NUMER ĆWICZENIA

ĆWICZENIE NR 1

INSTYTUT	Politechniczny
KIERUNEK	Budownictwo
SPECJALNOŚĆ	Budownictwo
RODZAJ STUDIÓW	Studia inżynierskie - stacjonarne/niestacjonarne

KARTA ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH

NAZWA PRZEDMIOTU	MECHANIKA GRUNTÓW
Imię, Nazwisko Prowadzącego zajęcia	Mgr inż. Krzysztof Topolski
Liczba godzin prowadzonych zajęć w danym dniu	2 h = 90 min.

Temat zajęć w danym dniu:	Liczba Godzin
Badania właściwości gruntów metodą makroskopową.	2
Cel i Zadania Ćwiczenia: Określenie następujących cech gruntów: rodzaju, stanu, barwy, wilgotności, zawartości węglanu wapnia (CaCO3) Wstępny, przeglądowy opis gruntu, wydzielenie zespołów gruntu o zbliżonych właściwościach. Zagadnienia: 1. Opis teoretyczny: Próbki o naturalnym uziarnieniu (NU). Próbki o naturalnej wilgotności (NW). Próbki o nienaruszonej strukturze (NNS). Oznaczenie rodzaju gruntu. Grunty spoiste: Próba wałeczkowania. Próba rozmakania. Próba rozcierania. Wskazówki uzupełniające. Grunty niespoiste: Oznaczanie stanu gruntów spoistych. Makroskopowe badanie gruntów organicznych. Określenie barwy gruntu. Oznaczanie wilgotności gruntu. Oznaczanie zawartości węglanu wapnia. Literatura Konieczna: Zestaw Instrukcji Dotyczących Ćwiczenia. Podstawowa Literatura Myślińska E.: Laboratoryjne badanie gruntów. Wyd. Uniwersytetu Warszawskiego W-wa 2006. Pisarczyk St.: Mechanika gruntów. Wyd. Politechniki Warszawskiej. W-wa 2005. Pisarczyk St.: Grunty nasypowe. Wyd. Politechniki Warszawskiej. W-wa 2004. Świeboda I.: Mechanika gruntów - laboratorium. Wyd. Politechniki Rzeszowskiej. Rzeszów 1980. Wiłun A.: Zarys geotechniki. Wyd. WKiŁ. W-wa 1987. Literatura Zalecana: Myślińska E.: Laboratoryjne badanie gruntów. Wyd. Uniwersytetu Warszawskiego W-wa 2006. Hrytsuk M., Kosmala - Kot W.: Przewodnik do ćwiczeń laboratoryjnych z mechaniki gruntów. Wyd. Politechniki Częstochowskiej. Częstochowa 2003. Świeboda I.: Mechanika gruntów - laboratorium. Wyd. Politechniki Rzeszowskiej. Rzeszów 1980. Forma i Warunki Zaliczenia: Prawidłowe wykonanie ćwiczenia, przedłożenia w terminie sprawozdania, pozytywne zaliczenie testów, sprawdzianów z zakresu ćwiczenia. Pytania kontrolne: W jaki sposób można makroskopowo odróżnić grunt spoisty od niespoistego? Makroskopowe określanie rodzaju gruntów niespoistych. Makroskopowe określanie rodzaju gruntów spoistych. Jakie cechy gruntu można określić w badaniach makroskopowych? Makroskopowe określanie stanu gruntów spoistych. Makroskopowe określanie wilgotności gruntów. Jakie próbki gruntu pobiera się do badań laboratoryjnych? Jak zmienia się barwa gruntu ze zmianą wilgotności gruntu?

