1) Jak mozna odpisać różnicę pomiędzy kontrolą tyczenia a kontrolą kształtu tyczonego obiektu?

Kontrola tyczenia jest wewnętrzną sprawą geodety, która nie interesuje wykonawcy obiektu. Określa ona poprawność postępowania geodezyjnego i nie musi wcale dotyczyć elementów realizowanej konstrukcji. Kontrola kształtu tyczonego obiektu za to, jak najbardziej dotyczy wszelkich elementów realizowanej konstrukcji, gdyż jest to ocena zgodności kształtu zrealizowanego z projektowanym oraz opisuje zrealizowany kształt obiektu.

2) Jakie podstawowe informacje zawiera projekt lokalizacji osi trasy drogowej?

• początek i koniec projektowanego odcinka,

• kilometraż punktów,

• punkty wierzchołkowe,

• punkty charakterystyczne w których zakładane są przekroje poprzeczne projektowanej trasy,

• informacje dotycznące krzywizn:

• punkty określające początek i koniec krzywych,

• kąty zwrotu stycznych,

• parametry krzywizn.

3) Jak wytyczyć punkty pośrednie trasy w przypadku braku bezpośredniej widoczności pomiędzy punktami głównymi?

Tyczenie prostych odcinkow tras wymaga czesto zalozenia w tym celu w terenie osnów geodezyjnych w postaci ciągów poligonowych, sieci triangulacyjnej lub inych prostszych konstrukcji geodezyjnych. Osnowy geo zakłada sie zarówno przy tyczeniu długich jak i krotkich odcinkow tras, w trudnych warunkach terenowych, gdy brak jest wzajemnej widocznosc miedzy poczatkowym i koncowym punktem danego odcinka trasy.

Geometria tras, algorytmy obliczen.... - S. Grodzicki

4) Jak obliczyć długość cięciwy dla łuku o prowieniu R i długości L ?

5. W styczne o kącie zwroty α ma być wpisany łuk koszowy o promieniach R₁ i R₂ w taki sposów aby długość stycznej dla pierwszego łuku wynosiła t₁. Jaka jest długość drugiej stycznej?

6. W jakim celu projektuje się krzywe przejściowe na trasach drogowych?

Krzywe przejściowe projektuje się w celu zapewnienia płyności trasy i jej bezpieczeństwa. Stosowanie krzywych przejściowych wynika głównie z występowania siły odśrodkowej, zastosowanie krzywej przejściowej powoduje łagodne zwiększenie tej siły przy stałej prędkości poruszania się po trasie. Gdyby nie zastosować krzywej przejściowej na trasach o wyższych prędkościach to odnosiło by się wrażenie załamania trasy oraz podczas wejścia w zakręt odczuwało by się gwałtowne „udeżenie” siły odśrodkowej.

7. Projektowany spadek podłużny niwelety na odcinku W1, W2 wynosi +2% a na odcinku W2, W3 -0,7%. W punkcie W2 należy zaprojektować łuk wklęsły czy wypukły? Jak policzyć kąt zwrotu stycznych?

Wypukły

8. Projektowana długość przęsła mostu wynosi L=124,500 +0.030/-0.010 m. Po wytyczeniu punktów osiowych wykonano pomiar kontrolny odległości między nimi z błędem średnim m=6mm uzyskując wynik pomiaru l=124.500m. Czy wynik kontroli jest pozytywny?

JEST POZYTYWNY! BABABABAB!!!! HABHABHA JR!

9) Czemu ma służyć geodezyjne wytyczenie obiektów budowlanych?

§ 10. 1. Geodezyjne wytyczenie obiektów budowlanych w terenie służy przestrzennemu usytuowaniu tych obiektów zgodnie z projektem budowlanym, a w szczególności zachowaniu przewidzianego w projekcie położenia wyznaczanych obiektów względem obiektów istniejących i wznoszonych oraz względem granic nieruchomości.

2. Wytyczeniu w terenie i utrwaleniu na gruncie podlegają w szczególności:

1) główne osie obiektów budowlanych naziemnych i podziemnych,

2) charakterystyczne punkty projektowanego obiektu,

3) stałe punkty wysokościowe - repery.

10) W celu kontroli poprawności wytyczenia układu punktów osiowych w kształcie prostokąta pomierzono boki i przekątne. Jak ocenić czy wyniki pomiaru kontrolnego potwierdzają poprawność tyczenia?

