VER 07 12, politechnika lubelska, 1 semestr, podstawy chemii

WERSJA 25.06.2012

Przed przystąpieniem do testu studenci powinni zapoznać się z poniższymi instrukcjami, aby uniknąć niepotrzebnych rozczarowań.

Każdy student otrzymuje arkusz, na którym znajdują się 24 stwierdzenia i powinien odpowiedzieć, które stwierdzenia są prawdziwe, a które fałszywe. Wybrano po 2 stwierdzenia (z 30 możliwych) z 12 działów (pełna lista poniżej). Łatwo obliczyć, że liczba możliwych zestawów jest zawrotna i nie można liczyć na ściąganie, tym bardziej, że pozorne podobieństwo niektórych pytań może się okazać pułapką.

Za brak odpowiedzi student otrzymuje zero punktów. Za prawidłową odpowiedź student otrzymuje 1 punkt dodatni, a za nieprawidłową otrzymuje 2 punkty ujemne. Łatwo obliczyć, że zgadywać się nie opłaca. Odpowiedzi musza być wyraźnie zaznaczone: w przypadku wątpliwości czy zaznaczono „tak” czy „nie” odpowiedź będzie uznawana za fałszywą.

Skala ocen:

3,0 - od 13 punktów

3,5 - od 15 punktów

4,0 - od 17 punktów

4,5 - od 19 punktów

5,0 - od 21 punktów (na 24 możliwe).

Pytania są sformułowane skrótowo z uwzględnieniem przedstawionych niżej ogólnych zasad. Na użytek niniejszego testu przyjmujemy, że stwierdzenie jest prawdziwe, jeżeli wyraża ono powszechnie występującą prawidłowość, nawet jeżeli występują wyjątki. Np. zdanie

0.1. W węglowodorach nasyconych występują pojedyncze wiązania węgiel-węgiel

uważamy za prawdziwe, pomimo że w metanie, który należy do węglowodorów nasyconych takiego wiązania nie ma. Metan jest jedynym wyjątkiem od tej reguły. Ponadto, pojedyncze wiązanie węgiel-węgiel jest cechą charakterystyczną pozwalającą np. odróżnić węglowodory nasycone od nienasyconych.

Jeżeli w stwierdzeniu użyto słowa „zawsze”, "wszystkie", itd., to wystarczy jeden wyjątek aby odpowiedź brzmiała „nie”. Np. zdanie:

0.2. W węglowodorach nasyconych zawsze występują pojedyncze wiązania węgiel-węgiel

uważamy za fałszywe (ze względu na metan). Jeżeli w stwierdzeniu użyto słowa „może”, to wystarczy jeden pozytywny przykład, aby uznać zdanie za prawdziwe. Z drugiej strony zdanie

0.3. W węglowodorach nasyconych liczba atomów węgla jest nieparzysta

uważamy za fałszywe, ponieważ węglowodorów nasyconych mających parzystą i nieparzystą liczbę atomów węgla jest równie wiele, a ponadto nieparzysta liczba atomów węgla nie jest cechą charakterystyczną pozwalającą odróżnić węglowodory nasycone od innej grupy związków chemicznych.

Jeżeli stwierdzenie dotyczy wpływu jednej zmiennej na daną wielkość fizyczną, to milcząco zakładamy, że pozostałe zmienne, które mogą wpływać na tę wielkość przyjmują wartość stałą. Np. zdanie:

0.4. Szybkość reakcji rośnie ze wzrostem temperatury

uważamy za prawdziwe, chociaż oczywiście może zmaleć, jeżeli zwiększając temperaturę jednocześnie zmniejszymy stężenia substratów.

O ile wyraźnie nie zaznaczono inaczej, wszystkie stwierdzenia dotyczą temperatury pokojowej i ciśnienia atmosferycznego, a w przypadku roztworów - chodzi o roztwory wodne. Jeżeli jednak użyto słowa „ciecz” lub „rozpuszczalnik” - może być to dowolna ciecz - nie koniecznie woda. Oczywiście stwierdzenia, które są prawdziwe dla powyższych warunków "standardowych" mogą się okazać fałszywe w innych warunkach.

Nierówność uważamy za prawdziwą nawet jeżeli różnica nie jest istotna (np. kiedy wynosi ona ułamek procenta). Równość uważamy za prawdziwą nawet kiedy jest przybliżona (± 2%)

Niniejszy zestaw pytań dotyczy konkretnego kursu obejmującego wybrane problemy chemii, elektrochemii i korozji, w którym niektóre zagadnienia są omawiane w sposób uproszczony lub w specyficznym kontekście. Być może w innym kontekście niektóre odpowiedzi byłyby inne. Zadaniem testu jest sprawdzenie opanowania konkretnego zakresu materiału, nie będą więc uznawane reklamacje w rodzaju "za dużo wiedziałem i zostałem ukarany", więc szkoda czasu na wyszukiwanie autorytatywnych źródeł na potwierdzenie swoich racji. W wielu książkach można też znaleźć ewidentne błędy, które nie są usprawiedliwieniem dla studentów, którzy powielą te błędy w swoich pracach.

Krótko mówiąc: proszę nie dzielić włosa na czworo - niżej podane prawidłowe odpowiedzi są podstawą oceny testu. Zostały one dokładnie sprawdzone, jakkolwiek oczywiście błędów nie da się całkowicie wykluczyć. Uzasadnione reklamacje będą mile widziane, natomiast praktyka wykazuje, że większość dotychczasowych reklamacji okazała się niepotrzebną stratą czasu.

Większość odpowiedzi (tak-nie) podano z krótkim komentarzem, w celu wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości. Odpowiedzi „nie” komentowane są tylko wtedy, gdy fałszywa odpowiedź ma pozory prawdopodobieństwa. Ewidentne nonsensy są pozostawione bez komentarza. Bardziej dogłębną analizę poszczególnych zagadnień można znaleźć w ogólnie dostępnych podręcznikach.

Bez komentarzy są też pozostawione prawidłowe definicje, które można znaleźć w encyklopediach.

Niniejsza instrukcja nie jest podręcznikiem! Jej udostępnienie ma na celu uniknięcie większego zła w postaci amatorskich "ściągawek" pełnych błędów, jakie udało się przechwycić w poprzednich latach.

Wyniki testu będą wywieszone w gablocie obok pokoju 7 w DS 2 oraz dostępne na stronie WWW: http://elektron.pol.lublin.pl/users/chemia/studenci.htm. Wyniki testów podane w komunikatach dla studentów maja jedynie charakter informacyjny i nie mogą stanowić podstawy do jakichkolwiek roszczeń.

Pytania

1. Jądro atomowe, promieniotwórczość

Najczęściej występujący w przyrodzie izotop uranu ma liczbę masową 235.
Najczęściej występujący w przyrodzie izotop uranu ma liczbę masową 238.
Wzbogacanie uranu polega na zwiększaniu stosunku izotopu 235 do 238.
Wzbogacanie uranu polega na zwiększaniu stosunku izotopu 238 do 235.
W wyniku przemiany alfa liczba masowa zmniejsza się o 2.
W wyniku przemiany alfa liczba masowa zmniejsza się o 4.
W wyniku przemiany alfa liczba atomowa zmniejsza się o 2.
W wyniku przemiany alfa liczba atomowa zmniejsza się o 4.
W wyniku przemiany ^- liczba masowa nie zmienia się.
W wyniku przemiany ^- liczba masowa zwiększa się o 1.
W wyniku przemiany ^- liczba atomowa zwiększa się o 1.
W wyniku przemiany ^- liczba atomowa nie zmienia się.
Stała rozpadu na ogół rośnie ze wzrostem temperatury.
Stała rozpadu nie zależy od temperatury.
Aktywność promieniotwórcza jest wprost proporcjonalna do okresu półrozpadu.
Aktywność promieniotwórcza jest odwrotnie proporcjonalna do okresu półrozpadu.
Zawartość produktów rozpadu w rudzie uranu jest wprost proporcjonalna do okresu półrozpadu.
Zawartość produktów rozpadu w rudzie uranu jest odwrotnie proporcjonalna do okresu półrozpadu.
W skorupie ziemskiej występują wszystkie pierwiastki o parzystych liczbach atomowych <84.
W skorupie ziemskiej występują wszystkie pierwiastki o nieparzystych liczbach atomowych <84.
Końcowym produktem rozpadu naturalnego uranu jest ołów.
Końcowym produktem rozpadu naturalnego uranu jest rtęć i bizmut.
Większość pierwiastków ma po kilka izotopów trwałych.
Większość pierwiastków ma po jednym izotopie trwałym.
Tylko nuklidy o liczbie atomowej >40 mogą być promieniotwórcze.
Większość naturalnych nuklidów promieniotwórczych to produkty rozpadu U i Th.
Wszystkie nuklidy o liczbie atomowej >83 są promieniotwórcze.
Nuklidy mające 2, 8, 20, 50 lub 82 protonów są wyjątkowo trwałe.
Nuklidy mające 4,9,16,25 lub 36 neutronów są wyjątkowo trwałe.
Izotopy różnią się liczbą atomową.

