Istniejące na Ziemi góry, w zależności od powstania i budowy dzielą się na: fałdowe, zrębowe, wulkaniczne i grzbiety śródoceaniczne. Góry fałdowe są najczęściej spotykanym typem gór. Ciągną się długimi łańcuchami w obrębie wszystkich kontynentów (np. Alpy, Karpaty, Himalaje, Andy, Kordyliery i Atlas). Góry zrębowe powstają w skutek popękania i przesunięcia sztywnych mas skalnych wzdłuż uskoków (np. Ahaggar, Tibesti, Góry Abisyńskie, Ural, Herz, Sudety). Góry wulkaniczne powstają w skutek działalności wulkanicznej. Występują samotnie lub w grupach, a cechą szczególną ich jest charakterystyczny kształt stożkowy (np. góry w obrębie Oceanu Spokojnego). Grzbiety śródoceaniczne występują one w obrębie wszystkich oceanów i łączą się one ze sobą tworząc ogromny ciąg o długości ok. 60 000 km

Różnorodność form górskich wyraża się również w sile zjawisk erozyjnych, którym podległy: typ subalpejski gdzie obecność kruchych skał między twardymi wychodniami doprowadziła do inwersji terenu i wielkich 'wyboistości' (np. Diois i Chartreuse we Francji, Atlas marokański), systemy ze strefami osiowymi, kaukaskimi lub pirenejskimi wysokie masywy ukształtowane w paleozoiku, otoczone fałdowaniami z różnych okresów (zjawisko to osiągnęło szczyt w Alpach i Himalajach) dotyczy to również płaskowyżów w górach zachodniej Ameryki, Meksyku i Andów, które charakteryzują się dwoma pasmami, jedno z pofałdowaniem starszym, drugie z młodszym. Niekiedy ma później miejsce wulkanizm pokrywający lawą cały system górski (np. Snake River w St. Zjednoczonych)

W górach występuje kontrast między zboczem południowym, a północnym. Tłumaczy się to różnicą nasłonecznienia i temperatury. Zbocze południowe jest cieplejsze dlatego też prowadzone są na nim uprawy, zamieszkiwane i zalesione sosną zwyczajną, czarną i hakowatą oraz modrzewiem podczas gdy na zboczu północnym chłodniejszym, budowane są ośrodki rekreacyjne w dużych lasach iglastych i bukowych.

Niższe ciśnienie atmosferyczne i mniejsza zawartość tlenu, występująca wraz ze wzrostem wysokości maja na czynniki ekologiczne:

1. Wraz ze wzrostem wysokości temperatura maleje średnio o 1^o/100 m Rośliny alpejskie w dzień transpirują lecz nie mogą odzyskać swojej wody, która w nocy zamarza. Cierpią więc z powodu wysuszenia, a góry przybierają wygląd regionów pustynnych. Jeśli idzie o zwierzęta (np. koza), to obawiają się bardziej lata niż zimy, przeciw której są bardziej wyposażone. Gatunki górskie często bywają bardziej wrażliwe na zimno letnich nocy niż na srogość zimy. Niektóre dla przetrwania zapadają w sen zimowy (świstaki).

2. Wiatr-jego siła rośnie wraz z wysokością powodując na szczytach ogromne porywy. Skoncentrowany przez ukształtowanie terenu, zapuszcza się w doliny, gdzie doprowadza drzewa do nachylenia 'chorągiewkowego' i gdzie zwrócone w górę tworzą zaspy śniegowe. Wiatr powoduje szkody w roślinności znajdującej się na dużych wysokościach łamiąc ją i przedwcześnie rozsiewając ziarna. Swoim działaniem wiatr zwiększa również suchość powietrza.

