AMERYKAŃSKA DYWIZJA ZMECHANIZOWANA

W NATARCIU

Z FORSOWANIEM PRZESZKODY WODNEJ

Przebieg forsowania przeszkody wodnej

(warianty)

Część 2

Forsowanie przeszkody wodnej z marszu z reguły ma przebieg następujący: w pierwszej kolejności organizuje i prowadzi się rozpoznanie siłami pododdziałów rozpoznawczych, ubezpieczenia i rzutu szturmowego oraz przygotowuje siły i środki desantowo-przeprawowe do forsowania; następnie forsowanie rzeki rozpoczynają bataliony pierwszego rzutu (w tym czasie mogą być wykonane taktyczne desanty powietrzne w celu wcześniejszego uchwycenia przyczółków na przeciwległym brzegu rzeki); budowa przepraw promowych i mostowych rozpoczyna się z chwilą, gdy przeciwnik utracił możliwość bezpośredniego oddziaływania na lustro wody; równolegle rozpoczyna się przygotowanie miejsc do przeprawy czołgów pod wodą, forsowania rzeki przez drugi rzut i odwody dywziji; z chwilą przeprawienia się dostatecznej ilości sił i środków rozpoczyna się rozwijanie natarcia w głębi.

Dynamika natarcia dywizji zmechanizowanej z forosowaniem przeszkody wodnej w ogólnych zarysach może sprowadzać się do następującego wariantu.

Dywizja podchodzi do przeszkody wodnej w takim ugrupowaniu, w jakim prowadziła narcie. Działające w przodzie grupy rozpoznawcze otrzymują zadania na rozpoznanie rzeki, oceniają siły przeciwnika na przeciwległym brzegu rzeki, określają miejsca przeprawy w bród oraz dogodne odcinki do organizacji przepraw desantowych i promowych. Dane te przekazywane są do sztabu dywizji i służą do sprecyzowania planu forsowania.

W miarę zbliżania się dywizji do przeszkody wodnej, czołowe pododdziały, nie wiążąc się w uporczywą walkę, szybko podchodzą do rzeki w celu uchwycenia istniejących przepraw i dogodnych odcinków do forsowania oraz - jeśli pozwala sytuacja - opanowują przyczółek na przeciwległym brzegu rzeki.

W regulaminach amerykańskich podkreśla się, że - w sprzyjających warunkach - na przeciwległym brzegu rzeki może być wykonany taktyczny desant powietrzny. Jego skład zależy od konkretnej sytuacji; z reguły jest to wzmocniony batalion piechoty, który ma zadanie uchwycenia i utrzymania przyczółka, istniejących przepraw lub wiązania odwodów przeciwnika do chwili podejścia sił głównych dywizji. W takiej sytuacji dywizji - działającej na głównym kierunku uderzenia korpusu - przydziela się 1-2 bataliony śmigłowców. Regulaminy nie wykluczają możliwości użycia broni jądrowej do zabezpieczenia taktycznych desantów powietrznych.

Jednocześnie pododdziały i oddziały pierwszego rzutu dywizji zdecydowanymi działaniami niszczą przeciwnika, uniemożliwiając mu próbę organizacji obrony nadogodnych podejściach do rzeki i podchodzą do rubieży wyjściowej do forsowania (5-8 km od rzeki). Tu odbywa się załadowywanie stanu osobowego walczących wojsk na przydzielone transportery opancerzone i samochody oraz dokonuje się uszczelnienia czołgów. Do osiągnięcia zamierzonego celu w natarciu z forsowaniem przeszkody wodnej, czołgi rzutu szturmowego znajdują się na czele kolumn marszowych. Artyleria organiczna i przydzielona przeprawia się za czołowymi oddziałami. Pododdziały saperów ze środkami desantowo-przeprawowymi, przeznaczone do rzutu szturmowego, podchodzą do przeszkody wodnej za ich drugimi rzutami, w gotowości do natychmiastowego włączenia do pododdziałów, które przeprawiają się w pierwszej fali. Parki pontonowe przeznaczone do budowy przepraw promowych i mostowych przesuwają się za pododdziałami rzutu szturmowego.

W ogniowym przygotowaniu forsowania bierze udział artyleria polowa, lotnictwo taktyczne i lotnictwo sił lądowych, jak również mogą być wykonywane uderzenia bronią jądrową i chemiczną. Artyleryjskie przygotowanie forsowania rozpoczyna się wmomencie wyjścia czołowych batalionów rzutu szturmowego na rubież wyjściową, tj. na odległość 5-8 km od rzeki i trwa 25-30 minut. W tym czasie pododdziały szturmowe podchodzą do rzeki na całej szerokości pasa natarcia dywizji i rozpoczynają pokonywanie przeszkody wodnej na pływających transporterach opancerzonych.

