0000009 (9)

c    d

Ryc. 109. a, b. Złamanie górnego odcinka kości udowej u 3-letniego dziecka z kątowym przemieszczeniem odłamów w rzucie A—P i rzucie bocznym, leczone wyciągiem bezpośrednim, pionowym, c, d. Po 4 tyg. widoczne są obfite masy kostniny wiążące odłamy. Wyłania się linia przyszłej przebudowy. Rzut A—P i rzut boczny.

Ryc. 109. e, /. Radiogram kontrolny po upływie 2 lat. Poza nieznacznym zgrubieniem okolicy dawnego złamania zarysy kości udowej przedstawiają się prawidłowo. Również ruchomość stawu biodrowego, wygląd zewnętrzny kończyny i wydolność jej nie odbiegają od normy.

we, upadki z wysokości, w przebiegu porodu, powodujące złamania skośne, spiralne, poprzeczne i z odłamem pośrednim.

Obraz kliniczny nie odbiega od zwykłego obrazu złamania kości u dorosłego. Na pierwszy plan wysuwa się ból, a ponadto oszczędzanie kończyny, obrzęk, wylew krwawy, skrócenie kończyny i skręcenie jej na zewnątrz.

Obraz radiologiczny wykonany w dwóch prostopadłych do siebie płaszczyznach potwierdzi i sprecyzuje nasze początkowe rozpoznanie. Złamania skośne (wraz ze spiralnymi) stanowią 66,4% wszystkich złamań, poprzeczne — 26,9% oraz złamania z odłamem pośrednim — 1%. Pozostałe 6,7% — to złamania szyjki, podkrętarzowe, nadkłykciowe i złuszczenia dolnej nasady kości udowej.

Złamania bez przemieszczenia są względnie rzadkie, podokostnowe zaś mają skłonność do wtórnych przemieszczeń, nawet w opatrunku gipsowym.

Złamania otwarte kości udowej rzadko widuje się u dzieci z uwagi na potężną osłonę, jaką dla niej stanowią pokłady mięśni uda, i głębokość, na jakiej się znajduje.

Leczenie złamań kości udowej wymaga pewnego usystematyzowania ze względu na wzrastające tendencje przenoszenia na dzieci metod leczniczych stosowanych u dorosłych.

12* 179