3. Opady. Zachmurzenie zmienia się w zależności od pory roku: maksymalne jest zimą na wysokości 1000-2000 m i w lecie na wysokości 3000 m. W lecie pietra subalpejskie i alpejskie są nasłonecznione, natomiast lasy pokrywają chmury. Wiosną w wysokich górach maja miejsce obfite opady śniegu. Opady deszczu są dość zróżnicowane, po okresach silnych deszczów następują okresy suszy. Poza tym częste mgły i poranna rosa dają pewne nadwyżki wody bardzo korzystne dla roślinności. Na wilgotność gleby wpływa wystawa stoków. W lecie, w piętrze alpejskim często pada grad i krupy śnieżne, które niewiele dają wody, natomiast czynią wiele szkód. Śnieżna pokrywa ukrywa pożywienie i zmniejsza możliwości poruszania się zwierząt. Chroni natomiast rośliny i zwierzęta przed niskimi temperaturami. Kiedy grubość tej śnieżnej pokrywy przekracza 30 cm, staje się ona doskonałym izolatorem, ponadto zaopatruje glebę w azot.

Cechami klimatu górskiego są: piętrowy układ stref termicznych i opadowych, znaczne zróżnicowanie w obrębie poszczególnych dolin, kotlin a nawet zboczy i grzbietów oraz duża amplituda rocznej temperatury a także przypadające na początek lata maksimum opadów. Inne „cechy” (zjawiska pogodowe typu nagłe załamania, wiatry fenowe (halny), inwersja termiczna, morze mgieł itd.), to pochodne wcześniej wymienionych cech.

Piętrowy układ roślinności górskiej .

We wszystkich górach świata poszczególne gatunki roślin występują w określonym zakresie wysokości. Związane jest to z ich tolerancją na temperatury, które im wyżej, tym są niższe, oraz z upodobaniem do różnych rodzajów gleby. Wyróżniamy następujące piętra:

• piętro upraw, do wysokości 900-1000m npm.

• regiel dolny, 900-1250n npm. Występują tu lasy mieszane.

• regiel górny, 1250-1550m npm. Tworzą go lasy iglaste, w górnej części występuje limba.

• piętro subalpejskie, piętro drzew karłowatych, 1550-1850m npm. Rośnie tu kosodrzewina (im wyżej, tym niższa), jarzębina, jałowiec.

• piętro alpejskie, hale, strefa łąk alpejskich, 1850-2300m npm. Rosną tu wysokogórskie trawy i ziołorośla, karłowate krzewy.

• piętro subniwalne, turnie, strefa tundry, strefa alpejska bezdrzewna, 2300-2655m npm. Zamieszkują ją porosty i nieliczne rośliny naczyniowe - 130 gatunków, z których 40 spotyka się także na wysokości ponad 2600m.

Piętra klimatyczne i roślinne w górach:

Piętro klimatyczne	Zimne (-4;-2°C)	Umiarkowanie Zimne(-2;0°C)	Bardzo chłodne (0;+2°c)	Chłodne (+2;+4°C)	Umiarkowanie chłodne (+4;+6°C)
Stoki o ekspozycji południowej	Ponad 2350	2350-2050	2050-1600	1600-1200	poniżej 1200
Stoki o ekspozycji północnej	Ponad 2200	2200-1850	1850-1550	1550-1110	Poniżej 1100
Piętro roślinne	Piętro subniwalne	Piętro alpejskie	Piętro kosodrzewiny	Regiel górny	Regiel dolny

Biocenozy górskie

Granice zasięgu poszczególnych pięter roślinnych mogą znacznie różnić się w poszczególnych pasmach górskich, jednak ich charakter pozostaje zbliżony. Najniższe jest piętro pogórza i nie wyróżnia się ono niczym szczególnym od biocenoz wyżynnych.

Pierwszym wyraźnie górskim piętrem jest piętro lasu górskiego zwane reglem dolnym. Występuje na stosunkowo żyznych glebach brunatnych pochodzenia gliniastego. Dominującymi gatunkami są buk i jodła, dużą domieszkę stanowi modrzew, jawor i świerk. Podszyt stanowi głównie leszczyna i bez koralowy. Runo leśne jest bujne. Charakterystyczne są pierwiosnki, żywiec i szczawik zajęczy. W naszych górach często w miejsce wyciętych buczyn wprowadzono monokultury świerkowe. Jednak jak wszystkie uprawy jednogatunkowe są one mało odporne. Najbardziej zniszczone są lasy świerkowe w Sudetach.

