Jest to urządzenie służące do wyświetlania informacji przekazywanej przez komputer, na nim ukazuje się to wszystko nad czym właśnie pracujemy. Monitor komputera typu desktop przypomina niewielki odbiornik telewizyjny z tym, że potrafi odbierać informacje przesyłane mu przez komputer .Instrukcje dotyczące tego, co ma być wyświetlane na jego ekranie, przekazuje mu zainstalowana w komputerze karta graficzna, która przetwarza je do postaci zrozumiałej dla monitora. Liczba wyświetlanych jednocześnie kolorów zależy od możliwości zainstalowanej w komputerze karty graficznej.
Naturalnie wraz ze wzrostem liczby kolorów maleje szybkość przetwarzania obrazu. Rozdzielczość obrazu mówi o tym, z ilu punktów (pikseli) się on składa. Jej wartością jest liczba punktów obrazu w linii pomnożona przez liczbę linii. Im wyższa jest ta wartość, tym ostrzejszy obraz możemy uzyskać. Za standard w Windows przyjmuje się rozdzielczość 800/600 punktów. Żaden komputer PC nie nadaje się do pracy bez monitora. Jakość obrazu zależy przede wszystkim od jego częstotliwości odświeżania: im częściej odświeżany jest w czasie jednej sekundy obraz, tym spokojniej jest on postrzegany przez ludzkie oko(nie zauważalne jest migotanie obrazu). Częstotliwość odświeżania obrazu mierzona jest w hercach. Aby otrzymać w pełni stabilny obraz , konieczne jest co najmniej 72-krotne (72 Hz ) odświeżenie obrazu w ciągu każdej sekundy.
Najnowsze monitory korzystają z technologii opracowanych w czasie wieloletnich badań. W celu poprawy kontrastu i czystości barw wielu producentów stworzyło własne rozwiązania tzw. masek czyli konstrukcji umieszczonych pomiędzy działem elektronowym a luminoforem umożliwiających precyzyjne sterowanie strumieniem elektronów. Wśród nich najczęściej spotkać można maski perforowane (delta), szczelinowe (Trinitron lub Diamondtron) oraz mieszane (Croma Clear). Niestety nadal problemem pozostaje uzyskanie małych rozmiarów plamki (dot pitch), czyli odległości między sąsiednimi punktami obrazu. Dokładniej, plamka określa odstęp pomiędzy środkami obszarów wyznaczonych przez trzy barwne punkty luminoforu tworzące pojedynczy piksel obrazu. Im większa jest ta odległość tym mniej punktów obrazu zmieścić można na widzialnej powierzchni kineskopu. Jest to o tyle ważne, że maksymalna możliwa do uzyskania rozdzielczość nie powinna być większa niż liczba fizycznych punktów kineskopu. W przypadku monitorów 17 calowych wartość 0,27 mm uznawana jest obecnie za zadawalającą. Jeśli chcemy uzyskać wysokie rozdzielczości powinniśmy wybrać model o wielkości plamki 0,26 lub 0,25 mm. W przypadku kineskopów z maską perforowaną typu delta (piksel obrazu zbudowany jest z trzech okrągłych punktów ułożonych w kształcie trójkąta) okazuje się, że wielkość plamki jest mierzona po przekątnej, dzięki czemu może być ona nieco większa niż dla modeli z maską paskową. Nowoczesne monitory wykorzystują także cyfrowy system sterowania OSD . Zazwyczaj są to przyciski umieszczone na przednim panelu sterowania urządzenia. W najnowszych monitorach dostęp do opcji zaawansowanych i podstawowych ułatwiają ułożone obok piktogramów skrócone opisy do wyboru w jednym z kilku zachodnich języków. OSD monitora posiada niezbędne opcje regulacji geometrii, położenia i kolorów.

