Standard RS 232C (Recommended Standard) został wprowadzony w 1969 roku przez Electronic Industries Association (EIA) w celu normalizacji interfejsu pomiędzy urządzeniem końcowym dla danych (DTE - Data Terminal Equipment) a urządzeniem komunikacyjnym dla danych (DCE - Data Communication Equipment). Transmisja danych odbywa się szeregowo, bit po bicie, na nieduże odległości (do 15 m), z prędkością do 20 kbitów/s.

Ogólna struktura z interfejsu RS-232C składa się z dwóch par urządzeń DTE i DCE oraz łącza telekomunikacyjnego (rys. 1)

S2 S1 S1 S2

Struktura układu wyklucza jednoczesne połączenie wielu urządzeń; wymiana informacji możliwa jest w danej chwili jedynie między dwoma urządzeniami. Istnieje możliwość stworzenia systemu z interfejsem RS-232 z kilkoma urządzeniami w konfiguracji gwiazdowej, jednak wymaga to istnienia oddzielnych kanałów łączących kontroler systemu z każdym z urządzeń.

TRANSMISJA DANYCH PRZEZ INTERFEJS RS-232 C.

Możliwe są dwa rodzaje transmisji danych:

• asynchroniczna

• synchroniczna

Transmisja asynchroniczna - polega na przesyłaniu pojedynczych znaków, które posiadają pewien określony format danych. Początek znaku sygnalizowany jest bitem startu. Po bicie startu następują bity danych, za bitami danych może wystąpić bit kontrolny. Zakończenie transmisji znaku sygnalizowane jest jednym lub dwoma bitami stopu. Bit startu nie przesyła żadnej informacji, służy celom synchronizacyjnym. Ilość bitów danych może być od 5 do 8. Pierwszy bit danych jest najstarszym bitem przesyłanego znaku. Celem bitu kontrolnego jest zabezpieczenie danych przed błędami. Bit kontrolny zwany jest także bitem parzystości i wyznaczany jest na podstawie bitów danych. Kontrola parzystości polega na sprawdzaniu ilości jedynek w bitach danych. Bit parzystości może być ustawiony jako bit parzystości (even parity) lub jako bit nieparzystości (odd parity). Jeśli w bitach danych występuje parzysta ilość jedynek i bit kontrolny obliczany jest jako bit parzystości, to bit kontrolny przyjmuje wartość “0”.

W przypadku kontroli nieparzystości bit kontrolny ustawiany jest na “1”, gdy w bitach danych występuje parzysta liczba jedynek i na “0”, gdy występuje nieparzysta liczba jedynek w danych. Bit kontrolny pozwala wykryć błąd w przesyłanych bitach danych, pod warunkiem wystąpienia nieparzystej liczby błędów w czasie transmisji. Ustawienie ilości bitów danych, ilości bitów stopu, włączenie stosowania bitu kontrolnego i określenie sposobu jego obliczania, dokonywane jest przed rozpoczęciem transmisji danych i nie może się zmieniać w trakcie trwania transmisji. Bity poszczególnych znaków przesyłane są w sposób synchroniczny, zgodnie z taktem nadajnika, poszczególne znaki przesyłane są asynchronicznie. Dane (bajty) przychodzące do układu portu szeregowego zamieniane są na ciągi bitów, następnie dzielone na bloki danych o długości od 5 do 8 bitów. Do każdego bloku danych dodawane są bity sterujące - startu, stopu, kontrolny. Wynikiem tego jest mniejsza prędkość transmisji danych niż to wynika z ustawień szybkości portu szeregowego. Np. dla 8 bitów danych dodatkowo transmitowane są 4 bity sterujące :1 bit startu, 2 bity stopu i jeden bit kontrolny. Proces dodawania bitów sterujących przedstawia rysunek (rys. 2)

Transmisja asynchroniczna jednego znaku zawierającego: 1 bit startu, 8 bitów danych, 1 bit kontrolny i 2 bity stopu.