2. Elektrony, układ okresowy.

Główna liczba kwantowa przyjmuje wartości 1, 2, 3.......
Główna liczba kwantowa przyjmuje wartości 0, 1, 2, 3........
Poboczna liczba kwantowa może być równa głównej liczbie kwantowej.
Poboczna liczba kwantowa nie może być równa głównej liczbie kwantowej.
Poboczna liczba kwantowa może przyjmować wartości ujemne.
Poboczna liczba kwantowa nie może przyjmować wartości ujemnych.
Magnetyczna liczba kwantowa nie może przyjmować wartości ujemnych.
Magnetyczna liczba kwantowa może przyjmować wartości ujemne.
Zakaz Pauliego dotyczy tylko atomu wodoru.
Zakaz Pauliego dotyczy układów wieloelektronowych.
Na kolejnych powłokach może się znajdować maksymalnie 2, 8, 18, 32 elektronów.
Na kolejnych powłokach może się znajdować maksymalnie 2, 8, 16, 32 elektronów.
Podpowłoki zapełniają się w kolejności ....3d 4s.....
Podpowłoki zapełniają się w kolejności ....4s 3d.....
Pierwiastki bloku s należą do 1 i 2 grupy.
Pierwiastki bloku s należą do 1 i 18 grupy.
Pierwiastki bloku p należą do grup 3-8.
Pierwiastki bloku p należą do grup 13-18.
Pierwiastki bloku d należą do grup 3-12.
Pierwiastki bloku d są umieszczone poza układem okresowym (lantanowce i aktynowce).
Pierwiastki o konfiguracji ns² to typowe metale.
Pierwiastki o konfiguracji ns² to typowe niemetale.
Pierwiastki o konfiguracji ns²p⁶ to typowe niemetale.
Pierwiastki o konfiguracji ns²p⁶ to typowe metale.
Pierwiastki o konfiguracji ns²p⁵ są aktywne chemicznie.
Pierwiastki o konfiguracji ns²p⁵są bierne chemicznie.
Pierwiastki o konfiguracji ns²p⁵ mają w stanie podstawowym 1 niesparowany elektron.
Pierwiastki o konfiguracji ns²p⁵ mają w stanie podstawowym 5 niesparowanych elektronów.
Pierwiastki należące do jednej grupy mają zbliżone właściwości chemiczne.
Pierwiastki należące do jednego okresu mają zbliżone właściwości chemiczne.

3. Wiązanie chemiczne

Wiązanie jonowe polega na utworzeniu wspólnej pary elektronów.
Wiązanie atomowe polega na utworzeniu wspólnej pary elektronów.
Wiązanie atomowe może się tworzyć między atomami tego samego pierwiastka.
Wiązanie koordynacyjne może się tworzyć między atomami tego samego pierwiastka.
Wiązanie metaliczne powstaje między atomami nieznacznie różniącymi się elektroujemnością.
Wiązanie metaliczne powstaje między atomami znacznie różniącymi się elektroujemnością.
Wiązanie koordynacyjne jest szczególnym przypadkiem wiązania jonowego.
Wiązanie wodorowe jest szczególnym przypadkiem wiązania koordynacyjnego.
Wiązanie podwójne jest krótsze od pojedynczego.
Wiązanie podwójne jest dłuższe od pojedynczego.
Wiązanie potrójne jest silniejsze od podwójnego.
Wiązanie podwójne jest silniejsze od potrójnego.
Kryształy jonowe przewodzą prąd w stanie stałym.
Kryształy jonowe są w temp. pokojowej izolatorami prądu.
W cząsteczce etanu występuje hybrydyzacja sp³.
W cząsteczce etanu występuje hybrydyzacja sp².
W cząsteczce etenu występuje hybrydyzacja sp².
W cząsteczce etenu występuje hybrydyzacja sp³.
W cząsteczce etynu występuje hybrydyzacja sp³.
W cząsteczce etynu występuje hybrydyzacja sp.
W cząsteczce wody kąt H-O-H = 90º.
W cząsteczce wody kąt H-O-H > 100º.
Cząsteczka metanu jest płaska (atomy H tworzą kwadrat).
Cząsteczka metanu ma kształt czworościanu foremnego.
Łańcuchy węglowodorów nasyconych mają kształt linii łamanej.
Kryształy gazów szlachetnych tworzą się dzięki wiązaniu atomowemu.
W krysztale diamentu i grafitu występuje wiązanie atomowe.
Wiązanie metaliczne występuje tylko w czystych pierwiastkach.
Siły Van der Waalsa są słabsze niż wiązanie jonowe.
Kryształy jonowe mają wysokie temp. wrzenia.

4. Typy wiązań, typy reakcji.

W NH₄Cl występuje wiązanie koordynacyjne
W NH₃ występuje wiązanie jonowe.
W AlCl₃ występuje wiązanie jonowe.
W AlCl₃ występuje wiązanie atomowe spolaryzowane.
W SnCl₄ występuje wiązanie koordynacyjne
W SnCl₄ występuje wiązanie atomowe spolaryzowane.
W MgCl₂ występuje wiązanie jonowe.
W MgCl₂ występuje wiązanie atomowe spolaryzowane.
W CH₄ występuje wiązanie atomowe.
W CH₄ występuje wiązanie jonowe.
W SO₂ występuje wiązanie jonowe.
W SO₂ występuje wiązanie atomowe.
W Al₂O₃ występuje wiązanie atomowe.
W Al₂O₃ występuje wiązanie jonowe.
C + O₂= CO₂ to reakcja egzotermiczna.
C + O₂= CO₂ to reakcja endotermiczna
CaO + CO₂= CaCO₃ to reakcja endotermiczna
CaO + CO₂= CaCO₃ to reakcja egzotermiczna.
n >C=C< = (-C -C-)_n to reakcja polikondensacji.
n >C=C< = (-C -C-)_n to reakcja polimeryzacji.
Zn+H₂SO₄ = ZnSO₄ + H₂ to reakcja syntezy.
Zn+H₂SO₄ = ZnSO₄ + H₂ to reakcja utleniania i redukcji.
BaCl₂ + H₂SO₄ = BaSO₄+ 2HCl to reakcja utleniania i redukcji.
BaCl₂ + H₂SO₄ = BaSO₄+ 2HCl to reakcja podwójnej wymiany.
H₂O = H₂+ ˝ O₂ to reakcja endotermiczna.
H₂O = H₂+ ½ O₂ to reakcja utleniania i redukcji.
H₂O = H₂+ ½ O₂ to reakcja egzotermiczna.
H₂O= H⁺+OH^- to reakcja egzotermiczna
H₂O= H⁺+OH^- to reakcja zobojętniania.
NH₃+ HCl = NH₄Cl to reakcja zobojętniania.

5. Statyka chemiczna

Wartość stałej równowagi reakcji zależy od T.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od T.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od p.
Wartość stałej równowagi reakcji zależy od p.
Wartość stałej równowagi reakcji zależy od stężeń substratów.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od stężeń substratów.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od stężeń produktów.
Wartość stałej równowagi reakcji zależy od stężeń produktów.
Wartość stałej równowagi reakcji zależy od stężenia katalizatora.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od stężenia katalizatora.
Wartość stałej równowagi reakcji odwracalnej = 1 (z definicji).
Wartość stałej równowagi reakcji odwracalnej > 0.
Aktywność substancji w roztworze rozcieńczonym = 1 (z definicji).
Współczynnik aktywności substancji w roztworze bardzo rozcieńczonym ≈1.
Stała równowagi reakcji izomeryzacji = 1 (z definicji).
Aktywność rozpuszczalnika = 1 (z definicji).
Jeżeli stała równowagi >> 1, to reakcja jest szybka.
Jeżeli stała równowagi << 1, to reakcja nie zachodzi samorzutnie.
Inhibitor to substancja, która zmniejsza wartość stałej równowagi.
W wyrażeniu na iloczyn rozpuszczalności aktywność soli = 1 (z definicji).
Wszystkie sole dobrze rozpuszczają się w wodzie.
Rozpuszczalność BaSO₄ w wodzie jest większa niż w roztworze BaCl₂.
Rozpuszczalność BaSO₄ w wodzie jest mniejsza niż w roztworze BaCl₂.
Współczynnik aktywności substancji w roztworze jest zawsze ≤1.
Współczynnik aktywności substancji w roztworze może być dowolną liczbą dodatnią.
Iloczyn jonowy wody wynosi 14.
Iloczyn jonowy wody w roztworze kwaśnym jest mniejszy niż 7.
Znając tylko stałą równowagi danej reakcji można obliczyć stałą równowagi reakcji odwrotnej.
Jeżeli reakcja1 + reakcja2 = reakcja3 to K₁+K₂= K₃ (K_i=stała równowagi reakcji i).
Jeżeli reakcja1 + reakcja2 = reakcja3 to K₁*K₂= K₃ (K_i=stała równowagi reakcji i).

6. Kinetyka chemiczna

Stała szybkości reakcji może być liczbą bezwymiarową.
Stała szybkości reakcji nie może być liczbą bezwymiarową.
Wszystkie molekuły gazu mają w danej temperaturze jednakową energię kinetyczną.
Rozkład energii kinetycznych molekuł gazu w danej temperaturze opisuje równanie Boltzmanna.
Stała szybkości reakcji jest proporcjonalna do T.
Logarytm stałej szybkości reakcji jest proporcjonalny do T.
Stała szybkości reakcji odwrotnej jest odwrotnością stałej szybkości danej reakcji.
Stałej szybkości reakcji odwrotnej nie da się obliczyć znając tylko stałą szybkości danej reakcji.
Szybkość reakcji A+B=C jest zawsze równa k[A][B]
Szybkość reakcji A+B=C nie musi być równa k[A][B]
Szybkość reakcji A+B=C może być równa k[A]
Szybkość reakcji A+B=C nie może być równa k[A].
Sumaryczna szybkość reakcji A →B→C jest równa sumie szybkości reakcji pierwszej i drugiej.
Sumaryczna szybkość reakcji A →B→C jest równa iloczynowi szybkości reakcji pierwszej i drugiej.
Szybkość reakcji mierzymy w mol dm^-3s^-1
Reakcja, której szybkość nie zależy od stężenia reagentów jest zerowego rzędu.
Jeżeli reakcja A+B→C jest pierwszego rzędu to jej szybkość = k[A][B]
Szybkość reakcji pierwszego rzędu może być równa k ([A][B])^1/2
Szybkość reakcji A+B→C nie może być równa k[A]²
Reakcje trzeciego rzędu są rzadkie, a reakcje czwartego rzędu lub wyższego nie występują.
Katalizator danej reakcji jest inhibitorem reakcji odwrotnej.
Katalizator danej reakcji jest często katalizatorem reakcji odwrotnej.
Enzymy są przykładem katalizatorów.
Zatrucia katalizatora występują głównie w katalizie homogenicznej.
Katalizator nie bierze udziału w reakcji.
Kataliza heterogeniczna jest zbyt kosztowna, aby ją stosować w praktyce.
Kataliza heterogeniczna stosowana jest do produkcji amoniaku na skalę przemysłową.
Złoto katalizuje wszystkie reakcje.
Katalizator bierze udział w reakcji, ale nie wchodzi w skład produktów.
Szybkość reakcji można zwiększyć naświetlając substraty promieniowaniem o ściśle określonej długości fali.

