2 (312)

Autoprzeciwciała w diagnostyce różnicowej		Wskazania do badań autoprzeciwciał
cukrzycy u osób dorosłych		charakterystycznych dla cukrzycy
• u dorosłych najczęściej występuje cukrzyca typu 2, w rzeczywistości 5-30% pacjentów choruje na wolno postępującą formę cukrzycy typu 1		typu 1:
tzw. LADA		r" ocena ryzyka rozwoju cukrzycy u
* wykrycie autoprzeciwciał skierowanych przeciwko antygenom		krewnych osób z rozpoznaną cukrzycą
komórek p trzustki umożliwia wczesne różnicowanie LADA z cukrzycą		typu 1
typu 2		> ocena ryzyka insulinozależności u osób z
• niektóre badania kliniczne pokazują że intensywna insulinoterapia już odunomeritu postawienia diagnozy może pomóc zachować funkcje		rozpoznaną cukrzycą
komórek p u pacjentów z LADA i zmniejsza ryzyko choroby wieńcowej		^ diagnostyka różnicowa cukrzycy
• w diagnostyce LADA największą czułość wykazuje jednoczesna ocena		ciężarnych
przeciwciał przeciwko wyspom trzustki (ICA) i dekarboksylazie kwasu		r* diagnostyka różnicowa cukrzycy typu 2 z
glutaminowego (anty-GAD) \ \ \ \		LADA \

CUKRZYCA TYPU 1		CUKRZYCA TYPU 1
		1. Faza- okres genetycznej predyspozycji organizmu
W rozwoju cukrzycy typu 1 można wyróżnić kilka faz, w których charakterystyczna jest obecność różnych markerów toczącego się procesu, dynamika tych zmian może być różna, co decyduje o ^okresie klinicznego ujawnienia się cukrzycy: \ \		2.    Faza- okres destrukcji komórek fi; wyrazem tego jest pojawienie się autoprzeciwciał skierowanym przeciwko różnym antygenom tych komórek- pierwszy sygnał to obniżona sekrecja insuliny w odpowiedzi na dożylne podawanie glukozy (IN/GTT), dotyczy to głównie pierwszej fazy sekrecji, destrukcja komórek fi >80% 3.    W następnej kolejności- nieprawidłowa odpowiedź na doustną stymulację glukozą stan ten krótko wyprzedza objawy kliniczne Zniszczenie ok. 90% komórek 8 prowadzi do klinicznie jawnej cukrzycy w

RÓŻNICOWANIE TYPÓW CUKRZYCY

Oznaczenia insuliny i peptydu C

W

• Insulinooporność tkanek jest stanem patofizjologicznym, który może przejściowo występować w wielu ostrych zaburzeniach klinicznych (np. ciężkie zakażenia)