Ocena poprawności wytyczonego układu geometrycznego osi konstrukcyjnych w kształcie prostokąta lub kwadratu często wykonujemy mierząc kontrolnie przekątne wytyczonych figur. Poprawności kształtu na podstawie wyników pomiaru przekątnych można ocenić na podstawie różnic pomiędzy przekątną projektowaną a przekątną pomierzoną (dp₁= p_proj -p₁ ; dp₂ = p_proj- p₂) a także na podstawie różnicy pomiędzy przekątnymi pomierzonymi (D_p = p₁ - p₂). Na podstawie tolerancji wymiarów T_a i T_b można oszacować pole tolerancji wymiaru przekątnej T_p i na tej podstawie ocenić wyniki pomiaru przekątnych.

spełnienie tych warunków w zasadzie będzie potwierdzeniem poprawności wymiarów ocenionym już w poprzednim kroku. Niespełnienie warunku może świadczyć o błędach grubych w pomiarach kontrolnych.

Spełnienie tego warunku świadczy o tym, że wytyczony kształt jest w

wystarczającym stopniu (zgodnym z projektem) prostokątem.

11) Na czym polega zadanie - wpasowanie osi konstrukcyjnych w zrealizowany stan zerowy?

Zadanie to polega na wyznaczniu odpowiednich parametrów transformacji ( przesunięcie i skręt ) które pozwolą na określenie najbardziej dogodnego położenia projektowanego układu osi konstrukcyjnych. Następnie sprawdza się czy różnica położenia punktów osiowych zrealizowanych i po wpasowaniu mieści się w tolerancji położenia punktów osiowych. Wykonuje się to w celu sprawdzenia poprawności wykonania zrealizowanego fundamentu.

12. Jakie warunki geometryczne powinno spełniać korzystne wcięcie wstecz kątowe, liniowe i „mieszane”?

Najlepsze teoretycznie wcięcie wstecz ->

Nie wyznaczalne jak wszystkie punkty leża na okręgu.

13.Opisać kolejne etapy zakładania wewnętrznej osnowy budowlano montażowej aż do n-tej kondygnacji.

Osnowę, na kolejne kondygnacje, (przy użyciu pionownika) przenosimy następująco:

- na punktach osnowy (oznaczmy je P1 i P2) na poziomie zerowym centrujemy pionownik (lub wykorzystujemy tarczę odczytową z podziałką, w celu wyznaczenia mimośrodu osi pionowej pionownika)

- na n-tej kondygnacji, przy otworze w stropie, umieszczamy tarczę odczytową(osie tarcz odczytowych powinny być jednakowo zorientowane), tak by jej fragment był widoczny w lunecie pionownika

- na tarczy odczytowej na kondygnacji n-tej ustawiamy tachimetr, który jest scentrowany na środek tarczy, lub mimośrodowo względem jej środka.

- na podstawie odczytów z tarcz, określamy mimośród stanowiska tachimetru na n-tej kondygnacji względem punktu na kondygnacji zerowej

• z punktów osnowy (oznaczmy je P1n i P2n) na n-tej kondygnacji, wykonujemy tyczenie (np. wskaźników osiowych), uwzględniając mimośrodowość stanowiska tachimetru względem punktu osnowy na poziomie zerowym

14. Na czym polega wyznaczanie wskaźników konstrukcyjnych metodą stałej prostej.

Punkty osiowe wpasowane w stan zerowy (zrealizowany fundament)(1, 2, 3 i 4) mogą być zastabilizowane na bocznych ścianach fundamentu (punkty 1x, 1y, 2x … 4x, 4y). W zasadzie nie będą tam narażone na zniszczenie i stosunkowo łatwo odtworzyć na ich podstawie wskaźniki osiowe na kondygnacjach powtarzalnych. Po ustawieniu tachimetru w dogodnym miejscu, tak aby była dobra widoczność na łatę przykładaną do punktów osiowych a następnie na łatę układaną na poziomie kondygnacji powtarzalnej. Odległość s musi byś tak dobrana aby dało się w lunecie wygodnie obserwować łatę układaną na powtarzalnej kondygnacji. Zasada ustawienia osi celowej tachimetru w taki sposób aby była równoległa do tyczonej osi konstrukcyjnej wyjaśniono na rysunku. W ten sposób w najlepszym wypadku z jednego stanowiska tachimetru możemy wyznaczyć wskaźniki tylko dla jednej osi i to leżących wzdłuż zewnętrznych krawędzi obiektu. Taka technologia nosi nazwę „tyczenie od stałej prostej” i niektórych przypadkach praktycznych jest wygodna w stosowaniu szczególnie dla stosunkowo niewysokich obiektów zlokalizowanych w takim otoczeniu, że mogą być kłopoty ze znalezieniem odpowiedniej lokalizacji punktów zewnętrznej osnowy budowlano- montażowej.

