72

przez co przechodziłam zeszłej nocy... — Próbowała chwycie _tnnto za zdrową diod, ale nie mogła jej dosięgnąć.

—Już jestem bezpieczna — przypomniałam, próbując ją pocie, szyć.

—    Dzięki Delii!

Przez następne pięć minut gotowało się we mnie, ale w końcu ostygłam.

Położyli mnie w niewyobrażalnie białej sali. Po chwili przyszedł ogromny mężczyzna z rudymi wąsami. Powiedział, a raczej za ryczał, żejest chirurgiem ortopedą. Miał na sobie plastikowy fartuch. Pielę, gniarki uważały, że jest przezabawny. Orzekł, iż do wesela się zagoi. Byłam bardzo zdziwiona, że nie potrafił wymyślić nic mniej oklcpa-nego. Ale mimo wszystko się uśmiechnęłam.

Gips założyli mi bardzo niechlujnie. Namaczalt białe bandaże w wiadrze wody i rozchlapywali białe błoto wszędzie dookoła, kiedy nawijali zmoczone pasy na mój nadgarstek. Pielęgniarka powiedziała, że zdejmą gips za sześć tygodni.

—    Zrozumiałaś? — krzyczała mi nad głową. — Za sześć tygodni. Miałaś ogromne szczęście, że tak ci się udało z tego wyjść. Żehy jeździć na rowerze w środku nocy i to w dodatku po pijanemu. Mogłaś zginąć!

Sześć tygodni. To znaczyło, że zdejmą mi gips przed koriccm sierpnia. Nic będę nawet mogła go pokazać w Mayo. A już miałam nadzieję, że Colette wypisze na nim różne śmieszne rzeczy. Sześć tygodni. Spuściłam wzrok, żeby popatrzeć na moje uda, które były wciśnięte w za ciasne lcvisy. Żałowałam, że nie trzeba jeszcze wracać do Mayo, że nie mogę się jeszcze zobaczyć z Colette i Trish, że nie mogęjcszcze czytać powieści w nocy pod kołdrą. Że nic mogę jeszcze opuszczać mszy. że nic mogęjcszcze wrócić do odchudzania.

Przyszłam do sypialni Świętego Józefa pierwszego wieczora, kiedy wróciłam do Mayo. łzśźko Colette było posłane. Ojciec zdążył już przywieźć jej klamoty swoim mercedesem. Nic zobaczyłam go jednak. A bardzo chciałam przyjrzeć się prawdziwemu gangsterowi-ml-jerowi. Zapytałam Trish, Jak wygląda. Odparła, żejest gai by i rtl-! siu. Nigdy zbytnio się nie rozgadywala na temat Mac$wccncy'ów,

; jakby nie wiedziała, co powiedzieć.

% Colette miała przyjechać w następnym tygodniu, od razu po badaniach w szpitalu. Jej kolorowy koc leżał złożony w nogach łóżka. i Było tam bez niej tak pusto. Przestrzeli wokół jej łóżka wydawała się taka przeraźliwa. Clio Gucvara srogo spogląda! z plakatu zawieszo-r neg<> na ścianie. W zeszłym roku Colette lubiła obejmować ten plakat i całować jego ciemną twarz. Jej jasne włosy opadające na plakat ! pod jego beretem przypominały mi Stracha na wróble z Czarnoksiężnika z krainy Oz. Trish szurała po podłodze metalowym pudelkiem. [ Wiedziałam, co w nim ma. Na pewno były tam ciasteczka, które pieklą ze swoją mamą. Oblane były trzema rodzajami lukru, różowym — malinowym, zielonym — cytrynowym i białym.

•    — W hallu pokazywane są akurat slajdy o ojcu Pio — powiedziała

| Trish.

Wiadomość ta wydala mi się strasznie smutna. Już nie wystawiały-: śmy SZtuk w hallu. Teraz tam rządziła Colm pytlująca jak katarynka o ojcu Pio i jego stygmatach. Żadnego grania, żadnych artystek. Paula hyła przekonana, że tak schudłyśmy przez to granie na sce-| nic. A Colm ciągle wykrzykiwała swoje obelżywe uwagi do dziewczyn w refektarzu. Obrażała je, mówiła im, że są za chude. Stawiała za ' wzór grubaski, które czuły się cholernie niezręcznie. Na pierwszy rzut oka widać było, że chciałyby się skryć w jakąś mysią dziurę.

W końcu przylaz.la też i do mojego stołu.

—    Chcę widzieć Jak Jcs2, Grace Jones — powiedziała.

Wbiłam widelec w parówkę.

—    Powiedziałam, że chcę widzieć jak jesz. Natychmiast! Nigdy w życiu nie spotkałam podobnego uparciucha Ty i Colette Mac-

Egyęcncy doprowadziłyście swoim przykładem połowę dziewcząt, w tej szkole do utraty zdrowego rozsądku.

Wepchnęłam sobie kilka frytek do ust. Mój żołądek natychmiast pstrajkował.

—    Nie wiem, czy Colette MaeSweeney kiedykolwiek będzie w stanie wrócić do naszej szkoły!

Jak mogła powiedzieć coś takiego? I znowu wgapiala się we mnie tym jednym okiem irlandzkiego boga Balora. Wiedziałam, że pró-bujc mnie zastraszyć groźbami

-141-