ZAŁĄCZNIK NR 1

INSTYTUT	Politechniczny
KIERUNEK	Budownictwo
SPECJALNOŚĆ	Budownictwo
RODZAJ STUDIÓW	Studia inżynierskie - stacjonarne/niestacjonarne

INSTRUKCJA WYKONANIA ĆWICZENIA NR 1

NAZWA PRZEDMIOTU		MECHANIKA GRUNTÓW
Imię, Nazwisko Prowadzącego zajęcia		Mgr inż. Krzysztof Topolski
Temat Ćwiczenia
Badania właściwości gruntów metodą makroskopową.
Opis teoretyczny: Metoda makroskopowa jest uproszczonym badaniem rodzaju i stanu gruntów, a uzyskane wyniki mają charakter przybliżony. Najczęściej badania makroskopowe obejmują określenie: - rodzaju i nazwy gruntu, - stanu gruntu, - barwy, - wilgotności, - zawartości węglanu wapnia Badania te należy stosować jako badania polowe w terenie lub też wykonywać jako wstępne badania w laboratorium w celu prawidłowego wyznaczania próbek przy poszczególnych badaniach laboratoryjnych w celu porównania i określenia stanu badanych próbek użytych do innych badań laboratoryjnych. Próbki do badań makroskopowych pobiera się z każdej warstwy gruntu różniącej się rodzajem lub stanem, lecz nie rzadziej, niż co 1 m głębokości. Wyróżnia się trzy zasadnicze rodzaje pobieranych próbek gruntów: próbki o naturalnym uziarnieniu (NU), próbki o naturalnej wilgotności (NW) oraz próbki o naturalnej strukturze (NNS). Próbki o naturalnym uziarnieniu (NU) — to próbki pobrane w sposób zapewniający zachowanie naturalnego uziarnienia gruntu. Próbki o naturalnej wilgotności (NW) — próbki gruntu w stanie rzeczywistego zalegania, pobrane w sposób zapewniający zachowanie naturalnej wilgotności gruntu. Próbki o naturalnej strukturze (NNS) - próbki gruntu w stanie rzeczywistego zalegania, pobrane w sposób zapewniający zachowanie naturalnej struktury gruntu oraz naturalnej wilgotności. Wszystkie próbki powinny być zaopatrzone w zabezpieczoną przed uszkodzeniem kartkę (metryczkę) z opisem daty, miejsca i głębokości pobrania.
Przebieg ćwiczenia: Oznaczenie przeprowadza się 3-krotnie dla każdej próbki pobranej do badania. Oznaczenie rodzaju gruntu. Rys.1 Schemat czynności przy oznaczaniu spoistości gruntu. Grunt należy określić jako spoisty, jeśli po wyschnięciu do stanu powietrzno-suchego tworzy zwarte grudki. Grunt należy określić jako niespoisty, jeżeli po wyschnięciu do stanu powietrzno-suchego stanowi niezwiązane ze sobą cząstki lub grudki, rozpadające się pod wpływem lekkiego nacisku palcem (około 1N). Charakterystyka porównawcza niektórych cech gruntów spoistych i niespoistych: - Iły silnie nawodnione przy stopniowym wysychaniu zmieniają swój stan przechodząc w ciało stałe. Grunty piaszczyste nie wykazują żadnej spoistości przy dowolnym nasyceniu wody. - Grunty ilaste przy wysychaniu zmniejszają swoją objętość, kurczą się, natomiast grunty piaszczyste nie wykazują skurczu przy wysychaniu. 1.1. Oznaczanie rodzaju gruntów spoistych: Rozróżnia się cztery rodzaje gruntów spoistych: mało spoisty, średnio spoisty, spoiste zwięzłe i bardzo spoiste. Każdy rodzaj obejmuje trzy grunty o różnej zawartości frakcji piaskowej (Tab.1) Grunt należy określić jako spoisty, jeżeli po wyschnięciu do stanu powietrzno-suchego tworzy on zwarte grudki. Grunt należy określić jako niespoisty, jeżeli po wyschnięciu do stanu powietrzno-suchego stanowi on niezwiązane ze sobą cząstki lub grudki, rozpadające się pod wpływem lekkiego nacisku palcem. Jeżeli grunt jest w stanie wilgotnym, to rodzaj gruntu określa się na podstawie zdolności do formowania kulki. Grunt spoisty, w przeciwieństwie do sypkiego umożliwia uformowanie kulki. Rodzaj gruntów spoistych zależy przede wszystkim od zawartości w nich frakcji iłowej, a ponadto od zawartości frakcji pyłowej i piaskowej. Wyróżnia się 4 rodzaje gruntów spoistych (stopnie spoistości), przy czym spoistość nadaje gruntom frakcja iłowa (tab. 1). Rodzaj i nazwę gruntu określamy na podstawie zestawienia wyników próby wałeczkowania (ewentualnie rozmakania) z wynikiem próby rozcierania w wodzie. W tym celu należy użyć Tab.1. 