7. Utlenianie i redukcja

Utleniacz oddaje elektrony.
Utleniacz przyjmuje elektrony.
Utleniacz zwiększa swój stopień utlenienia.
Utleniacz zmniejsza swój stopień utlenienia.
Reduktor zmniejsza swój stopień utlenienia.
Reduktor zwiększa swój stopień utlenienia.
Reduktor oddaje elektrony.
Reduktor przyjmuje elektrony.
Wszystkie pierwiastki w stanie wolnym są reduktorami.
Wszystkie pierwiastki w stanie wolnym mają stopień utlenienia zero.
Metale charakteryzują się wysoką elektroujemnością.
Woda utleniona może być utleniaczem lub reduktorem.
Jeżeli zachodzi reakcja utleniania, to musi równocześnie zachodzić redukcja.
Jeżeli zachodzi reakcja utleniania, to nie może równocześnie zachodzić redukcja.
Typowe metale są reduktorami.
Typowe metale są utleniaczami.
Fluor w związkach ma zawsze stopień utlenienia -1.
Tlen w związkach ma zawsze stopień utlenienia -2.
Wodór w związkach ma zawsze stopień utlenienia +1.
Wodór w związkach z niemetalami ma stopień utlenienia +1.
Kwasy nieutleniające nie roztwarzają metali.
Kwasy nieutleniające nie roztwarzają metali szlachetnych.
Kwasy utleniające w reakcjach z metalami wydzielają wodór jako jedyny produkt gazowy.
Kwasy utleniające w reakcjach z metalami wydzielają inne produkty gazowe niż wodór.
Metale szlachetne są silnymi utleniaczami.
Kationy metali szlachetnych są silnymi utleniaczami.
Chrom (VI) i mangan (VII) w środowisku kwaśnym są utleniaczami.
Jon chromianowy (III) w środowisku zasadowym jest silnym utleniaczem.
W reakcji NH₄⁺+ NO₂^- = H₂O + N₂ azot jest równocześnie utleniaczem i reduktorem.
W reakcji H₂O₂= H₂O + ½ O₂ wodór zmienia swój stopień utlenienia.

8. Elektrochemia.

Elektroliza zachodzi pod wpływem prądu.
Elektroliza zachodzi samorzutnie pod wpływem rozpuszczalnika.
Dysocjacja elektrolityczna zachodzi samorzutnie pod wpływem rozpuszczalnika.
Dysocjacja elektrolityczna zachodzi pod wpływem prądu.
Na anodzie zachodzi utlenianie.
Na anodzie zachodzi redukcja.
Na katodzie zachodzi redukcja.
Na katodzie zachodzi utlenianie.
W ogniwie stężeniowym katodą jest półogniwo o wyższym stężeniu.
W ogniwie stężeniowym katodą jest półogniwo o niższym stężeniu.
W ogniwie złożonym z dwóch elektrod normalnych anodą jest metal o wyższym potencjale normalnym.
W ogniwie złożonym z dwóch elektrod normalnych anodą jest metal o niższym potencjale normalnym.
Potencjał elektrody chlorosrebrowej jest tym wyższy im wyższe stężenie KCl.
Potencjał elektrody chlorosrebrowej jest tym niższy im wyższe stężenie KCl.
Ogniwa stężeniowe mają szerokie zastosowanie praktyczne.
Okno elektrochemiczne wody ma szerokość 1,23 V.
W akumulatorze ołowiowym wykorzystuje się duże nadnapięcie wydzielania wodoru na ołowiu.
W akumulatorze ołowiowym gęstość elektrolitu rośnie w miarę rozładowania.
W akumulatorze ołowiowym gęstość elektrolitu maleje w miarę rozładowania.
Akumulator ołowiowy ma stałą SEM niezależnie od stopnia naładowania.
W akumulatorze ołowiowym SEM spada w miarę rozładowania.
PbO₂ + Pb + 2H₂SO₄→2PbSO₄+ 2H₂O to sumaryczna reakcja zachodząca przy ładowaniu.
PbO₂ + Pb + 2H₂SO₄→2PbSO₄+ 2H₂O to sumaryczna reakcja zachodząca przy rozładowaniu.
E=E₀+ 59 mV * log[Cu²⁺] - tylko w temperaturze 25°C.
E=E₀+ 59 mV * log[Cu²⁺] - w dowolnej temperaturze.
E=E₀+ 59 mV * log[Ag⁺] - tylko w temperaturze 25°C.
E=E₀+ 59 mV * ln[Ag⁺] - tylko w temperaturze 25°C.
Wysoki potencjał normalny oznacza, że mamy do czynienia z silnym utleniaczem i słabym reduktorem.
Niski potencjał normalny oznacza, że mamy do czynienia ze słabym utleniaczem i silnym reduktorem.
Potencjał normalny jest równy energii Gibbsa reakcji redukcji.

9. Adsorpcja, koloidy

Prężność pary nad małą kroplą jest większa niż nad płaską powierzchnią.
Prężność pary nad małą kroplą jest mniejsza niż nad płaską powierzchnią.
Rozpuszczalność małych kryształów jest większa niż dużych.
Rozpuszczalność małych kryształów jest mniejsza niż dużych.
Poziom cieczy w kapilarze jest wyższy niż w naczyniu, do którego ją zanurzono.
Poziom cieczy w kapilarze jest niższy niż w naczyniu, do którego ją zanurzono.
Substancje zwiększające napięcie powierzchniowe wykazują ujemną adsorpcję.
Substancje zmniejszające napięcie powierzchniowe wykazują dodatnią adsorpcję.
Mydła tworzą z jonami Ca²⁺ trudno rozpuszczalny osad.
Dla kropli o promieniu >10^-10 m zmiana prężności pary spowodowana krzywizną jest nieznaczna.
Dla kropli o promieniu >10^-7m zmiana prężności pary spowodowana krzywizną jest nieznaczna.
Napięcie powierzchniowe to siła działająca na jednostkę powierzchni.
Napięcie powierzchniowe to siła działająca na jednostkę długości.
Napięcie powierzchniowe to energia przypadająca na jednostkę długości.
Koloidalny AgI ulega samorzutnie agregacji.
Koloidalny AgI nie ulega samorzutnie agregacji.
Koagulacja koloidów liofobowych jest szybka, gdy potencjał elektrokinetyczny jest wysoki.
Koagulacja koloidów liofobowych jest powolna, gdy potencjał elektrokinetyczny jest wysoki.
Roztwory koloidalne są nieprzezroczyste.
Roztwory koloidalne mogą być przezroczyste.
Efekt Tyndalla pozwala odróżnić roztwór rzeczywisty od koloidu.
Efekt Tyndalla pozwala odróżnić koloidy liofilowe od liofobowych.
W micelach łańcuchy węglowodorowe skierowane są na zewnątrz.
W micelach łańcuchy węglowodorowe skierowane są do wewnątrz.
Maksimum elektrokapilarne rtęci odpowiada zerowemu ładunkowi powierzchni.
Maksimum elektrokapilarne rtęci odpowiada maksymalnemu ładunkowi powierzchni.
Maksimum elektrokapilarne rtęci odpowiada maksimum napięcia powierzchniowego.
Potencjał maksimum elektrokapilarnego rtęci nie zależy od rodzaju elektrolitu.
Potencjał maksimum elektrokapilarnego rtęci zależy od rodzaju elektrolitu.
Środki powierzchniowo czynne to estry gliceryny i wyższych kwasów tłuszczowych.

10. Kwasy i zasady

Pomiar pH za pomocą elektrody wodorowej jest dokładny, ale niezbyt praktyczny.
Pomiar pH za pomocą elektrody wodorowej jest praktyczny, ale niezbyt dokładny.
Pomiar pH za pomocą papierków wskaźnikowych jest praktyczny, ale niezbyt dokładny.
Pomiar pH za pomocą papierków wskaźnikowych jest dokładny, ale niezbyt praktyczny.
Potencjał elektrody szklanej jest liniową funkcją pH.
Logarytm potencjału elektrody szklanej jest liniową funkcją pH.
pH roztworu NaOH o stężeniu 10^-5 mol/dm³ ≈9
pH roztworu NaOH o stężeniu 10^-5 mol/dm³ ≈5.
pH roztworu kwasu octowego o stężeniu 10^-8 mol/dm³<7.
pH roztworu kwasu octowego o stężeniu 10^-8 mol/dm³>7.
pH roztworu amoniaku o stężeniu 10^-8 mol/dm³>7.
pH roztworu amoniaku o stężeniu 10^-8 mol/dm³<7.
pH roztworu kwasu rośnie w miarę rozcieńczania.
pH roztworu zasady rośnie w miarę rozcieńczania.
pH roztworu kwasu maleje w miarę rozcieńczania.
pH roztworu zasady maleje w miarę rozcieńczania.
pH roztworu NaCl rośnie w miarę rozcieńczania.
pH roztworu NaCl nie zmienia się przy rozcieńczaniu.
pH roztworu NaCN nie zmienia się przy rozcieńczaniu.
pH roztworu NaCN maleje przy rozcieńczaniu.
pH roztworu NH₄Cl maleje przy rozcieńczaniu.
pH roztworu NH₄Cl rośnie przy rozcieńczaniu.
Dodajemy NaOH do roztworu HCl. pH rośnie najpierw powoli, potem szybko, potem znów powoli.
Dodajemy NaOH do roztworu kwasu octowego. pH rośnie najpierw powoli, potem szybko, potem znów powoli.
Dodajemy NaOH do roztworu kwasu octowego. pH rośnie, potem jest prawie stałe, potem znów rośnie.
Dodajemy NaOH do roztworu HCl. pH rośnie, potem jest prawie stałe, potem znów rośnie.
pH roztworu buforowego nie zmienia się przy rozcieńczaniu.
pH roztworu buforowego maleje do połowy przy dwukrotnym rozcieńczeniu.
Stężenie jonów OH^- w 1 molowym HCl wynosi ok. 10^-7 mol/dm³.
Stężenie jonów OH^- w 1 molowym HCl wynosi ok. 10^-14 mol/dm³.

