40

76

1

pozycyjnej przypisuje się odpowiednie współczynniki wagowe pS (4). W takim wypadku sumy ukrywające się pod współczynnika®! A|3i»Ci32.C₂ zawierają iloczyny reprezentujące każdą alp z osobna:

p a,²; P,a,b₍; p, a.c,; p,b,^J; p,b,c,

Rozwiązanie układu dwóch równań (4.8), zwanych normalnymi* wyrażają składowe współrzędnych punktu prawdopodobnego? (pozycji estymowanej), zapisuje się następująco:

B| ~C,

A<p

B»-C»

A,    B,

B,    B₂

A.B-B?

-C, A,

1

cosłp

-C, B. A, B,

B, B,

ax=—!— ^Ai^c-³

cosp A,B₂ - B[

Wartość czynnika - wynika z zamiany występującego w

cosą>

równaniach zboczenia nawigacyjnego Al na różnicę długości geograficznej:

Al = AX cos <p    (4.11)

Obliczona pozycja obserwowana wc współrzędnych geograficznych przyjmowana jest jako współrzędne poprawione:

ę>₀=<p, + Aę

X„ = X, + AA.

4.4. Obliczenie współrzędnych statku z trzech i większej liczby linii pozycyjnych

Obliczenie pozycji z trzech linii pozycyjnych sposobem graficznym wyjaśnia zawiłości interpretacyjne eliminacji wpływu błędów przypadkowych i systematycznych. Eliminacja wpływu błędów przypadkowych doprowadza do określenia w trójkącie błędu aip punktu P| (rys. 4.2). natomiast eliminacja błędów systematycznych pozostaje nadal trudna do rozstrzygnięcia. Ekwiwalentne linie pozycyjne wyznaczają punkt P₂ (rys. 4.3), leżący częstokroć poza trójkątem błędu, i wskazują kierunek prawdopodobnego położenia punktu wypadkowego. Prosta PjP₂ wyznacza ten kierunek. Wyznaczenie pozycji prawdopodobnej P₀ uwzględniającej łączny wpływ błędów polega na eksperymentalnym określeniu ze średnich warunków pomiaru właściwego stosunku podziału odcinka PjP₂. Podobne zależności daje się określić analitycznie. Rozpatruje się najczęściej skrajne przypadki dominacji błędu przypadkowego, innym razem przewagi błędu systematycznego, wreszcie łączne uwzględnienie czynników błędu przypadkowego i systematycznego

w \-\Vj2,