DSC
40 resize

diagnozy, terapii i profilaktyki. Opracowała, stosowaną do dziś w szkolnictwie specjalnym, metodę ośrodków pracy. Założyła w Warszawie Instytut Pedagogiki Specjalnej (obecnie: Akademia Pedagogiki Specjalnej) kształcący nauczycieli do pracy z dziećmi niepełnosprawnymi.

■ Stefan Bałey (1885-1952). Studiował filozofię i medycynę na uniwersytecie we Lwowie oraz psychologię w Berlinie i Paryżu. W 1928 roku założył w UW katedrę Psychologii Wychowawczej. Interesował się zagadnieniami z zakresu psychologii: społecznej, wychowawczej, psychopedagogiki oraz psychologii twórczości (sztuka dziecka, literatura dziecięca). Interesował się głównie prób lematy ką okresu dojrzewania oraz testowym pomiarem inteligencji. Wprowadził pojęcie ..czystej inteligencji" (zdolności za pomocą których można zdobyć wiedzę i umiejętności).

Prezentował stanowisko eklektyczne (nawiązywał do psychoanalizy, behawioryzmu, biologicznej teorii rozwoju). Badania teoretyczne wiązał z działalnością praktyczną. Zajmował się poradnictwem zawodowym, opieką na dziećmi trudnymi, ekspertyzami sądowymi w sprawach nieletnich, pracą psychologów w szkołach. Przyczynił się do wyodrębnienia psychologii wychowawczej jako dziedziny psy chologii stosowanej, określając jej przedmiot, zadania i metody.

■    Stefan Szuman (1886-1972). Studiował medycynę i psychologię. Prowadził badania naukowe nad rozwojem człowieka. Do głównych obszarów jego zainteresowania należały: natura rozwoju, rozwój języka u dziecka, poznawczy rozwój dziecka, rozwój osobowości, zagadnienia nauczania i wychowania, nauka i sztuce i wychowanie estetyczne. Szuman miał szeroką orientację w osiągnięciach i aktualnych wydarzeniach naukowych w zakresie psychologii rozwoju człowieka na św iecie. Dzięki temu podejmowane przez niego działania wpisywały się w nurt aktualnych poszukiwań badawczych. Szuman stworzył „krakowską szkołę psychologii rozwojowej”, którą w drugiej połowie XX wieku kontynuowała jego uczennica M. Przetacznik-Gierowska (wcześniej M. Przetacznikowi).

■    Maria Przetacznik-Gierowska (1920-1995). Wniosła duży wkład do polskiej psycholingwistyki rozwojowej. Prowadziła badania nad rozwojem językowym i poznawczym małych dzieci (ich zasobem słownikowym, strukturami gramatycznymi, rozwojem mowy uczniów w różnych kontekstach). Podjęła badania nad zjawiskiem akceleracji w rozwoju fizycznym i psychicznym; wpływem środowiska wychowawczego (rodzinnego i instytucjonalnego) na rozwój dziecka: znaczeniem aktywności własnej jako jednego z czynników rozwoju. Wkład badaczki do polskiej psychologii rozwojowej polega również na upowszechnianiu i porządkowaniu wiedzy o rozwoju prezentowanej w literaturze światowej. Dzięki jej tłumaczeniom, polski czytelnik ma dostęp do najważniejszych prac J. Piageta.