Aby przesłać dane komputerowe (informacja cyfrowa) przez ogólnodostępną sieć telefoniczną (analogowa), nadawca musi je przekształcić na postać analogową dla potrzeb transmisji, a odbiorca z powrotem zamienić formę analogową na bity i bajty, zrozumiałe dla swojego komputera. Operację taką wykonuje urządzenie zwane modemem od ang. MOdulator DEModulator). Ponieważ sieć telefoniczna nie była projektowana pod kątem przesyłania nią danych komputerowych, więc istnieją w niej ograniczenia poważnie utrudniające taką transmisję. Najważniejszym z nich jest ograniczenie pasma przenoszenia do 3,5 kHz (co w zupełności wystarcza dla mowy ludzkiej), nie można też przesyłać nią składowej stałej sygnału. Modem może służyć do połączenia dowolnych dwóch urządzen niekoniecznie komputerów), które potrafi nadawac i odbierac dane przez port szeregowy RS-232. Całą resztę, czyli skomplikowaną operację transmisji, potrafi przejąc na siebie odpowiednio skonfigurowany modem . Wydawałoby się to wszystko bardzo proste i piękne - tak niestety nie jest. Najważniejszą wadą modemów jest stosunkowo mała prędkość transmisji: najszybsze modemy obecnie stosowane (V.56)
potrafią przesłać maksymalnie (w sprzyjających warunkach) ok. 5 kB danych na sekundę. Prędkość transmisji danych przez modemy (i nie tylko) podaje się w bitach na sekundę, w skrócie bps (lub w kilobitach na sekundę: kbps). Czasami użytkownik może spotkać się z jednostką "baud", która określa częstotliwość modulacji i z prędkością transmisji ma niewiele wspólnego.

Jak działa modem? Ogólna zasada działania tego urządzenia jest trochę podobna do transmisji radiowej. Zarówno przy transmisji modemowej, jak i w radiu, występuje pewien ciągly sygnał
(tzw. nośna), który jest odpowiednio zmieniany (modulowany) w rytm przesyłania danych. Jak wiadomo, parametrami fali są: amplituda, częstotliwość i faza (przesunięcie fazowe). Za pomocą zmian, czyli modulacji każdego z tych parametrów nośnej, można zakodować informację. W radiu na falach ultrakrótkich stosuję się modulację częstotliwości, w skrócie FM (ang. Frequency Modulation), a w pozostałych pasmach - modulację amplitudy, w skrócie AM (ang. Amplitude Modulation). Często w przypadku przesyłania danych cyfrowych, a więc gdy występują tylko dwa dozwolone poziomy, słowo "modulacja" zamienia się słowem "kluczowanie" (ang. Shift Iţeying). W modemach (tych starszych) wykorzystywane byiy zarówno kluczowanie częstotliwości (FSK - ang. Frequency Shift Keying) jak i fazy (PSK - ang. Phase Shift Keying), a w nowszych rozwiązaniach stosuje się jednoczesną modulację fazy i amplitudy , zwaną modulacją kwadraturowo - amplitudową, w skrocie QAM (ang. Quadrature Amplitude Modulation). Do prawidłowego przesyiania informacji nie. wystarczy sama modulacja, ważne jest także samo przygotowanie danych do transmisji. Polega ono na zastąpieniu pewnych ciągów bitów innymi, łatwiejszymi do rozróżnienia, a operację tą realizuje układ zwany skramblerem,zaś powrotną zamianę po odbiorze - deskrambler. Począwszy od modemów V.32 zaczęto stosować kodowanie nadmiarowe za pomocą kodów TCM (ang. Trellis Coded Modulation. Kodowanie nadmiarowe polega na zastąpieniu pewnych ciągów bitów ciągami dłuższymi , ale łatwiejszymi do odróżnienia od pozostałych.

Modemy można podzielić na dwa zasadnicze rodzaje:
- zewnętrzne - podłączne do portu COM komputera, umożliwiają odbieranie wiadomości przy wyłączonym komputerze (zdjęcie pierwsze).
- wewnętrzne - mogą funkcjonować tylko przy włączonym komputerze, ale są znacznie tańsze niż zewnętrzne (zdjęcie drugie).

