zauważalnego wysiłku palca wskazującego. Przyczynia się do tego jedno- oporowy, ciągliwy język spustowy.

■ Bezpośrednio po odpaleniu, należy palcem wskazującym szybko zwolnić język spustowy, nie zmieniając siły trzymania broni, po czym ściągnąć do pierwszego oporu (o ile broń jest dwu oporowa) i przenieść ogień, przez nieznaczny skręt tułowia na następną sylwetkę. Język spusto­wy należy naciskać wolno, a palec wskazujący cofać po .odpaleniu szybko.

Dla uniknięcia zacięć należy lekko naoliwić części broni i amunicji ole­jem wrzecionowym, uchwyt zaś pozostawić suchy.

Rękę „niestrzelająeą” należy trzymać w pogotowiu do natychmiastowe­go usunięcia ewentualnego zacięcia lecz tak, by o niej nie myśleć.

Przy tego rodzaju ¡strzelaniach należy zniwelować lub zmniejszyć kąt wylotu (stara nazwa kąt podrzutu) ■ przez zastosowanie. amunicji słabszej np. shortów. Shorty — amunicja małokalibrowa krótsza i słabsza od „lon- gów” (amunicji dłuższej i silniejszej) powodują mniejszy odrzut broni, zmniejszając jej kąt wylotu, co ułatwia szybkie strzelanie. ■ Jeśli to nie pomoże, to należy tak obciążyć broń, aby kąt wylotu doprowadzić do zera, tzn. siła obciążenia lufy powinna odpowiadać sile odrzutu. W takim przy­padku po odpaleniu broń pozostanie w pozycji wyjściowej (bez żadnych odrzutów). Jeśli siła obciążenia będzie przewyższać siłę odrzutu (kąt wy­lotu minusowy), po strzale lufa pójdzie w dół, co jest. równie niekorzystne jak przy dodatnim kącie wylotu.

Kształt rękojeści (rys. 25 a, b, c i 26) powinien być dopasowany do ręki Strzelca, by po podniesieniu jej przyrządy celownicze wskazywały rejon oddania strzału, co należy kontrolować wzrokiem.

---