11. Dysocjacja, kompleksy

Dodatek mocnego kwasu nie wpływa na stałą dysocjacji słabego kwasu.
Dodatek mocnego kwasu nie wpływa na stopień dysocjacji słabego kwasu.
Dodatek mocnego kwasu zmniejsza stopień dysocjacji słabego kwasu.
Dodatek mocnego kwasu zmniejsza stałą dysocjacji słabego kwasu.
Dodatek octanu sodowego zmniejsza stopień dysocjacji kwasu octowego.
Dodatek octanu sodowego zwiększa stopień dysocjacji kwasu octowego.
Dodatek chlorku amonu zwiększa stopień dysocjacji amoniaku.
Dodatek chlorku amonu zmniejsza stopień dysocjacji amoniaku.
Wyrażenie =(K/c)^1/2 jest prawdziwe, gdy c>>K.
Wyrażenie =(K/c)^1/2 jest prawdziwe dla roztworów rozcieńczonych.
AgCl roztwarza się w amoniaku i w kwaśnych roztworach soli amonowych.
AgCl roztwarza się w amoniaku, lecz nie roztwarza się w kwaśnych roztworach soli amonowych.
W roztworze K₃[Fe(CN)₆] stężenie jonów CN¯ jest dwa razy wyższe niż stężenie jonów K⁺.
Kryształy uwodnionych soli są przykładem związków kompleksowych.
W roztworze K₃[Fe(CN)₆] stężenie jonów Fe³⁺ jest 3 razy niższe niż stężenie jonów K⁺.
HCl jest kwasem mocnym, zaś HF jest kwasem słabym.
Dodając KOH do roztworu K₃[Fe(CN)₆] otrzymujemy osad Fe(OH)₃.
Im mocniejszy kwas tym słabszą zasadą jest jego anion.
Złoto łatwo przechodzi do roztworu w obecności cyjanków, ponieważ powstaje trwały kompleks.
Złoto łatwo przechodzi do roztworu w obecności cyjanków, ponieważ cyjanki są silnymi utleniaczami.
W związkach kompleksowych często występuje izomeria.
Liczba koordynacyjna jonu centralnego jest zawsze równa jego wartościowości.
Liczba koordynacyjna jest charakterystyczna dla danego jonu centralnego.
Liczba koordynacyjna jest charakterystyczna dla danego ligandu.
Kompleksy chelatowe są nierozpuszczalne w wodzie.
W kompleksach chelatowych jon centralny i ligandy występują zawsze w stosunku molowym 1:1.
EDTA jest przykładem związku organicznego tworzącego kompleksy chelatowe z wieloma metalami.
Metale grup 3-12 wykazują większą skłonność do tworzenia związków kompleksowych niż metale grup 1 i 2.
Ligandy mogą być anionami lub obojętnymi cząsteczkami posiadającymi niewiążące pary elektronowe.
Związki kompleksowe występują tylko w roztworach

12. Korozja

Ni na Fe to przykład powłoki katodowej.
Ni na Fe to przykład powłoki anodowej.
Zn na Fe to przykład powłoki anodowej.
Zn na Fe to przykład powłoki katodowej.
Powłoki katodowe chronią żelazo przed korozją tylko, gdy są szczelne.
Powłoki anodowe chronią żelazo przed korozją tylko, gdy są szczelne.
Ochrona katodowa może być stosowana dla wszystkich metali.
Ochrona anodowa może być stosowana dla wszystkich metali.
Ochrona anodowa może być stosowana tylko dla metali ulegających pasywacji.
Ochrona katodowa może być stosowana tylko dla metali ulegających pasywacji.
Cu i Fe to przykłady metali, które swoją odporność na korozję zawdzięczają głównie pasywacji.
Al i Ti to przykłady metali, które swoją odporność na korozję zawdzięczają głównie pasywacji.
Al i Zn to przykłady metali, które wytrzymują kontakt z wilgotnym środowiskiem bez względu na pH.
Sn i Ti to przykłady metali, które wytrzymują kontakt z wilgotnym środowiskiem bez względu na pH.
Stalowy kocioł połączono z anodą magnezową - to przykład ochrony katodowej.
Stalowy kocioł połączono z anodą magnezową - to przykład ochrony anodowej.
Praktyczna odporność na korozję zależy od miejsca w szeregu napięciowym metali bez wyjątków.
Praktyczna odporność na korozję zależy od miejsca w szeregu napięciowym metali z wieloma wyjątkami.
Fakt, że reakcja utleniania i redukcji zachodzi w różnych obszarach sprzyja korozji.
Fakt, że reakcja utleniania i redukcji zachodzi w różnych obszarach nie sprzyja korozji.
Im bardziej szlachetny metal powłoki tym skuteczniej chroni przed korozją.
Metale, których potencjały normalne są dostatecznie niskie mogą reagować z wodą z wydzieleniem wodoru.
W tzw. ogniwach niejednakowego napowietrzania korozja zachodzi w obszarze o dobrym dostępie tlenu.
W tzw. ogniwach niejednakowego napowietrzania korozja zachodzi w obszarze o złym dostępie tlenu.
W obszarach anodowych zachodzi reakcja Fe = Fe ²⁺+2e
W obszarach katodowych zachodzi reakcja Fe = Fe ²⁺+2e
W obszarach katodowych zachodzi reakcja ½ O₂+ H₂O+2e= 2OH^-
W obszarach anodowych zachodzi reakcja ½ O₂+ H₂O+2e= 2OH^-
Farba stosowana do ochrony przed korozją powinna być dobrym przewodnikiem prądu.
Farba stosowana do ochrony przed korozją powinna być dobrym izolatorem prądu.

Odpowiedzi

1.1. Nie (patrz 1.2.)

1.2. Tak.

Naturalny uran zawiera ok. 99,3% U238 i ok. 0,7% U235

1.3. Tak.

Podstawą energetyki jądrowej jest rozszczepienie U235 pod wpływem powolnych neutronów, natomiast U238 stanowi zbędny balast. U235 ma bardzo zbliżone właściwości fizyczne do U238, dlatego też otrzymywanie czystego U235 dla energetyki jądrowej jest nieopłacalne, zamiast tego stosuje się wzbogacanie.

1.4. Nie (patrz.1.3.)

1.5. Nie. (patrz 1.6.)

1.6. Tak

X
Y

1.7. Tak (patrz 1.6.)

1.8. Nie (patrz 1.6.)

1.9. Tak

X→^A_Z₊₁Y + ^  

1.10. Nie (patrz 1.9)

1.11. Tak (patrz 1.9.)

1.12. Nie (patrz 1.9.)

1.13. Nie.

1.14. Tak.

1.15. Nie (patrz 1.16)

1.16. Tak.

więc 0x01 graphic

1.17. Tak

W warunkach równowagi wiekowej nuklidy stanowiące szereg promieniotwórczy rozpadają się ze stałą szybkością czyli λ₁N₁= λ₂N₂₌ λ₃N₃ ...

Podstawiając
otrzymujemy 0x01 graphic

1.18. Nie (patrz 1.17.)

1.19.Tak.

1.20. Nie. Wyjątkami są technet i promet.

1.21. Tak.

Szereg promieniotwórczy U235 kończy się na Pb207, natomiast szereg promieniotwórczy U238 kończy się na Pb206.

1.22. Nie. (patrz 1.21).

1.23. Tak.

Na 90 pierwiastków występujących w przyrodzie przypada 267 trwałych nuklidów.

1.24. Nie.

Takich pierwiastków jest stosunkowo niewiele.

1.25. Nie.

Przykładami stosunkowo lekkich nuklidów promieniotwórczych są tryt, K40, C14.

1.26. Tak

Dzięki temu, że produkty rozpadu stale się tworzą, możliwe jest występowanie w przyrodzie stosunkowo krótkożyciowych nuklidów, których czas życia jest znacznie krótszy niż wiek Ziemi.

1.27. Tak

Najcięższym trwałym nuklidem jest
Obecenie przyjmuje się hipotezę, że również ten nuklid jest promieniotwórczy (o bardzo długim czasie życia).

1.28. Tak

Są to tak zwane liczby magiczne. Np. cyna (Z=50) ma więcej trwałych nuklidów niż jakikolwiek inny pierwiastek.

1.29. Nie. (patrz 1.28.)

1.30. Nie.

Izotopy mają tę samą liczbę atomową lecz różnią się liczbą masową.

2.1. Tak

2.2. Nie (patrz 2.1.)

2.3. Nie (patrz 2.4.)

2.4. Tak

Poboczna liczba kwantowa przyjmuje wartości od 0 do n-1.