Często biotopy regla dolnego zajęte są przez antropogeniczne łąki przeznaczone do wypasu zwierząt gospodarskich. Mogą być one bujne, bogate w gatunki pięknie kwitnących roślin i stanowią wówczas niepowtarzalny element w górskim krajobrazie. Na łąkach Pienińskiego Parku Narodowego spotykamy ponad 100 gatunków roślin ma jednym metrze kwadratowym. Muszą być one corocznie koszone gdyż w przeciwnym razie zarosłyby lasem. Jeśli gospodarka na łące była zbyt intensywna, powstały ubogie, wyjałowione pastwiska, tzw. psiary porośnięte przez psią trawkę, kostrzewę, mietlice, wrzosy i borówki.

Jeżeli gleba jest uboższa w składniki pokarmowe regiel dolny porastają górskie lasy i bory mieszane ze świerkiem jako gatunkiem panującym lub współpanującym.

Powyżej występuje piętro regla górnego porośnięte borem wysokogórskim zajmującym płytkie gleby skaliste, silnie zakwaszone. Panującym gatunkiem jest świerk pospolity. W niższych partiach gór domieszką jest sosna, buk czy jawor, natomiast w górnych partiach, na granicy lasu spotyka się limbę, modrzew i brzozę karpacką - ślad po nie spotykanym w Polsce piętrze modrzewiowo - limbowym występującym w Alpach. Silne zagęszczenie drzew nie sprzyja rozwojowi podszytu i runa, Zwykle są ono ubogie, co jest spowodowane małą ilością światła.
Wyżej warunki klimatyczne są zbyt trudne dla drzew i zaczyna się piętro krzewów zwane piętrem subalpejskim. Najczęściej jest to tzw. kosówka porośnięta przez krzewiasty gatunek sosny - kosodrzewinę. Jednak we wschodnich karpatach miejsce kosodrzewiny zajmują zarośla karłowatej olchy bardzo odporne na silne, mroźne wiatry w zimie i suche, gorące w lecie. Piętro zarośli krzewiastych odgrywa ważną role w powstrzymywaniu erozji gleby, zapobiega lawinom i zatrzymuje sporo wody wyższych partiach gór. Powyżej znajduje się piętro łąk górskich (piętro alpejskie) zwanych w Tatrach halami a w Bieszczadach połoninami. Z powodu ostrego klimatu i słabo wykształconych inicjalnych gleb utrzymać się mogą tu jedynie zespoły muraw naskalnych i pojedyncze skupiska karłowatej wierzby - reliktu epoki lodowcowej. Wśród gatunków halnych występuje wiele roślin endemicznych.
Gdy powędrujemy jeszcze wyżej spotkamy jedynie mchy i porosty porastające skały. Brak gleb jest właściwy dla piętra turniowego zwanego subniwalnym.
Na tym kończą się górskie piętra roślinne w Polsce. W wyższych górach np. w Alpach wyr

óżnić można jeszcze jedno piętro, niedostępne już dla roślinności - lodowce (piętro niwalne).

Karpaty:

Beskid Śląski - rozpościera się od Przełęczy Jabłonowskiej ( 551 m n.p.m. ) i doliny Olzy na zachodzie po Przełęcz Rupienika, Dolinę Spły i Bramę Wilkowicką na wschodzie. Największymi wzniesieniami Beskidu Śląskiego są : Skrzyczne - 1257 m n.p.m., Barania Góra - 1220 m n.p.m. i Małe Skrzyczne - 1201 m n.p.m.. Wysokość względna przekracza miejscami 700 m. Ze zbocza Baraniej Góry wypływają źródłowe potoki Wisły. Obszar ten odznacza się intensywnością zagospodarowania turystycznego. Istnieją tam sprzyjające warunki dla rozwoju turystyki narciarskiej. Średnia roczna temperatura wynosi tu 6 - 9 stopni Celcjusza. Przez ponad 100 dni utrzymuje się temperatura poniżej 0 stopni. Pokrywa śnieżna, przeciętnie o grubości 1 m, zalega przez 100 - 130 dni. Do ważniejszych miejscowości turystycznych należy: Ustroń - znajdują się tu również zasoby wód mineralnych, Wisła i Szczyrk.

