37 (50)

SZCZEPAN.

Do plackomando? (chowa pałasz) masz glik, ze mię fajer ominął, bobyś się mógł bardzo śpetnego ślusu docekać.

MARCIN.

Powiedzno wasan co tu clices i pocoś tu przysedł?

SZCZEPAN.

Jabym cię prędzej mógł ferherować, ty kne-fliku, co ty mas za racyę do mnie? Ja to was anders, ja mam tu reki być, bom nie tylko tutejsy lancman, ale z tej dominni i z tej chałupy.

MARCIN (uderzony tern).

• O mój Boże... może to oni?... moześ to ty?... a... jakże się oni zowią?

SZCZEPAN.

Szłefan Hahn!

MARCIN.

Eh to nie on, próżnom się radował... ale skoro macie takie przezwisko...

SZCZEPAN.

A bo to widzis, to jest moje auślandzkie przezwisko, po tutejsemu to mię chłopy nazywały Scepon Koguciak.

MARCIN

(chwyta go w ramiona i ściska z największą radością).

O mój Boże, toś to ty kochany bracie!... Nie poznałeś mię to Sceponku?... to ja twój brat Marcinek!