58

—    Mam naprawdę świetny towar, człowieku. Prezent od Tlr^ Dały. Ten towar przebył długa drogę z Kilcrohane.

Wyglądali jak teriery, nadstawiające uszu z podniecenia, gdy wąchali ziclonobrązowc błoto w przezroczystym worku foliowym który Davy wyjął z kieszeni swojej kwiecistej kamizelki.

Ja też się w końcu nachyliłam.

I wtedy nagle, bez żadnego uprzedzenia Colcttc podskoczyła do góry i sięgnęła po swój płaszcz.

—    O Boże, jak już. późno. Będą nas szukać. Grace, idziemy.

Wzięła mój płaszcz i nim zdążyłam się zorientować, wkładała mi

ręce w rękawy. Nic chciałam iść, ale nic mogłam wykrztusić z siebie słowa. Zobaczyłam, jak Coleuc ijohnny patrzą na siebie znacząco.

Gdy przypomniałam sobie o zakonie, przeżyłam wstrząs. Czułam się jakby minęły już całe lata od mojego pobytu w Mayo. Chciałam zobaczyć, co się stanie, kiedy otworzą tę torbę z. zielonym błotem.

—    Zobacz, która godzina! — krzyknęła Colcite.

Naprawdę musiałyśmy iść. Zapięłam płaszcz i odgarnęłam włosy za uszy. Udawałam, że jestem ponad to wszystko. Chciałam spojrzeć na Johnny'cgo, ale oparłam się pokusie. Zaczęłam wpatrywać się w moje obdrapane noski butów.

Na pożegnanie Colette przywarła do Nocla. Zaczerwieniłam się, ale nie przeszkadzało mi to, żcją pocałował. Przy barze siedzieli jacyś wstydliwi chłopcy ze wsi, którzy odwrócili się skrępowani, ale zdążyli przedtem jeszcze zachichotać.

—    Mam cię pocałować? — spytał Johnny.

—    Nie — powiedziałam i poczułam się głupio.

—    Zakonnice nie mówiły ci o wolnej miłości? — rzucił jeszcze, gdy my zakładałyśmy berety i wpychałyśmy papierosy w skarpetki.

—    Kocham tylko Colette — odparłam, próbując wyglądać wyniośle.

—    Wiem — przyznał i uśmiechnął się. — Colette mi wszystko opowiedziała.

Patrzyłam na jego krzywy ząb zastanawiając się, co Colette mu powiedziała. Zawstydzona wyszłam, nim Colette skończyła się cało wać z Noclem.

Czułam się głupio stojąc tak na zewnątrz przed barem. Ludzie gapili się na mnie. Miałam tylko nadzieję, że nie doniosą zakonnicom. Zaczęłam przyglądać się wystawom sklepowym i próbowałam się

Oglądać zwyczajnie. Wtedy ludzie gapili się jeszcze bardziej. Prze-ytajain reklamę: Podwójna dieiu Dinmondmo czyni aula. Zrobiło mi ^C niedobrze na samą myśl o tym, co Colette mogła powiedzieć

• zapytałam Ją, kiedy

fohnny emu.

^J__Co ty powiedziałaśJohnny'emu o mnie?

pędem zasuwałyśmy już do zakonu.

—    Co masz na myśli?

—    No, czy powiedziałaś mu o nas?

^:    — Oczywiście, że powiedziałam mu o nas. Czy nic widział nas

razem w barze?

—    Tak, ale czy mówiłaś mu o nas w łóżku?

—    Uhm. On uwielbia słuchać takich historii. Powiedziałam mu, że poszłyśmy na całość.

—    Nic!

—    On to rozumie. Jest bardzo tolerancyjny.

—    Niel Colette, nie mogłaś mu tego powiedzieć! błagam, błagam cię, powiedz, że to nieprawda.

—    Dobra, skłamałam.

—    Nie wierzę ci. — Cała twarz płonęła mi zc wstydu.

—    I powiedziałam mu, źc o niego też ciągle pytasz. O jego ubrania ł o całą resztę.

—    Nic zniosę tego — stwierdziłam, kiedy przekraczałyśmy drzwi klasztoru.

—    Nie bądź głupia!

—    Mam to gdzieś. Mam to gdzieś. Po prostu Się utopię... — Pobiegłam w stronę alejki prowadzącej do strumienia.

—    Nie bądź taką idiotką.

—    Nic mogę Już dłużej tak żyć.

—    Przestań!

Wyprzedziłam Colette. Ruszyła za mną, ciągnąc mnie za poły płaszcza. Kiedy dotarłam do strumienia, zatrzymałam się. Nim zanurzyłam nogę, wiedziałam już, że woda jest lodowata. Mimo to zdjęłam buty i skarpetki, trzymając się gałęzi drzewa.

—    Co robisz? — spytała Colette. Pomyślałam, że zawsze zadaje głupie pytania.

—    Przygotowuję się.

—    Ale właśnie że musisz mieć na sobłe wszystkie ubrania, Jeśli chcesz się utopić. Potrzebujesz ich, żeby cię pociągnęły na dno.

-113-