opola osika (Populus tremula) z rodziny wierzbowatych (Salicaceae) to wysokie, rozłożyste drzewo dorastające do 25-30 metrów wysokości, pospolicie występujące na terenie całego kraju.

Liście ma okrągławojajowate, nierówno ząbkowane. Oddzielnie kwiaty żeńskie, jak i męskie skupione w kotkowate kwiatostany. Owocem jest torebka, zawierająca nasiona z puchem.

Surowiec leczniczy stanowią nierozwinięte pąki liściowe, których skład i zastosowanie lecznicze jest identyczne jak u topoli czarnej.

Wiąz pospolity

Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

Wiąz pospolity

Illustration Ulmus carpinifolia0.jpg

Systematyka[1]

Domena eukarionty

Królestwo rośliny

Klad rośliny naczyniowe

Klad rośliny nasienne

Klasa okrytonasienne

Klad klad różowych

Rząd różowce

Rodzina wiązowate

Rodzaj wiąz

Gatunek wiąz pospolity

Nazwa systematyczna

Ulmus minor Mill.

Pflanzenverzeichn. 354, 1773

"(comns)" Zdjęcia i grafiki w Commons

Gałązka odmiany korkowej (Suberosa), Białowieża 04.2006.

Owoce

Wiąz pospolity, wiąz polny (Ulmus minor Mill.) - gatunek rośliny z rodziny wiązowatych (Ulmaceae). Rodzime obszary jego występowania to: Europa, Azja Zachodnia i Kaukaz, Afryka Północna (Algeria, Maroko, Tunezja) i Wyspy Kanaryjskie[2].

Spis treści

1 Morfologia

2 Biologia i ekologia

3 Zastosowanie

4 Systematyka i zmienność

5 Przypisy

Morfologia

Pokrój

Drzewo zrzucające liście na zimę, o wysokości do około 30 metrów. Korona wielopostaciowa - u formy typowej zwykle wysoko sklepiona, ale przy tym wąska. Konary stosunkowo krótkie, mocne, odstające prawie poziomo. Gałęzie na nich raczej niejednolite; boczne niekiedy przygięte i wiszące.

Kora

Brunatno szara, z długimi dość głębokimi bruzdami i wygrabionymi listwami. Pędy cienkie, gładkie, lekko błyszczące, brunatno czerwone lub ciemnoczerwone.

Liście

Pączki owalne, spiczaste i tylko na szczycie nieco owłosione, poza tym błyszczące, czerwonobrunatne. Liście o długości 6-10 cm i szerokości 5-8 cm, przybierają rozmaite, zmienne kształty, choć przeważnie są odwrotnie jajowate lub podłużne, z wydłużonym wąskim wierzchołkiem i uderzająco skośną, asymetryczną nasadą liścia. Brzeg liścia jest niewyraźnie podwójnie piłkowany albo karbowany, z małymi, skierowanymi ku szczytowi ząbkami. Górna powierzchnia liścia zwykle błyszcząca i ciemnozielona, a dolna - jaśniejsza i z wyraźnymi, pęczkami aksamitnych włosków w kątach większych nerwów, a poza tym naga.

Kwiaty

Zebrane w gęste pęczki, na króciutkich szypułkach. Pręcików 4-5 z rudymi pylnikami, znamiona białe.

Owoce

Odwrotnie jajowate lub podłużne skrzydlaki; orzeszek znajduje się wyraźnie powyżej środka.

Biologia i ekologia

Fanerofit. Kwiaty przedsłupne, wiatropylne. Kwitnie w marcu-kwietniu. Siedlisko: lasy, brzegi rzek, aluwia. Jest gatunkiem ciepłolubnym. Występuje na całym niżu, w górach Europy sięga do 500 m n.p.m.[3]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Alno-Ulmion i Ass. Ficario-Ulmetum[4]. Drzewo to jest rośliną żywicielską (podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju wiąz) gąsienic motyla ogończyka wiązowca[5].

Zastosowanie

Dawniej powszechnie uprawiany jako drzewo parkowe i alejowe. Obecnie jako gatunek najbardziej podatny na holenderską chorobę wiązu prawie nieistniejący. Doskonale nadaje się na bonsai.

Systematyka i zmienność

Samorzutnie krzyżuje się z wiązem górskim tworząc mieszańca zwanego wiązem holenderskim (Ulmus ×hollandica Mill.)[3]. Z mieszańca tego ogrodnicy wyhodowali wiele kultywarów odpornych na holenderska chorobę wiązu[3]. Należą do nich np. 'Bea Schwarz' i 'Groenefeld'[3].

Ma wiele synonimów[2]: Ulmus campestris auct., Ulmus carpinifolia Gled., Ulmus foliacea Gilib., nom. inval., Ulmus nitens Moench, Ulmus suberosa Moench

---