Nimfy i rusałki

John William Waterhouse - Hylas i nimfy 

 

Ich nazwa wywodzi się od greckiego słowa, które dosłownie oznacza:„dziewczyna”. Według mitologii są to istoty wiecznie młode i długowieczne (nie nieśmiertelne). Do ich rasy należą tylko przedstawicielki płci pięknej, które poszczycić się mogą niezwykła urodą i wdziękiem. Ciała ich są smukłe i zgrabne, włosy długie, a twarze o delikatnych rysach. Zazwyczaj kolor ich skóry odpowiada „białej rasie”, lub jest bardziej bladawy. Odziane są w zwiewne suknie, często przyozdabiane kwiatami, lub nie noszą żadnego odzienia. Z charakteru są to istoty: beztroskie, figlarne, uwodzicielskie, ale także: delikatne i bardzo wrażliwe. Nade wszystko kochają przyrodę i opiekują się nią; a także znane są z zamiłowania do wszystkiego co piękne. Miłują się także we śpiewie i muzyce.

 

 
 

Witold Pruszkowski "Nimfy wodne"

W zależności od tego jakie miejsca zamieszkują różni się od siebie nazwą i zakresem swych obowiązków:

-okeanidy- zamieszkują oceany

-nereidy-mieszkanki mórz

-oready- zamieszkują góry i skały

-lejmoniady- mieszkanki łąk i opiekunki kwiatów

I ostanie dwa gatunki nimf, wcześniej wspomniane przeze mnie:

 -driady- mieszkanki lasów i ich opiekunki

-hamadriady- nimfy zamieszkujące konkretne drzewo, opiekując się nim i będąc związane z nim na całe życie.

Jeśli zaś chodzi o ich stosunek do ludzi to jest ona jak najbardziej przyjazny. Zwłaszcza tyczy się to nimf rzecznych i lejmoniad. Często same nauczają ludzi śpiewu i muzyki, a także mogą ofiarować im ich najcenniejszy dar- jasnowidzenie.

 Same nimfy nie stronią zatem od ludzkiego towarzystwa, a zwłaszcza męskiego. Lubią flirtować z młodzieńcami i uwodzi ich. Z nimi też wiążą się w związki i mają potomstwo. :D Według mitologii greckiej często zdarzało się iż były kochankami bogów, lub były opiekunkami małych: bogów lub herosów.

Na koniec wspomnę o jeszcze innych istotach, pokrewnym nimfom. Miałam poświecić im osobny artykuł, ale ze względu na oczywiste podobieństwo dam je tutaj. Chodzi mi oczywiście o słowiańskie rusałki.

  
 

Rusałki- Witold Pruszkowski

 

Jak już nieco zasugerowałam są to stworzenia będące odpowiednikiem wspomnianych nimf. Według podań ludowych zamieszkiwały: jeziora i rzeki. Podobnie jak ich „krewniaczki” były to beztroskie dziewczęta przepięknej urody i długich włosach. Na głowach nosiły wianki, a ubrane były w powłóczyste białe suknie. Zdarzało się także iż nie nosiły nic.

 

W odróżnieniu od nimf, nie były zbytnio rozmowne, ani tak bardzo przychylnie nastawione do ludzi. Ich zwyczajem były nocne tańce przy świetle księżyca i śpiewy. Według niektórych legend pilnowały też ukrytych skarbów. Inną formą spędzania przez nich czasu było przesiadywanie na gałęziach jawora- ich ukochanego drzewa.

Słowiańskie rusałki „rodziły” się na kilka sposobów:

- rusałką mogła zostać dziewczyna, która nigdy jeszcze się nie zakochała. Jeżeli w nocy napotkała się na pochód rusałek, przyłączała się do nich i zostawała z nimi na zawsze. Nigdy już bowiem nie mogła powrócić do swych bliskich.

 - drugim sposobem była śmierć młodej dziewczyny poprzez utopienie

Rusałki były szczególnie „niebezpieczne” dla młodych mężczyzn. Wabiły ich swoim przepięknym śpiewem, a później albo topiły albo zatańcywały na śmierć.

---