Możliwa jest transmisja asynchroniczna z potwierdzeniami lub bez potwierdzeń. Transmisja bez potwierdzeń odbywa się wtedy, gdy sygnały sterujące DSR i CTS oraz odpowiednio DTR i RTS są stale aktywne, pozostałe sygnały są ignorowane.

Przy transmisji asynchronicznej z potwierdzeniami dane między urządzeniem DCE a urządzeniem DTE (w obie strony) przesyłane są identycznie liniami TX i RX, ale również wykorzystuje się sygnały RTS i CTS, które ciągle uaktywniają się informując o gotowości urządzenia DTE. Norma RS 232 przewiduje możliwe dwa rodzaje transmisji:

• półdupleksową - jedno urządzenie nadaje, drugie odbiera i w tym samym czasie nie nadaje

• dupleksową- oba urządzenia równocześnie nadają i odbierają.

Obecnie stosowana jest prawie zawsze transmisja dupleksowa.

Transmisja synchroniczna - polega na przesyłaniu dużych bloków danych (ramek - ang. frame) bez transmisji bitów oznaczających początek i koniec poszczególnych znaków. Kolejne bity danych wyprowadzane są zgodnie z taktem nadawania. Po ostatnim bicie znaku poprzedniego wysyłany jest natychmiast pierwszy bit znaku następnego. Odtworzenie bitów w znaki (bajty) po stronie odbiorczej umożliwia specjalny znak synchronizacyjny umieszczany na początku bloku (znacznik początku). Blok danych oznaczony jest znakiem końca bloku.

Czas trwania jednego bitu w jednostce informacyjnej nazywa się odstępem jednostkowym i jest oznaczany przez t_b. Jego odwrotność określa szybkość transmisji w bodach (1 bod = 1 bit/s). Typowe wartości szybkości transmisji przy asynchronicznej transmisji znakowej wynoszą: 300, 600, 1200, 2400, 4800, 9600,14400,19200, 38400 bodów.

Przy asynchronicznej transmisji znakowej przyjmuje się, że odbiornik i nadajnik pracują z tą samą częstotliwością. Ponieważ długość przesyłanego znaku jest mała to niewielka różnica częstotliwości generatorów taktu w nadajniku i odbiorniku nie powoduje błędnego odbioru znaków.

Transmisja synchroniczna jest szybsza od asynchronicznej ze względu na brak dużej ilości bitów sterujących. Jednak jej realizacja jest trudniejsza i wymaga złożonych układów odbiorczych do poprawnego rozpoznawania bitów i grupowania bitów w znaki.

 W interfejsie RS-232C stosowane są złącza typu Cannon DB25 lub złącze typu DB-9, na które wyprowadzone są tylko najważniejsze sygnały przeznaczone dla asynchronicznej transmisji znakowej.

W interfejsie RS-232C rozróżnia się dwie masy. Pierwsza, to masa zabezpieczająca (PG - protective ground), łączona jest do obudowy urządzenia i stanowi zabezpieczenie przed porażeniem prądem w przypadku zwarcia zmiennoprądowego zasilania do obudowy urządzenia. Przyjmuję się, że obudowa urządzenia jest zerowana. Druga, masa sygnałowa (SG - signal ground), stanowi odniesienie dla wszystkich pozostałych sygnałów interfejsu.

W tablicy 1 przedstawiono opis wyprowadzeń złącza DB25 i złącza DB9 dla interfejsu RS-232C, wraz z podaniem nazwy obwodu i stosowanym oznaczeniem sygnałów.