Beskid Mały -najwyższym szczytem tego pasma górskiego jest Łamana Skała (929 m n.p.m.). Skały Beskidów składają się głównie z naprzemianległych warstw łupków, iłów i piaskowców. Te warstwy noszą nazwę fliszu. Są to osady płytkiego, powoli pogłębiającego się morza. Ze względu na swą budowę skały te łatwo wietrzeją. Na wietrzejących skałach tworzy się warstwa gleby, dlatego wyższe partie gór - tak jak w Beskidzie Małym - pokrywają piękne lasy mieszane. Niewątpliwym walorem tej okolicy jest także rzeka Soła - atrakcyjna ze względu na jezioro zaporowe w Czańcu i Międzybrodziu. Nad jeziorami leżą miejscowości turystyczne: Porąbka, Międzybrodzie Bialskie i Czernichów.

Beskid Wysoki - głównym pasmem jest Beskid Żywiecki, gdzie Babia Góra - najwyższy szczyt Beskidów Zachodnich - osiąga 1725 m n.p.m.. Na Babiej Górze i Pilsku - drugim pod względem wysokości szczycie w Beskidach ( 1557 m n.p.m. ) - występują piętra roślinne podobne do tatrzańskich : regiel dolny, regiel górny i powyżej 1400 m n.p.m. - kosodrzewina. Wysokim walorem środowiska dla górskiej turystyki wędrownej jest panoramiczność szlaków. Do znanych miejscowości turystycznych należą : Zawoja, Zubrzyca Górna, Lipnica Wielka i Mała, Korbielów, Jeleśnia, Zwardoń, Rajcza, Milówka.

Tatry - stanowią najwyższą grupę górską Karpat. Ze wszystkich stron otoczone są kotlinami. Tatry mają około 51 km długości i 17 km szerokości, a cała ich powierzchnia wynosi około 800 kilometrów kwadratowych, do Polski należy około 160 kilometrów kwadratowych. jako jedyne w Polsce góry o charakterze alpejskim stwarzają możliwości uprawiania górskiej turystyki kwalifikowanej, taternictwa, turystyki jaskiniowej oraz wszelkich dyscyplin narciarstwa alpejskiego. Ogromnym urozmaiceniem krajobrazu tatrzańskiego są liczne potoki, wodospady i malownicze jeziora. Do najbardziej znanych należą : Morskie Oko, Czarny Staw, Pięć Stawów Polskich, Wodogrzmoty Mickiewicza, Siklawa. Położone u stóp Tatr Zakopane jest najpopularniejszą miejscowością turystyczną w Polsce. Poza walorami środowiskowymi, wysoko cenione są też jego bogate tradycje jako ośrodka kultury narodowej. Z innych miejscowości znaczeni turystyczne mają : Bukowina Tatrzańska, Poronin, Białka Tatrzańska, Chochołów, Nowy Targ, Ludźmierz - znany ośrodek pielgrzymkowy.

Beskid Wyspowy - charakteryzuje się występowaniem odosobnionych gór wystających ponad poziom pogórski. Najwyższe Mogielica ma 1171 m n.p.m.. Lasy porastające poszczególne wzniesienia stanowią jakby zielone wyspy wśród pól uprawnych. Występują tu duże zasoby wód mineralnych. Na ich bazie rozwinął się ośrodek uzdrowiskowy dla dzieci Rabka. Do najbardziej znanych miejscowości turystycznych należą : Mszana Dolna ( ośrodek grupy etnicznej Zagórzan ), Kasinka Mała i Wielka, Łącko (ośrodek grupy etnicznej Górali Sądeckich) i Podegrodzie (ośrodek grupy etnicznej Lachów Sądeckich ). Cennym zabytkiem sakralnym jest zespół klasztorny Cystersów w Szczyrzycu.