2.5. Nie (patrz 2.4.)

2.6. Tak (patrz 2.4.)

2.7. Nie (patrz 2.8.)

2.8. Tak

Magnetyczna liczba kwantowa przyjmuje wartości od -l do +l, gdzie l jest poboczną liczbą kwantową.

2.9. Nie. (patrz 2.10).

2.10. Tak.

Skoro mowa jest o dwóch różnych elektronach w tym samym atomie to oczywiście chodzi o układ wieloelektronowy.

2.11. Tak.

Ogólnie 2*n². Wynika to z wartości, jakie mogą przyjmować poszczególne liczby kwantowe.

2.12. Nie (patrz 2.11.)

2.13. Nie (patrz 2.14.)

2.14. Tak.

Kolejność jest następująca 1s2s2p3s3p4s3d4p5s4d5p6s4f5d6p7s5f6d

2.15. Tak

Z wyjątkiem He, który zaliczamy do 18 grupy, jednak okres pierwszy jest wyjątkowy, gdyż na pierwszej powłoce mieszczą się tylko 2 elektrony. Większość reguł związanych z okresowością nie dotyczy pierwszego okresu

2.16. Nie

Większość pierwiastków 18 grupy ( za wyjątkiem He) ma strukturę ns²p⁶.

2.17. Nie

Pierwiastki te należą do bloku d.

2.18. Tak

2.19. Tak

2.20. Nie

Patrz 2.19. Lantanowce i aktynowce należą do bloku f.

2.21. Tak

Za wyjątkiem helu (patrz 2.15.)

2.22. Nie

Jedynym niemetalem o tej strukturze jest hel (patrz 2.15 i 2.21)

2.23. Tak

Są to pierwiastki 18 grupy (gazy szlachetne)

2.24. Nie (patrz 2.23.)

2.25. Tak

Pierwiastki te łatwo przyjmują elektrony tworząc aniony o strukturze jonu szlachetnego.

2.26. Nie (patrz 2.25)

2.27. Tak

Na trzech orbitalach p jest miejsce dla dwóch par elektronowych i jednego elektronu niesparowanego.

2.28. Nie (patrz 2.27.)

2.29. Tak

Dzięki analogicznej konfiguracji na powłoce zewnętrznej.

2.30. Nie (patrz 2.29.)

3.1 Nie (patrz 3.2.)

Wiązanie jonowe polega na oddawaniu elektronów przez jeden atom i przyjmowaniu przez inny.

3.2. Tak

Dzięki jednej lub kilku wspólnym parom elektronów oba reagujące atomy uzyskują strukturę gazu szlachetnego

3.3.Tak

Wiązanie między atomami tego samego pierwiastka jest najbardziej typowym przykładem wiązania atomowego.

3.4. Nie

Donor i akceptor pary elektronowej to dwa atomy różnych pierwiastków znacznie różniących się elektroujemnością.

3.5.Tak

Wiązanie metaliczne jest typowe dla czystych metali lub stopów metali nieznacznie różniących się elektroujemnością.

3.6. Nie. (patrz 3.5.)

3.7. Nie

Wiązanie koordynacyjne jest szczególnym przypadkiem wiązania atomowego.

3.8. Tak.

Wodór jest akceptorem pary elektronowej, zaś donorem może być np. tlen, azot, fluor.

3.9. Tak

Większa krotność wiązania oznacza większą energię i mniejszą długość.

Oczywiście chodzi o wiązania między atomami tych samych pierwiastków.

3.10. Nie. (patrz 3.9.)

3.11. Tak (patrz 3.9.)

3.12. Nie. (patrz 3.9.)

3.13. Nie. (patrz 3.14)

3.14. Tak. Związki o budowie jonowej przewodzą prąd w stanie ciekłym. W ten sposób można je łatwo odróżnić od związków o budowie cząsteczkowej.

3.15. Tak.

Hybrydyzacja sp³ jest charakterystyczna dla węglowodorów nasyconych.

3.16. Nie (patrz 3.15)

3.17. Tak

Hybrydyzacja sp² jest charakterystyczna dla atomów węgla tworzących wiązanie podwójne.

Trzy orbitale sp² tworzą wiązanie węgiel-węgiel i dwa wiązania węgiel-wodór.

Trzeci orbital p węgla bierze udział w tworzeniu drugiego wiązania węgiel - węgiel.

3.18. Nie. (patrz 3.15 i 3.17)

3.19 Nie (patrz 3.15 i 3.20.)

3.20.Tak

Hybrydyzacja sp jest charakterystyczna dla atomów węgla tworzących wiązanie potrójne. Dwa orbitale sp tworzą wiązania węgiel - węgiel i węgiel - wodór. Pozostałe dwa orbitale p węgla biorą udział w tworzeniu drugiego i trzeciego wiązania węgiel - węgiel.

3.21. Nie

3.22. Tak.

Kąt 105^o wynika z hybrydyzacji sp³atomu tlenu. Cząsteczka nie ma kształtu czworościanu foremnego, gdyż niewiążące pary elektronowe odpychają się silniej niż pary elektronowe tworzące wiązanie OH.

3.23. Nie (patrz 3.24.)

3.24. Tak

Najbardziej oczywistym dowodem jest brak izomerii dwupodstawnych, pochodnych metanu (np.: bromochlorometan, przy budowie płaskiej wystąpiłaby tu izomeria cis-trans) oraz występowanie izomerii optycznej pochodnych metanu z czterema różnymi podstawnikami ( przy budowie płaskiej izomerów byłoby więcej).

3.25. Tak

Kąt C-C-C ok. 109^o jest konsekwencją hybrydyzacji sp³atomów węgla.

3.26. Nie

Tworzą się dzięki wiązaniom van der Waalsa, które jest bardzo słabe i dlatego kryształy te mają niskie temperatury topnienia.

3.27. Tak

Znajduje to odbicie w wysokich temperaturach topnienia (patrz też 3.26).

3.28. Nie

Również w wielu stopach.

3.29. Tak (patrz 3.26. i 3.27.)

3.30. Tak

W ten sposób możemy odróżnić związki o budowie jonowej od związków o budowie cząsteczkowej.

4.1. Tak. Związki amonowe to typowy przykład wiązania koordynacyjnego między N (donor pary elektronów) i H (akceptor).

4.2. Nie.

Jest to wiązanie atomowe spolaryzowane.

4.3. Nie. Patrz 4.4.

4.4. Tak.

Dowodem na to jest niska temperatura wrzenia oraz niskie przewodnictwo AlCl₃ w stanie ciekłym.

4.5. Nie. Patrz 4.4.i 4.6.

4.6. Tak. Patrz 4.4.

4.7. Tak.

Dowodem na to jest wysokie przewodnictwo stopionego MgCl₂ oraz wysoka temperatura wrzenia.

4.8. Nie. Patrz 4.7.

4.9. Tak.

Dowodem na to jest niskie przewodnictwo w stanie ciekłym i niska temperatura wrzenia.

4.10. Nie. Patrz 4.9.

4.11. Nie. Patrz 4.9. i 4.4.

4.12. Tak. Patrz 4.9.

4.13. Nie. Patrz 4.7. i 4.14.

4.14. Tak. Patrz 4.7.

4.15. Tak.

Ciepło tej reakcji wykorzystuje się w piecach koksowych.

4.16. Nie. Patrz 4.15.

4.17. Nie. Patrz 4.18.

4.18. Tak.

Reakcja odwrotna jest endotermiczna. Dlatego wypalanie wapienia odbywa się w wysokiej temperaturze (reguła przekory).

4.19. Nie.

Brak produktów ubocznych.

4.20. Tak. Patrz 4.19.

4.21. Nie.

Jest to reakcja wymiany.

4.22. Tak.

Zn utlenia się do stopnia 2+, a H redukuje się z 1+ do 0.

4.23. Nie.

Wszystkie pierwiastki mają te same stopnie utlenienia po obu stronach równania reakcji.

4.24. Tak.

4.25. Tak.

Wiemy, że reakcja odwrotna jest egzotermiczna (palnik tlenowo-wodorowy).

4.26. Tak.

Tlen utlenia się ze stopnia 2- do 0, a wodór redukuje się z 1+ do 0.

4.27. Nie. Patrz 4.25.

4.28. Nie.

Wiemy, że reakcja odwrotna jest egzotermiczna (przy reakcji zobojętniania wydziela się ciepło).

4.29. Nie.

Reakcja odwrotna jest reakcją zobojętniania.

4.30. Tak.

NH₃ jest zasadą, HCl kwasem, a NH₄Cl solą.

5.1. Tak.

5.2. Nie

Może się to zdarzyć wyjątkowo kiedy
=0 (patrz 5.1.)

5.3. Nie

Może się to zdarzyć wyjątkowo kiedy
=0 (patrz 5.4.)

5.4. Tak

V=-RT dlnK/dp

5.5. Nie

Patrz 5.6.

5.6. Tak

Wartość stałej równowagi (wyrażonej za pomocą aktywności) jest z definicji niezależna od stężenia produktów i substratów. W praktyce używa się często warunkowej stałej równowagi wyrażonej za pomocą stężeń reagentów. Wtedy stężenia występują w wyrażeniu na stałą równowagi, ale mają mały wpływ na jej wartość.

5.7. Tak. Patrz 5.6.

5.8. Nie. Patrz 5.6.

5.9. Nie

Z definicji katalizator (lub inhibitor) wpływa na szybkość reakcji, natomiast nie wpływa na stałą równowagi.

5.10. Tak (patrz 5.9)

5.11. Nie

Może się to zdarzyć tylko wyjątkowo.

5.12. Tak

Stała równowagi dowolnej reakcji jest z definicji >0 gdyż aktywności są >0.

5.13. Nie

Współczynnik aktywności jest równy 1.

