33

62

3.5. Graficzna korekta pozycji zliczonej

Decyzja o skorygowaniu nakresu drogi pozycją obserwowaną jest najtrudniejsza, gdy rozmiary koła błędu są duże, a ściślej -gdy duży jest stosunek promienia błędu pozycji obserwowanej M₀

do promienia błędu zliczenia M^, orientacyjnie

^2. >3. Gdy

M,

stosunek ten jest korzystniejszy, wówczas należy określić pozycję średnią. Można przyjąć, że dopuszczalnym przedziałem takiej korekcji jest:

*3

„Uśrednianie*' dwóch pozycji M_e i M_z polega na znalezieniu środka ciężkości układu kół M₀ i M^, jak na rysunku 3.6.

Ryt.3.6. Wymacanie pozycji średniej z dwóch pozycji określonych kotami błędów; M^, - koto błędu pozycji obserwowanej, M* - kolo błędu pozycji zlicmoej. PS - pozycja średnia o średnim błędzie M

Oznaczając odstęp pozycji PS od pozycji zliczonej przez a. pozycji PS od pozycji obserwowanej przez b, otrzymujemy założony podział odcinka w stosunku:

a

b" M’’

ale także

a

a + b " Mj + Mj

(3.17)

Błąd wyznaczonej pozycji PS wynosi:

M =

M,M₀

Jm\ * M;

(3.18)

Procedurę przedstawioną powyżej można stosować nie tylko dla dwóch pozycji i nic tylko graficznie. Wzór (3.18) wyznacza błąd punktu wy branego z jednej pary pozycji. Każda następna pozycja może tworzyć nową parę z pozycją PS.

3.6. Waga ttnU pozycyjnej

Waga linii pozycyjnej, inaczej współczynnik wagowy alp, wyraża się stosunkiem*

(3.19)

gdzie g - wyraża moduł gradientu linii pozycyjnej, ogólniejsze pojęcie w teorii pola.

Pojęcie gradientu jest niezbędne w rozpatrywaniu różnorodnych pól rozkładu i stosuje się w nawigacji do oceny linii pozycyjnych, ł^two wykazać, że dla alp g * 1, tak jak dla pola mierzonych odległości. Wartość m błędu linii pozycyjnej stosowana w niniejszym