1.1.1. Próba wałeczkowania Z przeznaczonej do badań grudki gruntu usuwa się ziarna żwirowe i formuje palcami kulkę o średnicy 7 mm. Z kuleczki formuje się wałeczek na wyprostowanej dłoni, prawą nieznacznie naciskając grunt i przesuwając wzdłuż lewej z szybkością około 2 razy na sekundę. Czynność prowadzi się aż do uzyskania wałeczka o średnicy 3 mm na całej jego długości. Jeżeli wałeczek nie wykazuje spękań i nie łamie się przy podniesieniu go w palcach do góry, zgniata się go, ponownie formuje kuleczkę i wałeczkuje od nowa. Kolejne czynności wałeczkowania wykonuje się tak długo, aż wałeczek po uzyskaniu średnicy 3 mm rozsypie się lub zaczyna pękać. Jeżeli wałeczek nie wykazuje spękań i nie łamie się przy podniesieniu go w palcach do góry, zgniata się go, ponownie formuje kuleczkę i wałeczkuje od nowa. Kolejne czynności wałeczkowania wykonuje się tak długo, aż na wałeczeku po uzyskaniu średnicy 3 mm będą zauważalne spękania, rozwarstwienia lub wałeczek rozsypie się. Wałeczkowanie należy także przerwać, gdy wałeczek o długości 4-5cm podnoszony za jeden koniec zacznie pękać pod własnym ciężarem. W czasie wałeczkowania gruntu obserwuje się: - rodzaj spękań (podłużne czy poprzeczne), - zmiany wyglądu powierzchni wałeczka (czy wałeczek pozostaje cały czas matowy, czy i kiedy nabiera połysku). Rodzaj uszkodzeń i wygląd wałeczka określa rodzaj gruntu (tab. 1) Próbę wałeczkowania przeprowadza się, co najmniej na dwóch prubkach gruntu, a w przypadku wyraźnej niezgodności wyników - dodatkowo na trzeciej kulce. 1.1.2. Próba rozmakania Z przeznaczonego do badań gruntu należy pobrać grudkę o średnicy 10-15 mm i wysuszyć do stałej masy w temp. 105-110 ^0C ( dla potrzeb ćwiczeń grudkę umieszczamy w suszarce na około 20 min) Następnie tak przygotowaną próbkę umieszcza się na siatce o wymiarach boków oczek kwadratowych 5 mm i zanurza w całości w zlewce z wodą destylowaną. Czas rozmakania grudki mierzy się od chwili zanurzenia w wodzie, aż do momentu przeniknięcia jej przez oczka siatki w wyniku rozmoknięcia. Czas rozmakania, zależny od zwartości frakcji iłowej w próbce, pozwala na zaliczenie jej do odpowiedniego rodzaju gruntu. Rodzaj gruntu należy określić wg Tab.1 (kolumna 2,3,4) na podstawie danych według kolumny 6. 1.1.3. Próba rozcierania 1. Grudkę gruntu przeznaczonego do badań rozciera się między dwoma palcami zanurzonymi w wodzie. 2. Jeżeli podczas tego rozcierania pozostaje między palcami dużo ziarn piasku, grunt zalicza się do grupy pierwszej - gruntów o największej zawartości piasku (tab. 1) 3. Jeżeli w palcach wyczuwa się pojedyncze ziarna piasku, grunt zalicza się do grupy drugiej - gruntów o pośredniej zawartości piasku jak i pyłu (tab. 1) 4. Jeżeli miedzy palcami nie pozostają ziarna piasku, grunt zaliczamy do grupy trzeciej - gruntów o minimalnej zawartości piasku, na korzyść zawartości pyłu. Tab.1 Oznaczanie rodzaju gruntów spoistych metodą makroskopową Rodzaj gruntu, wskaźnik plastyczności Ip i zawartość frakcji iłowej fi Rodzaj i nazwa gruntów w zależności od  zawartości frakcji piaskowej Rozpoznanie stopnia spoistości gruntu Grunt I piaszczyste Grunt II pośrednie Grunt III pylaste próba wałeczko- wania próba rozma- kania 1. 