Zdaniem specjalistów amerykańskich, w składzie rzutu szturmowego dywizji może jednocześnie forsować rzekę od 4 do 5 wzmocnionych batalionów piechoty. Wspólnie z piechotą przeprawiają się wysunięte artyleryjskie grupy obserwatorów ze środkami łączności, oficerowie naprowadzania lotnictwa taktycznego oraz grupy łączności i współdziałania z pododdziałami drugiego rzutu (odwodu). Pododdziały czołgów rzutu szturmowego, jeśli pozwala sytuacja, przystępują do pokonania przeszkody wodnej po dnie. Kiedy jest to niemożliwe, przeprawiają się na promach, które przystępują do przerzutu czołgów zaraz po wykonaniu pierwszego rejsu przez piechotę na środkach desantowych.

Oddziały i pododdziały rzutu szturmowego w czasie ogniowego wsparcia natarcia i po właściwym zabezpieczeniu inżynieryjnym, szybko przesuwają się do przodu, opanowują obiekty przeciwnika na przeciwległym brzegu rzeki w celu uchwycenia przyczółka i stworzenia niezbędnych warunków do wykonania manewru przez oddziały dywizji, zmniejszenia przeciwdziałania ogniowego i uniemożliwienia wykonania kontraataku przez przeciwnika. Po opanowaniu odcinków terenu na przeciwległym brzegu rzeki bataliony piechoty rzutu szturmowego prowadzą natarcie w głębi obrony przeciwnika, w celu połączenia się z taktycznym desantem powietrznym, po czym wspólnie z nim dążą do opanowania dogodnego terenu, nie dając przeciwnikowi możliwości na przegrupowanie sił i wykonanie kontraataku.

Pododdziały szturmowe powinny działać szybko, zdecydowanie wykorzystać uderzenie lotnictwa i śmigłowców wsparcia ogniowego oraz skutki ognia artylerii i kontynuować działania zaczepne na przeciwległym brzegu rzeki do czasu, póki nie będzie zdobyty i umocniony przyczółek.

W tym czasie drugi rzut dywizji jest w gotowości do współdziałania z rzutem szturmowym i opanowania obiektów na przyczółku oraz do rozwijania powodzenia natarcia na przeciwległym brzegu rzeki, aż do całkowitego zniszczenia pozostałych sił przeciwnika.

Oddziały i pododdziały drugiego rzutu dywizji przeprawiają się na przeciwległy brzeg na
pływających transporterach opancerzonych i samochodach, na przeprawach promowych i mostowych oraz w wyjątkowych sytuacjach mogą być przerzucane śmigłowcami.

Z doświadczeń lat ubiegłych wynika, że w zależności od ilości posiadania środków przeprawowych, bataliony czołowe ze środkami wzmocnienia przeprawiały się przez rzekę średniej szerokości w czasie 1-1,5 godziny, pierwszy rzut dywizji w 2-3 godziny, cała dywizja w czasie 5-6 godzin, a niekiedy krótszym.

Forsowanie przeszkody wodnej z planowanym przygotowaniem wojska amerykańskie organizują w następujący sposób: przygotowanie i ześrodkowanie oddziałów dywizji do forsowania (w tym czasie odbywa się planowanie), wymarsz oddziałów dywizji do przeszkody wodnej i rozwijanie ich w szyki bojowe do forsowania, pokonanie przeszkody wodnej, narastanie sił i środków na przyczółku i inne przedsięwzięcia.

Forsowanie przeszkody wodnej prowadzi się na szerokim froncie, z jednoczesmym wykonaniem uderzeń na różnych kierunkach. W celu wprowadzenia przeciwnika w błąd podczas forsowania prowadzi się działania demonstracyjne, organizuje przeprawy pozorne i stosuje zasłony dymne.

Forsowanie rzeki rozpoczyna się w momencie odbicia środków desantowo-przeprawowych rzutu szturmowego od własnego brzegu i kończy się uchwyceniem i umocnieniem przyczółka. W tym czasie działania bojowe dywizji wspierane są uderzeniami lotnictwa, ogniem artylerii i innych środków ogniowych.

Jeżeli oddziały dywizji podchodzą do forsowania rzeki z rejonów ześrodkowania pod osłoną wojsk zajmujących obronę na rubieży wodnej, to przygowanie artyleryjskie, podobnie jak podczas forsowania z marszu, rozpoczyna się w momencie, gdy bataliony rzutu szturmowego znajdą się na rubieży wyjściowej do forosowania (5-8 km od rzeki). Po zakończeniu artyleryjskiego przygotowania forsowania może być wykonany taktyczny desant powietrzny. W dalszych działanach bojowych dywizja wykonuje te same przedsięwzięcia, jak podczas forsowania przeszkody wodnej z marszu.

---