Budowa


Dysk twardy składa się z następujących części:
-obudowy, której zadaniem jest ochrona znajdujących się w niej elementów przed
uszkodzeniami mechanicznymi a także przed wszelkimi cząsteczkami zanieczyszczeń znajdujących się w powietrzu. Jest to konieczne, gdyż nawet najmniejsza cząstka "kurzu" ma wymiary większe niż odległość pomiędzy głowicą a powierzchnią nośnika, tak więc mogłaby ona zakłócić odczyt danych, a nawet uszkodzić powierzchnię dysku.
-elementów elektronicznych, których celem jest kontrola ustalenia głowicy nad wybranym miejscem dysku, odczyt i zapis danych oraz ich ewentualna korekcja. Jest to w zasadzie osobny komputer, którego zadaniem jest "jedynie" obsługa dysku.
-nośnika magnetycznego, umieszczonego na wielu wirujących "talerzach" wykonanych najczęściej ze stopów aluminium. Zapewnia to ich niewielką masę, a więc niewielką bezwładność co umożliwia zastosowanie silników napędowych mniejszej mocy, a także szybsze rozpędzanie się "talerzy" do prędkości roboczej.
-elementów mechanicznych
, których to zadaniem jest szybkie przesuwanie głowicy nad wybrane miejsce dysku realizowane za pomocą silnika krokowego. Wskazane jest stosowanie materiałów lekkich o dużej wytrzymałości co dzięki małej ich bezwładności zapewnia szybkie i sprawne wykonywanie postawionych zadań.
Opisane elementy można zobaczyć na zdjęciu obok.

Wydajność


Na komfort pracy z systemem komputerowym duży wpływ ma wydajność dysku twardego. Efektywna prędkość z jaką dysk dostarcza dane do pamięci komputera, zależy od kilku podstawowych czynników. Największy wpływ na wydajność mają elementy mechaniczne, od których nawet najwolniejsza elektronika jest o dwa rzędy wielkości szybsza. Fundamentalne znaczenie ma prędkość ustawiania głowicy nad wybraną ścieżką, ściśle związana ze średnim czasem dostępu. Równie istotnym parametrem jest prędkość obrotowa dysku, rzutująca na opóźnienia w dostępie do wybranego sektora i prędkość przesyłania danych z nośnika do zintegrowanego z dyskiem kontrolera. Dopiero w następnej kolejności liczy się maksymalna prędkość transferu danych do kontrolera czy wielkość dyskowego cache'u.

Ogromne znaczenie ma prędkość obrotowa dysku. Zależność jest prosta: im szybciej obracają się magnetyczne talerze, tym krócej trwa wczytanie sektora przy takiej samej gęstości zapisu. Mniejsze jest także opóźnienie, czyli średni czas oczekiwania, aż pod ustawionym nad właściwym cylindrem głowicą "przejedzie" oczekiwany sektor. W przeciwieństwie do nowoczesnych CD-Rom'ów dyski twarde obracają się ze stałą prędkością, osiągając od 3600 do 7200 rpm (revolutions per minute). Lepszym pod względem prędkości obrotowej okazał się model firmy Seagate, Cheetah ST34501- pierwszy dysk na świecie wirujący z prędkością 10000 obr/min. Pierwsze, zewnętrzne ścieżki są wyraźnie dłuższe od położonych w osi dysku. W nowoczesnych napędach są one pogrupowane w kilka do kilkunastu stref, przy czym ścieżki w strefach zewnętrznych zawierają więcej sektorów. Ponieważ dysk wczytuje całą ścieżkę podczas jednego obrotu, prędkość transferu danych na początkowych obszarach dysku jest największa. W związku z tym informacje podawane przez prostsze programy testujące transfer dysku są często zbyt optymistyczne w stosunku do rzeczywistej średniej wydajności napędu.
Media transfer rate- prędkość przesyłania danych z nośnika do elektroniki dysku zależy od opóźnień mechanicznych oraz gęstości zapisu. Gęstość tę równolegle do promienia dysku mierzy się liczbą ścieżek na cal (TPI), zaś prostopadle (wzdłuż ścieżki) obrazuje ją liczba bitów na cal (BPI). Obie wartości można wydatnie zwiększyć stosując technologię PRML.