2. 3. 4. 5. 6. mało spoisty Ip < 5% fi < 5% Piasek gliniasty Pył piaszczysty  Pył Kulka rozpłaszcza się lub rozsypuje; grunt nie daje się wałeczkować Grudka rozmaka natychmiast mało spoisty Ip = 5÷10% fi = 5÷10% Piasek gliniasty Pył piaszczysty Pył Wałeczek rozwarstwia się podłużnie Grudka rozmaka w czasie 0,5÷5 minut średnio spoisty Ip = 10÷20% fi = 10÷20% Glina piaszczysta Glina Glina pylasta Od początku do końca wałeczkowania powierzchnia wałeczka bez połysku; wałeczek pęka poprzecznie Grudka rozmaka w czasie 5÷60 minut zwięzło spoisty Ip = 20÷30% fi = 20÷30% Glina piaszczysta zwięzła Glina zwięzła Glina pylasta zwięzła Wałeczek początkowo bez połysku, przy końcu wałeczkowania z połyskiem; pęka poprzecznie Grudka rozmaka w czasie 1÷24 godzin bardzo spoisty Ip > 30% fi > 30% Ił piaszczysty Ił Ił pylasty Kulka i wałeczek od początku z połyskiem Grudka rozmaka w czasie dłuższym niż jedna doba Próba rozcierania w wodzie; Rozpoznawanie ilości frakcji piaskowej. między palcami pozostaje dużo ostrego piasku wyczuwa się pojedyncze drobne ziarna piasku ziarn piasku nie wyczuwa się     1.1.4. Wskazówki uzupełniające. - Pyły charakteryzują się tym, że przy rozcieraniu w stanie wilgotnym pozostawiają na palcach jasną mączkę, która po wyschnięciu ma wygląd zbliżony do cementu. - Gliny i iły nie pozostawiają pyłu na palcach. - Gliny morenowe zawierają najczęściej pojedyncze okruchy skalne i ziarna żwirowe. - Iły rozcierane w wodzie zachowują się podobnie jak mydło; między palcami wyczuwa się śliskość i lepkość. Sucha zaś próbka iłu przecięta nożem wykazuje szklisty połysk. 2.2. Przybliżone oznaczanie rodzaju gruntów niespoistych: Do gruntów niespoistych (sypkich) zalicza się grunty drobnoziarniste niespoiste oraz grunty gruboziarniste zawierające do 2% frakcji iłowej. Rodzaj gruntów niespoistych określa się zgodnie z Tab. 2, na podstawie wielkości i zawartości ziarna poszczególnych frakcji lub ewentualnie za pomocą lupy z podziałką. Tab.2 Rodzaj gruntu niespoistych w zależności od zawartości poszczególnych frakcji (dla oceny makroskopowej) nazwa gruntu  zawartość frakcji [%] dodatkowe kryteria, uwagi   > 2mm > 0,5mm > 0,25mm Żwir Ż  > 50 - -  fi  2% Żwir gliniasty wykazuje zdolność do tworzenia grudek. Pospółka Po  50 ÷ 10 > 50 -  fi  2% Piasek gruby Pr < 10  > 50 -  d50 > 0,5mm Piasek średni Ps  < 10 < 50 > 50  0,25mm  d50  0,5mm Piasek drobny Pd  < 10 < 50 < 50  d50  0,25mm Piasek pylasty P  < 10 < 10 < 10   fi  2% Piasek pylasty po wyschnięciu tworzy lekko spojone grudki, które rozsypują się miedzy palcami, gdy się je podnosi. Uwagi: - Piasek pylasty po wyschnięciu tworzy lekko spojone grudki, które rozsypują się między palcami. - Pył mało wilgotny przy rozcieraniu między palcami zachowuje się jak mąka kartoflana, a palce pokrywają się jasną mączką. - Gliny i iły w stanie mało wilgotnym nie zostawiają na palcach mączki pylastej. Gliny morenowe zawierają najczęściej pojedyncze okruchy skalne i ziarna żwirowe. - Grunty osadzone w wodzie charakteryzują się widocznymi warstewkami o różnym uziarnieniu i odmiennym zabarwieniu np. iły warstwowe mają ciemne warstewki iłowe i jaśniejsze pyłowe. Oznaczanie stanu gruntów spoistych: Stan gruntu zależy od ilości i właściwości zawartej w nim wody, a także od składu i właściwości cząstek stałych. Makroskopowo stan gruntów spoistych należy oznaczać na podstawie liczby kolejnych wałeczkowań tej samej kulki gruntu, biorąc pod uwagę ile razy uzyskano wałeczek o średnicy 3 mm bez jego uszkodzeń (tab. 3). Wałeczkowanie przeprowadza się na gruncie o wilgotności naturalnej, nie wolno zwilżać gruntu nawet, jeśli jest suchy. Jeżeli z gruntu nie można uformować kulki, grunt znajduje się w stanie zwartym. Jeżeli z gruntu można uformować kulkę, lecz wałeczek pęka podczas pierwszego wałeczkowania, grunt znajduje się w stanie półzwartym. Wyróżnienie następnych stanów określa się na podstawie liczby wałeczkowań tej samej kulki (tab. 3) Tab.3 Makroskopowe oznaczanie stanu gruntów. Rodzaj gruntu Stan gruntu w zależności od liczby wałeczkowań twardoplastyczny plastyczny miękkoplastyczny Mało spoisty 1 2 > 2 Średnio spoisty < 2 2 ÷ 4 > 4 Zwięzło spoisty < 3 3 ÷ 7 > 7 Bardzo spoisty < 5 5 ÷ 10 > 10 Stan gruntów określa się następująco: a) stan zwarty - gdy z badanego gruntu nie można uformować kulki, b) stan półzwarty - gdy z gruntu można uformować kulkę, lecz wałeczek pęka podczas pierwszego wałeczkowania (liczba wałeczkowań X = 0), c) stan twardoplastyczny - gdy: - dla gruntów mało spoistych - liczba wałeczkowań X = 1, - dla gruntów średnio spoistych - liczba wałeczkowań X < 2, - dla gruntów zwięzło spoistych - liczba wałeczkowań X < 3, - dla gruntów bardzo spoistych - liczba wałeczkowań X < 5, d) stan plastyczny - gdy: - dla gruntów mało spoistych - liczba wałeczkowań X = 2, - dla gruntów średnio spoistych - liczba wałeczkowań 2 ≤ X ≤ 4, - dla gruntów zwięzło spoistych - liczba wałeczkowań 3 ≤ X ≤ 7, - dla gruntów bardzo spoistych - liczba wałeczkowań 5 ≤ X ≤ 10. W przypadkach, gdy liczba wałeczkowań jest większa od podanej po prawej stronie nierówności wg punktu d) należy przyjąć, że stan badanego gruntu jest miękkoplastyczny. Podane liczby, wałeczkowań dotyczą najwyższej wartości X spośród 3 wałeczkowań wykonanych na 2(3) kulkach badanego gruntu. 4. Makroskopowe badanie gruntów organicznych: Grunty organiczne dzieli się w zależności od genezy oznaczonej podczas badań terenowych oraz zawartości części organicznych oznaczonych orientacyjnie w badaniach makroskopowych, wyróżniając grunt próchniczny, namuł, gytię i torf. Grunty próchniczne różnią się od gruntów nie skalistych mineralnych zawartością części organicznych (2-5%). Oznaczeń ich rodzaju dokonuje się tak samo jak oznaczeń gruntów nie skalistych mineralnych (najczęściej są to grunty drobnoziarniste), dodając do nazwy takiego gruntu, że jest to grunt próchniczny (humusowy), np. piasek gliniasty, próchniczny. Namuły - większe ilości części organicznych makroskopowo odróżniamy po „gnilnym" zapachu, ciemnej barwie, a także dużej liczbie wałeczkowań, przy pozornie niewielkiej wilgotności gruntu. Torfy mają charakterystyczną strukturę i teksturę włóknistą, porowatą, ze zmienną ilością nie rozłożonej substancji organicznej. Gytia jej właściwości zależą od stosunku ilościowego substancji organicznej, węglanu wapnia oraz części mineralnych bezwapiennych (piasku, pyłu lub iłu). W zależności od zawartości substancji organicznej wyróżnia się gytie: - mineralne (do 10% części organicznych) - w zależności od ilości części węglanowych i bezwęglanowych oraz substancji organicznej makroskopowo mogą wykazywać cechy zbliżone do kredy jeziornej (dużą kruchość, jasne zabarwienie czasem o odcieniu różowym) lub do gruntów spoistych (większą spójność, szare, brunatne lub niebieskawe zabarwienie), - organiczno-mineralne (10-30% części organicznych), - wł. podobne jak mineralne, - organiczne (ponad 30% części organicznych) - w stanie wilgotnym stanowią substancję koloidalną, podobną do galarety, miękką w dotyku, sprężystą o barwach ciemnych — szarych, brunatnych. Po wyschnięciu zmniejszają objętość i twardnieją. Tab. 4 Oznaczanie nazwy gruntów organicznych.. nazwa gruntu symbol charakterystyka Iom Grunty próchnicze H Grunty nieskaliste, w których zawartość części organicznych jest wynikiem wegetacji roślinnej oraz obecności mikroflory i mikrofauny; 2% < Iom  5% Namuły Namuły piaszczyste Namuły gliniaste Nm Nmp Nmg Grunty powstałe na skutek osadzania się substancji mineralnych i organicznych w środowisku wodnym; Mają własności gruntu niespoistego; Mają własności gruntu spoistego; 5% < Iom  30% Gytie Gy Namuły z zawartością węglanu wapnia > 5%, który może wiązać szkielet gruntu; 5% <Iom  30% Torf T Gruntu powstałe z obumarłych i podlegających stopniowej karbonizacji części roślin Iom > 30% 5. Określenie barwy gruntu: Jedną z cech makroskopowych gruntu jest jego barwa, często ułatwiająca makroskopowe wydzielenie różnych rodzajów gruntów. Barwa w niektórych przypadkach jest wynikiem określonego składu mineralnego gruntu lub zawartych w nim domieszek. Tak na przykład, związki żelaza trójwartościowego nadają gruntom zabarwienie o odcieniach czerwonych lub brunatnych, natomiast związki żelaza dwuwartościowego zabarwienie o odcieniach zielonych i czarnych. Czarne zabarwienie gruntu może być wywołane także obecnością substancji organicznej, a zielone obecnością glaukonitu. Barwę gruntu określa się na przełamie bryłki gruntu o wilgotności naturalnej. Określenie barwy może być wyrazem kilkuczłonowym, przy czym najpierw podaje się intensywność i odcień barwy, a następnie barwę podstawową, dominującą (na przykład: barwa jasnozielono-brązowa). Przy określaniu barw używa się na ogół nazw kolorów podstawowych w skali barw. Należy unikać takich określeń, jak beżowy, amarantowy itp. Jeśli barwa gruntu nie jest jednorodna, określa się charakter tej niejednorodności podając barwy poszczególnych części, na przykład: grunt o barwie jasnobrązowej z czerwonymi smugami. Należy jednocześnie pamiętać, że grunt może zmieniać barwę po wysuszeniu. Dlatego też określa się ją w gruncie o wilgotności naturalnej, a w przypadku określenia barwy gruntu wyschniętego fakt ten trzeba odnotować. Oznaczanie wilgotności gruntu: Makroskopowo wilgotność gruntu określa się wyróżniając pięć stopni wilgotności gruntów spoistych. Grunt określamy jako: suchy, jeśli grudka gruntu przy zgniataniu pęka, a po rozdrobnieniu daje suchy proszek, mało wilgotny, jeśli grudka gruntu przy zgniataniu odkształca się plastycznie, lecz papier przyłożony do gruntu nie staje się wilgotny, wilgotny, jeżeli grudka gruntu przyłożona do papieru zostawia na nim wilgotny ślad, mokry, jeżeli przy ściskaniu gruntu w dłoni odsącza się woda, nawodniony, jeżeli woda odsącza się z gruntu grawitacyjnie. Oznaczanie zawartości węglanu wapnia: Węglany wapnia mogą występować w gruntach bądź w stanie rozproszonym, bądź też w postaci większych lub mniejszych skupień, kryształków, kukiełek itp. Ilość węglanów w niektórych gruntach spoistych może dochodzić nawet do 30%. Obecność węglanów w gruntach powoduje ich silną agregację, co w zasadniczy sposób może mieć wpływ na inżyniersko-geologiczne właściwości tych gruntów Makroskopowo zawartość węglanu wapnia określa się na podstawie obserwacji gruntu po skropieniu 20% roztworem kwasu solnego (tab. 5). Tab. 5 Oznaczanie klasy zawartości węglanów. Zawartość CaCO3 [%] Reakcja gruntu na roztwór HCl > 5 Burzy się intensywnie i długo 3 ÷ 5 Burzy się intensywnie lecz krótko 1 ÷ 3 Burzy się słabo i krótko 1 > Ślady lub brak wydzielania gazu

