CCF2012040106

67,6 lat, kobiety 76,4 lat, zaś w 2001 roku: mężczyźni 69,7, kobiety 78,0 lat. Porównując te dane można stwierdzić, że życie mężczyzn było w Polsce w 2001 roku krótsze o 5,6 lat, zaś życie kobiet o 3,4 lat w porównaniu z przeciętnym dla krajów Unii Europejskiej przed jej poszerzeniem.

Kraje europejskie charakteryzują się znacznym zróżnicowaniem w zakresie długości życia, w szczególności mężczyzn. Rozpiętość między najwyższym i najniższym trwaniem życia mężczyzn w Europie wynosi 18 lat. Najwyższe trwanie życia ma miejsce w Islandii, Szwajcarii, Szwecji (76-78 lat), zaś najkrótsze na Białorusi, w Ukrainie, Rosji. Do ścisłej czołówki dzieli nas dystans 7-8 lat życia dla mężczyzn i 4-5 lat dla kobiet. Szczegółowe dane odnoszące się do przeciętnego trwania życia w krajach Unii Europejskiej przedstawia tabela 5.

Tabela 5

Przeciętne dalsze trwanie życia w Polsce na tle krajów Unii Europejskiej dla mężczyzn i kobiet w wieku 0 i 65 lat

Kraje	Mężczyźni		Kobiety
	0	65	0	. 65
Austria	75,9	16,6	81,7	19,9
Belgia	74,6	15,5	80,8	19,5
Dania	74,7	15,2	79,3	18,4
Estonia	64,9	12,6	76,4	17,2
Finlandia	74,6	15,7	81,5	19,6
Francja	75,0	16,5	82,5	20,9
Grecja	75,5	16,3	80,6	18,7
Hiszpania	75,7	16,5	82,5	20,4
Irlandia	74,6	15,0	79,6	18,2
Litwa	65,9	13,3	77,4	17,6
Łotwa	65,2	12,5	76,6	17,8
Holandia	75,8	15,5	80,7	19,3
Niemcy	75,0	15,7	81,0	19,6
Polska	70,2	13,9	78,4	17,7
Portugalia	73,6	15,6	80,3	18,9
Czechy	72,1	14,0	78,6	17,3
Słowacja	69,6	13,0	77,7	16,8
Słowenia	72,4	14,5	80,3	18,8
Szwecja	77,6	16,9	82,1	20,1
Węgry	68,1	12,9	76,4	16,7
Wielka Brytania	75,5	15,7	80,2	18,9
Włochy	75,7	16,0	81,8	19,9

Źródło: Rocznik Demograficzny 2003, GUS, lub. 4, s. 442, układ własny

Z przedstawionej tabeli wynika, że istnieje znaczna rozpiętość w trwaniu życia w poszczególnych krajach. W przypadku mężczyzn najdłuższe trwanie życia

występuje w Szwecji (77,6 lat) najkrótsze zaś na Łotwie (65,2 lat). W odniesieniu do kobiet najdłuższe trwanie życia występuje we Francji i Hiszpanii (82,5 lat), zaś najkrótsze w Estonii i na Węgrzech (76,4 lat). Różnice w długości dalszego trwania życia występują również w odniesieniu do osób przekraczających umowny próg starości czyli wiek 65 lat. Wydłużenie się życia ludzkiego w skali masowej jest zjawiskiem pozytywnie świadczącym o rozwoju społeczeństwa, jego warunków bytowych i opieki zdrowotnej. Starzenie się społeczeństw europejskich wiąże się z jednej strony z potrzebą podejmowania reform systemu ubezpieczeń zdrowotnych i społecznych z drugiej strony zaś z wysiłkami na rzecz przedłużenia aktywności zawodowej oraz przedłużenia sprawności i w miarę dobrej kondycji zdrowotnej osób starszych. Wydłużanie się ludzkiego życia, wzrost liczby osób starszych oraz sędziwych będzie miał również konsekwencje w dziedzinie popytu na usługi medyczne zarówno w sferze usług publicznych jak i prywatnych.

3.7. Piśmiennictwo

1.    Auleytner J., Gląbicka K.: Polskie kwestie socjalne na przełomie wieków. WSPTWP, Warszawa 2001.

2.    Bień B.: Miejsce człowieka starszego w systemie opieki zdrowotnej i społecznej w Polsce, [w:] Sytuacja zdrowotna osób w starszym wieku w Polsce. Aspekt medyczny i społeczno-demograficzny. OW IMP, Łódź 2000.

3.    Cieślak M. (red.): Demografia. Metody analizy i prognozowania.

WN PWN, Warszawa 1992.

4.    Indulski J.A., Worach-Kardas II., Andryszek Cz., Dziankowska-Slachowiak E.: Excess mortality in working age males in Poland; generał patterns. International Journal of Occupational Medicine and Environmentai Heath, 1998, vol. 11, nr i.

5.    Jabłoński L.: Stan zdrowia Polaków; co nas czeka w bieżącym 50-leciu? [w:] Postępy w profilaktyce i leczeniu przewlekłych chorób niezakaźnych III. Materiały VI Seminarium CIND1 WHO. Katedra Medycyny Społecznej i Zapobiegawczej UM w Łodzi, Łódź 2003.

6.    Jagielski A.: Refleksje na temat zadań badawczych współczesnej demografii, [w:] Wybrane problemy współczesnej demografii. Pod red. ./. Balicki i inni. Zakład Demografii LIŁ, Łódź 2003, s. 9.

7.    Kardas I’., Katajczyk-Pakalska E.: Hospitalizacja starszych mieszkańców Łodzi. Częstość, przyczyny, możliwości zapobiegania. Zakład Medycyny Rodzinnej AM w Łodzi, Łódź 2001.

8.    Karski J. B.\ Konieczność i problemy pomiaru zdrowia pozytywnego. Zdrowie Psychiczne 2003, nr 3/4, s. 371.

9.    Kurkiewicz JPodstawowe metody analizy demograficznej. WN PWN, Warszawa 1992.

10.    Maniecka-Bryla /., Bryla M.: Aktualna sytuacja demograficzna i jej powiązanie ze stanem zdrowia populacji ubezpieczonej w Łódzkiej Regionalnej Kasie Chorych. Zdrowie Publiczne 2001, nr 4, t. 111, s. 256.

11.    Marciniak G., Nowak L.: Podstawowe wyniki spisu powszechnego ludności i mieszkań w 2002 r.. Wiadomości Statystyczne 2003, nr 9, s. 17.

12.    Roczniki Demograficzne 1995-2003. GUS, Warszawa.

93