5.14. Tak (z definicji)

5.15. Nie

5.16. Tak (w roztworach niezbyt stężonych).

5.17. Nie

Szybkość reakcji nie jest skorelowana ze stałą równowagi. Przykładem bardzo powolnej reakcji, której stała równowagi >>1 jest synteza wody w temperaturze pokojowej.

5.18. Tak.

Natomiast może (chociaż nie musi) zachodzić samorzutnie reakcja przeciwna.

5.19. Nie (patrz 5.9)

5.20. Tak

5.21. Nie

5.22. Tak

Obecność rozpuszczalnej soli o wspólnym jonie cofa rozpuszczanie soli trudno rozpuszczalnej. Wynika to ze stałej wartości iloczynu rozpuszczalności.

5.23. Nie (patrz 5.22.)

5.24. Nie (patrz 5.25)

5.25. Tak

5.26.Nie

14 to ujemny logarytm iloczynu jonowego wody w temperaturze 25 stopni.

5.27. Tak

Oczywiście 10^-14<7 . To, że roztwór jest kwaśny nie ma tu żadnego znaczenia.

5.28. Tak.

Stała równowagi reakcji odwrotnej jest równa 1/K.

5.29. Nie

Patrz 5.30. Tak może się zdarzyć tylko w wyjątkowym przypadku K₁=K₂=2.

5.30. Tak

G=-RT lnK. Ponieważ
G jest funkcją termodynamiczną, więc
G₃ =
G₁ +
G₂, stąd K₃=K₁*K₂.

6.1. Nie.

Stała szybkości reakcji ma wymiar 1/s(mol/dm³)^-n , gdzie n jest liczbą nie mniejszą od zera.

6.2. Tak. Patrz 6.1.

6.3. Nie. Patrz 6.4.

6.4. Tak.

6.5. Nie. Patrz 6.6.

6.6. Nie. k=A*e^-(^Ea^/^kT⁾, więc ln k = ln A - E_a/kT.

6.7. Nie. Patrz 6.8.

6.8. Tak.

6.9. Nie. Patrz 6.10.

6.10. Tak. To zależy od mechanizmu reakcji. Zapisane równanie kinetyczne sugeruje określony mechanizm (A+B=C, bez etapów pośrednich).

6.11. Tak. Tak zapisane równanie kinetyczne sugeruje określony mechanizm (AႮprodukty (wolno); produkty+B=C (szybko)).

6.12. Nie. Patrz 6.11.

6.13. Nie Patrz 6.14.

6.14. Nie.

Równania kinetyczne reakcji wieloetapowych są na ogół bardziej skomplikowane. W przypadku, gdy jeden z etapów jest zdecydowanie wolniejszy od pozostałych, o kinetyce całego procesu decyduje etap najwolniejszy.

6.15. Tak.

Szybkość reakcji to dc/dt , gdzie c mierzymy w mol/dm³ a t w sekundach.

6.16. Tak (z definicji).

Rząd reakcji to suma wykładników w wyrażeniu v=[A]^x*[B]^y*...

6.17. Nie.

Równanie kinetyczne odpowiada reakcji drugiego rzędu. Patrz.6.16.

6.18. Tak. Patrz 6.16.

6.19. Nie.

Takie równanie kinetyczne sugeruje określony mechanizm reakcji (2AႮprodukty (wolno) , produkty +BႮC (szybko)).

6.20. Tak.

Prawdopodobieństwo jednoczesnego zderzenia 4 lub więcej molekuł określonego rodzaju nawet w bardzo stężonych roztworach jest praktycznie zerowe.

6.21. Nie. Patrz 6.22.

6.22. Tak. Rola katalizatora może polegać na stabilizacji kompleksu aktywnego, który jest taki sam dla danej reakcji i reakcji odwrotnej.

6.23. Tak. Są to katalizatory występujące w organizmach żywych.

6.24. Nie. Zatrucie jest charakterystyczne dla katalizy heterogenicznej. Polega ona na zablokowaniu centrów aktywnych przez silnie adsorbującą się substancję.

6.25. Nie. Patrz 6.29.

6.26. Nie. Patrz 6.27.

6.27. Tak. Praktycznie cała światowa produkcja amoniaku odbywa się dzięki katalizie heterogenicznej.

6.28. Nie.

6.29. Tak.

6.30. Tak. Przykładem reakcji fotochemicznej jest synteza chlorowodoru, która w temperaturze pokojowej w ciemności zachodzi bardzo wolno.

7.1. Nie (patrz 7.2.)

7.2. Tak (z definicji)

7.3. Nie (patrz 7.3.)

7.4. Tak

Przyjmowanie elektronów jest równoznaczne ze zmniejszeniem stopnia utlenienia.

7.5. Nie (patrz 7.6. i 7.7.)

7.6. Tak.

Oddawanie elektronów (patrz 7.7.) jest równoznaczne ze zwiększeniem stopnia utlenienia.

7.7. Tak. (z definicji)

7.8. Nie. (patrz 7.7.)

7.9. Nie

Pierwiastki elektroujemne mogą być utleniaczami.

7.10. Tak ( z definicji)

7.11. Nie (wprost przeciwnie).

7.12. Tak.

Woda utleniona jest typowym amfoterem redoks. Silne utleniacze utleniają ją do tlenu, a silne reduktory redukują ją do wody. Może także ulegać reakcji dysproporcjonowania: część wody utlenionej utlenia się do tlenu, a część redukuje do wody.

7.13. Tak

Reakcje utleniania i redukcji mogą zachodzić w różnych miejscach, ale muszą zachodzić w tym samym czasie.

7.14. Nie (patrz 7.13.)

7.15. Tak

Typowe metale występują w związkach na dodatnich stopniach utlenienia.

7.16. Nie (patrz 7.15.)

7.17. Tak

Fluor jest najbardziej elektroujemnym pierwiastkiem.

7.18. Nie

Na ogół tlen ma stopień utlenienia -2, ale są wyjątki: OF₂ oraz nadtlenki, np., woda utleniona.

7.19. Nie

W wodorkach (związkach z metalami) wodór ma stopień utlenienia -1.

7.20. Tak.

Wodór jest mniej elektroujemny niż typowe niemetale.

7.21. Nie.

Metale nieszlachetne łatwo roztwarzają się w kwasach nieutleniających, np., w HCl.

7.22. Tak

Metale szlachetne mogą być utleniane przez utleniacze silniejsze niż jon H⁺.

Natomiast reakcja, np., Ag + H⁺ = Ag⁺ +
nie zachodzi, ponieważ Ag⁺ jest silniejszym utleniaczem niż H⁺, zaś H₂ jest silniejszym reduktorem niż Ag.

7.23. Nie. patrz 7.24.

7.24 Tak

Istotą kwasów utleniających jest obecność silniejszych utleniaczy niż jon H⁺ . np. jon azotanowy w środowisku kwaśnym jest silnym utleniaczem. Produktem reakcji metali z roztworem HNO₃ jest NO lub NO₂. Podobnie H₂SO₄ w środowisku silnie kwaśnym redukuje się do SO₂.

7.25. Nie (parz 7.26.)

7.26. Tak

Im wyższy potencjał normalny tym silniejszy utleniacz (i słabszy reduktor). Np. czarne plamy powstające na skórze pod wpływem soli srebra są wynikiem reakcji, w której jony Ag⁺utleniają substancje organiczne, a same redukują się do metalicznego Ag.

7.27. Tak

Rozcieńczone roztwory KMnO₄ i K₂Cr₂O₇ zmieniają swoją barwę pod wpływem substancji redukujących i mają szerokie zastosowanie w analizie chemicznej.

7.28. Nie

7.29. Tak
Po lewej stronie równania reakcji azot występuje na stopniu utlenienia -3 i +3, natomiast po prawej stronie na stopniu utlenienia 0. Powyższa reakcja ma zastosowanie jako reakcja charakterystyczna na azotany (III) i na jon amonowy.

7.30. Nie

Tlen zmienia stopień utlenienia, natomiast wodór jest po obu stronach reakcji na stopniu utlenienia +1

8.1. Tak

Patrz definicja elektrolizy

8.2. Nie

Patrz definicja elektrolizy

8.3. Tak

Patrz definicja dysocjacji elektrolitycznej.

8.4. Nie

Patrz definicja dysocjacji elektrolitycznej.

8.5. Tak

Patrz definicja anody.

8.6. Nie

Patrz definicja anody.

8.7. Tak

Patrz definicja katody.

8.8. Nie.

Patrz definicja katody.

8.9. Tak.

W ogniwie stężeniowym układ dąży do wyrównania stężeń. Może się tak stać, kiedy w półogniwie o wyższym stężeniu część kationów się zredukuje i ich stężenie zmaleje, natomiast w półogniwie o niższym stężeniu część metalu się utleni i stężenie jonów w roztworze wzrośnie.

Zgodnie z definicją na katodzie zachodzi redukcja, a na anodzie utlenianie.

8.10. Nie. Patrz 8.9.

8.11. Nie. Patrz 8.12.

8.12. Tak

Samorzutny proces zachodzi w kierunku wyrównania potencjału obu elektrod. Może się tak stać, jeżeli stężenie jonów w półogniwie o wyższym potencjale normalnym zmaleje (równanie Nernsta), a stężenie jonów w półogniwie o niższym potencjale normalnym wzrośnie. A więc metal w półogniwie o niższym potencjale normalnym przechodzi do roztworu, czyli się utlenia, czyli zachodzi w nim reakcja anodowa.