Numer wyprowadzenia w złączu		Wg normy RS 232C	Najczęściej używane oznaczenie i znaczenie sygnału
DB25	DB9
1		AA	PG Masa ochronna
2	3	BA	TxD Dane nadawane
3	2	BB	RxD Dane odbierane
4	7	CA	RTS Żądanie nadawania
5	8	CB	CTS Gotowość do nadawania
6	6	CC	DSR Gotowość DCE
7	5	AB	SG Masa sygnałowa
8	1	CF	DCD, RLSD Poziom sygnału odbieranego
9			Nie wykorzystany
10			Nie wykorzystany
11			Nie wykorzystany
12		SCF	SRLSD Poziom sygnału odbieranego w kanale powrotnym
13		SCB	SCTS Gotowość kanału powrotnego
14		SBA	STxD Dane nadawane w kanale powrotnym
15		DB	Podstawa czasu z DCE dla elementów nadawanych
16		SBB	SRxD Dane odbierane w kanale powrotnym
17		DD	Elementowa podstawa czasu wytwarzana w DCE
18			Nie wykorzystany
19		SCA	SRTS Żądanie nadawania w kanale powrotnym
20	4	CD	DTR Gotowość DTE
21		CG	Jakość sygnału odbieranego
22	9	CE	RI Wskaźnik wywołania
23		CH/CI	Wybór szybkości transmisji przez DTE
24		DA	Podstawa czasu z DTE dla elementów nadawanych
25			Nie wykorzystany

W przypadku układu transmisyjnego pełnego z kanałem teletransmisji możliwa jest komunikacja urządzeń przez łącze komutowane lub łącze dzierżawione. Komunikacja przez komutowane łącze telefoniczne i wpółpracujące z nim modemy wymaga nawiązywania łączności telefonicznej z użyciem między innymi linii RI.

Tryby przesyłania danych.

W transmisji szeregowej można wyróżnić trzy tryby przesyłania danych, określane nazwami stosowanymi w telekomunikacji:

• simpleks - transmisja jednokierunkowa między dwoma urządzeniami

• półdupleks - transmisja dwukierunkowa niejednoczesna po jednej linii transmisyjnej

• dupleks - transmisja dwukierunkowa jednoczesna

W trybie półdupleks założono istnienie jednej linii transmisyjnej między stacjami, po której obie stacje mogą przesyłać dane, oczywiście nie jednocześnie. Przykładem zastosowania takiej transmisji jest CB-radio lub walkie-talkie. Sterowanie transmisją na dwukierunkowym półdupleksowym łączu omówimy na przykładzie wysyłania danych przez DTE do DCE.

Urządzenie DTE zamierzające wysłać dane linią TxD, ustawia linię DTR w stan „1” sygnalizując tym gotowość do współpracy z DCE.

Urządzenie DCE ustawia linię DSR w stan „1”, zgłaszając również gotowość do współpracy z DTE. Podczas całej transmisji danych obie te linie muszą być stale w stanie aktywnym. Następnie DTE ustawia linię RTS w stan „1”, zgłaszając tym samym do DCE chęć wysłania danych. Jeśli DCE jest modemem dołączonym do kanału transmisyjnego, musi w tym momencie sprawdzić, czy łącze nie jest zajęte przez drugą stację. O zajęciu łącza świadczy sygnał DCD, uaktywniany przez modem, gdy odległą stacja ma aktyny stan swojej linii RTS. Stan aktywny linii DCD oznacza, że druga stacja sprawuje kontrolę nad łączem, transmitując właśnie dane. Stan „0” linii DCD oznacza, że łącze jest wolne. W sytuacji, gdy brak jest kanału transmisyjnego, linią DCD steruje bezpośrednio urządzenie DCE, zgłaszając stan aktywny w przypadku potrzeby wysłania danych do swojego DTE. Urządzenie DCE po stwierdzeniu pojawienia się sygnału RTS i braku sygnału DCE sygnalizuje stanem „1” na linii CTS, że jest gotowe do odbierania danych od DTE ( i jeśli istnieje kanał transmisyjny - do przekazywania ich dalej do urządzenia docelowego ). Przejście linii CTS do stanu „1” oznacza jednocześnie zezwolenie na rozpoczęcie transmisji.

