5 (302)

zajmowały błony śluzowe i/lub skórę, nie przekraczając ich „bariery”. Zarażenia takie u dzieci przewlekle chorych były od dwu do ponad cztery razy częstsze niż u zdrowych. Najwyższe odsetki zarażeń wieloogniskowych wykrywaliśmy u dzieci z zespołem upośledzonego wchłaniania lub z cukrzycą oraz u dziewcząt z zapaleniami narządów płciowych, z dodatkowymi ogniskami inwazji w jamie ustnej, układzie trawiennym lub w zmianach skóry. U dorosłych pięciokrotnie częściej niż u zdrowych inwazje takie spostrzegaliśmy u osób z cukrzycą oraz u pacjentów z rozpoznaniem białaczki, chłoniaka, ziarnicy złośliwej lub szpiczka.

W opinii niektórych klinicystów amerykańskich zajmujących się mikologią więcej niż jedno ognisko inwazji w ustroju pacjenta istotnie zwiększa ryzyko uogólnienia grzybicy.

Warto dodać, że według międzynarodowych ustaleń o mianownictwie chorób, grzybicę określa się w następujący sposób: do rdzenia nazwy rodzaju grzyba w mianowniku, po odjęciu 1-2 ostatnich liter dodaje się końcówkę -osis; np. Aspergillus - aspergillosis, Candida - candidosis, Geotńchum -geotrichosis. W niektórych tylko przypadkach dopuszcza się utworzenie nazwy grzybicy przez dodanie końcówki - mycosis, np. dla Mucor - mucormycosis.

Piśmiennictwo uzupełniające

1.    Dorocka-Bobkowska B., Konopka K.: Powstanie biofilmu Candida i jego znaczenie w patogenezie zakażeń przewlekłych - przegląd piśmiennictwa. Dent. Med. Probl. 2003, 40, 405-410.

2.    Dzierżanowska D. (red.) : Zakażenia grzybicze - wybrane zagadnienia. L-Medica Pres, Bielsko-Biała, 2006

3.    Kavanagh K. (red.): Fungi. Biology and Applications. Wiley, Chichester, 2005

21