8.13. Nie. Patrz 8.14.

8.14. Tak.

E=E₀ + 0.059V * log [Ag] (równanie Nernsta)

log Ir=log [Ag] + log [Cl] (iloczyn rozpuszczalności)

Po wyeliminowaniu [Ag] otrzymujemy

E=E₀ + 0.059V(log Ir - log [Cl])

8.15. Nie

Zgodnie z równaniem Nernsta, siła elektromotoryczna ogniw stężeniowych jest bardzo mała np. aby otrzymać SEM = 1.18V stężenia w obu półogniwach muszą się różnić o 20 rzędów wielkości (przy procesie jednoelektronowym). Takiej różnicy stężeń w praktyce nie da się uzyskać.

8.16. Tak

Bez względu na wartość pH różnica pomiędzy potencjałem utlenienia wody do tlenu i redukcji wody do wodoru wynosi 1.23V.

8.17. Tak

Dzięki nadnapięciu w środowisku wodnym można zbudować ogniwo, którego SEM jest wyższa niż szerokość okna elektrochemicznego wody i akumulator ołowiowy jest tego przykładem. W stanie pełnego naładowania jedna cela ma SEM ok. 2,4 V

8.18. Nie. Patrz 8.19.

8.19. Tak

W trakcie rozładowania (reakcja 8.23.0) zużywa się H₂SO₄ i jego stężenie w roztworze maleje. Z kolei gęstość H₂SO₄ zależy od stężenia - im większe stężenie tym większa gęstość. Zjawisko to można wykorzystać do szybkiego pomiaru stopnia naładowania danej celi. W tym celu za pomocą gumowej gruszki zasysa się elektrolit do szklanej rurki, w której znajdują się kulki o różnej gęstości odpowiadającej różnym stopniom naładowania. Przy akumulatorze w pełni naładowanym wszystkie kulki pływają po powierzchni, gdyż gęstość elektrolitu jest wysoka. Przy akumulatorze rozładowanym wszystkie kulki toną.

8.20. Nie. Patrz 8.21

8.21. Tak

Siła elektromotoryczna jest różnicą potencjałów dwóch półogniw E_pb=E_0Pb 0x01 graphic

E_PbO2= E⁰_PbO2 +0.059 V/2 log ([H₂SO₄][H⁺]²)

SEM = E
- E_0Pb+ 0.059V * log
,

a więc jest tym wyższa im wyższe jest stężenie
. Ponieważ
zużywa się przy rozładowaniu (reakcja 8.23.0) i jego stężenie maleje, więc SEM również maleje. Istnieją ogniwa (np. akumulator niklowo - żelazowy), których SEM w znacznie mniejszym stopniu zależy od stopnia naładowania niż w akumulatorze ołowiowym.

8.22. Nie. Patrz 8.23

8.23. Tak

Reakcja PbO
+ Pb + 2
= 2PbSO₄ + 2H₂O (0) zachodzi samorzutnie. Jest ona różnicą reakcji PbO
+
+2H⁺+2e= PbSO₄+ 2H₂O (1) i

PbSO₄+ 2H⁺+2e = Pb +
(2)

Ponieważ potencjał normalny pierwszej reakcji jest wyższy niż drugiej, więc układ dąży do wyrównania potencjałów. Potencjał pierwszego półogniwa maleje (reakcja (1) zachodzi z lewa na prawo), natomiast potencjał drugiego półogniwa rośnie (reakcja (2) zachodzi z prawa na lewo), a więc reakcja (0) zachodzi z lewa na prawo.

8.24. Nie

W reakcji biorą udział dwa elektrony więc E = E₀
( w temp. 25^oC)

8.25. Nie

Patrz 8.24.

8.26. Tak

8.27. Nie. Patrz 8.26.

8.28. Tak

Jest to konwencja obecnie przyjęta na całym świecie. W dawnej literaturze można spotkać dwa przeciwstawne podejścia (tzw. konwencja europejska i amerykańska)

8.29. Tak. Patrz 8.28.

8.30. Nie

9.1 Tak

Wynika to z równania Kelvina: RT ln(p/p₀)=2Mγ/ρR, gdzie M jest masą 1 mola, γ napięciem powierzchniowym, ρ gęstością cieczy, zaś R promieniem kropli.

9.2 Nie, patrz 9.1

9.3 Tak

Wynika to z równania Kelvina: RT ln(c/c₀)=2Mγ/ρR, gdzie M jest masą 1 mola, γ napięciem powierzchniowym, ρ gęstością, zaś R promieniem kryształu.

9.4 Nie, patrz 9.3

9.5 Nie

Obniżenie lub podwyższenie poziomu cieczy w kapilarze w stosunku do poziomu cieczy w całym naczyniu zależy od rodzaju cieczy i od materiału, z którego zrobiono kapilarę. Np., poziom wody w kapilarze szklanej jest wyższy niż w całym naczyniu, ale poziom rtęci w kapilarze szklanej jest niższy.

9.6. Nie (patrz 9.5)

9.7. Tak

Zgodnie z równaniem Gibbsa =-1/RT dγ/dlnc Skoro
jest liczbą dodatnią, to  musi być liczbą ujemną. Przykładem takiego zachowania jest NaCl.

9.8. Tak (patrz 9.7)

Skoro dγ/d ln c jest liczbą ujemną, to  musi być liczbą dodatnią. Przykładem takiego zachowania są związki powierzchniowo czynne.

9.9. Tak

Ten osad można zaobserwować w postaci jasnych kłaczków przyklejających się do wanny lub umywalki kiedy używamy mydła w twardej wodzie. Reakcja ta jest także wykorzystywana do oznaczania twardości wody.

9.10. Nie (patrz 9.1)

Podstawiając r=10^-10m i właściwości wody do równania Kelvina otrzymujemy
42003

9.11. Tak (patrz 9.1)

Podstawiając r=10^-7m i właściwości wody do równania Kelvina otrzymujemy
1,0107

9.12. Nie

Napięcie powierzchniowe to energia przypadająca na jednostkę powierzchni lub siła działająca na jednostkę długości (jednostka
lub
)

9.13. Tak (patrz 9.12.)

9.14. Nie (patrz 9.12.)

9.15. Tak

Poza nielicznymi wyjątkami układy koloidalne są termodynamicznie nietrwałe, gdyż posiadają one wyższą energię Gibbsa (o γA) niż analogiczne układy, w których granica faz ma mniejszą powierzchnię. W związku z tym reakcja zachodzi samorzutnie, jakkolwiek może ona być bardzo powolna.

9.16. Nie (patrz 9.15.)

9.17. Nie

Jeżeli potencjał elektrokinetyczny jest dostatecznie wysoki, krzywa oddziaływania pomiędzy dwiema cząstkami koloidu liofobowego wygląda jak na rysunku. Jest ona sumą energii związanej z siłami van der Waalsa (przyciąganie, znak minus) i energii związanej z elektrostatycznym odpychaniem (znak plus).

Bariera energetyczna dla typowych wartości stałej potencjału ζ o wartości bezwzględnej >50mV jest dostatecznie wysoka, aby prawdopodobieństwo jej pokonania było niewielkie.

0x01 graphic

9.18. Tak (patrz 9.17.)

9.19. Nie

Roztwór koloidalny w świetle przechodzącym może wyglądać jak roztwór rzeczywisty. W obecności cząstek koloidalnych przekonamy się dopiero obserwując rozproszenie światła przez koloid (efekt Tyndalla).

Tak (patrz 9.19.)

9.21 Tak (patrz 9.19)

9.22. Nie (patrz 9.19.)

Efekt Tyndalla obserwuje się zarówno dla koloidów liofilowych jak i liofobowych.

9.23. Nie (patrz 9.24.)

9.24. Tak

Micela w środowisku wodnym przedstawiona jest na rysunku 9.24. Uwaga! Cząstki amfifiliczne w fazie olejowej mogą tworzyć tzw. odwrócone micele, w których łańcuchy węglowodorowe skierowane są do wewnątrz. To zagadnienie nie było jednak omawiane w ramach obecnego kursu. W ogólnych warunkach testu zaznaczono, że kiedy mowa jest o roztworach, mamy na myśli roztwory wodne, o ile nie zaznaczono wyraźnie inaczej.

0x01 graphic

9.25. Tak

Krzywe elektrokapilarne na rysunku 9.25 są opisane równaniem Lippmana: -σ=dγ/dE, czyli σ odpowiada maksimum γ(E).

0x01 graphic

9.26. Nie (patrz 9.25.)

9.27. Tak (patrz 9.25.)

9.28. Nie

Specyficzna adsorpcja kationów lub anionów powoduje przesunięcie potencjału maksimum elektrokapilarnego (rys. 9.25).

9.29. Tak (patrz 9.28)

9.30. Nie

Estry gliceryny i wyższych kwasów tłuszczowych to tłuszcze. Związki powierzchniowo czynne mogą należeć do wielu klas związków chemicznych (sole sodowe lub potasowe wyższych kwasów tłuszczowych, halogenki czwartorzędowych amin i in.).

10.

10.1. Tak

Posługiwanie się gazowym wodorem jest zdecydowanie niepraktyczne (ciężka butla, niebezpieczeństwo wybuchu).

10.2. Nie (patrz 10.1. i 10.3.)

10.3. Tak

Papierki wskaźnikowe są tanie, małe i nietoksyczne, a więc bardzo praktyczne. Niestety dokładność jest ograniczona możliwością rozróżniania różnych odcieni przez oko ludzkie i w najlepszym razie (specjalne papierki z kilkoma paskami barwnymi) można oszacować pH z dokładnością do ok. 0,3 jednostki.

10.4. Nie (patrz 10.3 i 10.1.)

10.5. Tak

Na tej zasadzie funkcjonuje pH metr. Oczywiście liniowa zależność obowiązuje w ograniczonym zakresie pH i może być dodatkowo zakłócona przez tak zwany błąd sodowy.