Sposób kodowania przesyłanej informacji nie jest określony w zaleceniach. Dane transmitowane są do czasu przejścia którejkolwiek z czterech linii ( DSR, DTR, RTS, CTS ) w stan „0”. Przy prawidłowej pracy urządzenie DTE ustawia stan „0” na linii RTS po zakończeniu przesyłania ostatniego bitu danych. Gdy linie RTS i / lub CTS są w stanie „0”, to urządzenie DTE powinno na linii danych TxD utrzymywać stan „1” ( Uwaga. Warto pamiętać, że dla linii danych obowiązuje logika ujemna, zatem „1”=L ). Linia RTS nie może być ponownie wysterowana aktywnie, zanim DCE nie przełączy linii CTS w stan „0”. Należy zauważyć, że linie RTS i CTS nie wymagają przełączania po przesłaniu danego słowa danych; mogą być w stanie aktywnym przez cały czas transmisji zbioru słów od DTE do DCE. Zgodnie z normą, w czasie gdy linia DCD ( poziom sygnału odbieranego ) jest w stanie „0” ( czyli niskim ), linia RxD ( dane odbierane ) powinna być zablokowana w stanie „1”

( czyli niskim ).

Tryb simpleks zawiera się w trybie półdupleks i dotyczy transmisji jednokierunkowej między urządzeniem DTE a DCE.

Tryb dupleks dopuszcza jednoczesne nadawanie danych w obu kierunkach. W przypadku transmisji między stacjami wymaga on dwóch łączy. Nie ma wówczas potrzeby sprawdzania, czy łącze jest wolne, zbędna jest rezerwacja łącza przez stację nadającą. Obie stacje mogą jednocześnie utrzymywać stan aktywny linii RTS, a każdy modem zezwala na transmisję, zapewniając stałe ustawienie linii CTS w stanie aktywnym. Linie DCD na wyjściu obu modemów są również aktywne, gdyż linie RTS obu stacji są w stanie aktywnym. (rys 3)

Przebieg sygnałów sterujących przy transmisji naprzemiennej (półdupleks) między DTE a DCE

Parametry sygnałów w łączu RS 232C

Maksymalne wartości napięć na liniach:

• Linie danych

1 logiczna -15V U_1 -3V

0 logiczne +3V U_0 +15V

• Linie sterujące (logika dodatnia)

1 logiczne +3V U_1 +15V

0 logiczne -15V U_0 -3V

• Przejście przez obszar -3V do +3V musi być monotoniczne i nie trwać dłużej niż 1 ms.

• Dla danych i sygnałów taktujących czas przejścia przez obszar -3V do +3V powinien być mniejszy do 3% czasu trwania bitu sterującego

• Szybkość zmian sygnałów powinna być mniejsza od 30V/ s

W zakresie napięć -3V do +3V stan obwodu jest nieokreślony. Dla sygnałów RDT, DSR, DTR, SRTS napięcie w tym przedziale interpretowane jest jako logiczne 0.

Modulacja i demodulacja

Sygnał analogowy a cyfrowy

          Sygnał cyfrowy przedstawia informacje wykorzystując stan „niski” reprezentowany przez zero oraz stan „wysoki” reprezentowany przez jedynkę. Zatem transmisję cyfrową tworzą dwa rodzaje stanów i nie ma tu stanów pośrednich. Sygnał analogowy można przedstawić za pomocą sinusoidy. (rys.4)

          Taki sinusoidalny sygnał charakteryzuje określona amplituda, częstotliwość i faza. Amplituda to wysokość, której odpowiada wartość na osi rzędnych (oś y). Ta wartość określa głośność fali dźwiękowej. Częstotliwość to w przybliżeniu szybkość powtarzania się przebiegu fali na osi odciętych (x). Ta wartość określa wysokość fali dźwiękowej. Faza sinusoidy może być brana pod uwagę wówczas jeśli porównujemy ją z inną sinusoidą o takiej samej częstotliwości oraz amplitudzie. Określa ona wielkość przesunięcia (na osi x) pomiędzy obydwoma sinusoidami. (rys. 5)

Jak działa modulacja i demodulacja

          Modulacja - jest operacją zamiany sygnału cyfrowego na sygnał analogowy, który może być przesyłany za pomocą linii telefonicznej. Podstawowym zadaniem modulacji jest polepszenie jakości sygnału odtworzonego po stronie odbiorczej. Dokonuje się tego poprzez przekształcenie sygnału przesyłanego do postaci, której widmo mieściłoby się w paśmie przenoszenia kanału.

