliotek kościelnych". Wkrótce inicjatywą tą objęto archiwa kościelne, a w dalszej kolejności także muzea kościelne. Idea ta zyskała aprobatę Rektora i Senatu Akademickiego KUL oraz Episkopatu Polski.  Pierwszym jego kierownikiem był - ks. Eugeniusz Reczek TJ. W grudniu tego roku wyjechał on za granicę, dlatego też pismem z dnia 15 października 1958 roku, na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika Ośrodka ABMK został powołany ks. dr Stanisław Librowski. Funkcję tę pełnił do końca 1959 roku, tj. do czasu reorganizacji tego zakładu. Dnia 25 czerwca 1959 r. Ośrodek otrzymał statut, na podstawie którego został wyłączony z biblioteki uniwersyteckiej i otrzymał status uniwersyteckiego zakładu międzywydziałowego o charakterze naukowo-badawczym. Z końcem tego roku jego dyrektorem został ks. doc. dr hab. Józef Rybczyk (prorektor KUL), a jego zastępcą o. dr Romuald Gustaw.     Po zorganizowaniu własnej stacji mikrofilmowej w 1960 roku, podjęto akcję mikrofilmowania najcenniejszych oraz najczęściej wykorzystywanych do badań naukowych materiałów przechowywanych w archiwach, bibliotekach i muzeach kościelnych. Katalogi mikrofilmów publikowane są na łamach półrocznika (Czasopismo "Archiwa Biblioteki i Muzea Kościelne" )wydawanego przez Ośrodek. Dotychczas ukazało się siedem zeszytów. Ważne miejsce w pracach Ośrodka zajmuje akcja gromadzenia źródeł (w postaci mikrofilmów) do dziejów Kościoła katolickiego na kresach wschodnich I i II Rzeczypospolitej,

10

---