Technologia PRML


Większość napędów jeszcze do niedawna podczas odczytu danych używała techniki zwanej peak detection (wykrywanie wartości ekstremalnych). W miarę wzrostu gęstości zapisu rozróżnienie sąsiednich wartości szczytowych sygnału od siebie nawzajem i od tak zwanego tła stawało się coraz trudniejsze. Problem ten rozwiązywano wstawiając pomiędzy sąsiadujące szczyty ("jedynki") rozdzielające chwile ciszy ("zera"). Takie postępowanie sprowadzało się do kodowania zerojedynkowych ciągów za pomocą ciągów bardziej przejrzystych, czyli łatwiej identyfikowalnych, lecz z konieczności dłuższych. To oczywiście obniżało efektywną gęstość zapisu, a w konsekwencji także wydajność napędu.

Z pomocą przyszła opracowana na potrzeby długodystansowej komunikacji w przestrzeni kosmicznej technologia PRML (Partical Response Maximum Likelihood). Pochodzący z głowicy odczytującej analogowy sygnał jest próbkowany i zamieniany na postać cyfrową. Uzyskaną w ten sposób próbkę analizuje się algorytmem Viterbi. Sprawdza on wszystkie kombinacje danych, które mogły wygenerować zbliżony ciąg i wybiera tę najbardziej prawdopodobną. Najlepsze efekty daje połączenie technologii PRML z magnetorezystywną głowicą odczytującą ze względu na dobrą jakość generowanego przez nią sygnału analogowego. Głowica magnetorezystywna (MRH) wykorzystuje inne zjawisko fizyczne niż standardowe głowice, zbliżone konstrukcją do stosowanych w zwykłych magnetofonach. Element czytający MRH jest wykonany z substancji zmieniającej oporność w polu magnetycznym, więc namagnesowanie bezpośrednio rzutuje na natężenie płynącego przez głowicę MR prądu. Istotną zaletą technologii MR jest większa czułość, pozwalająca na radykalne zwiększenie gęstości zapisu, a co za tym idzie - wzrost pojemności napędu przy zachowaniu jego rozmiarów. Dyski twarde korzystające z kombinacji technologii PRML z głowicami MR charakteryzują się największą dziś gęstością zapisu.

System


Wydajność dysku w dużej mierze zależy także od rozwiązań zastosowanych w samym komputerze i kontrolującym go systemie operacyjnym. Znaczenie ma prędkość procesora, wielkość pamięci operacyjnej i cache'u, prędkość transferu danych o pamięci czy narzut czasowy wprowadzany przez BIOS. Zastosowany system plików do "czystego" czasu transferu zbiorów dokłada swoje narzuty związane z administracją zajętym i wolnym miejscem na dysku. Źle dobrany, lub zbyt mały lub za duży rozmiar programowego bufora dyskowego również może wyraźnie wydłużyć czas reakcji dysku.

Interfejs


Od dawna trwają spory na temat "wyższości" jednego z dwóch najpopularniejszych interfejsów IDE (ATA) i SCSI. Nie ulegają jednak wątpliwości podstawowe wady i zalety każdego z nich. Interfejs IDE zdobył ogromną popularność ze względu na niską cenę zintegrowanego z napędem kontrolera, praktycznie dominujący rynek komputerów domowych. Jego pozycję umocniło się pojawienie się rozszerzonej wersji interfejsu - EIDE. Zwiększono w niej liczbę obsługiwanych urządzeń z 2 do 4, zniesiono barierę pojemności 540 MB, wprowadzono też protokół ATAPI umożliwiający obsługę innych napędów, np. CD-ROM. Maksymalna przepustowość złącza wzrosła z 3,33 MB/s do 16,6 MB/s, znacznie przekraczając możliwości dzisiejszych napędów. Limit ten uległ kolejnemu przesunięciu w momencie pojawienia się specyfikacji Ultra DMA/33, zwiększającej przepustowość do 33,3 MB/s.

