DSC00204

7. METODA PROGRAMOWANIA LINIOWEGO

ładnym / częściej wykorzystywanych modeli decyzyjnych jc« ■ praframowania liniowego. Składa się on z trzech podstawowych częfcfc I) funkcji celu. odzwierciedlającej kryterium decyzyjne,

2> wanmkOw ogmnicząjąeych. opiijicydt warunki podcjnxmcnii<flj 3) warunku mietąjemmnici zmiennych decyzyjnych (musi to być aM ne w modelu, gdyź moglibyśmy otrzymać * ro/wtązaai Im ujemne, które zwykle nie mają żadnego sensu praktycznego).

Sformułowań,c - model programowania liniowego - hjerze d| MI funkcja celu i warunki ograniczające zawierają tylko czynniki bwara

Metoda programowania liniowego jest opisana w każdym podtOB z badań operacyjnych Za „wiodący podręcznik" można uznać bardmt^J nąi przystępnie napisaną książkę Wagnera (1980). Z innych ksJ4ich apb polecenia uważamy następujące prace: Ignasiak (.1996), Kubik n Krzysztofiak (1979). Budnick i in. (1988), Mitchell (1977). S««kW Houlden (1964) oraz Zorycbta i Ogryczak (1981).

Zagadnie ma programow ania liniowego, które po&iadąją ty Iko dwwaek

na dwyryjar. można tuawiązać metodą graficzną. Ody prabtenjltMM złożony i występuje większa liczba zmiennych decyzyjnych. W akiliF Ohmie rozwiązujemy algorytmem simpleks lub korzystąjąng pakietów komputerowych — aa przykład QSB+- Ponucf pm kłady faatnaowart programowania liniowego do rkc wiązy wanta m asów a listy podanej w podrozdziale 6^2 — do mntrialn imdkóąr hnaapoeowaeia asm—k. Nie umacza to. te omawiana metod* kfż eżywaado wuaiafywanit moych zagadnień |1ręcz przec iw: z pratgam Mo%..»aiM w dilfiiigliarh |Hh| laitearwad thnrh ta^MmlagżsanyelB I lanych.