          Demodulacja - jest operacją odwrotną do modulacji i polega na przekształcaniu sygnału analogowego do postaci cyfrowej. Modulacja dla cyfrowego sygnału modulującego przyporządkowuje bitom 0 i 1 różne sygnały elementarne (symbole), demodulacja natomiast odtwarza z tych ciągów sygnałów elementarnych ciąg bitów. W kanale o ograniczonym paśmie szybkość modulacji jest ograniczona zatem użycie modulacji wielowartościowej zwiększa prędkość transmisji. Niestety odporność modulacji wielowartościowej na zakłócenia zmniejsza się ze wzrostem liczby poziomów.

Techniki modulacji

          Modulacja amplitudy AM (Amplitude Modulation) - wielkość amplitudy przebiegu fali nośnej ulega zmianom zgodnie ze stanem sygnału wejściowego. Podczas modulacji sygnałów cyfrowych przełączanie dokonuje się między dwoma poziomami amplitudy, a sposób modulacji nazywa się kluczowaniem amplitudy ASK (Amplitude Shift Keying). Ten sposób modulacji podatny jest na tłumienie, w wyniku czego odbierany sygnał może być inny od wysłanego. Zmodulowany sygnał brzmi jak pojedynczy ton o szybkich zmianach głośności, aczkolwiek zmiany te następują zbyt szybko, by mogły być rozróżniane przez człowieka.

          Modulacja częstotliwości FM (Frequency Modulation) - modulację częstotliwości stosowaną do transmisji cyfrowych nazwano kluczowaniem częstotliwości FSK (Frequency Shift Keying). Najczęściej używane są dwie częstotliwości: niska - odpowiednik logicznej 1, oraz wysoka - odpowiednik logicznego 0. Przy stosowaniu tej techniki modulacji można uzyskać szybkość transmisji jedynie : 300 b/s lub 600 b/s w trybie pracy dupleksowej (jednoczesna transmisja z pełną szybkością w obydwu kierunkach), a 1200 b/s już tylko w trybie pracy półdupleksowej (tryb pracy naprzemiennej ale w danym momencie jest ustalony tylko jeden kierunek transmisji. Dla odwrócenia kierunku potrzebna jest sygnalizacja że urządzenie ukończyło nadawanie). Zmodulowany sygnał brzmi jak dwa zmieniające się dźwięki.

Modulacja fazy PM (Phase Modulation) - polega na zmianie fazy sygnału nośnego zgodnie z ze zmianami cyfrowego sygnału. Na przykład jeśli fala biegnie w danej chwili ku dołowi, a sygnał cyfrowy ulegnie zmianie, kierunek przebiegu zmieniany jest tak, że biegnie on ku górze. W najprostszej formie modulacja fazy powoduje przesunięcie o 0 lub 180° Do modulacji przebiegów cyfrowych stosuje się modulację z kluczowaniem fazy PSK (Phase Shift Keying). Jest ona stosowana w modemach o średniej szybkości od 1200 b/s do 4800 b/s, także w połączeniu z innymi rodzajami modulacji. W modemach najczęściej stosuje się ulepszoną wersję tej modulacji to jest DPSK (Differential Phase-Shift Keying). W tej modulacji wartość binarna określana jest przez stopień przesunięcia fazy względem bieżącego bitu. Na przykład przesunięcie fazy o 90° może reprezentować binarne 0, a przesunięcie o 270° - reprezentować może binarną jedynkę. Dzięki temu sposobowi modem odbierający musi tylko określić charakter zmian fazy. (rys. 6)