15. Krótko opisać najbardziej typowe sposoby przenoszenia osnowy wysokościowej na kolejne kondygnacje.

- Niwelacja geometryczna

Najłatwiejsza do wykonania w przypadku, gdy stanowiska niwelatora różnią się wysokościami horyzontów o nie więcej niż długość podziału używanej łaty. Repery i stanowiska niwelatora należy rozmieszczać w taki sposób, aby pokonanie dużej różnicy wysokości między reperem wyjściowym poza obiektem a najwyżej położonym reperem na konstrukcji mogło być dokonane przy minimalnej liczbie stanowisk (dokładność). Jednocześnie poziome rozmieszczenie reperów i stanowisk powinno w miarę możności zapewniać uzyskanie jednakowych długości celowych na każdy stanowisku. Na ogół rozmieszczenie reperów na konstrukcji podyktowane jest rozmieszczeniem otworów w stropach dla instalacji. W przypadku ich braku, korzysta się często z prześwitów między biedami klatek schodowych. Stanowiska niwelatora wybiera się często na spocznikach klatek schodowych i w korytarzach w pobliżu klatek schodowych, tak, aby można było łatwo powiązać „ciąg pionowy”, przechodzący przez kolejne kondygnacje, z „ciągami poziomymi” obejmującymi repery posadowione na poszczególnych kondygnacjach konstrukcji.

W przypadku znacznych wysokości poszczególnych kondygnacji, można stosować do pomiaru pionowo zawieszoną taśmę. W przypadku niewielkich wymagań dokładnościowych, różnice wysokości można wyznaczyć bezpośrednio za pomocą ekierek przykładanych do taśmy. Dla pomiarów bardziej precyzyjnych, stosuje się taśmę, wyposażoną w nakładki (łatki). Na reperach ustawiamy łatę pomiarową, w celu określenia wysokości horyzontu nad punktem mierzonym. Odczyty wykonujemy z łatek, których zera znajdują się w miejscach otworków w taśmie.

- Niwelacja trygonometryczna

Metoda łatwa do wykonania zważywszy na teodolity z wbudowanymi dalmierzami. Na dokładność tej metody ma wpływ refrakcji atmosferycznej - szczególnie znaczący przy pomiarach nad wodą lub w pobliżu nagrzanych (lub ochłodzonych) powierzchni, jak również błąd długości poziomej przy dużych kątach pionowych. W związku z czym, kąty pionowe do mierzonych reperów, a także odległości do nich, nie powinny być zbyt duże.

-pionownik

Przeciwstrzalka - Dźwigary dachowe o rozpiętości większej od 30 m naleŜy projektować z podniesieniem wykonawczym (nazywane przeciwstrzałką). Celem stosowania przeciwstrzałki jest zachowanie

zaprojektowanych spadków połaci dachowych podczas występowania największych obciąŜeń,

a takŜe zachowania płaskości sufitów podwieszonych do pasów dolnych dźwigarów

dachowych. Inny powód stosowania podniesienia wykonawczego to względy psychologiczne.

OtóŜ konstrukcja o duŜej rozpiętości przęsła, która ugięła się w dopuszczalnych granicach

normowych, dla obserwatora stojącego u dołu sprawia wraŜenie kratownicy nadmiernie wygiętej.

W PN-EN 1993-1-1 nie podano zaleceń dotyczących stosowania przeciwstrzałki.

Podniesienie wykonawcze, odwrotna strzałka ugięcia, pot. przeciwstrzałka ugięcia - wygięcie elementu konstrukcyjnego (belki, płyty lub kratownicy) w kierunku przeciwnym do przewidywanych ugięć spowodowanych obciążeniem ustroju. Ze względów użytkowych ugięcia konstrukcji są ograniczone na etapie projektowania. Spowodowane jest to komfortem użytkowników obiektu budowlanego oraz warunkami wykonania warstw wykończeniowych. Znaczne ugięcia konstrukcji, powodujące na przykład pękanie tynku, mogą sprawiać wrażenie zagrożenia katastrofą budowlaną^[1]. Polska Norma PN-90/B-03200 dotycząca konstrukcji stalowych nakazuje stosowanie podniesienia wykonawczego w dźwigarach dachowych o rozpiętości powyżej 30 m (z wyjątkiem ustrojów kratowych o załamanym pasie dolnym lub podporami połączonymi ściągiem) o wartości nie mniejszej niż suma ugięć od charakterystycznych wartości obciążenia stałego i połowy obciążenia zmiennego^[2]. W Eurokodzie PN EN 1992-1-1 dotyczącym konstrukcji żelbetowych umieszczono zalecenie, aby strzałka odwrotna ugięcia nie przekraczała 1/250 rozpiętości elementu^[3].