Beskid Niski - obejmuje obszar górski ciągnący się od doliny rzeki Kamienicy na zachodzie po doliny Ostawicy i Ostawy na wschodzie. Południową granicę Beskidu tworzy główny wododział Karpat, wzdłuż którego przebiega granica ze Słowacją. W grzbiecie Karpat krańce Beskidu Niskiego wyznaczają Przełęcz Tylicką( 683m n.p.m.) na zachodzie i Przełęcz Łupkowska ( 640m n.p.m.) na wschodzie. Góry Beskidu Niskiego, na ogół niskie i łagodne, charakteryzują się długimi grzbietami o spłaszczonych wierzchołkach i kopulastych szczytach. Wysokości wzniesień są bardzo zróżnicowane i wahają się w granicach 600-900m n.p.m., jedynie w grupie Lackowej przekraczają 900m. Beskid Niski posiada cenne walory środowiska naturalnego, które sprzyjają rozwojowi turystyki i wypoczynku, a występujące tu licznie źródła mineralne umożliwiają rozwój lecznictwa uzdrowiskowego. Cechą Beskidu Niskiego są łagodne formy rzeźby oraz łatwo dostępne przełęcze. Duże znaczenie ma sportowo - rekreacyjne Jezioro Klimkowskie na rzece Ropie. Atrakcją są pozostałości kultury łemkowskiej, zabytkowe cerkwie, zabudowa wsi, a także licznie zachowane cmentarze z okresu I wojny światowej. Znajdują się tu również, słynące z bogatych tradycji, uzdrowiska - Iwonicz Zdrój, Rymanów Zdrój, Wysowa, Wapienne.

Beskid Sądecki - jest częścią Beskidów Zachodnich. Odznacza się dużym bogactwem wód mineralnych, nie w pełni wykorzystanych, oraz wysoką atrakcyjnością krajobrazu. Na szczególną uwagę zasługuje tutaj przełomowa dolina Popradu, pełna zakoli. Przełom Popradu dzieli Beskid Sądecki na dwie części : Pasmo Radziejowej z najwyższym szczytem Radziejowa - 1262 m n.p.m. i Pasmo Jaworzyny. Występują tu bardzo korzystne dla narciarstwa warunki śniegowe. Wspomniane wcześniej źródła mineralne dały podstawę do stworzenia tutaj licznych ośrodków leczniczo - wypoczynkowych, wśród których na czoło wysuwa się Krynica. Pozostałe uzdrowiska to : Muszyna, Żegiestów Zdrój, Piwniczna, Wierchomia, Łomnica Zdrój, Głębokie i Szczawnik. W wielu wsiach zachowały się dawne cerkwie łemkowskie

Bieszczady - stanowią niewielką część Beskidów Wschodnich. Ciągną się między Przełęczą Łupkowską a Przełęczą Użocką. W Bieszczadach przebiega granica z Ukrainą i Słowacją. Krajobraz Bieszczad tworzą przeważnie długie łańcuchy górskie, ciągnące się z północnego zachodu na południowy wschód, poprzedzielane dolinami rzek i potoków, o bardzo zróżnicowanej rzeźbie i wysokości. Najwyższymi szczytami bieszczadzkimi są : Tarnica - 1346 m n.p.m., Halicz - 1335 m n.p.m. i Krzemień - 1335 m n.p.m. . Charakterystyczną cechą tego obszaru jest zaistniały proces wtórnego zdziczenia przyrody, spowodowany zanikiem gospodarki ludzkiej w tym regionie. Osobliwością Bieszczad są zalegające powyżej lasów łąki górskie ( subalpejskie ), zwane połoninami, które w zimie stanowią dogodne tereny narciarskie. Bogaty jest świat zwierzęcy. Duże znaczenie turystyczne mają dwa zbiorniki retencyjne na Sanie - Soliński i Myczkowski.

