Podczas zgrzewania połączenie uzyskuje się w wyniku działania w miejscu łączenia docisku. Niekiedy wystarcza sam docisk, przeważnie jednak oprócz docisku występuje ciepło lub inne zjawisko fizyczne. Najszerzej rozbudowane jest zgrzewanie elektryczne oporowe, w którym nagrzewanie łączonych elementów odbywa się przy użyciu przepływającego prądu, przy czym ilość wydzielonego ciepła wynosi:
Q = J2 Rt,
gdzie:
J - natężenie prądu zgrzewania,
R - oporność strefy zgrzewania, t - czas przepływu prądu.
Na oporność strefy zgrzewania składa się oporność styku pomiędzy zgrzewanymi elementami (największy opór - dlatego tam powstaje zgrzeina), oporność metalu pomiędzy elektrodami i oporność styku pomiędzy elektrodami a powierzchnią materiału (rys. 63). Podobnie jak przy zgrzewaniu punktowym również przy zgrzewaniu doczołowym największa oporność jest w miejscu styku.
Według rodzaju wykonywanych złączy zgrzewanie dzieli się na:
- doczołowe (zwarciowe, iskrowe),
- punktowe,
- liniowe,
- garbowe
9.1.1. Zgrzewanie doczołowe zwarciowe
W tej metodzie zgrzewania dociśnięte do siebie części nagrzewane są przepływającym prądem do wysokiej plastyczności, a następnie spęczane siłą docisku (rys. 64). Najkorzystniejsze warunki zgrzewania uzyskuje się wtedy, gdy łączone powierzchnie dokładnie przylegają do siebie. Wymaga to szczególnie dokładnego przygotowania powierzchni czołowych łączonych elementów.
Rys. 64. Zasada zgrzewania zwarciowego