Interfejs SCSI pozwalający na obsługę początkowo 7, a później 15 urządzeń, znalazł zastosowanie głównie w serwerach i systemach high-end, wymagających dużych możliwości rozbudowy. Do jego zalet należy możliwość obsługi różnych urządzeń (nagrywarek, skanerów, napędów MOD, CD-ROM i innych). Urządzenia pracujące z różną prędkością nie przeszkadzają sobie tak bardzo, jak w przypadku złącza IDE. Wadą interfejsu SCSI jest natomiast jego wyraźnie większa komplikacja, a w konsekwencji cena samych napędów i kontrolerów.

Pierwsza wersja SCSI pozwalała na maksymalny transfer 5 MB/s, wkrótce potem wersja FAST SCSI-2 zwiększyła tę wartość do 10 MB/s. Kolejny etap rozwoju standardu SCSI to rozwiązanie Ultra SCSI. Jego zastosowanie podnosi maksymalną prędkość transferu danych FAST SCSI-2 z 10 na 20 MB/s. Transfer w 16 bitowej technologii Wide wzrasta również dwukrotnie - z 20 MB/s dla Fast Wide SCSI-2 do 40 MB/s w przypadku Ultra Wide SCSI-2.

Obecnie spotyka się trzy rodzaje złączy służących do podłączania dysków SCSI. Najlepiej znane jest gniazdo 50-pinowe, przypominające wyglądem złącze IDE, lecz nieco od niego dłuższe i szersze. Złączami tego typu dysponują dyski z najstarszymi, 8 bitiwymi interfejsami. Napędy wyposażone w 16 bitowe interfejsy Wide można rozpoznać po charakterystycznym gnieździe o trapezoidalnym kształcie, do którego dołącza się 68-pinową taśmę sygnałową.

Wydajność dzisiejszych napędów nie przekracza możliwości żadnego z interfejsów. Prawdą jest jednak, że SCSI znacznie lepiej sprawdza się w środowiskach wielozadaniowych. Poza tym najszybsze dyski o prędkości obrotowej 7200, a ostatnio i 10000 rpm wykonywane są tylko w wersjach z najszybszymi mutacjami interfejsu SCSI - Ultra Wide. Najszybsze z dysków ATA osiągają "zaledwie" 5400 rpm, co nie daje im równych szans.


Słowniczek do dysku twardego

Pratycja (partition)

obowiązkowy poziom organizacji przestrzeni dyskowej. Partycje dzielą dysk twardy na rozłączne obszary, którym system operacyjny przypisuje litery napędów. Rozróżniamy przy tym partycje pierwotne (primary) i rozszerzone (extended). Pliki systemowe, uruchamiające system operacyjny muszą znajdować się na jednej z partycji pierwotnych- tych ostatnich może być maksymalnie cztery. Natomiast liczba partycji rozszerzonych jest praktycznie nieograniczona. Aby z którejś z partycji pierwotnej można było załadować system operacyjny trzeba ją uaktywnić. Można do tego celu użyć albo DOS-owego programu FDISK albo programu zarządzającego inicjalizacją komputera (bootmanager). Informacje o wielkości i rodzaju partycji przechowuje tabela partycji w pierwszym sektorze dysku.

Klaster (cluster)

jednostka alokacji, najmniejsza logiczna jednostka zarządzana przez FAT i inne systemy plików. Fizycznie klaster składa się z jednego lub kilku sektorów.