Sudety:

Karkonosze - są najwyższym pasmem górskim w Sudetach. Leżą na południowo - zachodniej granicy Polski. Mają około 36 km długości i 20 km szerokości. Najwyższym szczytem Karkonoszy i całych Sudetów jest Śnieżka o wysokości 1602 m n.p.m., leżąca na granicy Polski i Czech. W rzeźbie Karkonoszy dominuje wyrównany, szeroki grzbiet główny. Ponad płaski grzbiet wznoszą się pojedyncze szczyty, pokryte rumowiskiem skalnym. Po Karkonoszy płyną potoki, żłobiąc głębokie doliny. Znajdują się na nich liczne progi i wodospady. Największym jest Wodospad Kamieńczyka o wysokości 20 m. Spotykamy tam także stawy górskie w kotlinowatych zagłębieniach o prawie pionowych ścianach. Dwa największe to Mały Staw i Wielki Staw ( 24 m głębokości). Roślinność naturalna w Karkonoszach układa się piętrami, podobnie jak w Tatrach. Główny grzbiet Karkonoszy objęto ochroną, tworząc Karkonoski Park Narodowy. Chroni się w nim krajobraz gór średnich, łagodne szczyty pokryte rumowiskiem skalnym, płaską wierzchowiną grzbietową, kotły śnieżne, w których znajdują się stawy oraz fantastyczne skałki granitowe.

Góry Sowie - masyw górski, ciągnący się wyraźnie wypiętrzonym wałem o długości około 25 km od doliny Bystrzycy na zachodzie, po Przełęcz Srebrną na południowym wschodzie ( ich przedłużeniem są Góry Bardzkie). Najwyższe szczyty Gór Sowich to Wielka Sowa - 1015 m n.p.m.,, Kalenica - 964 m n.p.m., Słoneczna - 950 m n.p.m.. Góry Sowie zbudowane są z archaicznych gnejsów uważanych za najstarsze formacje geologiczne Sudetów. Ich wiek ocenia się na około 2,5 miliona lat. Mają kształt mało zróżnicowanego, zwartego bloku o wyrównanej wierzchowinie ze słabo zaznaczonymi kulminacjami szczytowymi. Zbocza masywu są dość strome, miejscami pocięte. Od głównego odbiegają liczne boczne, krótkie ramiona, pooddzielane dolinami potoków. Najpopularniejszymi miejscowościami turystycznymi są : Walim - ze znanym zimowiskiem w Rzeczce u podnóża Wielkiej Sowy, a na obrzeżu Gór Sowich - Sokolec. Spośród zabytków na uwagę zasługuje zamek Grodno w Zagórzu Śląskim i zabytkowa twierdza w Srebrnej Górze.

Góry Bystrzyckie - ma około 40 km długości, natomiast ich szerokość waha się w granicach 5 - 10 km. Niemal cała ich powierzchnia - 250 kilometrów kwadratowych - należy do Polski. Cechą charakterystyczną tych gór jest wyniosłe, strome wschodnie zbocze wznoszące się 150 m nad Rowem Górnej Nysy i równocześnie płaska niemal wierzchowina. Jest to w efekcie szeroki, słabo rozczłonkowany grzbiet 700 - 800 m o dwóch częściach, rozdzielonych doliną Bystrzycy. Najwyższym wzniesieniem Gór Bystrzyckich jest Jagodna - 977 m n.p.m..