Szybkie techniki modulacji

          Modulacja kwadraturowa QAM (Quadrature Amplitude Modulation). Każda zmiana sygnału nośnej fali koduje czterobitową informację wejściową,. Przy maksymalnej szybkości modulacji 2400 bodów można przesłać dane z szybkością 9600 b/s. Sposób kodowania określony jest standardem V.29 i polega na równoczesnej zmianie amplitudy i fazy sygnału nośnego o częstotliwości 1700 Hz. W efekcie uzyskuje się 16 możliwych wartości binarnych przy jednej zmianie sygnału.

          Modulacja TCM (Trellis-Coded Modulation ). Stosowana w najnowszych modemach, od standardu V.32 do standardu V.34, jako kombinacja modulacji QAM z nadmiarowym kodowaniem splotowym Trellis-Coding. W kodowaniu TCM odwzorowanie sygnału jest związane ze zmianą amplitudy i fazy sygnału podobnie jak w QAM. Każda zmiana stanu sygnału nośnej związana jest z konkretnym wzorem bitów informacji wejściowej. Dzięki tej metodzie modem nadawczy aby przesłać jeden znak, przesyła jeden sygnał zawierający informację o jednym kompletnym znaku. Modem odbiorczy, deszyfrując sygnał identyfikuje znak alfabetu odpowiadający konkretnemu sygnałowi nośnemu wykorzystując odpowiednią tablicę.

          Modulacja delta CVSD (Countinuosly Variable Speed Delta Modulation) - jedna z najbardziej wydajnych modulacji stosowanych przy zamianie sygnału analogowego na cyfrowy. Umożliwia ona kodowanie sygnału mowy w kanale o przepływności 16 kb/s. Jest

Powszechnie stosowana w wojskowej technice telekomunikacyjnej.

        Impulsowa modulacja amplitudy PAM (Pulse Amplitude Modulation) - jest stosowana w połączeniach nowych modemów 56 Kbps - nie wymagają one wstępnej konwersji sygnału analogowego na cyfrowy w swoich strumieniach danych (w przeciwieństwie do starszych modemów, które taką modulację muszą wykonać).

Tryby pracy modemu

          Tryb asynchroniczny - polega na tym, że dane nie są transmitowane zgodnie z sygnałami przekazywanymi przez zegar, a oba modemy znają tyko nominalną szybkość transmisji. Oznacza to, że nie ma żadnego mechanizmu do odmierzania czasu, który synchronizowałby zdarzenia, np. rozpoczęcie przesyłania znaku, między nadawcą i odbiorcą. Modemy tego rodzaju pracują najczęściej w oparciu o modulację FSK i używają czterech częstotliwości: 2 do transmitowania i 2 do odbierania danych. Modemy mogą przesyłać dane przez kable dwu i czteroprzewodowe. W przypadku kabla dwuprzewodowego modem może pracować w trybie pełnego dupleksu, dzieląc podstawowy kanał na dwa mniejsze. (rys. 7)

          Półduplex - modem może przesyłać dane w obu kierunkach, ale niejednocześnie. Wymagana tu jest obecność specjalnego systemu sygnalizacji, który pozwala zarządzać transmisją danych - raz w jednym, raz w drugim kierunku.

Pełny duplex - modem może przesyłać jednocześnie w obu kierunkach. W przypadku kabla dwuprzewodowego modemy stosują różne metody separowania jednego toru transmisji (nadawanie) od drugiego (odbieranie), tak aby nie dochodziło do przesłuchów. Najczęściej jest tu stosowana technologia FDM (Frequency Division Multiplexing - każdy tor pracuje na oddzielnej częstotliwości ) lub EC (Echo Cancelling - niwelowanie odbić). Praca w trybie pełnego duplexu przewiduje, że modem może przesyłać dane w obu kierunkach z pełną szybkością.