FAT (File Allocation Table)

tabel alokacji plików, która powstaje przy formatowaniu partycji dosowym rozkazem "format". FAT przechowuje informacje o odwzorowaniu plików na numery klastrów.

Ścieżki (tracks)

koncentrycznie położone okręgi na każdym talerzu twardego dysku, które podzielone są z kolei na sektory.

Cylindry (cylindres)

zbiór wszystkich sektorów dysku twardego, osiągalnych bez przemieszczenia głowicy. Termin często lecz błędnie, stosowany jako zamiennik ścieżki- także w setupie BIOS'u.

Sektory(sectors)

najmniejsze adresowalne jednostki na twardym dysku. Całkowitą liczbę sektorów otrzymujemy, mnożąc liczbę głowic przez liczbę ścieżek razy liczbę sektorów na ścieżce.

Geometria napędu

sposób podziału dysku na cylindry, sektory, ścieżki i głowice. Zwykle rzeczywista (fizyczna) geometria napędu przeliczana jest przez elektronikę napędu w łatwiejszą do zarządzania geometrię logiczną.

IDE (Integrated Device Equipment)

przestarzały już dzisiaj standard interfejsu dla dysków twardych AT-Bus.

EIDE (Enhaced Integrated Device Equipment)

rozszerzenie standardu IDE o szybsze protokoły transmisyjne i obsługę dużych dysków (powyżej 512 MB). Określenia związane z interfejsem EIDE, zintegrowanego z każdą nowoczesną płytą główną, są nieco pogmatwane. Znani producenci dysków twardych tacy jak Western Digital (EIDE) czy Seagate lub Quantum (ATA2, ATAPI, Fast ATA) używają różnych nazw dla tych samych protokołów i funkcji. Te odmienne określenia dla interfejsów różnią się tylko trybem transmisji danych, z których jeden wyznaczany jest przez PIO-Mode, a drugi przez DMA-Mode. ATA-3 zaś oznacza najszybszy wariant omawianego interfejsu, obejmujący również funkcję dla SMART służące do wykrywania błędów w pracy napędu.

PIO-Mode

tryb programowo kontrolowanego wprowadzania i wyprowadzania danych (program I/O) w jakim napęd pracuje, decyduje o szybkości przesyłania danych między dyskiem a pamięcią. W standardzie ATA teoretyczna prędkość transmisji waha się pomiędzy 3,3 (Mode 0) a 8,3 (Mode 2) MB/s. ATA-2 osiąga w trybie Mode 3 11,1 MB/s, a w trybie Mode 4 nawet 16,6 MB/s.

DMA-Mode (Direct Memory Access)

bezpośredni dostęp do pamięci, oznacza, że dane między pamięcią operacyjną a dyskiem twardym są przesyłane bez udziału procesora. Elegancko i szybko działa to zresztą tylko z interfejsem PCI wbudowanym w nowoczesne płyty główne. Dotychczasowe chipsety osiągają przepustowość danych sięgającą 16,6 MB/s w przypadku ATA-2, zaś nowsze wspierają już Ultra DMA/33 i dochodzą do 33,3 MB/s.

SMART (Self Monitoring Analysis And Reporting Technology)

nowa technika diagnostyczna, pozwalająca na rozpoznanie błędów w napędach dyskowych powstających w trakcie ich pracy. Zadaniem jej i współpracujących z nią narzędzi jest ostrzeganie w porę o grożącej utracie danych.

ATAPI (At Attachment Packet Interface)

protokół pomiędzy interfejsem EIDE i podłączonymi do niego urządzeniami peryferyjnymi.

ULTRA ATA

najnowsza wersja specyfikacji ATA dopuszczająca transfer danych z prędkością 33,3 MB/s; wymaga by komputer był zgodny ze specyfikacją ULTRA DMA/33.