Masyw Śnieżnika - reprezentuje on dość rzadki typ rzeźby górskiej. Jest to tzw. rozróg, w którym z jednego punktu rozchodzą się na różne strony ramiona - grzbiety. Centralnym punktem jest Śnieżnik - 1425 m n.p.m.. Na północ wybiega najdłuższe ramię o długości 23 km. Dzieli się ono na dwie wyraźne części : Krowiarki o charakterze bezleśnych niewysokich wzgórz, jak Suchoń (964 m) , oraz oddzielone przełęczą Puchaczówką ramię główne z Czarną Górą (1205 m). Masyw Śnieżnika od dawna stanowi ważny w Europie Środkowej dział wodny mórz : Bałtyckiego, Północnego i Czarnego. Dobitnym przykładem jest Trójmorski Wierch (1145 m ), z którego wody spływają aż do trzech mórz. Na terenie masywu skupiło się sporo interesujących obiektów o znaczeniu krajoznawczym. Wśród walorów przyrodniczych należy wymienić : Śnieżnik, Wodospad Wilczki, Jaskinię Niedźwiedzią. Bardzo wysokimi walorami poznawczymi odznaczają się obiekty przyrody nieożywionej. Zaliczają się do nich grupy skalne : Trzy Siostry koło Starego Gierałtowa. W 1981 roku utworzono tutaj Śnieżnicki Park Krajobrazowy, chroniący piękno tego regionu.

Góry Bialskie - niewielki region Sudetów Wschodnich znajduje się w południowo wschodnim zakątku Ziemi Kłodzkiej. Po stronie polskiej ma on 56 kilometrów kwadratowych powierzchni. Powierzchnia szczytowa tych gór tworzy wyrównaną wierzchowinę. Nad nią wznoszą się dość wysokie, kopiaste i przysadziste szczyty. Masyw rozcinają krótkie, lecz głębokie doliny Morawki i Białej Lądeckiej z dopływami, rozbijając go na nieregularne człony. Najwyższym wzniesieniem Gór Bialskich jest graniczny Rudawiec - 1106 m n.p.m., natomiast pozostałe nie przekraczają 1100 m . Rzeźba tego terenu jest dość trudna do uchwycenia podczas wycieczek ze względu na rozległe i gęste zalesienie, które ogranicza znacznie widoki. Wśród walorów przyrodniczych należy wymienić tutaj Puszczę Śnieżnej Białki (Puszczę Jaworową ) i Nową Morawę

Góry Złote - jedno z najdłuższych pasm górskich w Sudetach, ciągnące się łukiem długości 55 km od Przełęczy Kłodzkiej na północnym zachodzie i Obniżenia Laskówki na północy, gdzie graniczy z Górami Bardzkimi, aż po przełęcz między Pasieczną i Smrekiem, która oddziela je od Gór Bardzkich. Od północy Góry Złote opadają gwałtownie ku Przedgórzu Paczkowskiemu, od południa graniczą wzdłuż rozległej Doliny Białej Lądeckiej z Krowiarkami w Masywie Śnieżnika, a od południowego zachodu, wzdłuż Doliny Górnej Białej Lądeckiej, graniczą z Górami Bialskimi. Najwyższe szczyty Gór Złotych to: Jawornik Wielki - 870 m n.p.m., Borówkowa - 900 m n.p.m., Kobyla Kopa - 851 m n.p.m., Kowadło - 989 m n.p.m.. Zróżnicowana budowa geologiczna spowodowała, że Góry Złote od dawna były terenem penetracji górniczej, a w okolicach Złotego Stoku od dawna wydobywano złoto. Ze względu na urozmaicone ukształtowanie terenu i ciekawe formy skalne góry te są bardzo atrakcyjne, a położone u ich stóp, w obszernym Obniżeniu Lądka i Stronia Śl. , uzdrowisko lądeckie o bardzo starych tradycjach zaliczane jest do najpiękniejszych w kraju.

Bibliografia:

1. J. Kondracki; 'Geografia regionalna Polski'; Wyd. Naukowe PWN; Warszawa 2000r.

2. Larousse Encyklopedia przyrody; Oficyna Wydawnicza Panteon; Wrocław 1996 r.

3. Atlas Polski 'Przyroda-Społeczeństwo-Gospodarka', Oficyna Wydawnicza Fogra; Kraków 2001 r.

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---