Simplex - modem może przesyłać dane tylko w jednym kierunku. Zatem może pełnić tylko jedną rolę : nadajnika lub odbiornika. Obecnie już nie stosowane.

Tryb synchroniczny. Dane są przysyłane w oparciu o taktowanie impulsami zegara. Dodatkowo następuje kontrola szybkości przepływu danych między obu stronami. Modemy synchroniczne stosują systemy korekcji (equalizer) niwelujące czy wyrównujące niedoskonałości łącza. Mogą to być systemy korekcji pracujące automatycznie, wówczas badając one za każdym razem stan łącza i dostosowują pracę modemu do aktualnie panujących warunków. Podczas wymiany danych między dwoma urządzeniami, informacja przepływa od jednego do drugiego urządzenia w postaci ciągu bitów, nazywane go też strumieniem. W procesie transmisji danych musi istnieć możliwość wydzielenia pojedynczych znaków lub bloków danych (ramek), przesyłanych w strumieniu. W transmisji synchronicznej zarówno nadawca jak i odbiorca są synchronizowani sygnałem zegarowym, który wyznacza charakterystyczne punkty przesyłanego ciągu bitów. Dla utrzymania synchronizacji sygnałów przez dłuższy czas, do transmitowanego sygnału dodawany jest specjalny ciąg bitów, umożliwiający dokładne zgranie generatorów taktu nadajnika i odbiornika. Jedną z metod włączania takiego ciągu bitów do sygnału jest tzw. kodowanie bipolarne (bipolar encoding). W metodzie tej, na strumień zostaje nałożony sygnał zegarowy, co daje w rezultacie sygnał wypadkowy. W takiej postaci jest on transmitowany. (rys. 8)

Łączenie urządzeń z interfejsem RS-232

Standard RS-232C określa sposób łączenia urządzenia typu DTE z urządzeniem typu DCE. Sposób łączenia innych urządzeń nie jest nie jest w zaleceniach określony i całkowicie zależny od użytkownika. Przy łączeniu urządzeń należy pamiętać o kilku podstawowych zasadach:

• Nie jest konieczne wykorzystywanie wszystkich linii magistrali,

• Porty szeregowe komputera PC są okablowane jak urządzenie DTE,

• Wejściowe linie sterujące mogą być zwierane ze sobą (dla DTE: CTS, DCD, DSR, RI),

• Wyjściowe linie sterujące nie mogą być zwierane ze sobą (dla DTE: RTS, DTR),

• Linia wejściowa nie dołączona do żadnej linii wyjściowej jest w stanie nieaktywnym,

• Jeśli urządzenie A jest zgodne z urządzeniem B, to niekoniecznie oznacza to, że urządzenie B może być podłączone do interfejsu RS-232 tym samym kablem co urządzenie A.

Rozpatrzymy tutaj przypadek połączenia komputera z modemem.

Typowe połączenie komputera (DTE) z modemem (DCE)

Uprosz

Uproszczone połączenie komputera (DTE) z modemem (DCE)

Seria 100

DTE

Seria 200

DCE

DCE

Seria 100

DTE

Seria 200

Kanał

transmisyjny

Styk

1 PG

2 TxD

3 RxD

4 RTS

5 CTS

6 DSR Modem

7 SG (DCE)

8 DCD

20 DTR

22 RI

Styk

PG 1

TxD 2

RxD 3

RTS 4

CTS 5

Komputer DSR 6

(DTE) SG 7

DCD 8

DTR 20

RI 22

Styk

1 PG

2 TxD

3 RxD

4 RTS

5 CTS

6 DSR Modem

7 SG (DCE)

8 DCD

20 DTR

22 RI

Styk

PG 1

TxD 2

RxD 3

RTS 4

CTS 5

Komputer DSR 6

(DTE) SG 7

DCD 8

DTR 20

RI 22

---