10 (229)

Zestawienie trzech rysunków: wzdłużnego zarysu kadłuba ze wzdłużnicami, rysunku wodnicowcgo oraz owrężenia nazywa się liniami teoretycznymi kadłuba statku. Przykład linii teoretycznych prezentowany jest na rysunku 7.

Na rysunku wzdłużnie naniesione są również zarysy linii pokładów kadłuba i pokładów nadbudówek. Rzuty tych linii tworzy się, rzutując na płaszczyznę symetrii linie przecięcia powierzchni pokładów z powierzchnią burty po wewnętrznej stronie poszycia. Unie teoretyczne nie uwzględniają więc wypukłości pokładów.

W celu dokładniejszego odwzorowania kadłuba w rejonie jego największej krzywizny (tzn. w rejonie obła) stosuje się dodatkowe płaszczyzny cięcia, prostopadłe do płaszczyzny owręża, zwane ukośnicami. Rzuty tych płaszczyzn na płaszczyznę owręża widoczne są w postaci skośnych prostych linii, a ślady przecięcia kadłuba przez te płaszczyzny - w postaci rysunku ukośnie - wykreślane są zwykle pod rysunkiem połówek wodnic. IJkośnicc oznaczane są początkowymi literami alfabetu łacińskiego.

Zamiast całego rysunku linii teoretycznych może być podany tylko rysunek owrężenia uzupełniony zarysem dziobu i rufy. Na rysunkach 8 i 9 pokazane są owrężenia dwóch typów statków. Na podstawie owrężenia i wymiarów głównych kadłuba można wykonać rysunki dowolnych wodnic lub wzdłużnie za pomocą prostych graficznych metod. Unie teoretyczne kadłuba mogą być również podane w postaci tabelarycznej. W tabeli 1 przedstawiono względne rzędne szerokości wręgów na wodnicach, odniesione do połowy maksymalnej szerokości kadłuba dla statku serii 60 [3J.

16