15 (127)

— 15 -

■

mię okumonisko podesio i ściągło batem. Oj, juz te psiepary okumony, to okrutnie byty łakome na ludzką skórę. Juścić prawdę mówiwsy, to taki okumon najlepsy, co tęgo przy parzy. Wy Stanisławie macie ciężką rękę i kiejbym jeno ostała dziedzicką, tobym was zaraz wzięła za okumona.

STANISŁAW.

Co ja! ja? miałbym iść do ciebie za okumona! Nie wydziwiaj, głupia babo, bobym cię wnet starantował. A cuzto, albo ja to nie taki pan jako i drudzy hę? Abo to mój ujek nie był deputakiem we Widniu, hajnok tam, kaj najja-śniejsy Cysorz mięska. A chociaż tam śwandro-wali po mimiecku, to ujek bez cały cas gębę nie ozwarł, jeno na samego wielmożnego ministra patrzał, oko w oko, kieby nieprzymierzający wy na mnie. Abo to nie wiecie, trzy lata temu cem ja to był?., co ja to znacył?... co mi wolno było przez meldowania iść do samego starosty, a pięć gromad wodziłem od wsi do wsi! Abom to temu oberstowi od śfolezierów, co bił rebe-lantów, nie pucował butów?... A ta zatracona baba chce mnie swoim okumonem robić? Ciel hola! daleko ci do mnie!... złodziejko!

KATARZYNA.

Cóżem ci to rabusiu ukradła? Jaki mi pan... zagrodnik co nie ma ani bez pół tyła roli jak my.

STANISŁAW.

Wy macie siła, ale macie cudze! a ja mam mniej gruntu, ale zato mój własny.