10.6. Nie (patrz 10.5.)

10.7. Tak

pH+pOH=14

10.8. Nie (patrz 10.7.)

10.9. Tak

pH roztworu kwasu nawet bardzo rozcieńczonego <7

10.10. Nie

Jeżeli stężenie kwasu jest mniejsze niż 10^-7mol/dm³,to w obliczeniu pH trzeba uwzględnić jony wodorowe pochodzące z dysocjacji wody.

10.11.Tak

pH roztworu zasady, nawet bardzo rozcieńczonego >7

10.12 Nie

Jeżeli stężenie zasady jest mniejsze niż 10^-7mol/dm³, to w obliczeniach pH trzeba uwzględnić jony

OH^- pochodzące z dysocjacji wody.

10.13. Tak

Stężenie jonów H⁺ maleje, więc pH rośnie.

10.14.Nie (patrz 10.16)

10.15. Nie (patrz 10.13)

10.16. Tak

Stężenie jonów OH^- maleje, więc stężenie jonów H⁺ rośnie, więc pH maleje.

10.17. Nie (patrz 10.18.)

10.18. Tak

Obecność soli mocnych kwasów i mocnych zasad nie wpływa na pH.

10.19. Nie (patrz 10.20)

10.20. Tak

NaCN jest solą słabego kwasu i mocnej zasady, więc roztwór ma odczyn zasadowy.

Roztwór NaCN zachowuje się jak słaba zasada (patrz 10.16.)

10.21. Nie (patrz 10.22.)

10.22. Tak.

NH₄Cl jest solą mocnego kwasu i słabej zasady, więc roztwór ma odczyn kwaśny. Roztwór NH₄Cl zachowuje się jak słaby kwas (patrz 10.13.)

10.23. Tak.

Na rysunku 10.23. przedstawiono krzywą miareczkowania. W pobliżu punktu zobojętnienia dodatek małej ilości zasady powoduje wzrost pH o kilka jednostek.

0x01 graphic

10.24. Nie. (patrz 10.25.)

10.25. Tak

Na rysunku 10.23 przedstawiono krzywą miareczkowania. Przy pH ≈ pK_a występuje efekt buforowania.

10.26. Nie (patrz 10.23.)

10.27. Tak (z definicji).

10.28. Nie (patrz 5.27).

Nie.

Obecność mocnego kwasu cofa dysocjację wody (patrz 10.30).

Tak.

[H⁺][OH^-]≈10^-14

skoro [H⁺]=1 to [OH^-]≈10^-14

11.

11.1. Tak (patrz 5.6.)

11.2. Nie

Jeżeli
jest wysokie ,to stosunek
jest niski. Wynika stąd, że dodatek mocnego kwasu cofa dysocjację słabego kwasu.

11.3. Tak (patrz 11.2.)

11.4. Nie (patrz 5.6.)

11.5. Tak

K
Jeżeli
jest wysokie, to stosunek
jest niski. Wynika stąd, że dodatek soli o wspólnym jonie cofa dysocjację słabego kwasu.

Nie (patrz 11.5.)

Nie (patrz 11.8.)

11.8. Tak

K 0x01 graphic
Jeżeli
jest wysokie, to stosunek
jest niski. Wynika stąd, że dodatek soli o wspólnym jonie zmniejsza stopień dysocjacji słabej zasady.

11.9. Tak.

Wyrażenie to otrzymano w następujący sposób:

K
; =[A]/c ; [A]=[B]

K=²c²/[c(1-)]

Jeżeli
<<1 ,to 1-
=1

K=
²c czyli
=(K/c)

Skoro jednak założyliśmy, że
<<1 to również K/c<<1, czyli c>>K (zgodnie z wyprowadzonym równaniem).

11.10 Nie (patrz 11.10)

Jeśli c <K ,to otrzymamy
>1, co jest wynikiem absurdalnym

11.11. Nie. (patrz 11.12.)

11.12. Tak

K_Ir = [Ag][Cl]

Jeżeli K
i
są dostatecznie wysokie, to [Ag(NH₃)₂] jest o wiele większe niż [Ag] i o rozpuszczalności AgCl decyduje obecność w roztworze jonów [Ag(NH₃)₂].

0x01 graphic

i rozpuszczalność wzrasta w takim właśnie stosunku.

Jednak przy niskim pH, amoniak w formie cząsteczkowej praktycznie nie występuje, gdyż tworzą się jony amonowe.

11.13 . Nie. W roztworze
występują głównie jony K⁺ i [Fe(CN)₆]^3- w stosunku molowym 3:1. Jony [Fe(CN)₆]^3- są zdysocjowane na jony Fe³⁺ i CN^-w bardzo małym stopniu. Dlatego też stężenie jonów Fe³⁺ i CN^-jest dużo mniejsze niż stężenie jonów [Fe(CN)₆]^3-, a tym bardziej niż stężenie jonów K⁺.

11.14. Tak. Są to akwokompleksy.

11.15. Nie (patrz 11.13.)

11.16. Tak

11.17. Nie (patrz 11.18.)

11.18. Tak. K_h=K_w/K_a.

11.19. Tak

Potencjał normalny reakcji
jest ujemny

11.20 Nie. Patrz 11.19.

11.21. Tak

Np.: izomeria optyczna w kompleksach o budowie tetraedrycznej, izomeria cis-trans w kompleksach o strukturze kwadratu.

11.22. Nie

Np. typowa liczba koordynacyjna srebra jest równa dwa, a typowa wartościowość jest równa jeden. Typowa liczba koordynacyjna Cu, Zn, Cd, Co i Ni jest równa 6, a typowa wartościowość tych pierwiastków jest równa 2 itd.

11.23 Tak

Należy jednak podkreślić, że zależnie od wielkości ligandu ten sam jon centralny może mieć różne liczby koordynacyjne.

11.24. Nie.

W przypadku ligandu można określić ile pozycji (w strefie koordynacyjnej jonu centralnego) zajmuje dany ligand (patrz też 11.23).

11.25. Nie.

Wiele kompleksów chelatowych (np., z EDTA) wykazuje znaczną rozpuszczalność w wodzie.

11.26. Nie.

Może się to zdarzyć tylko wtedy, gdy liczba koordynacyjna jest równa liczbie pozycji koordynacyjnych zajmowanych przez dany ligand.

Tak.

Tak.

Elektrony ligandów obsadzają wolne orbitale (n-1)d jonu centralnego.

Tak. Patrz 11.28.

Nie.

Np. K₃[Fe(CN)₆] i K₄[Fe(CN)₆] można otrzymać w postaci krystalicznej.

12.

12.1. Tak. Ni ma wyższy potencjał normalny niż Fe.

12.2. Nie. Patrz 12.1.

12.3. Tak. Zn ma niższy potencjał normalny niż Fe.

12.4. Nie. Patrz 12.3.

12.5. Tak.

Przy nieszczelności powstaje ogniwo korozyjne, w którym metal chroniony jest anodą i utlenia się.

12.6. Nie.

Przy nieszczelności powstaje ogniwo korozyjne, w którym metal chroniony jest katodą, a utlenia się metal powłoki.

12.7. Tak.

Można zapobiec korozji dowolnego metalu polaryzując go do dostatecznie niskiego potencjału.

12.8. Nie. Patrz 12.9.

12.9. Tak.

Np. w zakresie pH 2-8 polaryzacja żelaza do potencjału dodatniego powoduje przejście z obszaru korozji do obszaru pasywacji (rysunek).

0x01 graphic

12.10. Nie. Patrz 12.7.

12.11. Nie. W przypadku Cu pasywacja odgrywa niewielką rolę.

12.12. Tak. Al i Ti mają bardzo niskie potencjały normalne, ale ich tlenki są trudno rozpuszczalne w wodzie.

12.13. Nie. Tlenki Al i Zn są trudno rozpuszczalne w wodzie, ale łatwo roztwarzają się w kwasach i zasadach.

12.14. Tak. Tlenki Ti i Sn są trudno rozpuszczalne w kwasach i zasadach. Sn znajduje zastosowanie do pokrywania od wewnątrz puszek do konserw.

12.15. Tak. Metal chroniony (Fe) ma wyższy potencjał normalny niż Mg i jest katodą (korozji ulega anoda magnezowa).

12.16. Nie. Patrz 12.15.

12.17. Nie. Patrz 12.18.

12.18. Tak. Te wyjątki to metale ulegające pasywacji, np., tantal jest jednym z najbardziej odpornych na korozję metali pomimo stosunkowo niskiego potencjału normalnego. Stosunkowo wysoką odporność praktyczną wykazuje też Ti.

12.19. Tak. Szczególnie, jeżeli obszary anodowe są stosunkowo małe i powstają głębokie wżery.

12.20. Nie. Patrz 12.19.

12.21. Nie. Wystarczy, aby potencjał metalu powłoki był większy od zera, aby korozja praktycznie nie zachodziła dopóki powłoka jest szczelna. Z kolei kiedy powłoka jest nieszczelna, potencjał normalny metalu powłoki nie ma znaczenia, kiedy pełni on rolę katody.

12.22. Tak.

Np., Na, K.

12.23. Nie. Patrz 12.24.

12.24. Tak.

Obszary o złym dostępie tlenu to obszary anodowe, zaś w obszarach o dobrym dostępie tlenu zachodzi reakcja redukcji i metal nie jest niszczony. Przykładem tego zjawiska jest korozja szczelinowa (np. w śrubie koroduje gwint, a nie łeb) lub podosadowa.

12.25. Tak

To jest reakcja utleniania.

12.26. Nie. Patrz 12.25.

12.27. Tak.

To jest reakcja redukcji.

12.28. Nie. Patrz 12.27.

12.29. Nie. Patrz 12.30.

12.30. Tak.

Farba powinna zapobiec przepływowi prądu w mikroogniwie korozyjnym między obszarami anodowymi (rysy) i katodowymi (nienaruszona powierzchnia farby).