SCSI (Small Computer System Interface)

standard dla interfejsów urządzeń i magistral systemowych o dużej prędkości transmisji. Systemy magistrali SCSI mają różne szerokości szyny.

SCSI 2

ostatni oficjalnie ogłoszony przez ANSI standard; opisuje złącza z 8 bitową szyną danych, prędkość transferu 20 MB/s, definiuje komunikaty SCSI i strukturę komend.

Fast SCSI

zgodny ze SCSI 2 tryb transmisji danych z prędkością 10Msłów/s. Oznacza to że informacje są wystawiane na szynę z częstotliwością 10 MHz. Jeśli szyna danych ma szerokość 8 bitów transfer wynosi 10 MB/s, dla szyny 16 bitowej jest to 20 MB/s.

Wide SCSI

implementacja SCSI z szyną danych o szerokości 16 bitów; zastosowanie dwukrotnie większej szerokość magistrali danych oznacza automatycznie wyższą prędkość przesyłania danych.

Wszystkie wspólczesne procesory maja podobna architekture oparta na superskalarnym jadrze RISC (arcitektura procesora o uproszczonej liscie rozkazów). Jeszcze kilka lat temu procesory zaliczano do rodziny CISC (architektura procesora wykorzystujaca zlozona liste rozkazów). Dzisiaj, dzieki zastosowaniu w nich techniki przekodowywania rozkazów, uzyskano ogromne zwiekszenie wydajnosci procesora, a RISC-owa konstrukcja umozliwia stosowanie wysokich czestotliwosci zegara.

Zasada dzialania

Ze wzgledu na przeplyw danych i rozkazów w procesorze, mozna wyróznic w nim kilka zasadniczych modulów:

1.      Blok wstepnego pobierania i dekodowania instrukcji. Odpowiada on za dostarczenie kolejnych polecen z pamieci operacyjnej i przekazanie ich do odpowiedniej jednostki wykonawczej.

2.      Glówny blok wykonawczy to jednostka arytmetyczno-logiczna ALU. Zapewnia ona prawidlowe przetworzenie wszystkich danych staloprzecinkowych. ALU wyposazony jest w niewielka zintegrowana pamiec, nazywana zestawem rejestrów. Kazdy rejestr to pojedyncza komórka uzywana do chwilowego przechowywania danych i wyników.

3.      FPU, czyli koprocesor wykonujacy wszystkie obliczenia zmiennoprzecinkowe

4.      Po zakonczeniu "obliczen" dane bedace wynikiem przetwarzania trafiaja do modulu wyjsciowego procesora. Jego zadaniem jest przekierowanie nadchodzacych informacji np. do odpowiedniego adresu w pamieci operacyjnej lub urzadzenia wejscia/wyjscia.

Dodatki multimedialne

Producenci nowoczesnych procesorów za podstawowy kierunek rozwoju technologicznego obrali rozszerzenie multimedialnych mozliwosci ukladu. Poszerzone listy rozkazów operujace na stalo- i zmiennoprzecinkowych macierzach znaczaco przyspieszaja obróbke grafiki, dzwieku czy generowanie obrazów 3D.

MMX

Pierwszym wprowadzonym rozszerzeniem multimedialnym, wbudowanym we wszystkie obecnie produkowane modele procesorów, jest zestaw 57 instrukcji arytmetyki staloprzecinkowej typu SIMD, znany pod nazwa MMX.

 

3DNow!

Firma AMD wprowadzila 21 nowych instrukcji zmiennoprzecinkowych typu SIMD-FP zorientowanych na wspomaganie grafiki trójwymiarowej. Byl to pierwszy przypadek wprowadzenia tak istotnych zmian do architektury procesora przez firme inna niz Intel. SIMD-FP procesorów AMD wykorzystuje do dzialania polaczone w pary 64-bitowe rejestry MMX - co niestety, utrudnia automatyczna optymalizacje kodu programu, gdyz wymagany jest podzial danych na dwa segmenty.