Formularz ćwiczeniowy

/ Ćwiczenie nr 1 /

Opis makroskopowy.

Opis próbki:

nr próbki

nr otworu

przelot warstwy (m)

głębokość pobierania próbki (m)

rodzaj opakowania

miejsce pobrania

słoik

skrzynka

cylinder

1

1

0 −0,5

0,4

X

Krosno ul. Dmochowskiego

2

2

0 −0,5

0,4

X

Krosno ul. Dmochowskiego

Wyniki badań:

nr próbki	próba wałeczkowania			próba rozcierania w wodzie				próba rozmakania
1	Można uformować kulkę, lecz próbka po pierwszym wałeczkowaniu pęka poprzecznie			Między palcami nie pozostają ziarna piasku				40 minut
		zawartość frakcji iłowej ( fi ): 10÷20%						wskaźnik plastyczności ( Ip ): 10÷20%
		rodzaj gruntu: glina pylasta						barwa: brązowa
		ilość wałeczkowań:	0	0		0		stan gruntu: półzwarty
		wilgotność: mało wilgotny						spoistość: grunt średnio spoisty
		zawartość CaCO3: nie oznaczano
		Uwagi:
nr próbki	próba wałeczkowania			próba rozcierania w wodzie				próba rozmakania
2	Po trzech wałeczkowaniach próbka pęka porzecznie, nie daje się unieść			wyczuwalne pojedyncze ziarna piasku				46 minut
		zawartość frakcji iłowej ( fi ): 10÷20%						wskaźnik plastyczności ( Ip ): 10÷20%
		rodzaj gruntu: glina						barwa: ciemnobrązowa
		ilość wałeczkowań:	2	2		1		stan gruntu: plastyczny
		wilgotność: mało wilgotny						spoistość: średnio spoisty
		zawartość CaCO3: nie oznaczano
		Uwagi:

Wnioski Uzyskane wyniki przedstawione wykazują, iż badane próbki gruntów pochodzące z miejsc niedaleko oddalonych od siebie wykazują nie wielkie właściwości. Badane próbki okazały się średnio spoiste. Podczas próby rozcierania stwierdzono w próbce nr 2 zawartość pojedynczych ziaren piasku. W próbce nr 1 nie stwierdzono ziaren piasku. Próba rozmakania wykazała, że próbka pierwsza zawiera mniejszą ilość frakcji iłowej od badanej próbki drugiej. Stan gruntu próbki pierwszej możemy określić jako półzwarty. Próbka druga okazała się plastyczna. Zarówno pierwsza jak i druga próbka wykazały małą wilgotność.

Ćwiczenie nr 1 Strona 5

Zakład: Budownictwa

Zakład: Budownictwa

---