Podziały skanerów:

Ze względu na konstrukcje lasera:

1. Dalmierzowe - (impulsowe i fazowe)

2. Triangulacyjne - (z pojedynczą lub podwójną kamerą)

Ze względu na pole widzenia

1. Panoramiczne

2. Hybrydowe

3. Kamerowe

Ze względu na zasięg lasera

1. Mikroskanery

2. Skanery krótkiego zasięgu

3. Skanery średniego zasięgu

4. Skanery dalekiego zasięgu

Ława ciesielska (drutowa) - kołki wbite w miejscach narożników ścian przyszłego budynku uległyby zniszczeniu w czasie wykonywania wykopów. Aby tego uniknąć wykonuje się ławy drutowe, które umożliwiają stałą kontrolę prawidłowości wykonania fundamentów i ścian podziemia budynku. Poza linią przyszłego wykopu w odległości min. 50 cm od jego krawędzi równolegle do ścian budynku wbija się lub wkopuje na głębokość ok. 100 cm po dwa grube kołki wysokości ok. 70-100 cm i łączy się ich końce deską, tworząc łąwy. Na ławach naciąga się druty, których skrzyżowania wypadają dokładnie nad punktami wyznaczającymi narożniki budynku. W miejscach, gdzie druty były naciągniete na deskach ławy, wkonuje się głębokie nacięcia, trwale oznaczające połozenie drutu. Po zdjęciu drutów można wykonać wykop następnie ponownie naciągając druty i pionami przyłożonymi na skrzyżowaniach drutów wyznaczyć narożniki budynku na dnie wykopu, po czym kontrolować prawidłowość wykonywania fundamentu i ścian.

Wytyczenie fundamentów - to pierwsza czynność polegająca na wyznaczeniu w terenie i trwałym oznakowaniu wszystkich osi geometrycznych i punktów charakterystycznych projektowanego budynku. Przy budowie domu jednorodzinnego zwykle wykonuje się tzw. Ławy drutowe.

Oznacza to, że w odległości min. 50 cm poza krawędziami skarp przyszłych wykopów wbija się paliki, przybija do nich wypoziomowane deski, a następnie wyznacza osie za pomocą mocno napiętego stalowego drutu (np. wiązałkowego). Należy przy tym pamiętać, że nie wolno używać sznurka lub żyłki. Ławy drutowe pozwalają dość precyzyjnie odmierzać i kontrolować wszystkie wymiary na płaszczyźnie. Jednak do określenia wysokości (np. posadowienia) potrzebny jeszcze jest tzw. reper - trwale oznakowany punkt odniesienia (może być specjalnie wyprofilowana kształtka stalowa), od którego będą odmierzane wszystkie wymiary wysokościowe.

Musi znajdować się poza obrębem prowadzonych robót, w miejscu nienarażonym na osiadanie. Do tego celu wykorzystuje się np. sąsiadujące budynki murowane, słupy elektryczne czy włazy studzienek kanalizacyjnych, czyli punkty stałe, które łatwo powiązać z terenową osnową geodezyjną.

Zgodnie z planem zagospodarowania działki, należy wytyczyć w terenie zarys przyszłego budynku. Polega to na trwałym oznakowaniu wszystkich osi i punktów charakterystycznych. W każdym narożu budynku, około 50 cm poza obrysem przyszłych wykopów, wbija się solidne paliki z poziomo przybitymi i wypoziomowanymi deskami. Następnie, bardzo precyzyjnie - dopuszczalna jest tolerancja do 5 cm - napina się pomiędzy nimi żyłkę (lub sznur murarski) wyznaczającą osie budynku.

Jest to tzw. ława drutowa (dawniej używało się drutu, stąd nazwa). W deskach zwykle wykonuje się nacięcie i opisuje oś, aby po przypadkowym zerwaniu lub czasowym zdjęciu drutu, łatwo było go ponownie założyć w odpowiednim miejscu. Używając pionu można wyznaczyć i skontrolować wszystkie wymiary poziome, nawet w głębokich wykopach.
Ławy drutowe powinno się zdemontować dopiero po ukończeniu stanu "zero". Jednak często zwija się je w trakcie prowadzenia robót - nie tylko ziemnych, ale i murowych czy izolacyjnych. Nie powinny bowiem przeszkadzać w pracy i poruszaniu się po placu budowy.

Uwaga: Zastępowanie drutu sznurkiem lub żyłką jest błędem, ponieważ te materiały są elastyczne i nie gwarantują odpowiedniej precyzji pomiarów.

---