 

SSE

Równiez Intel wprowadzil w swoich procesorach Pentium III, instrukcje zminnoprzecinkowe SIMD-FP. Instrukcje te sa wykonywane przez wyspecjalizowana jednostke operujaca na osmiu 128-bitowych dedykowanych rejestrach - co sprzyja optymalizacji kodu programu.

Gniazda

Wspólczesne procesory montowane sa na plycie glównej za posrednictwem nastepujacych gniazd:

Slot 1 Intel Pentium II/III, Celeron
Socket 7 Intel Pentium, Intel Pentium MMX, AMD K-2,3, Winchip

Najnowszy procesor firmy AMD - K7 Athlon montowany jest w gniezdzie Slot A.

	Schemat blokowy komputera osobistego

 

stacja dyskietek FDD

Dysk twardy HDD

Napęd CD-ROM

Pamięć stała ROM

Pamięć operacyjna RAM

 

 

klawiatura				monitor
mysz					drukarka
skaner					ploter

 

Jednostki zapisu informacji
	bit [b]		bajt [B]
jest to najmniejsza jednostka zapisu informacji która może przyjmować tylko jedną z dwóch wartości :0 (zero) lub 1.		jest to jednostka zapisu informacji będąca kombinacją zer i jedynek. w składzie ośmiu bitów.

 

Tabela zapisu dużych wartości przedrostków  w znaczeniu standardowym i terminologii komputerowej
Przedrostek	Standardowo w układzie dziesiątkowym	W terminologii komputerowej
Kilo	10^3		2^10= 1024
Mega	10^6		2^20= 1048576
Giga	10^9		2^30= 1073741824

 

 

 

	klawiatura		skaner
	mysz komputerowa		trackball

 

	płyta główna		podstawowy element komputera, na niej znajduje się procesor i układy niezbędne do jego prawidłowej pracy oraz komunikowania się z pozostałymi elementami komputera, gniazda pamięci RAM, gniazda na karty rozszerzeń.
	mikroprocesor		Mikroprocesor zwany również procesorem jest to układ elektroniczny który wykonuje zadania zlecane komputerowi. Jest to mózg komputera, szybki, nigdy się nie mylący się , ale wykonujący proste zadania elementarne, takie jak dodawanie dwóch liczb czy porównywanie ich i zasygnalizowanie wyniku tego porównania. Pracuje w takt tzn z szybkością zegara
	karta wej/wyj		Jest to urządzenie umożliwiające wprowadzanie informacji  i wyprowadzanie na zewnątrz wyników obliczeń, czy innych danych powstałych w wyniku działania komputera.
	karta grafiki		Jest to układ elektroniczny określająca rozdzielczość wyświetlania obrazu na monitorze.
	karta dźwiękowa		Karta pozwalająca na elektroniczną generację złożonych dźwięków wysokiej jakości i podłączenie zewnętrznych urządzeń odtwarzających lub generujących dźwięk.
	faks-modem		Może służy jako do komunikowania danych pomiędzy komputerami siecią telefoniczną lub jako telefax
	stacja FDD		Urządzenie pozwalające na zapisywanie i odczytywanie danych przy użyciu dyskietek elastycznych.
	dysk HDD		Urządzenie elektroniczne pozwalające w komputerze na przechowywanie dużych ilości danych ( programów, tekstów, rysunków itp), dzięki czemu dostęp do nich jest  możliwy w bardzo krótkim czasie.
	napęd CD-ROM		Urządzenie pozwalające na odczytywanie danych przy użyciu płyt kompaktowych
	napęd DVD		Urządzenie pozwalające na odczytywanie danych przy użyciu płyt kompaktowych o bardzo dużej pojemności.
	obudowa z zasilaczem		Jest to pudło o kształtach zależnych od fantazji producenta z transformatorem dostarczający napięcie do płyty głównej oraz pozostałych podzespołów

 

	monitor		ploter
	drukarka		faks

---