DSC04

OBRZĘD POGRZEBOWY.

zo. x8.

i. Inną, swą własną, idź, o śmierci, drogą,

Od szlaków boskich zupełnie odrębną,

Mówię do ciebie, która widzisz, słyszysz,

Nie bierz nam dzieci i nie trać nam mężów!

2.    Wy, coście przyszli, zmazując ślad śmierci, I wiek wasz długi czyniąc jeszcze dłuższym,

W mnogie potomstwo, w skarby opływając, Bądźcie bez zmazy, wy ofiary znawcy!

3.    Od zmarłych żywi są ci odłączeni,

Ofiara nasza dziś była szczęśliwa,

Przyszliśmy chętni, by śmiać się i tańczyć, Ten wiek nasz długi czyniąc jeszcze dłuższym.

4.    Oto te szranki stawiam dla żyjących,

Do tego celu niech nikt z nich nie dąży, Niechaj sto żyją jesieni bogatych,

Niech śmierć od siebie tym głazem oddalą.

5.    Jak dni, co jeden za drugim przychodzą, Jak pory roku, co idą kolejno,

I nigdy jedna nie opuszcza drugiej,

Taki wiek, Stwórco, uczyń dla tych wszystkich.

6.    Chodźcie, o życie i wiek długi prosząc,

Jako jesteście, wstępując kolejno,

A Twasztar zgodny, pięknych istot twórca,

Niech wam wiek długi uczyni dla życia!

7.    Nieowdowiałe małżonki szczęśliwe Niechaj tu przyjdą maściami natarte,

Bez łez, bez westchnień, klejnotami zdobne,

Niech te kobiety idą tu na czele.

8.    Powstań już, żono, dla świata żyjących!

Chodź, leżysz przy tym, z którego duch uszedł!

Z nim, co cię pojął, za dłoń twą ująwszy, Małżeństwo twoje dobiegło już końca!

9.    Z ręki zmarłego łuk zabieram teraz Dla naszej chwały, potęgi i mocy,—

Ty leżysz w grobie, my zaś bohaterzy Zwyciężym wszystkich wrogów nieprzyjaznych!

10.    Wpełznij do matki, ziemi dobrotliwej,

Do rozpostartej, szerokorozległej, —

Jak wełna, miękka dziewica dla dawców,

Ona uchroni ciebie od zatraty.

11.    Zewrzyj się, ziemio, nie bądź dlań ciężarem, Przylgnij łaskawie, obejmij go mocno!